Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
de stille blauwe diepte waar dromen ontstaan wiegend zeegras in deining felgekleurde visjes schuilen zilverzand glinstert in licht een door water gebroken straal een onderduikwereld
in een schemerzone wegzinken een grot waarin het water sijpelt waar elke druppel iets miniems bevat dat tijdloos bouwt aan een staketsel waarvan de vorm nog blijken zal
en dan, eonen later een aarzelende lamp de majestueuze kolommen spreken woordloos van wat bestond en blijft bestaan en een nietige mens zal intuïtief weten hoe de formatie precies moet heten
de weg die ik ga met hoogtes en laagtes, de paden ertussen ergens vandaan, ergens naartoe onder een brandende zon door steenwoestijnen in milde regen langs malsgroene weiden gastvrije mensen, deuren die openstaan of herhaaldelijk kloppen en er wordt niet opengedaan de vreugde reisgezellen te vinden voor korte of langere tijd pijn en verdriet als wegen zich scheiden
een wereld van mensen ontdekken mijn eigen grote en heel kleine kantjes de confrontatie met gevoelens de blije even goed als de droeve hoe ik ermee omga en ze verwerk want elke belevenis leidt verder noodt uit tot beslissing of niet alles heeft zin, draagt bij tot groei een dagboek van mijn denken
met inkt omlijn ik jouw schaduwbeeld ets jouw gezicht op de cellen van mijn brein schilder met zacht penseel jouw ziel in de mijne en misschien ook omgekeerd
ik geef ons een naam zoeter dan de liefde zelf en god kijkt glimlachend toe hoe onze vingertoppen elkaar raken
ik laat mij langzaam zakken in de weldadige warmte van jouw ogen houd mijn adem in heb de diepte nooit gepeild de bodem nooit bereikt en kom zuurstofsnakkend boven maar word golf na golf weer overspoeld en er is geen reddingsboei
profoundly hidden is that tiny door behind which lies an innerspace the greatest treasures are kept here our deepest feelings and most secret thoughts
few though are aware of the visions we might receive if only we searched that place but every now and then, quite unexpectedly we catch a glimpse of consciousness awakening from the sleep of wealth discovering the links between some minds yet at the same time the need to protect our spiritual exploration against lies and intimidation
slaap nu, mijn kindje, slaap nu zacht net als de diertjes, slaap nu vannacht want ook zij zijn een beetje moe mama zingt voor jou, doe je oogjes toe
hoe triest was jouw dag vandaag mama luistert en mama weet raad zij brengt de lach terug op jouw gelaat hier ben je veilig, want mama waakt
slaap nu heel zacht, mijn kindje klein ooit komt de tijd dat dit liedje vergeten zal zijn wanneer je groot en sterk je eigen wegen gaat en mama wordt oud, een vervelende zaag...
slaap nu, mijn kindje, doe je oogjes toe mama dekt je nog knusjes toe sluipt nu heel zacht het kamertje uit het kindje slaapt, het liedje is uit
hij beet zijn omhulsel stuk met het licht drong de kou binnen niet de warmte die hij had verwacht maar het verlangen stopte niet dus knaagde hij verder
bevend ontvouwde hij zijn vleugels het diepblauw dieper blauw tegen de sneeuw een vlinder in de winter
terwijl zij op de lente wacht wil haar dan zeggen dat zij zon en regen is een uitbottende tak, een bloempje in het gras vertel haar dat zij de ochtendvogel is de schemering van de dageraad de voorjaarsstorm met donder het kwijnende licht van de avond
fluister de wind in haar oren laat haar de goede aarde ruiken streel haar wangen met luwte omgeef haar met luchtige zachtheid bedek haar slaap met honing en laat haar duizend dromen dromen terwijl zij op de lente wacht
de bakens zijn uitgezet de haven is in zicht er zal vreugde zijn een hymne misschien onvergetelijk moment van thuiskomen enkel geëvenaard door zalig vertrek
afscheid nemen en weerzien geen blijheid zonder verdriet hoe zou je 'samen' waarderen als je 'alleen' niet hebt gekend?
ik wil niet leven met de afstomping van alles wat gewoonte wordt
de natuurlijkheid van onze aanraking in de dans van het leven de alledaagsheid van onze woorden in het gedicht van het leven de klanken die wij met elkaar delen in het lied van het leven
sommige dingen lijken zo vanzelfsprekend en in hun vanzelfsprekendheid worden zij wonderbaar
de bakens zijn uitgezet
ik legde mijn verdriet neer
de natuurlijkheid van onze aanraking
