Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
22-10-2012
Foto's toegevoegd
Hallo beste vrienden ! Ik heb gevonden (eindelijk) hoe ik mijn blog kan opsmukken met mijn foto's .Beetje bij beetje zal er overal fotomateriaal tussen geplakt worden. Een voorsmaakje vindt je als je op archief klikt vanaf week 30/4 tot 6/5, week 7/5 tot 13/5 en zo verder. Veel kijkgenot en herleesgenot!
Woensdagavond landde ik thuis als een zombie na een busreis van 30 uur. Maandagmorgen stond ik om 8u30 terug op het werk na 17 weken afwezigheid.
Maar eerst nog even mijn laatste werkdag vertellen: ik sta elke vrijdag op “onco”.Die laatste werkdag (ik had in de namiddag verlof gevraagd) werd ik met een smoes naar “beneden” geroepen rond een uur of 11. Mijn bureau was niet meer te herkennen: een grote rugzak , een paar afgedankte botinnen, allerlei andere attributen voor een stapper, snoepjes, ehbo materiaal,een geplastificeerd fotootje van alle collega’s, aan een kleine sleutelhanger met achteraan een kleine aanmoediging …. Er werd ook even tijd gemaakt om een kleine pakkende afscheidsrede voor te lezen. Iedereen sprak me nog wat goede moed in en niemand kon zich voorstellen waar ik voor stond, ook ikzelf niet. Weg voor zo een lange periode. “Ga je af en toe eens aan ons denken?” “Wees voorzichtig!” “Je komt toch zeker terug ?” “Met ne lange baard ?”
En ineens stond ik daar weer terug, na mijn pelgrimstocht. Ze durven niet te veel vragen, ze laten me stilletjes betijen en zijn blij om me terug te zien.
Ik open mijn mailbox na al die tijd: meer dan 1400 mailtjes wachten op mij, want niemand had de reflex gehad om me uit zijn “groep” te lichten voor de voorbije periode.De volgende uren ben ik zoet met de berichten op mijn computer en met handjes schudden van allen die ik weer tegenkom na zo een lange afwezigheid.
De volgende dagen verlopen beter dan verwacht. Al de details van het werk komen vlugger terug dan dat ik ooit had durven denken. En ik word ook minder “gespaard” dan op die eerste werkdag. Er is geen tijd meer om weg te dromen en al vlug is het of ik er altijd ben geweest. Een mens is toch flexibel hé?
Die eerste avond thuis, waar alle kinderen en kleinkinderen me een warm onthaal gaven, was echt weer helemaal aanpassen. Zo blij om weer bij mijn dierbaren te zijn, die me zo erg gemist hebben. De kleinkinderen pakken me eens goed vast en begrijpen het maar half : "den opa was zo lang weg en nu is hij ineens weer terug. Waar zat hij toch zo lang ?"
Weer slapen in mijn eigen comfortabel bed na meer dan 100 andere verschillende bedjes !!
De volgende dag is het wel moeilijk om weer onder de mensen te komen. Ik ben nog heel moe na die veel te lange busreis en voel me een zombie. Telkens ik even alleen ben dwalen mijn gedachten af naar de tocht, naar de vrienden die ik achterliet, en die nu zowat hetzelfde zullen meemaken als ik. "Hoe is het geweest?" "Amai, ge zijt precies "een beetje" vermagerd, ge ziet er goed uit" zeggen ze, maar zeggen ze wat ze denken ?! Mijn baard geeft me een heel andere look. Het is zo moeilijk om aan iemand in enkele zinnen weer te geven wat er die laatste 16 weken allemaal over mij is gekomen. In de namiddag wil ik toch al eens heel even mijn hoofd binnensteken op het werk, dus we rijden naar de apotheek van AZ Nikolaas in St. Niklaas. Eerst voorzichtig de apotheek binnengestapt. Wat een emotioneel weerzien met enkele van de collega's, zo onverwacht weer oog in oog met elkaar. Er vloeit zelfs een traantje bij mij...
Dan zoek ik mijn collega-apothekers op want ze zitten op het werkoverleg. Ik klop en steek mijn hoofd voorzichtig binnen. De eerste reactie van mijn "baas" : "Oei die meneer is verkeerd, en heeft zich vergist van vergaderzaaltje". Maar Manuela herkent me direct en springt recht om me een dikke knuffel te geven. Het is een heel intens weerzien na zo een lange tijd. De wekelijkse telefoontjes op vrijdagmiddag tussen 4 en 5 hebben ervoor gezorgd dat ik niet vergeten ben. Gelukkig maar. Maar weer is het zo moeilijk voor mij om te vertellen hoe voldaan ik me voel na mijn lange afwezigheid!
