moekeontour trekt er op uit op zoek naar het ware Griekenland
16-06-2006
Een dagje genieten in Loutra Kyllinis
16/06/2006 Wat een dag!! We worden wakker gemaakt door veel lawaai. Ik kijk door het raam en zie een grote vrachtwagen de parking op rijden gevolgd door vele tractors. Deze zijn volgeladen met watermeloenen. De vrachtwagen wordt hier geladen en vertrekt dan. Zo is het heel de dag een komen en gaan van vrachtwagens en tractors. Hier gaan vele meloenen van hand tot hand. René gaat vragen of we geen meloen kunnen kopen en hij komt met een groot exemplaar terug. Amaai, wat een meloen. Daar kunnen we wel enkele dagen van eten. Na ons zien we nog vele mensen naar de vrachtwagen stappen en zij komen ieder met hun armen vol meloen terug. Verser kun je ze niet kopen en lekker dat ze is, zoet en sappig. Zelfs Amber lust watermeloen en zij krijgt op haar part in haar kom. Wanneer ze alles binnen heeft gespeeld trekt ze een vragende snuit, maar te veel is niet goed. Straks eten we wat als dessert.
15/06/2006 In Messolongi gaan we op zoek naar de post om zegels te kopen. In het postkantoor vragen we hoe ze "België" noemen in het Grieks. Niemand begrijpt ons en heel het kantoor staat op zijn kop. Tot er iemand binnen komt die een woordje Duits spreekt. Blijkt dat het "Belgio" is. Zo dat weten we nu ook weer. Nu weten we wat we op de kaartjes moeten schrijven. Dan rijden we door naar Antirio over de nieuwe hangbrug, welke Midden-Griekenland met Peloponnesos verbindt. We moeten 16.20 euro betalen, maar rondrijden kost nog veel meer. Vanop de autostrade zien we Patras liggen, wat een grote stad. Veel te groot voor ons, wij houden daar niet zo van. We rijden door tot Lechena en daar nemen we de weg naar de kust. In Loutra Kyllinis aan het strand vinden we een plek waar nog andere mobilhomes staan. Er staan 4 Duitsers, 1 Fransman en 1 Oostenrijker. Ene van die Duitsers heeft een Rotweiller "Adolf" genaamd. Wat een naam voor een hond hé. Amber vindt hem anders wel tof om mee te spelen. Gelukkig, want Adolf loopt hier los en komt aan de deur een bezoekje brengen en dan zijn ze allebei weg voor een robbertje lopen.
15/06/2006 Onze buren begonnen reeds bij het ochtendgloren vrolijk naar elkaar teroepen en tussen door hoorden we een kristallen lach van een kindje. Je ziet dat deze mensen ondanks hun armoede gelukkig zijn. Na een uurtje is alle ingepakt en vertrekken ze .......?? Wie weet naar waar. Wij blijven nog wat luirikken maar de zon nodigd ons om maar vlug opte staan. Na een smakkelijk ontbijt, vertrekken we naar het kleine visserdorpje Alikes Tourlidas. Van uit Messolongi loopt een dijk tot het dorpje. In de verte zien we de mooie paalwoningen staan. Vroeger werden ze allemaal bewoond door vissers, maar nu zijn er vele in ander handen overgegaan en worden nu gebruikt als buitenverblijf. Aan ieder huisje zie je prachtig bloemen in verschillende kleuren. Het kerkje is het bezoeken waard, het heeft een prachtige fresco van goudkleurige mozaïkken gemaakt. We wandelen rustig langs de huisjes en worden hier en daar begroet met "Jasas". Voor we verder rijden gaan we nog op zoek naar een postkantoor om postzegels te kopen. In Messolongi vinden we er . Nu kunnen we onze kaartjes versturen naar familie en vrienden. Naar Diny en kindjes heb ik een brief geschreven. De kinderen krijgen graag post en Yannick leest dan voor.
