De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen. En nu, op het einde van een eenzame zondag, schrijf ik nog even in mijn nieuwe blog. Veel byzonders is er vandaag niet gebeurd. Een grote wandeling gemaakt met Klaartje, op zoek naar lekkere, verse broodjes, maar dat was tegen de kin geklopt. De schaarse bakkerswinkels die ik vond terwijl ik door de natte en verlaten straten wandelde, waren allemaal gesloten. Tja, ik woon gedeeltelijk in mijn mobilehome en gedeeltelijk in een piepklein studioke in het centrum van Antwerpen en daar word je ´s zondagsmorgens wakker door de geur van versgebakken pistolets die vrolijk binnendringt. En die geur van verse pistolekes wordt vergezeld door de geur van gebakken vis, gebakken kip en van allerlei andere lekkernijen die op de Vogelmarkt verkocht worden. Toch nog altijd leuk die Vogelmarktsfeer. De markt wordt nog altijd druk bezocht en veel kraampjes zien eruit als schilderijen met het rood van de appelen en de tomaten en het groen van de kroppen malse sla. Mensen van alle nationaliteiten verdringen zich voor al dat uitgestalde lekkers en de marktkramers roepen zich schor met hun waren aan te prijzen. Maar veel vogeltjes zitten er niet meer op de Vogelmarkt. De angst voor de vogelgriep slaat om zich heen. Een paar angstige kippen zitten nat en verkleumd zachtjes te kakelen en hier en daar probeert een kanari de stemming erin te brengen door met veel flair een liedje te fluiten. Dat doet me denken aan mijn laatste wandeling in de buurt van Herenthout. Je hebt daar de Kruiskensberg, een ydillisch maar enigszins verlaten en verwaarloosd bedevaartsoord. De natuur is daar prachtig. Bos, heide, velden, een oneindig zicht op de blauwe of grijze hemel aan de rand van het bos en even verder slingert het riviertje de Nete zich door het landschap. Ook daar is een grote parking, ja, ik moet het hebben van de parkings, hè? Mijn mobilehome staat daar dan gelukkig niet zo eenzaam, want veel wandelaars parkeren daar hun auto om eens een fikse wandeling te maken. Ook voor Klaartje is het daar interessant, want bijna al die wandelaars hebben een hond mee.... Midden in het bos ligt een klein ven verborgen. In het ven is een eilandje. Het is daar een ècht paradijs. Enfin, het was een paradijs, want de grootste charme van het ven, de aanwezigheid van een kolonie witte ganzen, van bontgekleurde eenden, van hoogpotige reigers en andere gevederde vrienden, was er niet meer. Stil en leeg was het nu daar. Triestig waggelde nog een tamme, witte gans rond het meer, achtervolgd, weggejaagd door een koppel knobbelganzen die het rijk voor hen alleen wilde hebben. Verboden te voederen, hing er op bordjes aan de bomen. Het dier werd letterlijk uitgehongerd. Ik heb het stiekem toch gedaan...., maar de volgende dag was hij verdwenen. Waarschijnlijk ook opgehokt.... Ik kreeg een telefoontje van een vriendin. Haar relatie met haar vriend is verbroken, vertelde ze, en nu ben ik veel thuis, ik heb ook ophokplicht gekregen. Ik moest er wel om lachen.... Maar hebben wij allemaal, als mens, geen ophokplicht gekregen? Er moet zo veel en er mag nog zo weinig in deze gestresseerde samenleving; Het is dan ook daarom dat ik mijn leven verleden jaar resoluut heb omgegegooid. Ik voel me een vrije vogel...
