Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
want wij zijn allen zoekenden in de woestijn verlangend naar respect naar iemand die wij willen respecteren hunkerend naar liefde hunkerend om liefde te mogen geven zoekend naar iemand die van ons houdt van wie wij kunnen houden
zo helder nu is deze nacht er is zo'n sterkte, zo'n kracht omdat ik weet, ook ik
Ieder pluisje en elk rafeltje heeft waarde. De nietige stofjes die wij vergaarden, Klitten samen tot een reusachtig kluwen, Waaruit wij ons garen spinnen en ruwen.
Zo af en toe raken deze draden mekaar, Verstrengelen zich kort, een wijltje maar. Toch wordt daarmee dit lint geweven, Prachtig gestrikt aan ons cadeau gegeven.
Even kostbaar als indertijd wierook, mirre en goud Is dit geschenk dat ik in mijn handen houd, Zijn handen als een kelk erom heen.
Misschien is er een god die ons een boodschap zendt, Als een mens in de ander zijn tweelingziel herkent: Eenzaam ben je nooit, al ben je nu alleen.
Eén steentje slechts wordt over het water gekeild En de raakpunten deinen steeds verder uit, Worden niet door statige zwanen gestuit, Noch door het bootje, dat naar de haven zeilt.
Kringen glijden voort op het oppervlak, Weerkaatsen flonkerend de zon en de lucht, Vertekenen het beeld van vogels in hun vlucht, Omringen een blaadje en een drijvende tak.
Zelfs continenten zouden omcirkeld worden, Eén steentje zou een volledige wereld omgorden, Als dit water een gladde oceaan zou zijn.
Een paradijs als ook mensen raakvlakken vonden Waarbinnen ze anderen omvatten konden, Maar waarschijnlijk zijn wij daarvoor nog te klein.
voor jou, mijn vriend, bestaat er slechts één spoor dat kaarsrecht loopt van A naar B overtuigd als jij bent van jouw gelijk is er slechts één trein en iedereen moet mee
mijn leven lijkt meer op een rangeerstation met ettelijke treinen, wissels, rails en sporen en als ik dan eindelijk vertrokken ben is er onderweg nog zoveel dat mij kan bekoren
jouw horizon is helder licht zodat jij kan zien waarheen jij rijdt ik hou van de mijne in de mist de verrassing die hij mij verbeidt
ik gun jou de rechte lijn naar jouw doel zonder twijfel zal jij het eind bereiken maar laat mij mijn bochtige traject waarvan ik ook nog af wil wijken
en heel misschien, mijn lieve vriend komen wij op dezelfde bestemming aan zullen wij vinden wat wij zochten ook al zijn wij andere wegen gegaan
Heb je het lied in de wind gehoord, Als hij strelend ritselt door de bla'ren, Zacht blaast doorheen je haren Of wild huilend de rust verstoort?
Ken je de melodie van de zee die zingt: Het klotsende water op een zomerdag, Het spetterend spel van de golfslag, Het schuimend gebrul van de branding?
Luister je soms naar het groeiende gras, Het gefluister van bloeiende bloemen, Waarrond de insecten blij zoemen En naar de treurwilg zijn diepe bas?
Heb je oor voor de echo der bergen, Waar dennen hun geheimen ruisen, Vrolijke beekjes tussen de rotsen bruisen En knerpende keien inspanning vergen?
Herken je het geneurie van de zon en de maan, Overstemd door het gerommel van wolken Die donderend de hemel bevolken, De ijle klank van planeten in hun baan?
Want de hele wereld is muziek En wij leven er middenin, Maar wat ik bovenal bemin, Is een mensenstem met zijn dynamiek.
de wolf die eenzaam op de vlakte jaagt is ooit als welp geboren toch heeft hij slechts heel kort geklaagd toen hij werd uitgestoten in de roedel was voor hem geen plaats hij was niet uitverkoren nu zwerft hij hongerig, maar ongehaast welk lot is hem beschoren?
solitaire wolven zijn wij allemaal uitgehongerd en op jacht voor wie de wolf herkent, is dat normaal het is wat de prooi verwacht echt gevaarlijk echter en vaak fataal is de wolf in schapenvacht
Zij hebben lief en sluieren hun verstand, Vertoeven in hun geheime dromenland, Waar tijd verwordt tot eeuwigheid, Onaangeraakt door werkelijkheid.
Als zij in vrede onder de sterren slapen, Bij een verblekende maan ontwaken, Is er echt geen plaats voor meer dan twee In dat zoete land van melk en mee.
In het roze hemelpalet verborgen Ontstaat de dageraad van morgen, Wanneer vogels de nieuwe dag inkwelen.
Hier nu bloeit een zeldzame bloem: Zie de blauwe vlinder en hoor het gezoem Van de bij, die samen de nectar delen.
is muziek geen oceaan die golf na golf een land omspoelt een wildschuimende branding een wiegende deining het rijzen en dalen van een ademhaling het levende water van ebbe en vloed
ik wil een schip zijn op haar golven een rots waartegen de branding beukt het zeewier in haar deining een schildpad in beweging het zand dat zij zo zacht verkoelt
een diepzeewezen wil ik zijn verborgen in haar schoot volledig door haar macht omgeven omdat ik de sirenen heb gehoord
het blad dat in het water viel was helemaal doorweekt de zwarte letters uitgeveegd als non-waterproof mascara door tranen en de gele dobbereend pikte tevergeefs naar donkere pixels die ooit woorden waren
een miserabel vod doordrenkt papier dat eens gedroogd en blank weer openstond voor nieuwe woorden
liefde is levend behoeft voedsel en drank heeft nood aan emotie krachtige woorden de warmte van een hand
liefde is de zuurstof voor een wereld die ademt het kloppen van een hart dat de tijd niet verzadigt
liefde is het begin en een resultaat van mens naar mens langs ongewone wegen van vertwijfeling naar vertrouwen van passie naar teder verstand van flinterdun draadje naar oersterke band
ik speel met wolken boetseer een zeehond en een krentenbrood stapel ze vederlicht tot een berg van sneeuw rek ze uit tot een kanten sluier tot zich in elke waterdruppel een regenboog spiegelt bedek mij met hun wolligheid...