14/05/2006 We nemen afscheid van de Duitsers. Zij vertrekken naar huis en wij toeren voort. We gaan op zoek naar een plaats om te lozen en water te tanken. In Mitikas vinden we een camping, waar we voor 2 euro een volledige sanitaire stop kunnen doen. Fris en proper rijden we verder langs de prachtige kustweg. Langs de baan kom je dikwijls kleine stenen of ijzeren kapelletjes tegen. Er is bijna geen verkeer, dus kan ik gerust stoppen om een foto te maken van eentje. We passeren Neochori en Etoliko, kleine stadjes en stoppen in Messolongi, de stad waar de Britse dichter Lord Byron gestorven is. Hij heeft hier zelfs een standbeeld en een muzeum, maar wij gaan op zoek naar de haven om te overnachten. De parking aan de haven is enorm groot. We parkeren ons en na een tijdje krijgen we buren. Enkele Grieken komen met hun busjes aan en parkeren zich naast ons. De deur wordt geopend en heel de familie klautert er uit. Dan laden ze heel hun hebben en houden uit, wat natuurlijk niet zoveel is. Hier leven hele gezinnen in zo een busje wonen. Het zijn heel vriendelijke mensen, die ons toewuiven. De mannen steken een vuur aan met wat takken en de jonge vrouwen doen de was. De oudere vrouwen zorgen voor het eten en de kindjes lopen rond en spelen met elkaar. Als het donker wordt, worden de muziekinstrumenten boven gehaald en wij krijgen prachtige muziek te horen. We zitten muisstil te luisteren. Er heerst zo een magische sfeer dat vele gevoelens wakker maakt. Deze mensen zijn echt uitzonderlijk, we hebben zo een respekt voor hen dat we zelfs geen foto durven nemen. Rond 23h is het plots gedaan. Alles wordt opgeruimd en iedereen gaat slapen. Het is een gek zicht al die schoentjes op het dak van de busjes te zien staan. Ook voor ons is het tijd om onder de wol te kruipen. Het was een mooie avond om nooit te vergeten.
13/06/2006 De Belgen zijn deze morgen vroeg vertrokken. We maken kennis met de Duitsers. Ze komen uit Mainz, een stad aan de Rijn. We wisselen enkele adressen uit van staanplaatsen in de Peloponnesos. Volgens hun is dat de mooiste streek van Griekenland. We zullen zien. Na ons praatje gaan we het dorpje bezoeken. Van ver zien we de burcht van Vonitsa al staan. We wandelen tot aan de haven en klimmen dan langs het geasfalteerd straatje naar boven. We passeren een mooi Orthodox kerkje. Wanneer we verder gaan zien we dat we een verkeerde weg zijn ingeslagen. We moesten feitelijk aan de haven een trap naar boven nemen. Na een wandeling door de bossen komen we toch aan de Venetiaanse burcht. Van hier hebben we een prachtig uitzicht op de baai en op Vonitsa zelf.
12/06/2006 Na het Orakel van Dodoni gaan we het Orakel van Hades raadplegen. Het ligt op een heuvel boven het dorpje Mesopotamos. We parkeren ons in het centrum van het dorpje en gaan te voet naar boven. Deze heuvel was vroeger een eiland omringt door de Ionische Zee. We lopen onder de poort door en zien nog enkele ruïnes liggen, zoals de verblijven van de priesters, de baden waar de vragenstellers zich eerst moesten reinigen en de kruiken welke de offergaven voor Hades en Persephone bevatten. Langs een smalle steile trap dringen we de grot van Hades binnen. Je krijgt hier rillingen, maar ik denk dat het van de kou is. Na dit bezoek rijden we zuidwaarts richting Preveza. Vóór de stad nemen we de afslag naar Nikopolis, de stad van Augustus. Deze stad werd gebouwd op de plaats waar het leger van Octavianus (later keizer Augustus) zijn tenten had opgeslagen. Zij vochten de Slag van Actium in 31 v Ch. uit tegen de gezamelijke legers van Cleopatra en Antonius. Na de zege bouwde de keizer hier zijn"Stad van de Overwinning". De overgebleven muren geven een gedacht over de grote van de stad. Binnen de muren resten alleen nog enkele ruïnes, welke wij ook een bezoekje brengen. Het is spijtig dat we niet overal een parkeerplaats vinden om enkele foto's te nemen. We vervolgen onze weg naar Arta, in de oudheid de hoofdstad van Epirus. Hier ligt de beroemste brug van Griekenland maar ... in het ene boekje staat ze vermeld met 5 bogen en in het andere met 3. Dus gaan wij ze eens tellen. In feite hebben ze het beide mis want er zijn 4 bogen. Na die vaststelling rijden we verder langs de kust op zoek naar een plek om te overnachten. Dat vinden we aan de beach van Vonitsa. Er staan nog 2 mobilhomes en waarachtig ook een Belg. Zij komen uit Merksem en zijn al op terugreis naar ons België. Toch is het altijd prettig een landgenoot tegen te komen, hij kan ons enkele tips geven voor onze verdere reis, zoals plaatsen waar we kunnen overnachten. Na een gezellig praatje nemen we afscheid en wensen hen een behouden thuisreis toe.
