Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
Na de dag waarop ik verlamd raakte, was het niet langer noodzakelijk noch mogelijk mensen en/of het geluk na te lopen
heel rustig kon ik zitten wachten wie en/of wat spontaan bij mij langs zou komen... het was op zijn minst verhelderend.
Zo dit een gedicht is, is het een eerbetoon aan die mensen, die op lange termijn en onvoorwaardelijk naast en achter mij zijn blijven staan en nog steeds staan met (on)gevraagde hulp en steun: de familie dus en enkele zeer schaarse vrienden die mij, nu gehandicapt, kunnen blijven waarderen en respecteren als volwaardig mens en ook zo met mij omgaan.
een voorwaar mooi alternatief voor gemanipuleerd en vernederd, belogen, bedrogen en bestolen worden onder het mom van hulp.
goede bedoelingen zijn een hel en wijzer worden doet pijn.
Geniet met volle teugen van voorlopig het laatste bericht hier. Af en toe voel ik mij met plezier kluizenaar, heb echt geen zin in berichten schrijven enz.
In de laatste weken is er met moeite het nodige georganiseerd aan werkzaamheden in het huis. Heel voorzichtig stel ik een datum van terugkeer in het vooruitzicht.
Voorlopig zou dat 19 mei 2009 zijn, omdat ik twee jaar geleden eveneens op die datum mijn eerste poging gewaagd heb. Mijn zin om erover te schrijven vermindert zienderogen. Misschien begin ik ooit nog wel een nieuwe blog, deze zou ik willen afsluiten, zodat ie weer wordt wat zijn oorspronkelijke bedoeling was: gedichten en verhalen.
Over een week of zo, zal ik alle berichten die geen gedichten zijn, verwijderen. In de plaats daarvan komt er een maandelijkse nieuwsbrief naar de broers en zussen. Eén toetje kan ik wel nog beloven. naargelang het huis meer vorm aanneemt, wil ik toch wel foto's laten zien van de afwerking, de realisatie van wat ooit een visie was. Die komen dan in twee nieuwe albums, die heel toepasselijk Lierneux 2008 en Lierneux 2009 zullen heten. Ze zullen te vinden zijn in de linkerkolom, zoals nu ook het geval is.
Meermin neemt voorlopig afscheid van jullie, met al mijn dank voor de vele ondersteuning en moed insprekende reacties die jullie mij via deze weg telkens weer hebben gegeven. Voor mij wordt het tijd te leven nu, zonder erover te schrijven. Dat laatste maakt deel uit van mijn nieuwe leven, denk maar. Er is nu al maanden dat idee ook voor een heel erg lang verhaal, waarvan de titel "Kinderen van onze tijd" moet worden. Er is mijn stille hoop dat ik eraan kan beginnen, eens ik mijn innerlijke én uiterlijke rust en harmonie en mijn eigen leven teruggevonden heb, op die magische plek daar in de Ardennen...
"Weet je wat leuk zou zijn in die kleine tuin van jou?" had Mariekes zus Linda gevraagd. Marieke keek Linda uitnodigend aan verder te gaan. "Zo'n oude, grote spiegel tussen het groen." Marieke knikte instemmend. Wat een leuk idee.
Daarom liepen de zussen nu rond op de rommelmarkt. In de kille ochtendlucht liepen ze langs oude tafels, stoelen en kasten. De opkopers bij hun kacheltjes keken hoopvol op bij hun nadering. Spiegels waren er echter niet te zien. Nu ze er toch eenmaal waren, struinden ze alle loopgangen af.. Helemaal achteraf, op één van de goedkoopste plaatsen verkocht een oud dametje nepjuwelen. Op haar tafel stond een mooie, oude spiegel in een kader van gebloemd houtsnijwerk. Er waren wat zwarte vlekjes op, maar dat maakte de spiegel juist charmant. Marieke en Linda keken elkaar met schitterende ogen aan. Het vrouwtje schuifelde nader, toen de zussen bleven staan.
