Ik kan niet alles,
ze zeggen dat ik beperkt ben.
Maar ik heb een heel goed leven,
met dingen die zijn gebleven.
Die buit ik ook ten volle uit,
en zeg mezelf duidelijk en luid,
"kom meid,we gaan ertegen aan,
je kan niet bij alles stil blijven staan".
Meestal lukt het dan ook wel
slechts af en toe rinkelt de bel
nu goed, dan een beetje gas terug
ik wil vaak teveel en vaak te vlug.
Medici kunnen weinig meer doen,
maar van de kleintjes krijg ik een zoen.
Een zoen die mij laat weten,
dat ze de oma in mij niet vergeten.
Iets wat anderen nog wel eens betwijfelen,
waardoor ik soms ook even ga twijfelen.
 Maar voor die kleintjes vecht ik door
de pijn zal mij niet klein krijgen hoor!