De volgende dag naar de buren en vrienden. En op zaterdagmorgen gaat Irma zogezegd naar de markt om boodschappen te doen. Ze laat me thuis wat met de PC prutsen en mijn foto's bekijken. Ze gaat met een kartonnen doosje vol trappistglazen buiten en ik vraag wat er gaande is: "ik ga naar het containerpark" is haar antwoord. Ik begrijp er niks van maar durf niet repliceren dat die glazen nog van pas kunnen komen! Een uurke later staat Eddy, mijn jogging-vriend daar ineens met zijn vrouw Anni. Ik moet meekomen en mijne PC meebrengen want iemand van zijn werk wil mijn foto's wel eens zien. Ik voel dat er iets niet klopt in zijn verhaal maar stel verder geen vragen. Zo word ik "ontvoerd" naar een zaaltje op het "Veer" waar er een hele hoop vrienden en alle kinderen en kleinkinderen weer present zijn. Wat een SUPER verrassing. Ik ben overdonderd en nog niet in staat om veel te vertellen over mijn pelgrimstocht. Mijn hoofd is nog één totale chaos, maar de honderden foto's die er worden geprojecteerd geven toch al een mooi sfeerbeeld. De omhelzingen en knuffels brengen me weer stilaan terug naar de realiteit: "Je bent weer thuis man!
Het tweede deel van je leven, het leven NA de camino, is zojuist begonnen!!!" Mark
Ik heb nog even het berichtje van enkele weken terug hier weer geplakt. Velen hebben al via een overschrijving hun sympathie laten blijken. Misschien ben jij het vergeten en wil je me alsnog "aanmoedigen" na de tocht.
Als je me wil aanmoedigen voor het laatste stukje van 200km kan je een gift overmaken aan "Het Veer". Dit is een Therapeutisch Kinderdagverblijf in St Niklaas, waar gehandicapte kinderen dagelijks worden verzorgd en wel gekend is in de regio. Je kan er meer over lezen op: www.hetveer.be
Ze zoeken ondermeer sponsoring voor enkele kleine projecten in de nabije toekomst:
- Aankoop van een I-pad om te gebruiken bij logopedie en ergotherapie
- Aankoop van een buggy waarin 6 kinderen tegelijk in kunnen zitten
- Aankoop van electrische tandenborstels voor elke patiënt en uitwerken van een project mondhygiëne hiermee.
- ...
Als je een gift wil overmaken kan dat op Het Veer vzw BE 27 7376 2042 4773 BIC KREDBEBB met vermelding : " Pelgrimstocht Santiago"
Giften van 40€ en meer komen in aanmerking voor aftrek bij de belastingaangifte
Ik kom aangestapt in het centraal station in Antwerpen. Het is er allemaal veranderd de laatste jaren en ik voel me daar niet goed meer thuis alhoewel ik er als kind jarenlang elke zaterdag de trein opstapte naar huis. Als ik via het Astridplein binnen stap zie ik aan mijn rechterzijde een kartonnen bord op de grond staan met daarop vermeld: "TICKETS" Ik kan alles wat op me afkomt niet meer zo snel ordenen na 30 uur in die stomme bus en stap naar binnen: " Eén enkel Sint Niklaas aub" "Meneer, dat is niet hier, dit is ne winkel van GSM's" Ik durf dat jonge verkoopsterke niet meer aan te kijken en draai me vlug om zonder nog iets te zeggen. Thuis geraken is precies veel moeilijker dan al de rest ?!? Om af te sluiten : Het is me gelukt om via een automatische biljettendistributeur mijn ticket vast te krijgen en ik ben gelukkig op de juiste trein gestapt. Ik zat er bij iemand die ook op de bus zat vanuit Santiago. Het bleek een sportieveling uit St.Niklaas te zijn die per fiets zo snel mogelijk van St Niklaas tot ginder wilde geraken. Ik begreep hem echt niet ...
De aankomst in St.Niklaas : daar stond ze dan , mijn schat, om me weer mee te voeren naar huis, waar alle kinderen en kleinkinderen me opwachtten.
Het is mooi geweest, ontzettend mooi.
En nu moet ik weer terug "gewoon" worden , bijna zoals ik was maar niet helemaal want ik weeg wel 7 kg lichter en in mijn hoofd ben ik 2 ton ballast kwijt, zoals ik ontdekte in de kathedraal van Santiago.
BEN IK GEWORDEN WIE IK BEN ? JA, ONGETWIJFELD TOCH WEL EEN BEETJE !!
