kampeerreis via omwegen naar Provence en Zwarte Woud
19-08-2014
Espalion: de weg naar Compostella
Wie naar Composella wil op de Via Podiensis vanuit Le Puy-en-Velay, passeert Espalion. Het is een toeristisch stadje gelegen aan de Lot in een keteldal. Vandaag waren wij er ook, maar blijkbaar niet alleen. Hier een foto van een kloosterzuster als pelgrim op weg naar Compostella.
Een verpleegster op rust doet aan voettochten door berg en dal. Vandaag trokken we naar La Montarquié, een woud in Laguiole in het skigebied. De voettocht was ongeveer 10 km lang op een hoogte van 1.310 meter. Het is de tijd dat paddenstoelen in allerlei soort en vorm de kop opsteken. Her en der ontbrak de bewegwijzering met gele streepjes aan de boomschors. Het was dus goed uitkijken en regelmatig de Garmin raadplegen.
Laguiole is gekend om zijn messen. Je vindt hier een hele reeks ateliers met coutelliers. Je herkent het stevige Laguiolemes aan de typische bij. Helaas is er nogal wat namaak uit andere, goedkopere, werelddelen. Dit komt omdat de oprichter van het mes twee eeuwen geleden vergeten is zijn merk te deponeren.
Laguiole is ook gekend om zijn stevig rundsvlees uit de Aubrac. Wij eten al een biefstukje op “u” tegen te zeggen. Er zullen er nog volgen. De stier is het embleem van Laguiole en zijn beeltenis prijkt op de marktplaats. De bronzen stier wordt druk bezocht en een bepaald lichaamsdeel wordt ook regelmatig opgeblonken door de toerist.
De Aubrac is een ruwe landbouwstreek met een extreem klimaat: meestal warme zomers en harde winters. Laguiole ligt immers op 1000 meter hoogte en is dan ook een skioord in de winter. Wij genieten van het zomerse zonnetje en Bea is er zelfs aan het kantklossen, een attractie voor de campeurs.
Het was 305 km van St. Amand-Montrond naar Laguiole. Zonder vrachtverkeer was het behoorlijk druk op de autoweg van Parijs naar Montpellier. Blijkbaar zijn er nog toeristen die, zoals wij, na 15 augustus vertrekken. Het verkeer stropte af en toe en dat gaf gevaarlijke toestanden, zeker als je met een span rijdt, want dan is de remafstand altijd een beetje langer. In St. Flour konden we eindelijk van de drukke weg voor het laatste stuk van 50 km. En dan werd het stijgen naar 1000 meter hoogte. Opeens was alle verkeer verdwenen.
Om 13 uur kwamen we aan in de gemeentelijke camping van Laguiole. We werden duidelijk verwacht, want er hing een naambordje op de plaats, die de gemeentebediende voor ons klaargemaakt heeft. De camping is volzet met enkel toeristen uit alle streken van Frankrijk. Geen Nederlander, Duitser, Belg of Engelsman is te bespeuren. En wij staan nu als enige buitenlander op perceel nr. 30. De prijs: 10 euro voor de standplaats van 150 m² plus 2 euro voor 16 ampère stroom: een belachelijk lage prijs. Dat komt omdat de gemeente Laguiole bijzondere inspanningen levert om het toerisme te bevorderen. Wij kunnen er maar goed mee zijn. Er is geen wifi, maar in het office de tourisme, op 2 kilometertjes stappen, kunnen we zoveel wifiën als we willen. Het onthaal door de gemeentebediende was hartelijk. Het weer daarentegen iets minder, maar we zitten op 1000 meter hoogte en dan kan het al wat kouder zijn. Het belooft een weekje rust en trektochten te worden. En het al goed toeven hier op de camping municipal van Laguiole: iedereen spreekt met elkaar. Mijn buurman kampeerder is een man van 87 jaar uit de Gévaudan, de oude benaming van het departement Lozère. Hij reist door gans Frankrijk met zijn motorhome. Nu gaat hij het wat rustiger doen door minder grote afstanden af te leggen.
vrijdag 15 augustus: van Sézanne naar St.Amand-Montrond
Een ritje van Sézanne naar Saint-Amand-Montrond zonder autostrade en zonder péage over 340 km over stille dorpjes en bijna geen verkeer: niet moeilijk met een feestdag als 15 augustus. De toeristenstroom zit op de grote verkeersassen.
Rond 14 uur stonden we op de camping La Roche in St.Amand Montrond, in de Cher. De camping kenden we al van vroeger en de vriendelijke beheerder kent ons ook. De camping ligt buiten de stad aan het vergeten kanaal de Berry.
