Heb je nooit het idee dat je uit verschillende delen bestaat, dat het ene deel van jou doorgaat met de dingen van alledag, het andere deel bezig is met weet ik veel wat, en nog een ander deel zich druk maakt om de rest van de wereld?

Vroeger kon ik die delen heel goed van elkaar scheiden … als ik bezig was met een ding sloot ik gewoon al het andere af! Gewoon alsof je een knop omdraait: soms gingen alle emoties op slot, als ik aan het lezen was bestond de wereld niet meer en als ik een moeilijk ding of onderwerp wilde ontwijken sloot ik me af voor alle gevoel …

De laatste jaren probeer ik mijn ‘delen’ meer met elkaar in overeenstemming te brengen, ze naast elkaar te laten bestaan … omdat … ja waarom eigenlijk?

Misschien gewoon om meer in het grijze gebied terecht te komen in plaats van te blijven hangen in het eeuwig zwart/witte … om wat meer evenwicht te vinden in mijn leven, wat meer in balans te komen met mijn emoties,en niet in een depressie te vallen …

Stilaan leer ik dat huilen mag, dat huilen niet een teken van zwakte is dat afgestraft moet worden. Maar na jaren van niet huilen merk ik dat de drempel om het wel te doen vreselijk hoog ligt. Tijdens mijn dagelijkse taken kan ik vaker dichter bij het verdriet dat er in me zit komen … dan rollen er een paar tranen over mijn wangen, maar een huilbui kan ik me nog niet voorstellen …

En toch is de drang de laatste dagen enorm groot om gewoon te gaan huilen, door te huilen zoals je dat als kind vaak deed, wetend of hopend dat er iets komt om je heen dat al je verdriet wegneemt. Soms voor ik slapen ga luister ik nog even naar dit prachtig liefdje en voel me dan weer een beetje beter, !!!!tot morgen