Aan de bushalte is het een drukte van jewelste en Germain staat er al (natuurlijk).Ook zie ik Isabelle, de dame die met Hugo meestapte, en Judith, en Nicolas, en ... De chauffeur spreekt enkel Spaans en/of Portugees en is allesbehalve vriendelijk. Met een half uur vertraging zijn we dan vertrokken richting Burgos. Germain heeft zich op de laatste bank achteraan genesteld. We hebben er heel veel beenruimte. Naast mij zit Judith, de Duitse, pas afgestudeerde arts die ik sinds Foncebadon geregeld ergens tegenkwam.
Na 2u stopt de bus ineens voor de overstap op een groot plein waar er een paar tientallen bussen samenkomen: De chauffeur mompelt wat in de micro in onverstaanbaar Spaans en vertikt het om te herhalen. "Trekt uwe plan maar." Buiten is het bloedheet. Wat een geluk dat we die hittegolf niet hadden terwijl we stapten. In het wegrestaurant nemen we een maaltijd en we delen een laatste fles wijn : Nicolas, Germain, ?? en ikzelf. Er staan wel 15 reisbussen naar alle delen van Europa. Bus 650 naar Amsterdam is er nog niet. Als ze wat later aankomt is de chauffeur al even "gastvrij en sympathiek" als de vorige. Germain nestelt zich weer aalvlug, ondanks zijn hoge leeftijd, op de laatste rij : een fatale vergissing zal achteraf blijken want de bus zit stampvol en deze keer is er geen extra beenruimte daar. Voor ons zitten 2 Portugezen en naast mij een lieve oude Antwerpse dame (88jr).Ze is zeer slecht te been. Ze is weduwe, en was gehuwd met een Spanjaard uit Galicië. Omdat ze zelf niet meer kan rijden sukkelt ze nu met die bus zo ver op familiebezoek voor een paar weken. In de voornacht stoppen al de bussen van Eurolines met een andere bestemming op hetzelfde tankstation aan de kant van de autostrade, en zo zie ik Nicolas nog even van ver terug door het venster… Na enkele uren zetten de Portugezen voor ons hun zetel in ligstand. We voelen ons als sardientjes in een blik want de rugleuning van onze zetel kan niet meer verder achteruit geplaatst. Het is muf en warm en er hangt geen al te fris geurtje. Slapen lukt niet natuurlijk, en de airco blaast veel te hard als we hem openzetten. Ik bespaar jullie de rest, maar na een hele lange nacht, met enkele sanitaire (bus)stops, een opstopping op de ring rond Parijs en nog een kleine file in Rijsel moet ik daar definitief afscheid nemen van de allerlaatste en misschien wel de tofste pelgrim die ik heb ontmoet, Germain. En dan kom ik met een uur of 2 vertraging eerst in de avondspits aan het station van Brussel-Zuid terecht. Dan sleept de bus zich via Brussel-Centraal door de vroege avondspits dwars door het centrum verder naar Brussel - Noord. Nu kan ik eindelijk na vele uren, mijn benen weer strekken en rond 17u kan ik definitief uitstappen in Antwerpen aan de Rooseveltplaats in de buurt van het centraal station. Voor de allerlaatste keer zwier ik mijn Drappy nog eens op mijn rug. voor een heel korte wandeling. Ik ben bijna thuis ! Maar nog niet helemaal...
En weer word ik (nu voor het laatst) door al die "kortslapers" gewekt. Drappy wordt dan voor de allerlaatste keer volgestoken en op mijn rug gezwierd. Ik ga nog eens naar de kathedraal. Het is er nog rustig in de voormiddag en ik zet mijn rugzak gewoon tegen een pilaar. Ineens gaat er een vreemd gevoel door mij heen: "Je gaat hier nog iemand tegenkomen". Ik sta daar verder niet bij stil en ga in de crypte binnen: " Bedankt St. Jacobus, dank zij jou hulp op de moeilijke en gevaarlijke momenten ben ik hier heelhuids aangekomen. Je maakte de tocht zo mooi door steeds weer andere pelgrims rond mij te laten meestappen. Misschien tot later nog eens?" Ik kom uit de crypte enwil uit de kathedraal buiten stappen, op weg naar het busstation. Ineens sta ik oog in oog met Eric, de pelgrim die ik in Vézelay ontmoette, 2000 km verwijderd van Santiago, en die ik nadien nog één keertje even terug zag in een caféetje in St Jean-Pied-de-Port toen het al dagen aan een stuk regende. We zijn alle 2 sprakeloos. "Ken je me niet meer?" vraagt hij. "Natuurlijk ken ik je nog, maar ik kan niks zeggen". Tranen van vreugde... Wat een symboliek : ik zie hem in het begin , halfweg, en nu op het einde, in de schaduw van St Jacobus juist voor ik terug met de bus vertrek. Eric stapt ook nog eens te voet terug naar huis (nog eens 2200km) : "Het ga je goed Eric!"
En dan is het echt tijd om op te stappen, definitief op te stappen naar de plaats waar de bus vertrekt .
