Onderstaand schrijfsel dateert van 03/2004 en zoveel jaren later is de sfeer in het gebouw nog dezelfde. 
Misschien zijn de verhoudingen zelfs iets strakker geworden, iets minder mild want
sommige karaktertrekken verscherpen met 'den ouderdom'.

Van de acht appartementen in dit blok van '98 worden er zeven bewoond door senioren,
de meesten gepensioneerd en allen komende van een eigen huis.
In het achtste appartement wonen veertigers.

Dit gebouw herbergt dus een respectabele hoeveelheid praktijk en ervaring,
een voldoende dosis kennis en inzicht en een gezonde portie behoedzaamheid.
Zonder al dat hadden we de seniorenleeftijd niet eens bereikt.

Met andere woorden: hier in het gebouw zijn niet veel woorden nodig,
een defect of een situatie moet niet omstandig uit de doeken gedaan worden.
En de mogelijke oplossing meestal ook niet,
een korte beraadslaging, een datum en een uur afspreken, meer is dat niet.
Reparaties of karweitjes worden hier vrij vlot uitgevoerd. 
Het is zelfs een aangename bezigheid, samen met een paar buren een klus klaren.
De herfstbladeren van het dak van de garages vegen was zelfs héél plezierig.

Helaas. Helaas hebben we onze ene buurman die palavert.
Een probleem mag niet zomaar opgelost worden, neenee!
Een probleem moet eerst gesavoureerd worden door er uitgebreid over te praten!

Alhoewel alle betrokkenen de situatie reeds kennen en bekeken hebben
wordt de gegeven situatie uitvoerig beschreven (dat is 1)
Dan worden mogelijke oplossingen één voor één aangevoerd (dat is 2).
Al die mogelijke oplossingen (min één) worden dan weer afgevoerd wegens niet optimaal (dat is 3).
Om te besluiten met "Het beste wat we kunnen doen hé, dat is..."
en dan volgt die ene weerhouden oplossing, hét beste (dat is 4),
plus natuurlijk de samenvatting, waarom déze oplossing en niet een andere,  (dat is 5).
Pseudo-didactisch, tijdrovend en vooral betuttelend.

Bij (3), het afvoeren van niet-optimale oplossingen
wou ik eens helpen, kwestie van het wat te laten vooruit gaan:
- Maar dan doen we er toch gewoon compactuna bij!
- Jamaar! Gij-laat-mij-niet-uitspreken!" (majesteitschennis)
Straks moet ik strafschrijven, ging het door mijn hoofd.

Nog een paar voorbeelden.

KIPPENGAAS aanbrengen op de schouwen, zodat er geen vogels in nestelen:
er zijn twee manieren om op het dak van ons gebouw te geraken, dus
kregen wij twee volledige routebeschrijvingen. Bij wijze van inleiding.
Vervolgens werd ons een hijsmethode bijgebracht, want materiaal en gereedschap moesten ook het dak op.

- Julien, alstublieft, zal 't gaan ja, zuchtte iemand.
- Jaja, ge lacht, maar veel mensen vergeten dat hé!
en Julien breide tot zijn eigen genoegen zo'n vijftig minuten welsprekendheid aan elkaar.

Hij zag in zijn zelfgenoegzaamheid niet dat het gehoor de vergadering al verlaten had.
Zelfgenoegzaamheid is een sterk schild. Zoals Ontkenning er ook een is.

WATERSCHADE in de kelder, er moest een dompelpomp gehaald worden:
bijna een uur theorie over wat een dompelpomp is.
En de ene dompelpomp is de andere niet.
Op die tijd hadden we kunnen terug zijn met de pomp.

CONDENSATIE in de kelder:
ongeveer drie kwartier uiteenzetting over wat condensatie precies is,
wat condensatie kan aanrichten
en waarom dat verschijnsel zich nu juist daar en daar in de kelder voordoet en niet ginder.
En ook niet in de appartementen.

Hij herhaalde zijn discours toen hij zag dat ik degene was die de isolatie rond de buizen zou aanbrengen
want …  vrouwen aan  de job?
'k Blafte hem af dat mijn handen klein genoeg waren om de hoeken te bereiken én af te werken. 
Op die tijd had ik de drie isolatietubes al kunnen aanbrengen.

