Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Ik was een jaar of negen en m'n buurmeisje had een klein wit tam muisje. We zaten vaak samen op de stoep, het muisje zat steeds in de zak van haar schortje, kroop op haar schouder, bleef op haar handje zitten, ik vond het gewoon geweldig...
Huisdieren was thuis niet aan de orde , na veel zagen had ik mama toch eindelijk zover gekregen dat ik ook een muisje mocht hebben. In Leuven was een grote "zaadwinkel" waar ze alles maar dan ook alles verkochten , honden, poesjes, cavia's , hamsters en ...witte muizen. Op een mooie zonnige dag was het eindelijk zover, we gingen te voet naar die winkel mijn dag kon niet meer stuk (dacht ik) De kleine oude man achter grote houten toonbank vroeg"en..waarmee kan ik jullie helpen""Ja, we willen graag een wit muisje hebben" zei mama. "'k zal ne keer gaan zien hé madammeke", langzaam kwam de man aangeslenterd "k'heb geen witte nie meer, alleen nog grijze" "Oh da's toch ook schoon hé Nicoleke"mama weer, "ja ja da's goed mama, een grijzeke dan " Ik geloof dat het toen 20bfr. kostte "Oh, geef er nog maar eentje, dan zit het niet alleen hé" "oh ja, twee ? " ik wist niet waar ik had. De man kwam terug met een kartonnen doosje met daarin de twee muisjes, boven was een rond gaatje waardoor je de muisjes kon zien. "ge gaat toch direkt naar huis hé madam" mama trok een bedenkelijk gezicht en vroeg zich af waarom die man dat vroeg.
Ik mocht zo fier als ne gieter het doosje dragen, we waren nog niet buiten of het gaatje van dat doosje was al een heel gat geworden, ik duwde er goed met mijn hand op en "aah mama ze bijten en dat doet zeer zenne", mama ging uit veiligheid dan de doos maar dragen , de doos werd altijd maar kleiner en kleiner en we hebben nog nooit zo hard gelopen om thuis te zijn . Helemaal buiten adem moesten we vlug iets zoeken om die muizen in te zetten, ja er stond een oude vogelkooi in de kelder dat zou veilig zijn , dan zitten ze achter slot en grendel en kunnen ze zéker niet ontsnappen. Omdat de muisjes nog zo klein waren kropen ze gewoon door de tralies, wij maar op dat kot kloppen om die muizen er toch maar in te houden.Twee uren daarna stonden mama en ik nog altijd voor dat kot en maar kloppen... Eindelijk kwam papa thuis"zij de gij nu helemaal zot geworden?, mensen kopen muizenvallen om muizen te vangen en gij gaat de muizen kopen in de winkel"waar zij de gij nu met u verstand" ik was als de wind weg naar mijn kamer gegaan want het ging zeker stinken ...
Wat papa met de muisjes gedaan heeft heb ik nooit geweten maar mijn muizendroom lag aan diggelen en heb nooit meer het woord "muis" durven uitspreken. Achteraf als ik groter was vroeg ik me af waarom die man in hemelsnaam grijze muizen kweekte , gewoon voor ,het "gasthuis" (zegden ze vroeger i.p.v ziekenhuis) voor proeven op te doen in laboratoria's.
Prullemieke
Reacties op bericht (3)
17-10-2006
..
Sorry Prullemieke, Lieve Nicole, ik heb me van naam vergist. Zal het nooit meer doen, ik zweer het op het licht van mijne velo.
17-10-2006 om 13:32
geschreven door Ludovikus
..
Ach Thea, bedenk eens! Nu heb je alle dagen een muis in de hand, een die niet bijt en niet stinkt. Zelfs als ze draadloos is loopt ze niet weg. Is dat geen grote troost?
17-10-2006 om 13:29
geschreven door Ludovikus
Knaagdieren
Ik heb hier een hele tamme rat.
Zit in een lekkere ruime kooi hier achter me.
'S avonds of soms ook overdag gaat zn kooi open en kruipt hij "gezellig" onder mn t-shirt door, met z'n scherpe nageltjes over mn vel ...... hihihihi.
Tamme ratten (en muizen) zijn inderdaad oorsponkelijk afkomstig uit kwekerijen voor experimenten.
Gelukkig wordt dat experimenteren op dieren steeds minder gedaan.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