Ik had al wat postkaartjes geschreven. 4 mensen die er zeker 1 verdienden was ik bijna vergeten, maar er zijn nog winkeltjes open en dus nog gauw een kaartje voor: - de schoenmaker en zijn vrouw in Moissac die mijn schoenen gratis repareerde terwijl ik er op wachtte - de oude dame en haar gastvrije familie, waar ik met Pasen binnen mocht komen en mijn picknick mocht opeten, en een glaasje champagne, een glaasje rode wijn en nog een groot paasei als toemaatje kreeg - de familie met de 3 kinderen die me op tweede paasdag zo gastvrij opving in het bungalowpark in St.Clément, en me meenam naar de paasmarkt een eindje verder - de familie wiens deur openstond aan de bosrand en die me taart, koffie en zelfgestookte eau de vie van "poires" 2009 aanboden op 10km van Vezelay. Nu kan ik met een gerust gemoed terug naar huis keren. Het is 23u als ik de laatste keer in mijn slaapzak kruip op een slaapzaal van het "seminario minor", in het zoveelste, nu het allerlaatste (?) andere bed.
Laia, de jonge Spaanse van Barcelona, had me gezegd dat de zonsondergang daar supermooi was.Vol verwachting zit ik dus op die bus naar Muxia te dromen van dat laatste wat ik nog te goed denk te hebben. Het is stralend weer en de reis verloopt vlekkeloos tot ... We naderen Muxia en ineens zien we een lage wolk in een vallei hangen. Een speciaal effect, zoals je dat overal in de bergen vaak ziet. De bus rijdt verder en we komen wat later aan in Muxia in de complete mist ... We zoeken de albergue municipal op 1km van de stopplaats. "Completo". Nicolas gelooft het niet en we stappen samen binnen. De receptie is al gesloten en we lopen gewoon door tot in de slaapzaal. Daar zien we met eigen ogen dat er op elk bed een rugzak staat...We proberen de verantwoordelijke nog om te praten om ons op een zetel in de living te laten slapen... Hij is niet te vermurwen. Terug naar het centrum. Daar is er sinds 3 dagen nog een splinternieuwe gite geopend naar het schijnt. Daar is nog wel wat plaats in de zaal met stapelbedjes!! De volgende morgen staan we al om 6u muisstil op. Na het vroege ontbijt in een klein caféetje, waar er al een eenzame man op een eenarmige bandiet aan het spelen is, trekken we naar de Virxe da Barca. Het zal de laatste omweg zijn die ik maak op mijn tocht. En het is weer de moeite waard: In de ochtendmist duikt op de rotskust een klein kerkje op (18e eeuw) naast een mini vuurtorentje. Door de bossen trekken we dan richting Finisterra (Fisterra in het Galicisch). In de late voormiddag zoeken we een rustplaats. Er staat een verwilderd bushokje waarin 2 vrouwelijke pelgrims zitten. We vragen beleefd of we erbij mogen : Moeder en dochter uit San Francisco zijn zowat de laatste pelgrims die ik zal ontmoeten. In Lires eten we een bocadillo sandwich. De serveuse wil maar niet lachen, ...
Wat verder zijn we onze weg bijna kwijt. En juist op dat ogenblik komt er een norse boer aan. Hij zegt niet veel maar wijst ons de richting waar we heen moeten... Een beetje verder kruipt een slangetje de weg over. De rest van de dag verloopt rimpelloos: langs afgebrandde bossen komen we tenslotte aan op de allerlaatste eindbestemming : Finisterra. In Finisterra vertrekt onze bus om 16u45. We hebben nog juist tijd om de laatste stempel in onze credential te laten zetten en om een laatste pint op een terras te drinken. Tijd om naar het verste punt te gaan in Finisterre waar de kleertjes worden verbrand is er niet meer. Maar ik ben dan toch nog in dat symbolische einde van de oude wereld, Finisterre, geraakt ( half bus/half te voet). Als we opstappen op de bus staan Michelle en Alain daar weer, om nu voor goed (?) afscheid te nemen. Rond 19u staan we terug in Santiago de Compostela.