"Oorringen? Mevrouw? Of hier: deze prachtige ketting in halfedelsteen... Waarom probeert u hem niet eens? Mijn spiegel zal u tonen hoe hij u staat." Linda bedankte haar voor het aanbod. "Niet de sieraden, maar de spiegel interesseert ons. Is die ook te koop?" "Mijn toverspiegel?" gniffelde het vrouwtje. "Wat is er toverachtig aan?" mengde Marieke zich in het gesprek. "Hij laat je zien hoe je bent en hoe jij je voelt, niet hoe jij eruit ziet", antwoordde het vrouwtje ernstig. Linda zei vrolijk: "Op dit moment als een kind in een snoepjeswinkel, een beetje opgewonden, maar verwachtingsvol." "Kijk dan maar in de spiegel, mijn kind." Linda keek en keek opnieuw. Niet de wat oudere, netjes gekapte en verzorgde vrouw die ze 's morgens in haar toiletspiegel zag, keek terug, maar een jong meisje, een kind nog, met twee grappige vlechtjes en grote strikken en sproetjes om de neus keek haar guitig aan. Onwillekeurig ging haar hand naar haar neus. Iedere dag van haar volwassen leven had ze die sproetjes weggeschminkt. het leek of ze naar een foto uit het verleden keek. Hoe oud was ze toen? Een jaar of tien? En Marieke? Zag zij haar zus in de spiegel ook als kind? Een korte, zijdelingse blik op Mariekes gezicht vertelde haar genoeg.
"Een toverspiegel, inderdaad, maar verkoopt u hem?" Na veel loven en bieden, waar Marieke zich zorgvuldig buiten hield, haalde Linda haar buit binnen. Zus heeft zakelijk instinct, dacht Marieke, want de prijs was verrassend laag. Het vrouwtje zei slechts:"Je kijkt beter niet in die spiegel op een voor jou slecht moment."
Linda betaalde en omklemde de spiegel in haar armen met de weerkaatsing tegen zich aan.
Over Mariekes tuin werd niet meer gesproken, waar Marieke niet aan tilde. Een spiegel zou ze nog wel vinden; het moest niet echt een 'toverspiegel' zijn.
Een week later belde Linda opgewonden op. "Marieke? Kom je? Ik wil je iets moois laten zien!"
Marieke reed naar Linda, nieuwsgierig waarom ze zo opgewonden was. Met een kop koffie en een koekje zat ze later aan de tafel. Linda haalde foto na foto. De spiegel was steeds dezelfde; het weerkaatste beeld telkens anders. "Hoe?" begon Marieke.
Maar Linda legde al triomfantelijk uit dat hun Jacques met zijn elektronicaknobbel een camera op beweging had geplaatst. Die werkte volledig automatisch en digitaal. Nu moest ze enkel voor de spiegel staan. De camera legde feilloos het spiegelbeeld vast op foto. De kleren veranderden niet, maar er waren foto's van een Linda van alle mogelijke leeftijden, behalve de leeftijd die ze had. "Allemaal ik en allemaal mooi! Zijn ze niet prachtig?"
"O, en moet je deze zien: Onze mama die in de spiegel keek en niet wist dat ze werd gefotografeerd. Ze voelt zich nog steeds en is hier dus een meisje van hooguit 18." En hier de foto van Jacques die de installatie uitprobeert!" "Eh", zei Marieke, "Hij ziet eruit als de Jacques, die ik ken, enkel zijn haar is wat draderig." "Dat bewijst het!" kraaide Linda bijna. "Een knobbel, ja, maar geen greintje fantasie." "Kom, Marieke, ga ook voor de spiegel staan en laat je verrassen."
Een beetje onwillig, maar ook benieuwd ging Marieke voor de spiegel staan. Op de foto was ze helemaal zichzelf, maar met een poes op haar schoot, een teddybeer in haar arm en een prachtige, grote hond naast zich.
"Je bent en blijft een grote dierengek, zusje van mij" zei Linda teder. Marieke vond het tijd om te vertrekken; de foto nam ze mee; die vond ze wel lief.