11/06/2006 Wanneer we wakker worden, kijken we naar buiten en we zien een helder blauwe hemel. Ons brood is op, dus bakt René pannenkoeken. Mmmmmmmmmmmmm lekker met kandysiroop of suiker. We gaan naar het dorpje op zoek naar een bakker. In een zijstraat vinden we een supermarktje, dat brood verkoopt. Een echte bakker of beenhouwer vindt je hier niet, maar zelfs in die kleine supermarktjes vindt je lekker brood en heel lekker mals vlees. De keuse van beleg voor de boterham is in Griekeland niet zo groot, maar we vinden altijd wel iets. We verkennen dan rustig het dorpje. Het is hier stil, misschien dat het in het hoogseizoen wel drukker is. Vandaag kan ik er niet onderuit, ik ga met René en Amber de zee in. Geloof het of niet maar ik heb angst van water. Zo ga ik nooit met mijn hoofd onder de douchte staan en zwemmen kan ik ook niet. Voor mij is het dus een hele overwinning het water in te gaan. Ik neem al mijn moed bij elkaar en ga mee de zee in. Amber vindt het eigenaardig, dat heeft ze nog nooit meegemaakt. Ze zwemt van René naar mij. Zelfs ik geniet en ga tot mijn middel de zee in. Wat is het zalig. Ik neem mij voor om dat nog te doen. In het zonnetje laten we ons opdrogen. Onze gebuur, een Fransman, heeft hier een bootje liggen maar de motor is stuk. Met veel geduld probeert hij hem terug aan de praat te krijgen. Iemand komt er bij staan, geeft raad en slentert terug weg. Dan komt de volgende en volgens hem moet het anders, zo gaat het heel de middag door. Tot een Griek, vriend van de Fransman, zich ermee bemoeit en het probleem kan oplossen. Grieken zijn gewoon aan motors te sleutelen, dat is een dagelijks beeld in de dorpen. Zo, we hebben een leerrijke namiddag achter de rug en we hebben er van genoten.
10/06/2006 We laten Sagiada achter ons liggen en rijden naar het zuiden. Igoumenitsa is een grote havenstad, waar de ferry's uit Italië aankomen. Vele Griekenland-bezoekers nemen deze ferry's omdat ze dan sneller hier zijn, maar als je tijd genoeg hebt kun je even goed langs Kroatië en oud-Joegoslavië rijden.We passeren Plataria, Syvota, Perdika en stoppen in het kuststadje Parga, dat gebouwd is tegen een heuvel met een Venetiaanse vesting uit de 11de eeuw. Ik parkeer de mobilhome en we wandelen rustig naar beneden. Het is een kleine baai met een boulevard met vele winkeltjes en restaurantjes. In de baai liggen enkele beboste eilandjes met de gebruikelijke kapelletjes. Nadat we de innerlijke mens versterkt hebben rijden we verder tot Amoudia. In de verte zie ik een hele rij mobilhomes staan naast het water. Ze staan op een beton-gras gedeelte tussen de zee en de rivier Acheron. Ik zet de mobilhome tussen een Franse en Duitse collega-zwerver. Het is hier prachtig staan. Ik wil met Amber in de zee gaan maar plots begint het te onweren. We zullen moeten wachten tot morgen.