Morgen doen we nog eens 350 km tot Laguiole in de Aveyron.
We zijn uit Beveren-Waas vertrokken om 07 uur. De eerste 200 km was autoweg tot Saint-Quentin. Daarna nog 200 km. over departementswegen, de gele baantjes uit de Michelinkaart, over Soissons, Château-Thierry tot Sézanne, departement Marne. Je moet permanent goed uitkijken naar de maximum toegelaten snelheid: 90, 70, 50 en 30 km waar je door een dorp rijdt. Gendarmes staan op vele plaatsen met hun laserguns en mobiele flitsradars. Reeds enkele maanden is de jacht open op snelheidsovertreders, want het aantal verkeersdoden in Frankrijk moet resoluut naar beneden.
De stadscamping van Sézanne stelt niet erg veel voor. De basisvoorzieningen zijn er voldoende voor een overnachting op doorreis. Ik betaalde dan ook maar 12,60 euro voor een nachtje. De stad zelf is de moeite waard om even in door te lopen. Een wandelingetje van een paar kilometer heeft mijn buikvet alleszins niet doen toenemen. Het weer was ook niet erg schitterend.
Nog een lasagne in de microgolfoven, een douche en een rustige avond met een babbel met wat medekampeerders en dan zullen we het voor vandaag gehad hebben. Morgen trekken we naar de Centre, departement Cher, naar Saint-Amand-de-Montrond.
Woensdagmiddag. Het huis is gestofzuigd, keuken en badkamer gedweild. Alle gerief zit in de auto en de caravan is aangekoppeld. Nu nog de GPS instellen op 48°43’16” / 3°42’8”, de coördinaten van de camping municipal van Sézanne in Champagne-Ardennes. Dan de checklist nog eens overlopen en voorzieningen treffen voor onze afwezigheid in België. Deze morgen had ik al een prettige ervaring. Mijn eerste rekening voor het betalen van een verzekeringspremie werd aangeboden via Doccle op mijn computer. Ik kan deze nu overal en op tijd betalen, waar ik me ook bevind en hoef dus niet meer te wachten op de papieren factuur. Het zou anders een heel gedoe zijn om een verzekeringspremie tijdig betaald te krijgen.
Morgenvroeg start ik de motor en zet ik koers via Sint-Niklaas, Gent, Kortrijk, Lille, Arras, Saint-Quentain, Soissons en Chateau-Thierry.
Niet te veel, niet te weinig. Een caravan beladen moet met zorg gebeuren. Overladen kan niet en voor je het weet, zit je aan de limiet van 1.500 kg. voor mijn Fendt. Er is nochtans plaats genoeg voor allerlei spullen. Ik weet dat de caravan met reisgoed, 15 liter water, gevulde koelkast, gasflessen, stoelen en tafels, 1470 kg weegt. Nog een paar zakdoeken en hij is vol.
Vandaag heb ik bijna alles ingeladen. Het technisch materiaal en alles m.b.t de hond gaat in de kofferruimte van de auto: voortent met twee zakken van elk 18 kilo, haringen, hamer, elektrische kabels, satellietschotel, herstellingsmateriaal, twee grote zakken met dieetvoeding voor de hond, reisgidsen, wandelschoenen, 10 houten blokken, grondzeil. Dit is allemaal materiaal voor meerdere weken op plaatsen, waar het droog, nat, warm, koud, stormachtig en guur weer kan zijn. We reizen immers van augustus tot oktober.
Nu nog de kogeldruk van de caravandissel op de auto wegen: deze moet tussen de 75 en de 100 kg zijn. Mijn Kia Sorento trekt het meest veilig met een druk van 80-90 kilo.
Ook wandeltochten kan je best een beetje voorbereiden. Ik probeer van alles te lezen. Dan kan ik wandeltochten selecteren, zien wat haalbaar is en waar voorrang aan kan gegeven worden. Op de blauwe IGN-kaart vind ik de wandelpaden, de hoogtelijnen en de hindernissen, zoals bergruggen, waterpartijen en kloven. Vele wandelboekjes zijn gemaakt door vrijwilligers van de plaatselijke club voor toerisme. En dan waardeer ik de Trotter: de gids bij uitstek!
En vanaf nu gaan we in het lettertype Times New Roman 12 pt typen. Dat gebeurt gemakkelijker in Word en met knippen en plakken heb je minder tijd nodig om on-line te blijven. Dat spaart al heel wat "wifitijd", want op campings heb je meestal niet dezelfde signaalsterkte als thuis.