Diezelfde avond belde Linda nog een keer, er klonk paniek in haar stem. "Marieke? Kan je snel komen? Er is iets vreselijks gebeurd!" Marieke was zo goed niet of ze reed opnieuw naar Linda.
Die opende de deur in een avondjurk en tranen. "Het gaat over Jean-Pierre!" Marieke loodste Linda rustig naar de keuken en zette thee. "Hier zo, drink eerst eens wat en vertel dan maar."
"We wilden naar een feestje in zijn bedrijf. Hij had zijn smoking aan. Toen keek hij in die vermaledijde spiegel. Ik heb hem nog nooit zo overstuur en bleek gezien. Pas nadat hij in de badkamer twee keer zijn tanden had gepoetst, deed hij weer wat normaal. Maar hij wilde niet kwijt wat hij in de spiegel had gezien. Hij is op bed gaan liggen en ik heb de camera nagekeken en heb jou gebeld"
Trillend haalde Linda een foto: "Hier, kijk zelf maar!". De smoking was goed te herkennen en zag er duur uit. Boven het hemd met het strikje stond haarscherp de kop van een vervaarlijke wolf met ontblote tanden en bloedvlekken in en rond de muil.
Helemaal Jean-Pierre, de elegante, gehaaide en succesrijke zakenman, mijn schoonbroer... dacht Marieke.
Baron Antoon tikt met zijn klauw en roept "Miaauw, Deze GROTE kat heeft GROTE honger, breng eens wat eten en liefst een beetje gaauw!" Meneer Alfred Majoor is plots des katers knecht, snijdt een uitgelezen hapje op het aanrecht.
Hij zet het bordje zoals het hoort op een hagelwit servet. Antoon heeft het toch gehoord, keurt het met één oog, maar knort misnoegd: "Pgg Alfred, Ik heb het al zo vaak gezegd! Léver blief ik niet. Onthou dat toch, jij stuk verdriet!"
"Een deftige kater, zoals ik, eet liever een krabbetje. En vergeet niet Rode Boontjes slabbetje! Die kan mijn restjes krijgen. En snel een beetje! Of ben je al aan het hijgen?"
Wij, katers van adel, hechten zeer aan etiquette, Menéér Majoor. Of is het majorette? Een ander bordje met exquise zeebanket wordt nu voor Antoon neergezet.
Baron Antoon keurt het met opgetrokken neus, maar dit is allereerste keus. Genadig begint hij aan zijn maal Het naderende Boontje krijgt een haal. "jij miezerige kever, neem JIJ maar genoegen met de lever. Die is goed genoeg voor joou", blaast Antoon met een snaauw.
Na het eten, heel voldaan, is hij discreet in de kattenbak gegaan. Wrijft nog eens smakkend door zijn haar met een adelijk gebaar.
Baron Antoon bekijkt Alfred waardig: "Hoe bedoelt u, IK niet aardig?"
"Papa? Mogen de katten mee naar de pinksterfoor?" vraagt smekend de kleine Bart Majoor. Meneer Majoor krabt nadenkend op zijn hoofd: "Helaas, die is alleen bedoeld voor mensen, zoon, maar de katten krijgen hun eigen foor, dat is beloofd. Ons rosse katje Rode Boon en zwarte kater Baron Antoon zullen zwieren en botsen met veel vertoon."
Aan ieders staart bindt papa een lapje uit mama's grote lappenmand. "Dat is eigenlijk hun vlagje, snap je? neem er maar één in elke hand." Bart kiest groen voor Rode Boon en rood past mooi bij het zwart van Baron Antoon.
Etenstijd! Mama opent met een klikje voor elke kat een blikje. Allebei met hun staart omhoog, als pijlen uit een boog, stormen ze samen naar de erker, maar Antoon is groter en ook sterker. hij botst tegen Boontje op. Dat is een verschrikkelijke klop. Boontje kruipt onder Antoons langere poten door, want al is hij klein, hij is geen domoor! Zijn staart met het vlagje hangt even halfstok. Je hoort hem denken: "Wil je amok? Dan krijg je amok!" Nu lacht papa: "Zijn het geen leuke botsautootjes? Kijk maar; ze geven elkander stootjes."
