Straks vieren we twintigjarig bestaan.

De tijd vliegt snel.

Gebruik hem wel.

Ons specifieke doel is het religieus erfgoed te bewaren. Eigenlijk zijn we allang ruimer bezig. Bewaren is allang niet meer dat in de expositiekast te zetten.

We zijn allang grensoverschrijdend bezig. 

De religie is niet dood. Religie kan niet dood. Verbinden is niet dichtknopen. We waren allang bezig met vermijden dat het erfgoed zou in een dichtgeknoopte zak klaar staan om in de recyclage te geraken.

We duimen voor meer dan restauratie. We komen dicht bij de authentisering van onze religie: Onzen Heertje. We zijn tot de constatatie gekomen dat onze voorouders als dat woord uitspraken eigenlijk diep religieus de verbinding zochten met de Bijbelse Vader, de diepe evangelische Heerlijkheid, waar ze een persoonlijke binding en vooral vertrouwen in hadden dat als ze de handen uit de mouwen staken om te leven zoals Hij het echt wilde, broers en zusters waren van elkaar, dat ze dan onder Zijn zegen zegen konden zijn voor elkaar. De echte caritas weer beleven. Zo zien we onze verruiming in een bijbels caritatieve aurhenticiteit.

Daarmee willen we inderdaad de oude inkleding niet onmiddellijk aan de kant te zetten, maar blijven houden van de oude authenticiteit door altijd meer de diepe overtuiging, het grenzeloze, grensoverschrijdende van Gods zegen te doorgronden.

Zo zeggen ons de bloemen evenveel als de oude prentjes over hulde aan Onzen Heere via de bloemen als de uitnodiging om onze broeders caritatief te helpen in de wervel: het oude antoniusbrood. Over het woord "Heere" is trouwens Bijbels veel meer te zeggen.