|
Nu ga ik uit een ander vaatje van mijn woordenvloed of woordenbrei tappen:
Hoe komt het dat de ene mens akelige ziektes krijgt, voor hij overlijdt en de ander zonder pijn en verdriet, in alle rust kan sterven?
Ik denk dat dat te maken heeft met ons innerlijke leven en de manier waarop wij denken. Het meeste lijden wordt dikwijls toebedeeld aan mensen, die mooi in de pas lopen, die erg gelovig zijn. Anderen, die overal met de pet naar gooien die kunnen zich nog goed en optimistisch voelen, als zij ziek zijn en in situaties en omstandheden verkeren, waarin de keurigste mensen het hardste lijden.
Mijn geneesheer is een boom in mijn tuin. Ik hoef niet tot God te bidden als ik ergens mee zit. Ik praat tegen mijn boom en raak hem aan Want ik weet dat God er toch voor zorgt. dat alles naar mij toekomt, wat ik echt behoef.
Mijn boom, is als alles wat ons omringt een manifestatie van het Goddelijke, in allerlei ook andere vormen. Als wij mensen dat willen, dan kunnen wij het Goddelijke in ons, verbeteren en voltooien.Wij zijn samen met ALLES, God Zelf!
Het maakt niet uit of wij ons in onze "gebeden" tot de kat een boom of een kei richten. Het geloven, beter gezegd het WETEN, dat het goddelijke overal en in alles aanwezig is, kan er voor zorgen dat wij lijden niet hoeven te voelen.
God houdt van heidenen. Hij is zelf de grootste hheiden.
Nog nooit bekeerd. en dus ook (nog niet) heilig.
Wie kan God bekeren?
Om het een goddelijk verlangen is om Ons te kunnen dienen, hebben wij geen Godsdienst nodig maar wel: MENSDIENST. Daar is het dienstbaar zijn aan onze aarde en al wat leeft en ademt, bij inbegrepen!
Op mijn sterfbed hoef ik geen heilige olie en ook geen gebeden, maar ik wil dan wel een borrel en een sigaret! Daar woont God ook in.
Ja, erger je maar.
De hartelijke groeten van Haras.
Het gedichtje hieronder, heeft meer te maken met weten, dan met geloven.
GELOOF
Wie ieder wil vergeven,
die kan zich zelf genezen,
wanneer een kwaal hem kwelt.
Maar men moet niet vergeten,
- dat hoor ook ik te weten: -
Vergeef het eerst: JE ZELF!
Weet: dat God steeds in ons woont.
En niet ver weg, in een hemel troont.
Bij ons leent hij Zijn Kracht en Macht,
om steeds voor ons te zorgen.
Zelfs in de zwartste nacht!
En is mijn tijd gekomen,
dan kan ik vredig gaan.
Dan ben ik aangenomen,
om in God te bestaan.
Het is een wisselwerking.
Vandaag leeft God in mij.
En steeds brengt Hij versterking.
Maakt mij van 't kwade vrij.
Hij ligt in mij te slapen,
tot ik Hem wakker maak.
Mijn goede God heeft lak er aan,
aan wat ik ooit heb fout gedaan.
In ons ligt God zijn grens,
Van al wat Hij vermag.
Ik mag aan God bevelen:
"Maak mij de nacht tot dag!"
Mijn God, wil heel de schepping dienen.
En in die schepping mee bestaan.
Hij heeft zich daarin uitgedeeld.
Zijn scheppingsspel, met ons gespeeld.
Hij maakte zich in ALLES klein.
Om overal God te kunnen zijn.
Ooit geef ik alles terug aan Hem.
Mijn ziel, mijn lijf, mijn stem.
Ik leef dan meer, dan ooit tevoren.
In God, ga ik dan nooit verloren!
Haras.
Zo, en dan nu iets anders.
Dit geschrijf over God, is niet goed vor het innerlijke evenwicht.
Daar kan ik gek door worden.
Dat gaat zelfs voor een deel op voor het gedichtje, dat nu volgt.
Het komt uit een tijd van verliefdheid.
Ik hou intens veel van vrouwen.
|
