|
Dag Blogland,
Gisteren met pak en zak en hond in Brugge aangekomen. In de trein had ik het al zien hangen; loodzware, donkergrijze wolken met daarin het volgende pakje nat. Dus op het stationsplein van Brugge kregen we de volle laag. Zo in de regen, met haastige en verkleumde medemensen rond mij, die net zo ijverig op zoek waren naar hun bus als ik, zag Brugge er net zo naargeestig uit als welk andere stad of gemeente in België, bleef er niet veel over van "Die Scone".
Ik weet niet of dat U ook overkomt maar iedere keer wanneer ik aan de buschauffeur (in dit geval een chauffeuse), ga vragen of hij of zij mij wil waarschuwen wanneer ik moet uitstappen, wordt dit vergeten!!
Ik moet erbij voegen dat zo´n buschauffeur/chauffeuse wel andere dingen aan zijn of haar hoofd heeft met dat tomeloze verkeer waar men zich door moet wurmen. En dan nog eens slecht zicht met die gutsende regen waartegen zelfs de grote ruitenwissers van zo´n bus niet tegenop kunnen!
Enfin, drie haltes te ver werd ik op eigen verzoek, ik dacht bepaalde zaken te herkennen, ("Mevrouw, ben ik er nog niet?"), op het trottoir gekwakt met pak, zak en hond en sukkelde ik als in een schilderij van Breughel door smalle, kronkelende straatjes, langs pittoreske huizekes waarin binnen de gezellige warmte en droogte van een klein Brugs huiskamertje, hier en daar een kaarsje stond te branden of een kerstboom stond te pronken.
Weer weet ik niet of U dat ook overkomt maar ik werd verschillende malen de verkeerde kanten opgestuurd door bereidwillige mensen die op mijn verzoek mij de weg wilden wijzen, maar uiteindelijk kwam ik een paar herkenningspunten tegen van mijn vorig bezoek aan "Die Scone" en vond ik de met kersttakken versierde voordeur van mijn toevluchtsoord.
Het sterkte mij nogmaals in mijn gedachten dat een mens nu eenmaal zèlf zijn kar moet trekken om in dit leven ergens te geraken....
|
Ik ben Cauwe Marijcke
