zondag weer een mooie wandeling gemaakt,langs de oude leieoevers naar de vlasdorpen,door de vallei van de Mandelbeek, de Beeksmeren en het natuurgebied rond de noorderwaal,dat alles is gelegen rond de stad Deinze,het was zo een 16km.Het weer was goed maar toch zag je sommige bomen al hier en daar wat herfst kleur krijgen,en dat is mooi om zien jammer dat ik daar geen foto's kan van maken daar ik geen digitale camera heb,maar zoiets blijft ook wel in je geheugen hoor!De wandelclubs waren goed vertegenwoodigd,in totaal waren we met 3078 deelnemers en dat is wel veel maar omdat ieder op zijn eigen tempo wandeld heb je toch nog de stilte van de natuur om je heen en dat is wel fijn,na de wandeling een fris drankje,we konden er dan ook fruit kopen recht van de boer,allé van zijn bomen natuurlijk,er was ook aardbeiensiroop voor de boterham te koop dat was nieuw voor mij maar wel heel lekker!!en zo was de dag weer om.
IK zit hier weer nog eens midden in de nacht, ventje is in dromenland maar ik kan de slaap niet vatten er spookt weer van alles door mijn hoofd,ik ben wel een beetje een doemdenker,maar ik heb er soms wel reden toe de laatste maand is er niet veel positief op mijn blog geweest,ik blijf toch met een klein stemmetje in mijn hoofd met allerlei nare dingen en soms komen die wel uit al zit ik er niet op te wachten,want het is genoeg geweest.Met de zoon gaat het niet goed vooruit maar we moeten nog wel wat geduld hebben het is een mooie deugd maar wie er mee zit heeft dat soms niet,hijzelf ziet het niet positeif in en dat heeft dan weer invloed op....je weet wel maar ik hoop dat alles weer goed komt.
zoals gezegd hebben ventje en ik gaan wandelen en het heeft ons deugd gedaan,het was niet zover van gent waar we wonen,maar naar merelbeke zo een 20 minutjes rijden,en ik moet zeggen wat is ons landje toch nog mooi,er zijn daar nog wat bossen en mooie velden het is maar als je zo hier en daar gaat wandelen dat je ziet wat ons landje nog allemaal te bieden heeft,als je zo als wij zowat belgié doorkruist dat je ziet wat het nog te bieden heeft,het weer was ook wat het moest zijn wat zon en goed van temperatuur,er waren zowat een 2000 mensen afgezakt naar de startplaats,natuulijk van verschillende wandelclubs en iedereen was in een goed humeur, er waren mooie stopplaatsen waar je op je gemak je mee genomen sandwichs kon opeten met een drankje erbij en je kon weer tegen de volgende kilometers,wij doen ongeveer van 12 tot 16 kilometer wat ruim genoeg is hoor!er waren ook gratis versnaperingen en dat maakt het eens zo plezant,vanaf nu tracht ik weer elke week te gaan want dat doet ons veel goed.
Het ventje en ik hebben besloten om ons weekelijkse wandeling op zondag te hernemen want de laatste tijd was er nog niet veel van gekomen en daar moet nu maar weer eens verandering in komen,in september zullen we het wel wat druk hebben in de week want schoonma wil dat er bij haar behangen en geverfd word,nog goed dat de school herbegint zodat we niet voor veel oppas moeten zorgen ,zodat we al onze tijd in het klussen kunnen steken,want het zijn wel maar twee kamers maar alles moet op zijn kop staan om het werk deftig te doen,en met twee ogen zal schoonma wel alles in het oog houden zodat alles naar wens verloopt,maar ik weet ook dat de koffie op tijd zal klaarstaan,want haar werkvolk wil ze wel verwennen.