09/06/2006 In plaats van terug naar Monodendri te rijden nemen we de weg naar Igoumenitsa. Het is een bochtig en af en toe steil baantje, maar vooral met vele vergezichten. Geloof het of niet maar we zien hier schildpadden over de baan lopen. Als ik kan stop ik en help het diertje over de baan. We rijden langs de dorpjes Klimatia, Voutsaras en Parapotamos. Voor Igoumenitsa neem ik de afslag naar de Albanese grens. In Sagiada vinden we een plekje aan een taverne vlak naast de zee. Dit is onze eerste kennismaking met de kust van Griekenland. Aan de overkant ligt het eiland Corfu. We laten Amber zwemmen in de zee en wij gaan iets drinken op het terras van de taverne. We mogen immers gratis op de parking staan. René is opgetogen over Griekenland en daar ben ik blij voor, want het is een droom van mij en je weet maar nooit dat het toch niet zijn ding is. Vandaag begint het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland. Gelukkig kunnen we terug onze Vlaamse zender TVéén nemen zodat we dit niet moeten missen.
08/06/2006 We gaan vandaag aan het Orakel van Dodoni vragen of Kim Clijsters haar match tegen Justine Henin gaat winnen. Ik krijg als antwoord "je moet maar kijken". Hawel ik had toch een ander antwoord verwacht, het Orakel van Zeus kent er ook niets van. Vroeger werden hier vragen gesteld zoals "Ben ik wel de vader van haar kinderen?". Het zijn dus tijdloze vragen, welke toen al gesteld werden. Wat het Orakel antwoordde weet ik natuurlijk ook niet. De site van Dodoni is het bezichtigen waard. Vooral het theater is indrukwekkend. Het werd gebouwd in de 3de eeuw v.Ch. Er was plaats voor 17.000 toeschouwers. Dat is meer dan het Sportpaleis van Antwerpen. Onder de Romeinen deed het dienst als arena. Nu vinden er in de zomer nog opvoeringen van antieke tragedies plaats. Naast het theater liggen de fundamenten van het heiligdom van Zeus en het Orakel. Na het bezoek rijden we terug richting Ioannina en nu vinden we een overnachtingsplekje aan het meer. Hier kan ik nu naar de tennismatch kijken en ....Kimmeke verliest van Justine. Ze kan ook niet alles winnen, het is vandaag haar verjaardag en ze zal in gedachten wel bij Brian zitten.
07/06/2006 De mobilhome heeft een klein nazicht nodig. Iets buiten Ioannina is er een Fiat garage. Ze helpen ons direkt tegen een deftige prijs. Nu kunnen we gerust verder rijden . Onze route brengt ons naar Dodone, de eerste archeologische site die we gaan bezoeken. Vlak voor de site vinden we een parking, maar voor we uitstappen begint het hevig te regenen. Het dondert en bliksemt. We hebben tot hier toe wel veel regen gehad, dus hopen we dat het nu toch langzaam beter wordt. Het bezoek aan de site moeten we tot morgen uitstellen. Later op de avond krijg ik van Omaha, iemand van de chatclub, een smske dat Pahopperke gisterenavond gestorven is. Is me dat schrikken, ik heb in Kastoria nog met hem gechat. Ik ben er echt niet goed van, dat het zo vlug kan gaan. "Pahopperke het ga je goed, daar waar je nu bent".
06/06/2006 De was is nog niet droog, dus moeten we hier nog een dagje blijven. Spijtig dat het centrum zo ver van de camping ligt. We willen de citadel van Ali Pasja wel bezoeken maar een autobus nemen kunnen we niet want we hebben Amber bij. Dus nemen we nog een rust- en leesdag. Dat kan altijd. René bakt wat pannenkoeken en Amber kijkt gespannen toe. Het is alsof ze hem controleerd. Tot haar spijt krijgt ze geen stukje, maar ik smul er wel van.