's Avonds gaat Bartje graag in bad. Mama heeft het met scheepjes en eendjes klaargezet. Op de rand zit al een rosse kat; dat wordt dadelijk dolle pret! Bart spettert wild in het water, tot groot ongenoegen van een zwarte kater. Katten kunnen niet in hun blootje; ze vissen met een hangend pootje naar een drijvend eendje of een bootje, maar de hoofdprijs is de haai en die wint Boon met één goede zwaai.
Wanneer Bart dan in zijn bedje ligt, springt een grote zwarte schicht zonder aarzelen recht af op zijn doel: Toon schommelt al in de schommelstoel. Rode Boon schommelt ook, maar meer bedaard op de rug van Bartjes hobbelpaard.
Die nacht droomt kleine Bart Majoor onder het krakende linnen van de grote kattenfoor, terwijl de katten naast hem liggen en spinnen Heel laat nog komt papa binnen en draagt de katten, één in elke hand naar hun warme kattenmand.
De kieren in het rolluik lieten voldoende licht door om in het schemerduister de vrouw op het bed te zien. Door een vreemde speling van het licht leek het smalle, bleke gezicht van binnenuit te stralen. De man legde zijn vingertoppen op de halsslagader en schudde de vrouw licht bij de schouder. Het haar voelde vochtig aan. Er was geen hartslag en geen reactie.
Officier van wacht Stevens trok het rolluik helemaal omhoog, zag nu de pillendoosjes en het glas water op het nachttafeltje, nam zijn gsm en belde het parket. Bondig meldde hij wat hij gevonden had. "Blanke vrouw, leeftijd 45 jaar, naam Lore Leyers, met een y niet met een i, vermoedelijke zelfmoord, in die nieuwe wijk, ja, met de namen van rivieren. Rijnlaan 7, vlakbij die gevaarlijke bocht."
Voor het parket arriveerde, luisterde Stevens naar wat de buren te vertellen hadden. Dat Lore reeds langer ziek was, maar na maanden in een ziekenhuis in Leuven naar huis was teruggekeerd. Dat de buren geregeld bij haar langs gingen voor de boodschappen en de medicijnen of gewoon voor gezelschap, meneer, want ze zat hier zo alleen, maar ze was altijd aan het neuriën. Geertrui, dat is Gertje hier, meneer, had een sleutel. Lore was bang dat haar iets zou overkomen en dat de deur dan zou ingebeukt worden.
Stevens luisterde geduldig, dacht "De deur inbeuken? Een slotenmaker bellen, ja", maar hij zei niets.
Hij hoorde een auto stoppen. De bel ging. Twee mannen stonden aan de deur.
Stevens herkende zijn vriend Corans van het parket. De andere man, lang, slank en gebruind met witte haren, kende hij niet. Corans stelde hem voor als de wetsdokter Vanberg.
Stevens ging beide mannen voor naar de kamer waar Lore lag in nu onverbiddelijk helder licht. Vanberg boog zich over het lichaam en raakte de haren aan.
"Deze vrouw is gestikt. Is het u niet opgevallen, Stevens, dat de haren klam zijn? Bijna alsof ze in het water gelegen heeft. En aan de kleverigheid te oordelen eerder zout dan zoet water." Stevens bromde iets wat de dokter met wat goede wil als bevestiging kon opvatten. Vanberg wreef zijn vingertoppen over elkaar, rook aan het haar, bekeek het grondiger. Hij kon de verrassing niet uit zijn stem houden: "Het is ZAND!"
De lijkwagen reed voor. De mannen tilden het lichaam op. Op het kussen waarop het hoofd gelegen had, lagen twee schelpjes. Vanberg borg ze op in een plastic zakje.
Stevens kon vertrekken; zijn werk hier zat erop. Maar Stevens vertrok niet; hij ging nog eens met de buren praten. Vooral Gertje droeg het hart op de tong.