Voor het eerst sinds de operatie van de zoon voelt hij zich wat beter,de nek hernia heeft hem al veel pijn bezorgt,maar zoals met zoveel dingen is geduld een schoone deugd,als moeder heb je pijn als je kinderen pijn hebben,als ze verdrietig zijn is uw verdriet dubbel zo groot enfin zo ervaar ik dat toch,ze zeggen kleine kinderen kleine zorgen,groote kinderen groote zorgen,maar zo lang we er kunnen zijn voor hen is het goed.Ik zelf heb mijn ouders allebei verloren op jonge leeftijd,maar daar ik een heel lieve zus heb kon ik altijd bij haar terecht, ook met mijn pijntjes en verdriet en daarvoor ben ik haar heel dankbaar,en veel respect heb ik voor haar want het leven heeft ook haar veel pijn en verdriet gebracht,maar we zijn er nu voor elkaar en dat is toch belangrijk er zijn voor elkaar waneer het nodig is.
Vandaag mocht de zoon naar huis, de operatie is gedaan en volgens de dokter goed verlopen,natuurlijk vraagt zo een ingreep veel van het menselijk lichaam,geduld veel geduld zegt de arts,hij moet zoveel mogelijk platliggen niets opheffen rusten en alles zijn gang laten gaan,voor een jonge man zoals hij niet gemakkelijk want stil zijn dat is er voor hem normaal niet bij,maar als het lichaam niet mee wil zal hij wel moeten,hij heeft nog veel pijn, en normaal gezien vind ik persoonlijk dat ze de mensen veel te vroeg naar huis laten gaan maar ja het kost teveel aan de gemeenschap en toch de mens kan zich niet verroeren en moet gaan,ik hoop nu dat hij dat uithoud zo zes weken en dat het de moeite loont en hij volledig zal herstellen.
Waarom we zo houden.... van onze kindertijd!
1:Eindeloos te horen krijgen hoe mooi en slim we wel zijn.
2:Zomervakantie'sdie nooit voorbij lijken te gaan.
3:Moeiteloos overal heen kunnen rennen.4:Niet afweten vanhet bestaan van leningen en schulden.
5:Volledig naakt op het strand kunnen rondlopen.
6:Iemand anders die de rekening betaalt,voor alles.
7:Snel tevreden zijn,lachen tot je de hik krijgt.
8:Eelke dag je fantasie gebruiken.
9:Mensen in het gezicht vertellen hoe je over hen denkt.
10:Zakgeld krijgen en af en toe 20frank ondeer je hoofd kussen vinden.
11:Elke dag nieuwe dingen leren.
12:Voortgeduwd worden in een kinderwagen als je te moe bent om te lopen.
13Niet moeten beantwoorden aan de wensen van anderen,behalve je ouders.
14:Het hele jaar door ijsjes eten, het maakt niet uit wat voor weer het is.
15:Te horen krijgen dat je iemands dikste vriendin bent,en het als een compliment beschouwen.
Eerst en vooral bedank ik de mensen die me op mijn blogje veel moed inspreken,ik heb daar veel steun aan en het doet plezier dat er nog mensen zijn die een ander kunnen opbeuren.Zopas was ik nog op bezoek bij bojako en als je daar leest ga je meestal met een lach weer weg,als ook bij mijn andere blog vriendinnen,goed dat een mens zoiets nog kan doen,soms met een traan maar ook met een lach,zo komen we die regen dagen nog een beetje door.Gisteren kleindochter 2op bezoek en dat was heel leuk want ze zit nu in haar knuffel periode en de zoenen en knuffels vlogen hier rond onze oren,nu opa en oma zijn daar niet kwaad om hoor!'k ben met haar naar de stad geweest en ze mocht een speelgoedje kiezen,toen ze een duur spul wilde zei ik haar dat het niet kon,toen dacht ik nu gooit ze zich op de grond zoals in de reklame maar niets van dat alles!!ze koos een minder duur stuk en gaf me een dikke zoen.Schattig nietwaar!!!
'kheb daarpas een telefoon gekregen van de zoon,hij moest vandaag naar de kliniek voor een mri scan van de nek en wat we een beetje konden vermoeden is waar hij moet geopereerd worden voor zijn nek hernia,de dokter heeft gezegd dat ze een plaatje zullen steken waar de zenuw gekneld zit,en dat hij daar drie dagen moet blijven en als alles goed is mag hij naar huis, maar wel met een nekkraag voor zes weken,en dan met kiné zou alles goed moeten komen,de zoon ziet het niet echt zitten en ik als moeder ook niet maar we moeten optimist blijven en vertrouwen dat het weer goed komt.Dus volgende dinsdag zal het gebeuren.