Wanneer ik op zondagmorgen rond een uur of 10 weer uit de receptie van het Paradorhotel kom gestapt, in mijn gewone pelgrimsoutfit (het is daarom dat ze ons in een klein refterke steken natuurlijk juist naast de keuken ) loop ik de helling af naar de garage om mijn trouwe metgezel Drappy weer op te halen. Ik vertoef in mijn hoofd nog een beetje in die totaal andere chique droomwereld. Er komt een oudere man met een pelgrimshoedje omhoog gestapt. Ik kijk, en kijk. Die ken ik toch ?! "Germain?" zeg ik aarzelend. We vallen mekaar in de armen en kunnen niks meer zeggen. We wenen alle 2 van geluk. Germain is de man met de zere rug die ik enkele keren met een superzalfke heb ingewreven. Vanaf de Pyreneeën zijn onze wegen toevallig uiteen gegaan. Hij ging verder waar ik, in die pletsende regen gestopt ben in Orisson. Ik heb steeds gedacht: "die zie ik wel weer". Maar op het laatste had ik die hoop opgegeven... We zetten ons op een stenen bank aan de rand van het grote plein. Germain stond elke dag heel vroeg op in Spanje en wandelde etappes van 30-35km. Zodoende was hij al enkele dagen voor mij in Santiago aangekomen. Dan is hij gewoon nog verder tot in Finisterre doorgestapt, die oude rakker. Daar aangekomen heeft hij een postkaartje naar mij thuis opgestuurd vertelt hij nog.
Dat is ondertussen al aangekomen en ik laat jullie mee genieten:
" A mon ami sur le chemin, MARK, le meilleur des kinéthérapeutes que je remercie. Je suis arrivé à SANTIAGO le 19 juin en pleine forme. J'ai donc poursuivi à Finisterre. Quel merveilleux pèlerinage dans une excellente ambiance. Très très heureux de t' avoir rencontré. Amitiés". Germain.
We ontdekken dat we dezelfde bus van Eurolines nemen om weer huiswaarts te keren. Ineens krijg ik een sms-je van Michelle en Alain, het Bretoense koppel dat met me meestapte in Baskenland tot in St. Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën. Ze zijn juist aangekomen via de Camino del Norte. Germain kent ze ook nog en we spreken af na de pelgrimsmis in het midden van het grote plein. Als ik bijgebabbeld ben met Germain gaan we samen naar de pelgrimsmis van 12u. Het is nog maar pas half 11, maar Germain wil al vertrekken naar de kathedraal. "Hou een stoeltje voor me vrij" vraag ik hem en ik breng eerst mijn rugzak nog naar een plaats waar ik hem voor 1€ per dag veilig kan achterlaten. In de kathedraal zit ik, dank zij Germain, op de derde rij, aan de kant van de zijgang. De botafumeiro hangt weer klaar. Er is ook een Portugees koor, begeleid door een klein klassiek orkest dat de mis mee opluistert. Heel mooi. In afwachting van de mis hebben we nog een babbel met een Waals koppel op de rij achter ons : "Ik ben 10 kilo's afgevallen" zegt de meneer, "et j'ai perdu 2 tonnes dans ma tête". Ik herken dat gevoel onmiddellijk : met dit korte zinnetje omschrijft hij feilloos het gevoel waar ik tot op heden geen woorden voor vond. De kerk zit ondertussen afgeladen vol. Er zitten zelfs tientallen kinderen op de koude stenen vloer, in de gang tussen de stoelen. De spanning en ambiance als de koord van het wierookvat wordt losgemaakt, is om te snijden. Een tweede keer kan ik het gevaarte zien zwieren, maar ditmaal komt het als het ware naast mijn hoofd voorbijgezwaaid. Als ik zou springen kan ik hem bijna vastgrijpen....(niet aan te bevelen natuurlijk) Na de middag eerst een paar glazen witte wijn op een gezellig zonnig terrasje met Alain, Michelle en Germain als apéro, gevolgd door weer een "Menu pèlerin" in restaurant Casa Manolo. We zijn er, als gevolg van de uitgebreide aperitief, de allerlaatste eters van de middagshift! Voor mij geen probleem want ik heb niet veel meer te doen. En dan wordt het tijd om op te stappen richting busstation om daar samen met Nicolas naar de zonsondergang in Muxia te trekken.
Wat een zondag was dat weer, daar in Santiago de Compostela!
