|
Vandaag zat ik hier zo in mijn eentje,
heel stillekes een beetje te mijmeren.
Zo ga ik vaak terug in de tijd, het zijn gewoon
herinneringen van een jeugd.
Maar ééntje kwam maar steeds terug
ik weet zelfs niet goed wat daar de aanleiding toe was.
Waarschijnlijk gebeurde dit rond deze tijd maar dan in 1969.
en het ging zo:
Ik had een vriendje , weer zo ene van pollekes en kuskes.
Ach die jongen kuste de vloer waar ik overliep
maar zo als zo dikwijls was hij niet mijn eerste keuze.
Zijn vader werkte aan projecten in het buitenland en deze
keer zou hij naar Zaïre toegaan. En L. iets ouder dan ik was
ging mee om de stiel beter te leren met het oog om later de
zaak verder te zetten. Dat manneke deed niks anders meer dan
plannen maken om mij mee te nemen.
Ik zei wel van jaja, maar echt zitten zag ik dat niet plus het feit
dat mijn ma en pa het wel in Keulen zou horen donderen.
Ik mocht bij wijze van spreken nog niet alleen Leuven uit
laat staan dat ik in de rimboe ging leven.
Moest het nu kunnen ik zou het wel doen misschien
want achteraf bleek dat ik een globetrotter ben.
Uiteindelijk is hij alleen vertrokken,
ik zag zelden een jongen of man zo huilen maar hij moest gaan
en nooit of te nimmer
hoorde of zag ik nog iets van hem. Alleen zijn naam is mij bijgebleven.
Rond deze tijd is ook mijn afkeer van afscheid nemen en / of medelijden
ontstaan, niet dat ik dat niet meer heb maar toch kreeg mijn leven toen
een ommekeer.
En het gedachtegoed dat zich toen ontwikkelde nam met de jaren nog meer
toe. Gedaan was het met het wat verlegen meisje, een nieuwe rebel was
opgestaan mét een eigen mening en overtuiging.
Alleen heel diep van binnen leeft mijn ware Ik, die zelden naar buiten treed.
Ik was en ben een mysterie voor velen, en zo zal ik ook ooit de wereld verlaten.
|
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
