Na twee jaren reizen wij terug naar Canada, maar nu niet naar Vancouver maar naar Squamisch, een 70 km richting Wishler.

 Peter, onze oudste zoon is verhuist, van een appartement naar een vrijstaand huis, in een uitzonderlijk mooi natuur gebeid, met een prachtig uitzicht en zeer veel natuur en de mogelijkheid om diverse sporten te beoefenen in de directe omgeving. Een droom en een voorrecht om hier je kinderen te laten opgroeien. Ruimte is hier een heel ander begrip dan in België, waar je reeds tevreden bent met een tuintje van een paar vierkante meter. 

Ok. Nu ons bezoek.

Eindelijk zien we ons derde kleinkind, Sam 14 jaar hebben reeds meermaals gezien en Ivy nog maar drie keer, kort na de geboorte, in België en dan nog eens in Canada een maand. Erg weinig dus maar ja je bent jong en je wil wat (anders).

Deze keer hebben we een reis geboekt met Air Transat en gekozen voor Amsterdam - Toronto - Vancouver. Toronto is meer dan halfweg en door het tijdsverschil hebben we ons daarop verkeken. Uiteindelijk blijkt het 8 uur naar Toronto en dan nog eens 4 u naar Vancouver. De eerste vlucht met een ...... en de tweede, een veel kleiner vliegtuig met maar één gang, een .....

We zijn vanuit Hasselt vertrokken, om 05.00 u, met de Flixbus, een sneldienst naar Amsterdam met een paar stopplaatsen. Of dit voor herhaling vatbaar is betwijfel ik, de bus lag vol, ja, lag vol. Van zitten was geen sprake, overal staken benen, hoofden en armen buiten de zetels uit. Toch nog een paar stoelen gevonden. Met de boeking ervan heb ik al een foutje gemaakt, de bus die ik geboekt had ging naar Schiphol, maar met een overstap in Eindhoven, en dat wist ik pas toen ik de tickets afdrukte, want daar stond de overstap op. Niet bij de boeking en betaling dus. Bleek dat we 4 uur moesten wachten en dat om 6 uur morgens, niets open, zelfs het treinstation niet. Overal vuil, overal dakloze of ander uitschot, al dan niet dronken op de banken of elders. Gezellig is anders en een beetje angstaanjagend ook.

De vlucht, ja niet ok, maar goedkoop en goed is moeilijk te rijmen. Is eigenlijk een commerciële vlucht, je krijgt een min aan service en al de rest is betalen. Ze komen rond met drank, een klein glas en dan bij het eten ook een glas. Een keuze uit drie maaltijden, waarvan er één al op was toen het ons beurt was. Noedels, super, heb ik graag. Niet te eten, trekt op niks, door een chef kok klaar gemaakt, laat me effen uitlachen. Waardeloos. Goed, een vliegtuig maaltijd is geen culinair hoogstandje, dat weet je op voorhand, en is al een 6 tal uren warm gehouden, dus .....
Slapen is onmogelijk en toch moet het kunnen want sommigen zetten zich en zijn in een ander modus. We zijn bijna in Toronto en de stewardess roept af dat we onze koffers moeten afhalen en weer droppen op een band, maar eerst door de Douane.

Man, is dat daar druk en we hebben 1,5 uur maar dat moet lukken. Bij de douane moet je een aangifte doen van goederen die je meebrengt, zoals vlees, drugs, geld, enz. Maar wij hebben kaas bij en dat staat niet in de tabel. Dan maakt dat toestel een foto en vergelijkt met je paspoort. Ok, 20 min later kunnen naar de bagage band. En daar komen de eerst koffers al, dat komt goed, dan valt de band stil en 10, 20, 30, 40, niets geen beweging. Onze buurvrouw, aan de band, staking, hoe staking, wat staking en onze vlucht dan, achter een half uur vertrekt onze vlucht en we moeten nog een paar km wandelen, want rennen zit er niet in..
Eindelijk komen de koffers en haasten ons om de koffers te droppen en de douane nog een te passeren, zakken leeg, alles op de band, rugzak wordt gecontroleerd en de man vraagt wat is dit en steekt een smalle driehoek omhoog. Eu.. kaas, oude kaas, ruikt er aan zegt: ok. Snel, ons vliegtuig. Aangekomen in de vertrekhal heeft de vlucht vertraging. Ok, relax.

Na nog een uur vertrekt de vlucht naar Vancouver, vrij rustig, en komen nog op tijd aan. Peter en Sam staan plots naast ons in de hal van de koffers. Na een uurtje zijn we in de nieuwe woning en duiken vlug in bed.
De volgende dag zien we Ivy aan tafel en dat valt reuze mee. Nu pas is duidelijk hoe groot dit huis wel is, amaai. Zoveel kamers en kelder, nog een kamer, nog een kamer, nog één.... maar er is nog enorm veel werk en het werkvolk heeft ons reeds vroeg gewekt. De jetlag slaat deze dag al vlug toe en middags is het bedtijd. En dat al nog verschillende dagen duren, bij Mia gaat het vlugger.
We zullen de volgende dagen de handen uit de mouwen steken. Ikea kasten in elkaar schroeven en ophangen, veel Ikea kasten. De garage staat nog vol met verhuisdozen en ja, daar moeten kasten voor zijn.
10 talle mannen en vrouwen lopen binnen en buiten rond en het gaat vooruit, razend snel vooruit.

We hebben het een paar dagen moeilijk om onze draai te vinden, maar het zal wel lukken.

Ondertussen zijn we een aantal dagen verder en is er veel werk verricht in het huis van Peter. Af en toe een wandeling en dan weer rust. Ik moet nog steeds wennen aan de lokatie, zo mooi maar ook zo kwetsbaar. Vele vluchten uit Vancouver, vanwege de drukte en de hoge huizen prijzen. Hier in Squamisch, op een 70 km van Vancouver, worden vele huizen gebouwd alsook appartementen rijzen hier uit de grond. Het centrum is maar klein maar dat zal wel veranderen op korte termijn. Vraag en aanbod.
Vrijdag de 1 september 12 uur middags en in België 21 uur.
Gisteren hebben we een serieuze wandeling gemaakt, gelukkig was er wind hetgeen vandaag niet is. Van bij Peter helemaal tot het einde van Squamisch, aan het water. Schat een 10 km.