Het is zondagmorgen, een echte rustdag want ik moet niks stappen, en ik heb me voorgenomen om uit te slapen. In zo een slaapzaal is dat eigenlijk niet mogelijk, en rond 7u begin ik op mijn dooie gemakske aan mijn nieuwe dag. Om 8u ben ik helemaal gereed en is mijn Drappy weer opgemaakt voor de busuitstap naar Muxia. Ik heb niks meer te eten, want Mimi, Patou en Emmanuel slapen elders. Ja ik had toch gisteren een laatste uitgebreid ontbijt met hen, en er schoot niets meer over !!! Geen nood, ik trek naar het Parador hotel! "Kom Drappy, we zijn weg, we zullen eens chic gaan ontbijten hé".Op het grote plein voor de kathedraal is het uitzonderlijk stil rond dit uur en ik ontmoet er Charlotte, die ook aan een vroege ochtendwandeling bezig is. Ik kom rond 8u45 aan in de garage van het hotel. Er staan nog 4 andere mannen, zonder rugzak. "Dat komt hier goed " denk ik al direct , want enkel de 10 eersten mogen binnen. En ja hoor, even voor 9u komt de garagebewaker naar ons toe. We schrijven onze naam, paspoortnummer en nationaliteit in een schriftje, na controle van onze "Compostela", ons diploma dat we de laatste 100 km te voet hebben gestapt. En dan krijgen we een ticketje, goed voor 5 ontbijten in de pelgrimsrefter. "Ga hiermee naar de hoofdingang op het plein, en er wordt voor jullie gezorgd". Ik moet Drappy wel achterlaten, maar de meneer stelt me gerust in het Spaans en in gebarentaal: "Ik zal goed op haar letten" en hij wijst geruststellend naar mijn rugzak! Aan de hoofdingang worden we direct door de portier naar een "pelgrimsrefter" geleid langs verschillende gangen en over een sfeervol binnenpleintje met fontein. We moeten zelf in de keuken ons ontbijt afhalen op een dienblad. Wat een aparte sfeer: zo een professionele keuken, onderverdeeld in allemaal minikeukens, van een superchic hotel. Ons ontbijt is niet zo uitgebreid als dat van de echte, betalende gasten, maar het smaakt toch heel lekker. Ik eet samen met 2 Duitsers en 2 Italianen. Een poos later stuiken er nog 3 jonge luidruchtige Amerikanen binnen. Na het ontbijt ga ik alleen weer naar de uitgang van het hotel en loop natuurlijk verloren (een beetje bewust) met mijn fototoestel in de aanslag! Het historische kader is onbeschrijflijk mooi. In de mooie inkomhall kom ik Stewart uit Canada tegen die daar logeert voor 1 dag. Hij vereeuwigt me op de foto! Een onvergetelijk ontbijt op een gewone zondagochtend in Santiago de Compostela!
Als ik buiten kom uit de kathedraal op zaterdagavond wil ik mijn kans wagen in het poepchique Parador hotel om een gratis avondmaal te krijgen als pelgrim. Gewapend met mijn stempelboekje snel ik naar de garage van het hotel om me aan te melden. Maar onderweg kom ik een Franse copain tegen: " Zeg, ga je niet met ons mee eten? Ben je alleen?" We hebben paëlla besteld voor 9 personen, en er zijn er 2 die hebben afgemeld". Zoals steeds laat ik me weer leiden door het toeval en de spontane ontmoetingen. "Stoort dat echt niet?" en ik ga dus mee met hen. Het is nog wat te vroeg voor die paëlla en ze trekken één van de bars van de Parador binnen, om hun aankomst in Santiago met de nodige luister te vieren. Ik voel me niet echt op mijn gemak in het begin. Ze willen bubbels en vragen de kaart. Ze kiezen (gelukkig) een Spaanse variant van de Moët & Chandon en de Mum die daar verkrijgbaar zijn. We laten het ons smaken en zo heb ik mijn aankomst ook de nodige luister bijgezet, en dat voor maar 3€. De garçon is wel een kwartier bezig om met iedereen zijn fototoestel een foto van de groep te nemen... En dan is het paëllatijd in een restaurantje om de hoek. Lekker gezellig eten met weer een paar nieuwe gezichten erbij. En ook de Zwitserse moeder en dochter zijn erbij. In Frankrijk verplaatsten ze zich even veel met de campingcar, bestuurd door de papa/echtgenoot, als te voet, en zeker als het een beetje regende of als het veel bergop was . . Ook Nicolas zit erbij. Ik heb hem al een paar keer ontmoet de laatste 2-3 dagen. Hij heeft de nacht voor ie in Santiago aankwam onder de blote hemel geslapen (tussen 2 jonge meisjes). Hij heeft veel wakker gelegen en veel sterren gezien, letterlijk. Het was wel ferm koud geweest en hij voelde zich soms als een worst van een hotdog, samengeperst tussen de 2 gezellen die alsmaar dichterbij schoven van de kou. Hij blijkt ook in mijn grote slaapzaal te slapen in de seminario minor, en niet in één van de vele hotelletjes daar in de buurt van de kathedraal. We stappen, na de paëlla, samen naar "huis" en ondertussen maken we nog wat plannen. Het is zaterdagavond , en we nemen beiden op dinsdagmiddag de Eurolines-bus naar huis. Dus eigenlijk kunnen we nog een dagje stappen, van Muxia naar Finisterre, langs de kust. Dan moeten we zondagavond de bus naar Muxia nemen, maandagmorgen vroeg uit de veren voor een laatste etappe van 32km met de rugzak, en maandagavond om 17u weer terug de bus op naar Santiago. Dat lijkt me een heel mooie afsluiter en zo zal ik dan toch alsmog terechtkomen in Finisterra, het einde van de wereld, volgens de brave pelgrims uit de Middeleeuwen.