- En pas op met die cutter hé.
- ?
- Dat is heel scherp, zie dat ge u geen pijn doet.
- Als hij niet vlijmscherp is zal ik er mee terug moeten zeker?
- Waarom? vroeg hij verbaasd.
- Omruilen, een cutter moet scherp zijn of ik wil hem niet.
- Ge kunt daar een stukje afknijpen hoor, zei hij snel.
- Weet ik, zuchtte ik.
- Met een tang, verduidelijkte hij.
- … ZUCHT²
- Wilt ge dat ik het doe? vroeg hij.
- Nee dank u, de cutter is gloednieuw.

Owee, wat had ik nu weer gezegd, nu volgde er een uitleg
dat niet elk stuk gereedschap dat recht uit de winkel komt
ook in goede staat is, want ... enz., etc.

Zo zijn er nog een aantal verhalen hoor. Maar die bespaar ik u.
En als Julien zich nu nog beperkte tot de gemeenschappelijke delen van het gebouw
dan bleef ons goed wat wrevel bespaard. Helaas heeft Julien veel tijd en weinig om handen.

Aan zijn uitleg te horen is hij een eersteklas klusser, maar wanneer er tot actie overgegaan moet worden
is er zijn knie, of zijn schouder of zijn heup. En als deze drie gewrichten zich per toeval koest houden
is er nog altijd de rug natuurlijk. Handig. Met een rug kan men zich niet vergissen tussen links of rechts.
(En daarom was het op het dak zo rustig werken. Daar komt hij niet).

Vorige zomer had ik planken en spaanplaat te verzagen. Dat doe ik in de garage.
'k Had zorgvuldig afgetekend hoe ik moest zagen, want mijn armen zijn niet lang genoeg om
de plaat over de volle lengte te verzagen, dus had ik de plaat anders opgedeeld.
Het geluid van de wipzaag werkte natuurlijk als een lokroep.
Binnen de vijf minuten stond Julien voor de open poort. Ik knikte eens vriendelijk en zaagde verder.
Hij wou iets zeggen maar de wipzaag zweeg niet. Hij maakte een gebaar. Ik knikte nog eens en werkte verder.
Na het eerste stuk moest ik de zaag wel stilleggen natuurlijk.
Als een duiveltje uit een doosje stond hij daar opnieuw.

- Ha, ik zie dat ge uw werk mooi afgetekend hebt.
En uw schragen staan ook juist opgesteld zie ik. (Nu gaat hij punten geven!)

Maar waarom ik tuinhandschoenen droeg.
Omdat werkhandschoenen te groot zijn voor mij.
- Jamaar, tuinhandschoenen ...
Ik startte de zaag. Na het zagen heb ik verder doorgewerkt
met vlakschuurder en boormachine tot mijn oren ervan tuitten
en ik niet meer wist of daar nu wel een gat had gemoeten of niet. 

Tegen de avond kwam Barbra het plein opgereden. Aan het dichtknallen van het portier hoorde ik dat zij het was.
- Ha m! Nog bezig? Wat zijt ge aan het doen?
- Een kleerkast aan het verbouwen, zei ik.
- Gaat het? vroeg ze.
- Julien is deze voormiddag eens komen zien ...
- Ai kind toch, lachte ze.
Ik vertelde haar over mijn truc met de decibels van de zaag, en toen lachte ze nog harder.

- Weet gij soms waarom Julien iedereen behandelt als absoluut-beginners?
En zijn uitleg duurt elke keer zo lang! Dat is niet meer een woordje uitleg, dat is een vol uur blabla.
- Vijftig minuten, zei Barbra.
- Wat vijftig minuten?
- Zijn uitleg duurt om en rond de vijftig minuten. Veel scheelt het niet. Zegt u dat niks, vijftig minuten?

Nee, dat zei me niets. Dat het verdomd lang was ja,
en dat het meestal overbodige uitleg was die ongelegen kwam. 
En dat is al zo van in het begin, van '98, dat is bijna zes jaar ...

- Een lesuur duurt vijftig minuten, zei Barbra terwijl ze een sigaret opstak.
- Een wat?
- Een lesuur, vijftig minuten.

Mijn cent viel. Dus Julien is ...

- Wist gij dat niet? A3, metaal. Tot zes jaar geleden, lachte ze.

En ze was weg. 
Nee, ik wist het niet, maar ik had het al zes jaar kúnnen weten.

Dat was 2004. We zijn nu veertien jaar verder en het is nog niks gemilderd.
Integendeel. Maar die verhalen bespaar ik u. Dat had ik daarjuist al beloofd hé.

m - EZW-03/2004, HiH-11/2014, herwerkt