Op elf augustus was het mijn verjaardag en de zoon had een heel leuke verassing voor mij vooreerst het nieuws dat hij en zijn vrouw het nog eens gaan proberen,ik natuurlijk blij al was het maar voor mijn kleindochter,daarna werd ik en ventje uitgenodigd voor een lekker etentje in een fondue restaurant enal bij al was het nog een gezellige avond,en nu maar duimen op de goede afloop.
het gaat al wat beter met mij want ik heb al weer zin om een beetje te schrijven op mijn blog,mijn ventje is de hele tijd heel lief geweest en ook begripvol en dat doet deugd aan mijn hartje,verder gaat alles zowat zijn gang,door de inspuitingen gaat het al beter met de rug de pijn is verdraagzaam en dat is een goed teken toch,ik voel me ook rustig en dat doet er ook wel toe,de zoon moet volgende week naar de specialist voor zijn nek het gevolg van zijn ongeval,nog altijd geen macht in de arm en gezien zijn zwaar werk zit hij nu thuis,afwachten wat het gaat worden hopelijk geen operatie!maar ja wat moet,moet nog niet panikeren.
het is nacht en hier zit ik weer te schrijven op mijn p.c.tje,hij denk wat is dat nu weer maar ja kan de slaap niet vatten en dus maar wat tokkelen, ik was daarnet in de tuin wat sterren kijken zoals ik nog al eens durf te doen als ik niet kan slapen,en wat flits er daar voorbij ? een vallende ster ze zeggen dan dat je een wens mag doen?ik heb het zekere voor het onzekere genomen en toch maar die wens gedaan,ik ben misschien wat sentimenteel maar elke avond werp ik een nachtzoentje naar de sterren voor mijn kleinkinderen,in de hoop dat ze voelen dat ik aan hen denk.*******Ben maandag om de laatste epidurale spuit geweest en was weer twee dagen niet op mijn beste,maar nu gaat het weer beter ik hoop maar dat ze een beetje een lange werking hebben,en ik er wat kan van genieten,zodat ik een hele tijd verlost ben van de pijn,het is nu 0.51uur en denk dat ik maar onder de wol kruip!!!
het is zondagnacht,ik zit hier wat op de p.c.eerst wat te staaren,'kwil wel schrijven maar het komt niet zo goed op gang,morgen maandag, dus over een goede 7uur word ik weer verwacht in het ziekenhuis voor mijn derde pijnlijke epidurale in de rug niet leuk maar wat moet moet nu eenmaal,hopelijk gaat het vandan af beter want de pijn in de rug was niet meer te harden,na alles wat de laatste tijd gebeurd is,lijkt het of er maar geen einde aankomt,er zijn wel ergere dingen maar een mens moet het toch al verwerken,de situatie met de zoon doet er ook geen goed aan hoor,sind ze weer uiteen zijn hebben ze een knipperlicht relatie,aan uit aan uit !! om gek van te worden ze kunnen niet met maar ook niet zonder elkaar,en dat is slecht voor iedereen,de kleine heen en weer ik word er hoorndol van, mijn ventje stapt er licht over en verlangt dat ook van mij maar een moeder en oma hart kan dat niet zomaar.
Aan de blogmaatjes die me een riem onder het hart steken wel bedankt,ik ga hier en daar al wat lezen dus het komt wel goed,mijn dagboek verhaal is voor later,tot dan.