"Vijf ongelukken, meneer, in de laatste maand en allemaal in deze bocht. Een nieuw aangelegde weg, meneer, het is toch je reinste schande!" Stevens knikte, bij drie ervan was hij opgeroepen. "Vertel eens wat meer van Lore?" Voor Gertje was dat aanmoediging genoeg.
"Ze noemde zichzelf Sirene, meneer, u weet wel als ze op haar pc praatte. Niet dat ik daar iets van afweet, meneer, maar dat was wat Lore vertelde. En dat ze op zware momenten een schaal met zand en schelpjes dicht bij zich zette. De aanblik en geur kalmeerden haar, meneer, dat was wat ze zei."
Tien dagen later dronken Stevens en Corans samen iets in hun stamcafé. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
"Is er nog iets speciaals uit het onderzoek naar die vrouw uit de Rijnlaan gekomen? vroeg Stevens.
Corans knikte "Maar niets abnormaals. Die vrouw had een zware hartkwaal. Dat verklaarde ook de medicijnen. Ze is gestikt door het water op haar longen."
"En dat natte haar?"
"Vanberg heeft het naar het lab gestuurd voor onderzoek. Het water was inderdaad ...zout. Weet je wat het was? Tranen! Wat moet die vrouw gehuild hebben om haar haren zo te doorweken. En Vanberg beweerde in een noot bij zijn lijkschouwingsverslag dat er zich tussen haar tenen vliesachtige aanhangsels bevonden. Je zou van een dokter toch wat meer ernst verwachten... bij het vinden van een portie teenkaas, maar we hebben er smakelijk om gelachen bij het parket. Alleen dat zand en die schelpjes zijn wat raadselachtig...Hoe heette die vrouw ook weer?"
Stevens nam een bierkaartje en noteerde iets, toen zei hij wat Gertje verteld had..
"Mooi!" lachte Corans, "Dat raadsel is dan opgelost."
Daarna liet Stevens hem zien wat hij opgeschreven had, maar hij merkte niet dat zijn duim de laatste letters bedekte en Corans las: Lore Ley
Uitzonderlijk dronken de mannen er nog eentje. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
Goede morgen, Vader Zon Goede Morgen, Moeder Aarde Goede morgen, zusters Lucht en Water, broeder Vuur <<Trwijl ik zwijgend in de rolstoel geniet van een laatste uur late warmte en de goede geuren van de herfst opsnuif, ritselt vlakbij een blad op de grond
Machtige Vader Zon, Gulle Moeder Aarde, Goh, wat ben ik gelukkig Goh, wat lééf ik graaag
O ja, HeerRechter, ik pleit schuldig aan het houden van deze man, naast wie en aan wiens hand ik fier en onbevreesd de doodgewone straat naar en in de toekomst STAPPEN durf en kan <<<<<<<<en lieve lief, het antwoord is vijfvoudig ja, aan jou de juiste vraag te stellen.
En ergens in in Lierneux staat het huis, dat mij behoedde en beschermde onder zijn vleugels op en in de aarde, z zoals ene moederkloek haar kuiken.
En rustig bind ik de donkerblauwe satijnen linten van mijn slippers nadat ze om enkels en benen gewonden zijn (kruiselngs, zoals dat hoort) voor ik sidderend neerzijg bij het applaus en dan pas heel voorzichtig is er tijd om de vleugels op te vouwen in kreukvrije zones, terwijl de wit-gouden sax, stil nu, als een pasgeboren kind in mijn arm tegen mijn boezem ligt
met onder die melkwitte, opalen lucht het donkere water reeds het huis aan de horizon nog schrale hei, een vermoeden slechts van kleur geen ster, geen maan, geen wind slechts stilte en het zoeven der banden
en hoog in de hemel dat breekbaar roze op weg naar mogelijkheden naar zou kunnen naar IS
een glimlach heya twee kussende beertjes een warme knuffel uren aan de telefoon een goedmoedige plagerij een grinnikende hond paté met korstjes drie kussens op de grond een doorweekte handdoek gevend en gevend soms vragend, nooit eisend uitgesteld weerzien ziek en moe slapen ontbijt na de middag en praten, praten, praten ...