Na de pelgrimsmis gaan we samen met Michelle, Patricia en Emanuel eten in “ Casa Manolo”,hét restaurant van de pelgrims waar er heel goedkoop menuutjes worden geserveerd aan de lopende band. Het was een tip van Mario, de Canadees. Dan is het tijd om wat te winkelen: ik koop voor elk van mijn kinderen en mezelf een mooie sleutelhanger, en verder nog een paar T-shirts. Dan stuur ik wat postkaartjes naar hen die de blog niet volgen, wegens allergisch aan computer of nog andere redenen...Zo kan ik hen laten weten dat ik er eindelijk geraakt ben. Op een terraske hoor ik achter mij Nederlands praten. Ik draai me om en er blijkt een meneer van Sint Gillis Waas bij te zitten, Alain uit de Reepstraat, die ik niet ken, maar nu dus wel. Hij is daar met enkele vrienden met zijne moto en woont op 4 km van mijn deur. "Achter op de moto terug naar huis, dat zou ook wel plezant zijn" denk ik even. Maar nee, ik heb geen valhelm en geen motorpak, en bovendien rijden die mannen op het gemakske terug, gespreid over 5 dagen. Plan afgevoerd. Daarna kom ik op het plein father Augustin weer tegen; " Je ziet er stralend uit " zegt hij tegen mij, "Je vrouw zal merken dat je anders geworden bent" vervolgt hij daarna. Ik dank hem voor het compliment en besef stilaan wat ik allemaal heb afgestapt om daar aan te komen. Ik voel me ook zalig. Dan vraag ik hem of hij een tipje van de sluier kan lichten: "Weet jij wanneer ze die botafumeiro laten zwieren misschien?" "Ga vanavond eens kijken om 18u". Dat wordt dan wel mijn tweede mis voor vandaag, maar ik heb het er graag voor over. En ja hoor, als ik de kathedraal binnenstap, hangt dat supergrote wierookvat al klaar voor het altaar. Eén rij voor mij zit Laia, de jonge Spaanse krullebol die ik enkele dagen terug ontmoette onderweg, en een paar rijen achter mij valt er iemand van haar stokje (figuurlijk natuurlijk)… Op het einde van de H.Mis, juist voor de zegen is het dan zover: 8 mannen, ze hebben een speciale naam die me nu niet te binnen schiet, maken de touwen los. Eén ervan vult het wierookvat met mirre en houtskool en dan steekt hij alles "in brand". Dan trekken ze samen het rokende ding een meter of twee omhoog. Een van hen geeft het reusachtige zilveren vat nu een klein duwtje (gelukkig in de goeie richting) en ze trekken zo hard ze kunnen alle 8 tegelijk aan het touw. Met 3 à 4 ferme halen zwiert de botafumeiro tot bijna tegen dat heel hoge plafond. En dan keert het met een enorme vaart weer naar beneden, passeert voor het altaar en zwiert verder omhoog in de andere zijbeuk. Ik haal mijn kodakske vlug boven om alles te filmen. Dat kunnen ze me nooit meer afpakken. Een heel mooie climax op dag 113. Dank je wel Heilige Jacobus. De Mis is gedaan tegen 19u. Ik heb nog een idee....
Ik haast me dan van het bussencomplex naar het centrale plein en als ik het centrum binnenloop zie ik daar Loradana staan, terwijl haar vriendin Michelle binnen in de winkel nieuwe stapschoenen aan het kopen is. Terwijl ik een babbeltje sla komt Emanuel aangestapt: Haast U naar het plein want Jean-Yves en Christiane staan vertrekkensgereed, want ze keren naar huis met de bus. Ik kom nog juist op tijd aan om van hen afscheid te nemen. Ze zijn gelijk met mij in Le Puy-en-Velay vertrokken en ik heb regelmatig overdag en s'avonds mijn lief en leed met hen gedeeld (Als ik je vertel dat Jean-Yves 2 x deelnam lang geleden in de beginperiode aan Paris-Dakar met de moto en ook ooit motocrosskampioen van Frankrijk was, dan kun je je wel voorstellen dat hij leuke en spannende anecdotes te vertellen had !!!) Dan zie ik ook Joémie terug en Fanny. Wat later bots ik op Elisabeth, die ook samen met mij startte in Le Puy. Ik heb ze sinds heel lang niet meer gezien. Ze ziet er stralend uit en heeft de eindmeet zonder noemenswaardige problemen gehaald. Ze is al naar Finisterre doorgewandeld , want ze heeft het ommetje naar Rocamadour niet gelopen, zodat ze enkele dagen vroeger dan mij in Santiago aankwam. Deze morgen was ze gaan ontbijten in het Paradorhotel (gratis). Dat doet een belletje bij me rinkelen en ik krijg zin om ook mijn kans te wagen als ik er nog de tijd voor vind. Ondertussen is het tijd geworden voor de pelgrimsmis om 12u. Misschien zien we de Botafumeiro wel heen en weer zwieren!?! Neen geen geluk, geen reuze wierookvat voor ons vandaag (voorlopig). Maar een van de celebranten is father Augustin, mijne maat met de lange rok. Hij deelt de communie (toevallig?) uit aan de kant waar ik zit. Hij herkent me en drukt de hostie iets langzamer en dieper in mijn handpalm... Die warme ontmoeting maakt het wegblijven van dat wierookvat ruimschoots goed. En dan staan we weer op het plein. Daar komt ook father Augustin weer uit de kathedraal gestapt. Hij herinnert zich nog mijn naam !!