05/06/2006 We overleggen met ons twee wat we vandaag gaan doen. We hebben nood aan water en proviand. We hadden nog graag de bergdorpen in de buurt een bezoekje gebracht, maar nood breekt de wet, dus rijden we verder. Er is een camping in Ioannina en een supermarkt zullen we ook wel tegenkomen. Dus vertrekken we van hier met de belofte terug te komen. Bij het binnenrijden van het stadje zien we een supermarkt en we gaan met een lijstje in ons hand boodschappen doen. We laden onze karretje vol met eten en drank. Het valt ons op de het hier duurder is dan in Kroatië. De prijzen liggen op dezelfde lijn als bij ons, alleen het vlees is goedkoper en zeer lekker en mals. In Ioannina gaan we op zoek naar de citadel maar het is hier zo druk dat we geen mogelijkheid zien om te parkeren. Dan maar naar de camping. We tanken er eerst water en gaan dan op zoek naar een goed plaatske. Ik zet mij op het gras tussen twee Fransen mobilhomes. Ik sta nog maar pas of een meute Fransen komt aangelopen. Met veel lawaai roepen ze dat we hier niet mogen staan want het is de plaats van hun vrienden. Ik schrik want ik denk dat ik ergens tegenaan gereden ben. Zo een hoop onbeleefde mensen heb ik nog nooit gezien. Ik begrijp dat als je met elkaar reist je ook bij elkaar wil staan maar een beetje beleefdheid mag toch. Of anders moeten ze de plek als bezet aanduiden. Dus gaat René op zoek naar een ander plaatske en nu staan we tussen een Griek en een Fransman,die het allemaal heeft gezien en zich verontschuldigd voor zijn landgenoten. We staan nu goed en René gaat enkele flessen met water vullen en kijken of er hier de mogelijkheid is om te wassen. Er staan twee wasmachines. Ik sorteer de was en hij vertrekt met twee zakken. Het klinkt misschien eigenaardig maar René doet dat graag, dus laat ik hem maar doen. Vanavond kijken we rustig naar tv. We hopen dat morgen de was droog is en we verder kunnen trekken.
04/06/2006 We trekken onze wandelschoenen aan , nemen onze wandelstokken en gaan op stap. We laten ons deze keer niet afschrikken door de wolken. De tocht begint achter de kerk. Daar staat het kleine bruine hondje, waarmee Amber al kennis heeft gemaakt. Nu lopen ze beide spelend achter elkaar aan maar van ons heeft het hondje bang. Als wij dichterbij komen loopt ze weg. Na een tijdje durft ze ons voorbij lopen, vooral als we onze stok dicht bij ons houden. Zo we stappen dan met 4 naar beneden in de kloof. René heeft voor haar een naam gevonden "Smalle".Het gaat hier zeer steil naar beneden en onderweg rusten we uit om wat op adem te komen. We eten onze meegebrachte lunch op en de twee hondjes krijgen ieder hun deel. Beneden aan de Voidhomatis-rivier gekomen springt Amber in het water maar Smalle gaat alleen wat drinken. Iets verder liggen wat jongeren in het water te plonzen, voor ons is het wat te koud. Dus zetten wij onze tocht verder, maar na een klein uurtje wordt het donker boven ons en verwachten we een fikse bui. Het einde van de kloof ligt in Vikos,een ander bergdorpje. We beslissen om op onze stappen terug te keren want er wacht ons nog een steile klim naar Monodendri.
Amber en Smalle genieten samen van de tocht. Ze lopen beiden voor ons uit. Soms komen ze allebei zien waar ik blijf. Smalle kijkt mij dan met haar reeënoogjes aan. Ze heeft op enkele uurtjes tijd al vertrouwen in ons gekregen. Als we boven komen richten we onze stappen naar een taverne. Een natje en een droogje zal wel smaken. We nemen ieder een Griekse salade en een koffie. Nadat dit ons goed gesmaakt heeft wandelen we rustig terug naar de mobilhome. Smalle laten we achter, want ergens zal ze wel een baasje hebben, die op haar wacht. Het is een fijne dag geweest, met lief gezelschap en mooie natuur. Gelukkig is de regenbui overgewaaid en komen we droog aan.
03/06/2006 Het heeft deze nacht weer geregend. Onze wandeling door de Vikos-kloof valt letterlijk in het water. Dan maar een rustdag ingelast. Ik ruim en poets de mobilhome van binnen op en we kijken op tv naar een tennismatch van Kim. Later klaart het op en ik neem van op de parking enkele foto's van het dal. Het is een prachtig zicht, het witte dorpje in het ruige landschap. We hopen op beter weer, want zo stil zitten is feitelijk niets voor ons.
