Het OCMW had ondertussen alles opgelost; ik kreeg een uitkering van het ziekenfonds, het ministerie deed een herberekening en ineens had ik ook nog een tegoed van het ziekenfonds van al de voorbije maanden ik niks ontvangen had! Als dat geen meevaller was! Het bestaansminimum dat het OCMW had voorgeschoten werd er af gehouden en ik had een beetje reserve voor als ik terug op eigen benen zou staan. De sociale woning was nog “in behandeling” het maakte me ongerust want dochter 2 zou einde van het jaar verhuizen.Ik vond dat ze zoveel voor me gedaan had en zou me tegen dan wel sterk genoeg voelen om alleen verder te gaan.

De uitstapjes met Luc had ik stilaan afgebouwd, ik wilde geen valse hoop geven voor iets wat toch nooit zou komen, en hem zeker niet gebruiken alleen maar om eens weg te kunnen. Ik bleef al een tijdje gewoon thuis maar vond het helemaal niet zo erg meer de tijd zou alles wel uitwijzen…

Martine werkte nog steeds in die taverne , in september belde ze me op “of ik geen zin had in een uitstapje naar de Ardennen met al de vrienden en de gerant, de zaak werd een paar dagen gesloten voor verfraaingswerken. Het was maar een daguitstapje, dochter 2 vond het een schitterend idee en zou wel voor Pim zorgen, het zou me zeker eens goed doen, ikzelf vond ook dat het eindelijk tijd werd de draad van het leven weer op te nemen en me niet langer meer mocht opsluiten in het kamertje van herinneringen…mijn leven moest verder gaan ik was nog maar 46 en B. zou het zeker ook zo gewild hebben.Ik ging mee en met deze dag begon er ook een nieuwe episode van mijn leven!

We vertrokken per bus er was een plaats voorzien vooraan (vanwege mijn rolstoel) naast de gerant van de zaak die ik vanaf nu Daniel ga noemen. Er werd een eerst halte gemaakt omdat er een paar de afdaling van de Lesse gingen doen, ik niet natuurlijk, bijna iedereen deed mee behalve Daniel en Martine , wij zochten een plekje op rustig te wachten tot iedereen terug kwam. Het was prachtig weer, de sfeer was er en er was nog iets…ik wist van Martine dat Daniel veel naar me gevraagd had en het erg vond dat hij me nog zelden gezien had in de zaak. We zaten recht tegenover elkaar als Daniel naar me keek was het “anders” als vroeger, het waren geen trieste ogen meer maar verliefde ogen…ik deed mij uiterste best om niet te veel in zijn richting te kijken en voelde me onwennig, het overviel me zo ineens en wist niet goed hoe ik hier moest mee omgaan, het was een gevoel waarvan ik zeker was geweest dat het mij niet meer zou overkomen, maar het was er! Ik kon het niet tegenhouden, ik vocht er tegen ,tevergeefs,  voelde me net een puber….

(wordt vervolgd)