Enkele jaren geleden strafte een vader zijn driejarig dochtertje, omdat zij overbodig gebruik had gemaakt van mooi verguld papier. Geld was er niet in overvloed en hij kon niet verdragen dat zij dit duur papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen.
De volgende morgen bracht het kindje het verguld cadeautje naar haar vader en zei: "Hier, papa, voor jou !"
Met stomheid verslagen en aangegrepen door het voorval, bekloeg de vader zich zijn sterke reactie van de dag voordien. Het dochtertje aanvaardde zijn excuses maar al te graag.
Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets inzat. Hij schreeuwde naar haar: "Weet je dan niet dat het heel wreed is om iemand een leeg cadeau te geven, er moet altijd iets in de doos zitten!"
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei: "Maar papa, de doos is niet leeg ik heb haar gevuld met kusjes, enkel voor jou!".
De vader was volledig van de kaart en omarmde zijn dochter, hopende zij hem ooit zijn opwindende reactie zou kunnen vergeven.
Enige tijd later, wordt het meisje door een ziekte getroffen en sterft. De vader heeft de doos nog steeds bij zich, dichtbij zijn bed.
Elke keer dat het verdriet de overhand neemt, neemt hij de doos vast en neemt een verbeelde kus uit de doos en herinnert zich aan de liefde dat zijn dochter in het cadeau had gestoken.
Tot slot herinnert ons dit verhaal aan het feit dat iedereen als mens zo een vergulde doos zou moeten bezitten, vol met onvoorwaardelijke liefde en kusjes van onze familie en vrienden.
Bestaat er eigenlijk wel een beter cadeau?