In onze bekommernis om het erfgoed stootten we op een immaterieel erfgoed dat dreigt verloren te gaan. We zitten nu eenmaal in het circuit van erfgoed dat in de schoendoos of het blikken koekjesdoosje op zolder geraakte. Het religieus erfgoed is specifiek bedreigd. We werden indirect geconfronteerd met de context van het godslampje.

Inderdaad. In de moppentappersregio wordt het druivelaarsmopje verteld van het oudje dat de kerk binnenstapte met een kleinkind. Het hoeft niet altijd een pretpark te zijn dat de nurse bezoekt. Als ze er een tijdje zitten dan vraagt het brave kind: Oma als 't groen is vertrekken we dan.

Het godslampje in de kerken brandt zoals de meeste toch wel nog weten totdat de olie op is. Het zal dan wel niet onmiddellijk groen zijn.

Maar waarom dat lampje daar is dat is immaterieel erfgoed en het zou een Quizvraag kunnen zijn die niet iedereen kan beantwoorden. Die materie hoort bij onze core business. Primair weet men wel dat het gaat om de aanwezigheid van de levende Christus in het eucharistisch brood in het tabernakel. Tabernakel = tent. Idd.

In feite gaat de redenering nog verder terug. Bij de Israëlieten brandde eeuwig vuur. Het werd onderhouden en mocht niet uitdoven omdat volgens de Rabbijnse traditie dat vuur direct van JHWH kwam. Het herinnerde aan het Verbond, het vuur op Sinaï... dat vuur herinnerde aan het totale proces van JHWH en Zijn Volk.... aldus doorgeredeneerd is het Godslampje een verlengstuk van dit immaterieel erfgoed.

Een lampjes is een curieuze focus , een sprankel uit de hemel, een bron van licht. Licht op de kerstboom, rood licht als waarschuwing voor gevaar (tremendum et fascinosum). We zijn het symbool ontleert omdat er een zee van licht is zelfs snachts. Zo is licht verblindend geworden.