Truus heeft een zere duim ~ 03/11

Truus werd gewekt door de zon die in haar gezicht scheen.
"Och melieve, is het al zo laat? Ben ik door de wekker heen geslapen?" 

De wekker, een moderne, laat zijn domste gezicht zien. Helemaal niks.
Geen dag, geen datum, geen tijd, geen temperatuur.
Het is verbazingwekkend wat die klokjes tegenwoordig allemaal kunnen...
als er maar een goede batterij in zit. 

Truus bereidt zich voor op een haastig ontbijt, want zo meteen staat Johan voor de deur.
Net op tijd herinnert ze zich dat ze nuchter moet komen. Prettig is dat niet, maar het spaart wel tijd.
Ze is nog bezig een dikke trui over haar hoofd te trekken als er op de deur gebonsd wordt. 

"Ja, beneden stond de deur open en toen ben ik maar meteen doorgelopen. Hejje een bakkie?"
"Ik heb niks, ik heb me verslapen en ik mot nuchter komme. Lawe meteen maar opstappe!"

Johan kijkt beteuterd. "Tijd zat, mot ik zelf effe zette?"

Truus wil op haar klokje kijken, maar dan slaat de kerk aan het plein al tien uur.

"Nee, Johan, ik wil voor geen goud te laat komen. Strak sturen ze me domweg terug als ik niet op tijd ben.
Pak maar een bakkie in het ziekenhuis. Hier hejje een euro, dat mot toch genoeg weze?"

"Nou, maak er maar twee van, en eigenstlijk rij ik niet veilig as ik me bakkie nie binne hep!"

"Ik hou je wel wakker hoor, kom nou maar direk!"

- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur