|
Hallo lieve bloglezers-en lezeressen.
Het dagje Antwerpen is na de middag verknoeid geworden door de terreurdaad van een opstandige, doorgedraaide jongere. Met veel misbaar en luid sirenegeschreeuw raasden ambulances en politiewagens door de straat waar ik in mijn klein studioke af en toe een wasje draai, de rekeningen in de brievenbus vind en mijn boeken heb uitgestald. Met mijn verhuis verleden jaar naar de mobilehome moest ik al mijn spullen naar andere bestemmingen zien vertrekken, maar van mijn boeken kon ik geen afscheid nemen. Ze zijn na mijn kinderen en kleinkinderen mijn grootste schat.
Ik weet nog dat ik gisteren bij al dat machtsvertoon nog heb gedacht: "amai, er moet ergens een vreselijk verkeersongeval gebeurd zijn!"
Een uurtje later, op het terrasje in de zon, hoorde ik het bangelijke nieuws dat als een lopend vuurtje door de Sinjorenstad ging.
Er had bloed gevloeid in het hart van Antwerpen.
Tja, dat zijn geen leuke dingen en mijn gedachten zwerven dikwijls naar de familieleden van de slachtoffers en van de dader! Wat moeten die verdrietige uren doormaken! Je kunt honderden kaarsjes zetten op de plaats van het gebeuren, dat is wel troostend, maar neemt de pijn niet weg!
Nu was het eindelijk lente geworden. Ook in Antwerpen.
De kastanjebomen hebben hun kaarsjes aangestoken, de meidoorn geurt er op los zodat een mens er bijna dronken van wordt en het stadspark ziet er een heel stuk vrolijker en fleuriger uit dan een paar weken geleden.
Ik heb geprobeerd de rotzooi uit mijn gezichtsveld te houden en mij geconcentreerd op de dingen die wel mooi waren, zoals o.a. de eenden die parmantig in het weinige water van de vijver spartelden. Eindelijk verlost van hun ophokplicht.
En dan gebeurt er dit weer!
Bij het doorbladeren van mijn schrijfsels kwam ik een klein verhaaltje tegen dat ook over Antwerpen gaat en waarin ook de feestvreugde veranderde in leed. Ik zal het apart toevoegen....
|
Ik ben Cauwe Marijcke
