Goede vrienden,
Deze foto nam ik in Syrië, in het verwoeste oostelijke deel van Aleppo. Wat zie je? Een achtergrond en een voorgrond. Twee tegengestelde taferelen. Op de achtergrond alleen verwoesting: geen deuren, geen vensters, geen daken, geen vervoer, geen leven. In de laatste maanden van 2016 waren de bombardementen en gevechten er bijzonder heftig. Alle middelen werden ingezet, zelfs chemische wapens. Tot alle huizen en straten vernietigd waren en alle bewoners vertrokken. Echter, op de voorgrond staat een rode ronde watertank, die de overheid er onlangs heeft geplaatst. Elke dag komt een camion hem vullen. Naast de watertank lopen vier kinderen. In gerecupereerde bidons komen zij water halen. Ze brengen het naar hun moeder ergens tussen de puinhopen. Het zijn inderdaad twee tegengestelde taferelen. De dode stenen en het levende water. De ruïnes en de kinderen. Met daartussen: het dunne lijntje van de hoop.
Waarover gaat Pasen? Over dood en leven. En over het dunne lijntje van de hoop. De achtergrond van Pasen is donker en koud. Jezus is aan een kruis geslagen en gestorven. Vrienden hebben zijn dode lichaam neergelegd in een graf. De leerlingen hebben alle vertrouwen en hoop verloren. Uit een graf kan toch geen goeds meer komen! Wat zij met Jezus hebben meegemaakt, zal tot herinnering verschralen. Wegtrekken lijkt hun enige uitkomst. Hoeveel mensen zitten vandaag niet met zulke gevoelens! Ze kijken op een puinhoop of op een graf. Van hun vroegere vreugde of vriendschap blijft niet veel over. Het leven of het lot heeft hun zware slagen toegebracht. De onrechtvaardigheid of onomkeerbaarheid van wat hun overkomt, weegt zwaar. De steen ligt al voor hun graf.
Echter, de voorgrond van Pasen is anders. Het gebeurt in alle vroegte. De vrouwen gaan bij dageraad naar het graf. Ze zien dat de steen is weggerold. Het graf is leeg. Jezus is niet dood, Hij leeft! Hij is niet weg, Hij is verrezen! Hij is aan een nieuw verhaal begonnen. Dat goddelijk gebeuren vieren we op Pasen. Als teken van Jezus’ opstanding ontsteken we de paaskaars en wijden we het doopwater. Met dat water ontvangen nieuwe christenen het doopsel, nog tijdens de paasnacht. Met dat water besprenkelt de priester ook de gelovigen, niet gierig maar gul. Bij Pasen hoort water: fris water, als eerste teken van nieuw leven en van hoop. Is er puin te ruimen in je leven? Zie je de toekomst bang tegemoet? Laat je op Pasen besprenkelen met nieuw gewijd doopwater! Die frisse geut doet goed. Ze doet opschrikken. Ze doorbreekt de gelatenheid. Ze maakt dorre grond weer zacht en vruchtbaar.
De foto uit Aleppo is mijn foto voor Pasen. Ik heb hem laten uitvergroten. Hij staat nu op mijn bureau. Het is geen leuke foto. Geen pluche paashaas of geel piepkuiken. Geen mooi verzinsel of versiersel. Het is echte realiteit. Wanneer ik met Pasen het doopwater wijd en de gelovigen ermee besprenkel, zal ik denken aan de rode ronde watertank in Aleppo en aan de kinderen ernaast. Hoop herbegint niet in het groot. Hoop herbegint in het klein. Hoop herbegint waar wij opnieuw vers water kunnen halen om van te leven. Is het puin daarmee weg? Is de toekomst daarmee verzekerd? Niet meteen en niet vanzelf. Maar het leven krijgt een nieuwe kans. We kunnen aan een nieuw verhaal beginnen. Het dunne lijntje van de hoop komt weer tevoorschijn.
In het Evangelie van Pasen komen de vrouwen als eersten bij het lege graf. Daar krijgen ze van de engel meteen een opdracht: ‘Gaat aan zijn leerlingen en aan Petrus zeggen: Hij gaat u voor naar Galilea, daar zult ge Hem zien, zoals Hij u gezegd heeft’ (Mc. 16,7). Wat ligt midden in Galilea? Geen watertank maar een groot meer, vol water en vissen. Daar wacht Jezus als de Verrezen Heer op zijn leerlingen. Daar kunnen zij opnieuw aan de slag, samen met Hem, als ‘vissers van mensen’. Wat wens ik je voor Pasen? Dat je het ‘levende water’ mag vinden en dat je ervan mag uitdelen, al is het met een gerecupereerde bidon, zoals de kinderen op de foto.
Johan Bonny
Bisschop van Antwerpen
22-03-2018, 19:56
Geschreven door Parochie Sint-Martinus
|
