over een woordgebruik

2015, september. Die morgen op Radio1 bij De Bende van Annemie was ene Marc Michils in de studio.
Marc Michils is de voorzitter van Kom op tegen Kanker. 'k Zat met twee oren te luisteren, want hij zei wat ik al lang denk.
Over het woordgebruik omtrent het onderwerp.

"Van zodra iemand de diagnose kanker krijgt, hoor je steevast dat hij of zij moet 'vechten' tegen kanker.
En daar is nu een heuse semantische discussie over aan de gang in de wetenschappelijke wereld.
De ene zegt dat dat 'vechten' teveel lijkt op oorlogstaal, de andere zegt dat dat de patiënten net kan helpen."

Dat soort struise taal zou begonnen zijn bij Lance Armstrong. 't Is een van zijn bijdragen aan de mensheid.
De rest van zijn verhaal kennen we.

Is er een betere verwoording? Dat is vandaag nog altijd een vraag.
Gelukkig werd daar in de eerste minuten van het gesprek onmiddellijk het onderscheid gemaakt tussen
het algemeen niveau (de aandoening, de ziekte) waar men onderzoekt en studeert en
het individueel niveau (de persoon, de zieke) waar men hoopt en er het beste van maakt.
Maar vechten? Waar tussen die twee niveaus situeert zich het idee vechten?

Het interview, totale duur was 11min15, staat niet meer op ’t Net.  
Er stonden acht geschreven reacties op de site. Deze was er een van.

"Vechten? Mag ik me ook gewoon ellendig voelen? 
Ik had het vooral moeilijk met volgende reacties:
'Ik ken iemand die helemaal geen last had van de chemo, die meteen weer kon gaan werken, ...'
Of nog: 'Ik ken iemand die veel meer behandelingen had en die ze met glans doorstaan heeft.'
Het maakte mij alvast nog ellendiger, want plots was ik niet enkel ziek, ik was ook een zwakkeling.
Dat wil je eigenlijk toch zeggen als je zulke ervaringen deelt met een ziek iemand, niet?
En toch kreeg ik ze heel vaak te horen."  Tinne, Vrijdag 25 Sep 2015

Een gelijkaardig gedoe bij de Rode Neuzen Dag, de geldinzameling voor jongeren met psychische problemen.
Op 5 december was de slogan LACHEN HELPT.
Die slogan is een slag in het gezicht van de jonge mensen die ervoor staan en geen hulp krijgen door de lange wachtlijsten.
LACHEN HELPT terwijl zich thuis acute situaties voordoen, er zich tragedies afspelen en de gezinsleden radeloos worden.
LACHEN HELPT … alsof het volstaat een lachprogramma te maken om dat soort problemen van de baan te helpen.
Kan het cynischer, die prutsige slogan? Er valt niks te lachen bij die mensen thuis. Op geen enkel gebied nog.

haar vertellen    dat … lachen helpt?

m – HiH-09/2015, herwerkt