Ik voel me zowat de pop aan een touw zoals dit baasje hier,mijn gevoelens worden heen en weer geslingerd,ik kan er niets aan doen maar probeer zo voetje voor voetje weer boven water te komen het gaat niet zo vlug als ik wens,tijd heelt de wonden maar de littekens blijven.
de laatste tijd heb ik in niet veel meer zin,want het spookt nog altijd in mijn hoofd,ik weet het moet tijd hebben maar ik zit nog een beetje in zak en as,natuurlijk tijd heelt vele wonden maar ik moet nog mijn wonden verzorgen en dat lukt nu zo goed niet,als de kleindochter komt zie ik dat ook zij anders is, ze beseft het niet ten volle maar als oma zie ik toch dat ze er onder lijd ook al kan ze het nog niet uitdrukken daarvoor is ze nog te jong,en dat maakt van mijn hart een moordkuil,en als ze weg gaat moet ik mijn tranen verbijten,omdat ik weet hoe ze nu leeft,ze mist haar papa enorm,goed dat het nog wat school is dan verzet ze ook haar gedachten,want een mens denkt ze zit er niet mee maar 'kweet wel beter.
ik wil schrijven al wat in mij opkomt maar mijn gedachten dwalen af,de éne dag gaat beter dan de andere, vandaag is een dag waarop ik moeite heb,om alles van me af te zetten,ik kom hier altijd klagen, omdat ik niet weet waar te blijven met mijn gedachten,ik wil aan de leuke dingen denken maar de andere hersenspinsels duwen ze weg,ik weet tijd heelt vele wonden maar vergeten doen we niet.
het is al een paar dagen dat het bijna onvermijdelijke gebeurd is namelijk het uiteen gaan van de zoon met zijn vrouw,de tranen komen niet meer zo vaak maar in mijn hoofd en hart doet het nog even veel pijn,de dagen gaan weer voorbij alsof er niets is gebeurd,voor sommige dan toch.Mijn kleine meid van 4j.komt vandaag terug van de ardennen waar ze sinds donderdag is met haar mama,ik denk dat het haar goed zal gedaan hebben na al dat gehaketak tussen haar ma en pa,ze was daar bij haar mémé dus in goede handen,want ik weet dat ze er heel goed verzorgd word.Nu moet het leven weer verder maar het zal niet meer zijn zoals voorheen dat kan ook niet,want alles gaat weer veranderen voor iedereen,de zoon voelt zich eenzaam maar wil geen hulp,ik trek wel mijn plan ma, als ik vraag of ik met iets kan helpen, meer kan ik niet doen dan er zijn als ze me nodig hebben zowel de zoon als de kleindochter.Gisteren zijn ventje en ik een flinke wandeling gaan doen en dat heeft zo ook iets positiefs,het hoofd eens leeg gemaakt en ben dan s'avonds goed in slaap gevallen.
Tranen weer niets dan tranen,ik word ze zo beu er is weer een en ander mis,het rommelt weer ten huize van de zoon,geen tranen voor de grooten ,maar voor mijn lieve kleindochter,de schoondochter is bij haar vader ingetrokken met mijn lieve meid,ze is daar niet graag heeft ze me vanavond zelf gezegd, die man woont alleen en de fles is zijn vriend en daarom mijn tranen, ze mist haar kamertje die ze onlangs nog maar gewoon was daar ze nog maar zes weken verhuisd waren,naar hun nieuw appartement met haar papa en mama,want mama woonde niet graag in het huis, en nu ze verhuisd zijn is het toch weer fout gelopen,dat heeft de schoondochter me zelf komen zeggen maandag en ze zei dat het niet de zoon zijn schuld is,want die werkt wel,drink niet en rookt niet gaat niet bij andere vrouwen zegt ze maar heeft geen gevoelens meer voor hem,dat kan gebeuren,maar mijn hart breekt als ik aan die lieve kleine meid denk,ik word er ziek van,en eens uithuilen kan moeilijk want dat ziet mijn ventje niet graag,als ik overmand ben van verdriet.Ik werp niemand een steen maar het knaagt!!!!
ik zit in mijn stille periode en dat is heel verveelend,ik wil wel maar kan weinig geduld opbrengen om te schrijven,op bezoek gaan bij de bloggertjes dat ook valt me zwaar en toch mis ik ze elke dag,ik heb nogal wat te vertellen maar het komt er niet uit ik denk dat ik wat depri ben,en weet ergens niet goed waarom ik hoop dat deze periode vlug voorbij zal zijn en ik terug werk kan maken van terug in form te zijn,en dat mijn blogvrienden me niet vergeten! tot later dan maar, en vele groetjes aan ieder die op bezoek komt.
