Het is nu zondagochtend en ik luister naar de muziek die mijn voorkeur wegdraagt: deze van de late fifties en de vroege sixties. Daar heb ik ook mijn ipodje al mee volgeladen voor de tocht. Verder zit er nog wat Charles Aznavour bij, wat Elvis, Beatles, Randy Newman…

Ondertussen zit mijne Kira hier aan de keukenmat te trekken en sleuren zoals een klein tijgerke zijn prooi verscheurt.

Soms is ons hondje poeslief , maar  soms echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. “Kordaat en consequent zijn” zegt de hondenfluisteraar. Maar ondertussen staat ze weer uitdagend in de zetel te wachten op onze zoveelste kordate “eruit”. Het is voor haar een leuk spelleke zonder einde , ze is een echte pestkop, maar als ze je dan weer lief aankijkt…. 

En nu nog wat over de tocht: Het komt al aardig dichterbij en het voelt aan als lentekriebels na een lange koude winter. “Et giet oan” zouden de Friezen zeggen.

De startplannen zijn lichtjes gewijzigd:  Ik zou de eerste 2 dagen samen met mijn 2 boezemvrienden Luc en Eddy stappen via Bornem tot in Mechelen. Eén ervan heeft nu forfait gegeven met een doktersbriefke. Maar dat pikken we niet en daarom  hebben we gisteren zelf controle-arts gespeeld: een ziekenhuisbezoek op kamer 310. En ja, de dokter had spijtig genoeg gelijk toen ie zijn ziekenbriefje schreef.

Onze beste vriend lag er nog zo stillekes bij. Het enige wat hij deed was alsmaar de hoofdstand van zijn bed veranderen met de speelknopkes van de afstandsbediening : Wat hoger, weer een beetje lager, nog wat meer naar beneden en weer een beetje omhoog...:wink:

En  verder dronk hij water, alleen maar water . Dat laatste overtuigde ons helemaal van de ernst van zijn toestand. We hebben hem dan maar de permissie gegeven om thuis te blijven. Hij moet ons enkel komen uitwuiven.

Mark