Hallo lievemensen, Met mijn blog te personaliseren, wat een prachtig woord trouwens " personaliseren" !, (ik voel me er heel gewichtig bij), gebeurden er vreemde zaken. Men zegt dat niets toevallig gebeurt, iets valt je toe, op het juiste op tijdstip, wel, dan zal ik de vreemde gebeurtenissen dan ook maar met de nodige humor bekijken. Ik geef netjes antwoord op de gestelde vragen en juist als we bij mijn geboortedatum zijn aangeland, begint het computerwezen te sputteren. Zodoende ben ik nu geboren op een zeer vreemde datum en ben ik 2006 jaar oud. Nou, misschien is dat wel waar. Ik geloof bij tijd en wijle in reïncarnatie, (bij tijd en wijle wil ik er ook wel eens aan twijfelen, men blijft een twijfelende mens, hè?), en als de alwetende computer zegt dat ik zo oud ben, dan is dat maar zo! De twee foto´s van mijn meer dan 2000 jaar oud persoontje zijn nog niet zo lang geleden gemaakt en zoals ik beschreven heb in "iets over mezelf", laten ze perfect de twee facetten van mijn wezen zien, één temidden van mijn boeken en één in de natuur. Mijn woonplaats van "overal en nergens" klopt ook, want ik woon in een mobilehome en sta met dit rijdend huisje op de meest verscheidene plekken. Het is nacht en ik sta helemaal alleen op een zeer lugubere, eenzame plaats. Ik zal er eens een foto van maken en ze op deze blogproberen te zetten. Ik sta op een soort "parking" die zo groot is als een voetbalveld tussen allemaal verlaten fabrieken en afgebroken gebouwen. In één fabriek wordt ´s nachts gewerkt en dan tekenen de verlichte raampjes zich heel kunstzinnig af tegen de donkere, nachtelijke hemel. ´t Is een foto waard! Gelukkig is mijn trouwe labrador bij mij. Zij luistert naar de naam Klaartje en sinds enkele weken luistert ze ook naar wat ik van haar verlang, namelijk lief en rustig en gehoorzaam zijn. Dat valt niet mee voor een jonge, levenslustige pup. We hebben afgezien met ons tweeën! Met elkaar....Een paar weken geleden trok ze zo hard aan haar riem dat ik languit op de straat kwakte. Ik had me behoorlijk pijn gedaan en liet dat dan ook horen met gejammer en gevloek. Ik weet het, een dame mag niet vloeken, maar als je als een deerne over straat gesleurd wordt.....Klaartje was geschrokken en lekte mij en mijn besmeurde kledij onstuimig af. Ze was vrij en ongebonden op dat moment. Ze had het hazenpad kunnen kiezen, maar ze verkoos om mij te troosten en te reinigen. Met mijn knie is het nog niet helemaal ok, maar Klaartje is sindsdien een modelhond. Ze ligt opgerold aan mijn voeten en slaapt als een roos. Wel, ik ga haar voorbeeld volgen. Ik kruip in mijn beddeke, ik zal mijn ogen toedoen en vergeten dat ik op een heel lugubere plek sta. Tenslotte ben ikal meer dan 2000 jaar oud, dan behoor je niet meer bang te zijn, alleen in het donker.....Tot de volgende keer!
Het wil maar niet lukken met die nieuwe lente. Maar toch komt af en toe al het zonnetje schijnen en die warmte dringt dan diep door tot in mijn koude winterbotten. Heerlijk! Ik zag vandaag de eerste, schuchtere madeliefjes en tijdens het week-end zag ik tijdens de rit in mijn mobilehome, rijen paarse krokusjes die de hollandse wegen opfleurden. Tja, Holland is nu eenmaal het bloembollenand en ze springen er dan ook kwistig mee om... Sinds een jaar woon/leef ik in een rijdend huisje. Ik heb (bijna) alle materie uit mijn leven gesmeten en ik probeer te leven in het werkwoord "zijn" in plaats van met het werkwoord "hebben". Dit leven bevalt me prima, maar ja, soms moet een mens even uit zijn paradijs nederdalen om zich in het gewemel van gestresseerde mensen begeven.....
Ik was laatsleden zaterdag uitgenodigd om een gouden huwelijksjubuleum mee te vieren. Het feest vond plaats op een varend restaurant. In Spijkenisse gingen we aan boord en we maakten een mooie boottocht over de Maas tot diep in Rotterdam. Een imponerende stad dat Rotterdam. Een geweldige concurrent voor Antwerpen. We bewonderden o.a. de nieuwe brug over de Maas die in de volksmond "de Zwaan" genoemd wordt vanwege zijn vleugelvorm. Men zegt dat wanneer het hard waait, wanneer de wind door de stalen kabels giert, de brug "zingt". Als het maar geen "zwanezang" is...... Ik ben benieuwd of de nieuwe brug, "de Wapper", die in Antwerpen gaat komen, ooit zal "wapperen in de wind"....hopenlijk van niet.... Een gouden huwelijksjubuleum lijkt mij anders ook een groot architectonisch kunstwerk en ook daar sta ik met veel bewondering naar te kijken! Hoe krijgen ze het voor elkaar? Vijftig jaar lief en leed delen, dat is niet niks! Ik stel mij ook veel vragen, zoals : kun je wel groeien als mens wanneer je zo beschermd door het leven mag/kunt gaan? Is het niet veel verrijkender en gezonder om af en toe een paar jaar als single door te brengen? Of om af en toe eens een totaal andere partner te ontmoeten met heel ander levensgewoonten, met andere hebbelijkheden en onhebbelijkheden? Tijdens mijn gesprekken met het gouden bruidspaar, nu, en in het verleden gevoerd, kom ik iedere keer tot de slotsom dat zij en ik in totaal verschillende werelden leven. En toch bestaat er maar één planeet.....en op die ene planeet, op mijn stekje, op mijn plekje, heb ik vandaag de lente gevoeld, geroken.....Ik verwelkom deze nieuwe lente met veel vreugde en ik verwelkom ook U, lezer of lezeres van deze Mijmering, met veel vreugde. Een nieuwe lente, een nieuw begin, een nieuwe blog, mensen toch, wat een vreugde! Welkom! Welkom!
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen.
Hallo lievemensen, 
Een nieuwe lente, een nieuw begin?
Ik ben Cauwe Marijcke
