We all have an angel who walks by our side, When things get us down we use her as our guide. When the road we travel is dark as the night, It's the Angel God gave us who shows us the light.
Breast cancer is a scary word
That never wants to be heard
you find that lump
and go in a slump
always in the back of your mind
you will find
another one even bigger
it will trigger
you all the time
scared to even look
you feel like an open book
you only have one breast
it puts you to the test
you can never rest
people stare at you
you just say boo
you don't feel whole
you want to crawl in a hole
so you can be alone
and say why me........
Op een Amerikaanse Site Die Site heet Frends in Need van Borstkanker waar ik nu 5 jaar lid van ben en veel lotgenoten heb ontmoet heb ik mooie gedichten geplaatst door mijn lotgenoten in amerika geschreven en ik wil ze in dit blog met jullie delen oma Diny
We all have an angel who walks by our side, When things get us down we use her as our guide. When the road we travel is dark as the night, It's the Angel God gave us who shows us the light.
De regen is een grijs gordijn voor mijn bslagen ramen De berk die altijd vrolijk is hangt nu vol dikke tranen Net als ik somber ga worden zie ik twee gele eendjes in plastic jasjes,glimmend nat met waggelende beentjes in pas gevonden evenwicht van kleine dribbelpasjes de vleugeltjes vladderen heen en weer en petsen in de plasjes Dan vind hun moeder het genoeg de paraplu gaat open en onder moeders vleugels zie ik ze verder lopen Geheel vertederd denk ik dan:kom Ik trek mijn regenlaarsen aan en ga een straatje om
De verpleging, een prachtige baan men moet echter niet meer met idealen gaan Bezuinigen voor de zoveelste keer het moet, maar eigenlijk kan het niet meer.
Men kan het mooi vertellen prioriteiten moet men stellen Het idee is mischien wel goed maar het klopt niet met mijn gemoed.
Vergadering, gesprekken en weer een overleg. Prachtig, maar de zorg is weg Denken aan de dingen die je wel hebt gedaan vergeten dat men bij een patient met verdriet is weg gegaan.
Hun zorgen mee beleven steun en een schouder geven maar biet bieden wat je had beloofd aan een mens die in jou had geloofd.
Het is triest en doet me zeer bezuinigen ,t zal wel moeten maar het kan echt niet meer.
Het is niet uit te leggen wat ik voel er schuilen zoveel mensen in mij soms weet ik niet wie ik ben ik verander van een vreemde in een bekende Nu eens een kind,dat liefde zoekt dan weer een volwassen mens die zoekt dan weer een verdrietig wezen Ik zoek en zoek en kruip weer terug in mijn wezen zo moe ben ik van al dat zoeken.
Soms ben ik verdrietig en alleen dan wil ik even niemand om me heen. Dan huil ik even zo ben ik alles kwijt en is er weer een weg die naar het goede lijdt Dan is al mijn verdriet verdwenen en sta ik blij op mijn benen Dan ben ik weer blij en houdt iedereen van mij.
Woorden worden tastbaar In het duister ik luister hoor de echo in je stem die gevoelens vertaald Mijn blik verdwaalt door emoties verdreven Ik fluister blijf nog even.
Ze zaten samen op de bank het meisje en de jongen terwijl de zon hen wild bescheen de knoppen open sprongen Ze keken elkaar innig aan er werd niet veel gesproken de wereld zag er anders uit hun liefde was ontloken Ze zaten samen op de bank na vele,vele jaren genegenheid en toewijding kenmerkten hun gebaren De bank is tegenwoordig leeg een bank met een verleden dat de herinnering oproept aan jaren die vergleden.
Nee, je hoeft niets te zeggen als zij haar zorgen voor wil leggen aan jou Het is een teken van wat je hebt weten op te bouwen Ontvang het, in liefde en vertrouwen en laat je hart spreken.
Ik houd jou hoofd voor mijn gezicht onder je sterke kin mijn hand. Ik doe m,n ogen even dicht en ben met jou in dromenland. De jongen heeft jouw ogen,blauw het haar is blond,de wangen strak Zijn lichaam, was dat ooit van jou? Was jij dat in dat zondagspak.
Ik voel je armen zacht en sterk mij door jouw leven leiden Ik zie de lijnen op je wang de jaren die ons scheiden Ik houd van je maar ben ook bang.
Laat er een hemel op deze aarde zijn Je zit te wachten Je weet niet waarop Want je liefste mensen zijn verdwenen. Je denkt dat is het einde Je kan het niet meer aan. Je denkt zoveel dingen die voorbij gaan. Het hoeft niet meer Ik ben moe van het denken Van alles wat er is gebeurd De wereld, het lijkt wel het einde Zo,n haat en nijd overal Wat mensen elkaar aandoen. Niet te geloven, er is maar een god En die zit in je zelf Mensen, hou toch op met vechten heb u naaste lief gelijk u zelf. Er moet toch een leven bestaan Waar je altijd blij kunt zijn Een leven van vrede,van liefde en geluk Ik wil eindeloos dwalen in een eindeloze tijd Mensen van deze aarde heb elkaar lief wat maakt het uit of je bruin of wit bent begin nu bij jezelf Want liefde is god eens sta je ervoor En geloof mij,dan is er niemand die een kleur heeft want dan zijn we allemaal gelijk.
De trap is onbegaanbaar door de neergesmeten tassen Ik struikel constant in de gang over de gevallen jassen Mijn kinder,en zijn voor korte tijd weer heerlijk thuis gekomen En al mijn spulletjes in huis zijn in bezit genomen. De vidio en de t,v zij maken overuren En ook mijn nieuwe magnatron krijgt heel wat te verduren Vandaag is alles weer normaal maar ik zit al te dromen Nog zoveel weken duurt het voor ze weer komen.
Als een concon streek jij neer op de zilte golven van mijn bestaan ik was vergeten dat ook vlinders hun vleugels uit konden slaan zoekend naar een warm nest waarin vrienschap en geborgenheid samen gaan.
Jouw vuille voetbalschoenen hoef ik niet meer af te boenen Jou kleren slingeren niet meer rond het hok is leeg waar eens jouw brommer stond Jouw boeken hoef ik niet meer te kaften en niet meer met het eten op jou te wachten Jouw favorieten:Finkers,Koot en de Bie Het doet zo,n pijn als ik ze zie ons huis is zo stil Jij bent er niet meer Maar eens mijn zoon dan zie ik je weer.
In gedachten loop ik over een brug op weg naar de overkant Mijn toekomst dat is de andere kant en nu sta ik nog hier starend naar het water maar in mijn gedachten loop ik over de smalle brug en ben ik op weg naar later.
Lief kind wat lig je stil voor het eerst zie ik je nu in een waas van tranen Negen maanden heb ik gewacht tot ik je dood ter wereld bracht
Waarom, hoe kon dit gebeuren de dag verliest al zijn kleuren ik aai je handje, o zo klein. Waarom mocht je niet bij ons zijn lles in mij zwijgt en schreeuwt.
Wat deed ik dan verkeerd men neemt jou weg bij mij toch zul je altijd bij me zijn Ik mag je zelfs geen naam geven waarom mocht jij niet leven.
Het is niet uit te leggen
Soms ben ik verdrietig en alleen