02/06/2006 We hebben ons overslapen. De horloge wijst op 9.45h als we wakker worden. Zelfs Amber ligt nog gelukzalig te slapen. De zon staat al hoog aan de hemel en haar warme stralen nodigen ons uit om vlug op te staan. Na het ontbijt zet ik de mobilhome naast een muurtje en; René klimt op het dak om de satelliet te veranderen maar hij kan het beeld van TV één niet verbeteren. Het is wel eigenaardig dat de Nederlandse zenders wel op het scherm komen. Gelukkig zendt Ned.2 ook veel sport uit. We rijden na de middag verder door het Pindus gebergte naar de Zagoria-dorpen en de Vikos-kloof. Het is een smalle, bochtige weg dwars door de bergen. We rijden langs de dorpjes Pendalafos, Eptachori, Konista en Kalpaki. Dan neem ik de afslag naar links, het hooggebergte in. Ons eindpunt vandaag is Monodendri. We staan nu op een parking met het zicht op het dorpje, dat tegen de berg gebouwd is. We strekken onze beentjes en wandelen naar het dorpje, dat vooral bekend is bij bergbeklimmers en wandelaars. Winkels vindt je hier niet, maar wel enkele hotels en privé-huizen, die kamers aanbieden om te overnachten. Amber maakt kennis met enkele loslopende honden. Ze zijn volgens mij niet gevaarlijk, maar je weet natuurlijk nooit hoe ze reageren. Er is een klein bruin hondje bij,dat met haar staartje tussen haar pootjes naar Amber loopt, maar na wat gesnuffel gaan zeieder hun eigen weg. Terug aan ons rijdend huisje gekomen is het tijd om te eten en nog wat te lezen over de streek.
01/06/2006 Het is een rustige nacht geweest. Nu rijden we verder naar Kastoria, een stadje met 54 kerken, welke tussen de 10de en 14de eeuw gebouwd zijn. In Kastoria vinden we een parking aan het meer, wel betalend vanaf 17h. Het is nu 14h (Griekse tijd) dus kunnen we hier 3 uur rondwandelen. Na een forse klim komen we boven aan de kathedraal. Deze is versiert met mooie fresco's. We slenteren door de straten en waar je ook kijkt zie je een kerkje staan. Sommige ervan zijn echt prachtige exemplaren. Het is hier wel een doolhof van staatjes, zoals ze in het boekje hebben vermeldt. Plots zie ik een internet-café en ik stap binnen. Ik ga eens proberen kontakt te krijgen met het Seniorennet en de chatters. De uitbater moet mij wel helpen, want dat Griekse schrift is wel latijn voor mij. Na een tijdje zit ik op het net en in de chatbox. Wat doet dat vreemd aan, zo ver van huis en dan kunnen chatten met MP, Framboos, Lore en Paphopperke. Het is wel moeilijk typen want het is een Quertyklavier en dat ben ik niet gewoon. Ik probeer ook kontact te krijgen met Diny, onze jongste dochter. Ook dat lukt maar ik ben zo zenuwachtig dat ik bijna niets kan schrijven.Na mijn vraag hoeveel ik moet betalen, zegt de jongen dat het gratis is. Dat kan ik echter niet aanvaarden, het is toch zijn inkomen en ik leg 2 euro op de toog.Ik ben tevreden, ik heb van uit het buitenland kontact gehad met het thuisfront. We zien dat het bijna 17h en haasten ons terug naar de mobilhome. Dat is wel vlugger gezegd dan gedaan. We zijn verdwaald, we komen uit aan de andere kant van de heuvel. Kastoria ligt op een heuvel en wordt langs drie zijden omringt door water. We lopen terug en vragen aan een Griek de weg naar de parking. Hij probeert het uit te leggen en besluit dan om ons tot aan de parking te begeleiden. Gelukkig, want alleen hadden we het nooit terug gevonden. Wij bedanken hem en hij legt zijn hand op zijn hart, als om te zeggen dat zijn hulp uit zijn hart komt. Vriendelijke mensen, die Grieken.
Het wordt tijd om op zoek te gaan naar Miavrochorri, een dorpje waar we kunnen overnachten. Het ligt aan een klein meer, aan de overkant van Kastoria. Hier kunnen we uitrusten van onze eerste dag Griekenland.
