In memoriam Anne-Marie Spincemaille
Op maandag 5 mei waren we samen met heel wat familieleden, vrienden en kennissen in de crypte van de basiliek van O.L.Vrouw van Hanswijk om afscheid te nemen van een sterke, kranige, moedige vrouw, een dame met klasse.
Ik heb haar 10 jaar geleden leren kennen. Vanuit het trefpunt Mechelen Centrum dat te groot werd, was toen de vraag gekomen om een nieuw trefpunt te stichten nl. Mechelen Zuid dat de parochies H. Hart, OLV o/d Dijle en Hanswijk zou omvatten. Ik was toen pas verhuisd naar de Lamotsite en als gewestvoorzitter kreeg ik die opdracht toegewezen. Toevallig woonden we met 4 bestuursleden afkomstig uit andere trefpunten in de Lamotsite en we gingen dan ook allemaal op zoek naar mogelijke bestuursleden en zo vonden we Anne-Marie.
We konden ons geen beter, meer plichtsgetrouw bestuurslid indenken : steeds aanwezig op bestuursvergaderingen –op die 10 jaar en met 12 vergaderingen per jaar is ze slechts 6 keer niet aanwezig geweest! Ook voor de leden van haar wijk was ze een toegewijde verantwoordelijke : steeds werden de boekjes direct verdeeld en zorgde ze secuur voor inschrijvingen en afrekeningen. Meer nog, ik herinner me dat ze, in de beginperiode, één van haar oudere leden met lichte evenwichtsstoornissen steeds aan haar arm meebracht. Die dame die nu 89 is en in de home verblijft , heeft me vorige maandag opgebeld : ze had het droevige nieuws gehoord en wilde met mij nog wat herinneringen aan Anne-Marie ophalen.
Dat Anne-Marie sociaal voelend was dat weten we goed genoeg want, als een bestuursvergadering op vrijdagmorgen te lang uitliep dan herinnerde ze ons eraan dat we moesten voortmaken want ze moest op tijd in de Home Egmont zijn, want daar stond ze week na week achter de toog.
Ze was ook heel erg geïnteresseerd in cultuur. Regelmatig ontmoette ik haar op de voordrachten en uitstappen van VTB cultuur, maar ook de cursussen en lezingen van Amarant en van de senioren universiteit in Leuven volgde ze regelmatig. Het aantal tentoonstellingen dat ze bezocht en de toneelvoorstellingen die ze bijwoonde zijn niet te tellen en ook van verre reizen genoot ze.
Maar ze was zelf ook heel creatief : de kerstkaartjes die ze naar familieleden en enkele kennissen verstuurde waren kleine juweeltjes van originaliteit, maar discreet als er was, heeft ze met dat talent nooit te koop gelopen.
En toen, naar het einde van vorig jaar toe, viel het op : ze was stiller, minder snedig in haar tussenkomsten, ze haakte af van activiteiten wat we helemaal niet van haar gewoon waren : ze nam geen deel aan de laatste bestuursvergadering in december en ze was niet aanwezig op de instuif in januari, we zagen ook dat ze vermagerd was en dan kwam het bericht : heel nuchter en kort : ze gaf haar ontslag omwille van gezondheidsproblemen. Ook dan was ze weer heel discreet, zoals altijd : geen commentaar over wat haar mankeerde, geen uitleg …. gezondheidsproblemen.
Enkele weken geleden heb ik haar dan nog ontmoet , ze had boodschappen gedaan in de Match en op mijn vraag hoe ze zich voelde antwoordde ze “Ik ben vaak heel moe en moet onderweg dikwijls stoppen. Ik moet ook dikwijls naar de kliniek!” Meer wou ze niet kwijt! Helemaal Anne-Marie!
Op die maandagmorgen waren we allemaal samen, droevig, rouwend. De enige troost die we nu hebben is dat er een einde gekomen is aan haar pijn maar wij blijven achter met de leegte. Haar vergeten… dat zal niet vlug gebeuren.
In naam van het bestuur en van de leden van OKRA Dijle bieden we de familie onze welgemeende gevoelens van medeleven aan. (Gusta)
|
