Man Genaamd Marianne 
((Adapted from: Boy Named Sue (Shel Silverstein) - 1968/1969))
((French Versions: Un Garçon Nommé Suzy (Joe Dassin); A Boy Named Sue (Sanseverino)) - 2009))
Composer(s): Shel Silverstein - Raf Walschaerts
Performer(s): Kommil Foo - 2008



Toen ik vier was ging mijn vader weg
Je kan zeggen dat is brute pech
Dat neem ik hem niet kwalijk, verre van
Er is een ander feit dat ik niet verteer
Dat me woedend maakt, dat me frustreert
De naam die hij me gaf, Marianne

Hij was een zwerver en een dronkelap
Hij dacht waarschijnlijk wat een goede grap
maar ik, ik draag er de gevolgen van
Elke vrouw giechelt en dan word ik rood
En als een kerel lacht, ik sla hem dood
’t is lastig leven voor een man, genaamd Marianne

Ik groeide op voor gal en rad
Ik trek rond altijd van stad tot stad
Uit schaamte voor die verdomde naam
Maar ik zweer het op mijn moeders ziel
ik zal hem vinden die zak, die imbeciel
en ik dood hij die me dit heeft aangedaan

En op een godvergeten dag
In een godvergeten grijze stad 
Zit ik in een kroeg zomaar zonder plan
De deur gaat open en ik krijg een schok
Daar staat hij, de zak, die voor hij vertrok dacht
mijn zoon die noem ik Marianne

Ik herkende hem die gore rat
Van een foto die mijn moeder had
Z’n grijze haren, z’n stijve manke poot
Hij was groot en sterk z’n blik was kil
Ik keek hem aan en mijn hart stond stil
En ik zei; “Mijn naam is Marianne
En gij gaat over vijf seconden dood”

Ik haalde uit en hij ging neer
Ik trapte en schopte hem keer op keer
Maar hij krabbelde recht en had een mes paraat
ik knalde een stoel kapot op zijn hoofd
hij crashte door het raam half verdoofd
en we duwden mekaar in de modder midden op straat

Hij was snel en sneed een stuk van m’n oor
maar ik sloeg hem en sloeg hem, almaar door
hij gromde en kwijlde als een dolle hond
hij trok z’n blaffer maar ik was eerst
ik hield hem onder schot, kalm, beheerst
en plots speelde een glimlach, om z’n mond
hij zei: zoon, het leven is hard en ruw
en wie het wilt maken moet sterk zijn en sluw
en ik wist dat je mij moest missen onderweg
dus ik gaf je die naam en zei vaarwel
’t was hard en wreed, dat besef ik wel
maar ’t is die naam die je kracht gaf, en lef

Je vocht als een leeuw, dat meen ik echt
En, Je haat me diep da’s je goeie recht
En als je me wil doden ga gerust je gang
Maar bedank me eerst voor je dat doet
Voor de kloten aan je lijf en ‘t pit in je bloed
Want ik ben de gast die je naam gaf; Marianne

Ik staarde hem aan en stamelde; Pa
En hij weende ook, of toch bijna en
We vlogen elkaar in de armen als één man
We zien elkaar nu af en toe
Hij steunt me als ik domme dingen doe
En als ik zelf een zoon heb, dan noem ik hem
Linda, Els of Cindy, alles behalve Marianne

Die naam