Het is al mooi geweest vandaag, maar de rest van de dag volgt later.... (mijn geheugen laat me in de steek en mijn lieve echtgenote heeft mijn mini-dagboekje en mijn notities "ontvreemd" om duistere redenen die ik niet mag weten....
Ik heb vrijdagavond voor de laatste keer met Mimi, Patou en Emmanuel op een grote zaal geslapen in het kleine seminarie. Deze ochtend begonnen de (meeste) pelgrims een beetje later te rommelen.Maar er sliep toch weer een ronker in onze buurt, een dikke Spanjaard... En naast mij bleek Natasha te liggen, een pelgrim uit Slovenië. We hebben gisteren picknick gekocht en gaan beneden in de "eetzaal" ons laatste uitgebreid ontbijt samen nuttigen: een yoghourtje, een stuk watermeloen, een perzik, enz. enz. Ik denk dat jullie dagelijks ontbijt wel wat minder is soms Mijn maten trekken direct naar de kathedraal waar ze een afspraak hebben met Christianne en Jean-Yves. Ik zoek eerst mijn weg naar het busstation om daar mijn ticket voor de terugreis te reserveren. Op de infobalie spreken ze enkel Spaans, ongelooflijk in zulke stad toch met zoveel buitenlandse pemgrims !! Met veel gebarentaal kom ik een heel eind verder aan een "internationaal loket" terecht en nu mag ik een beetje Engels bovenhalen. Een kaartje voor de bus naar "Antwerp". Ze geeft me een klein ticketje en er staat op Santiago - Amberes. Ik betrouw het niet en vraag " Belgium, Antwerp?" Ze knikt bevestigend. Ik besluit haar maar te geloven en hoop dat ze me goed verstaan heeft....
Dat dit geen overbodige vraag was blijkt 2 dagen later. Ik zit op de bus naast Judith, de Duitse jongedame, die juist haar doktersdiploma gehaald heeft en die ik enkele keren tegenkwam. Ze toont me haar ticketje: Santiago - Fribourg (S). Ze had een ticket naar Freiburg gevraagd, maar dan in Duitsland. Wat zou die "S" betekenen vraagt ze zich angstig af. De buschauffeur is zo nors en spreekt enkel Spaans, Portugees, zodat daar helemaal geen antwoord te verwachten valt op haar vraag. Uiteindelijk is ze met haar ticket naar Basel gereden in Zwitserland en ik veronderstel dat ze nu al wel thuis zal zijn
Hallo volgelingen Ja ik ben weer in het land, na 30u bus en een half uur trein. Alle kinderen, kleinkinderen en mijn beste fietsmakker Marc en zijn vrouw Greta waren paraat: Het mini-feestcomité van dienst. De kleine Fela, geboren terwijl ik onderweg was, na 3 maanden voor het eerst knuffelen, en die andere sloeberkes even pakken deed heel veel deugd. Ze keken hun opa, 6 kilo lichter en met een echte baard, aan met grote verwondering. En die bruine benen....
Jullie hebben de verhalen van de laatste dagen in Santiago nog tegoed. Nu eerst wat bijslapen, want die busreis naar Ambères en de trein verder huis waren er wat teveel aan...
Hallo allemaal daar in België Veel dank voor jullie reacties en felicitaties: Het is heel mooi geweest maar:
Ja ik ben aangekomen, maar ik ben nog niet thuis . Ik zat weer 2 dagen in een roetsjbaan ongelooflijk. Details volgen later over die dagen in Santiago. Omdat ik met de Eurolines-bus naar huis kom, die slechts 3 keer per week rijdt, heb ik nog enkele dagen tijd over want de eerstvolgende bus vertrekt pas op dinsdagmiddag 11u30 zoiets naar "Amberes". Dus heb ik nog een andere lokale bus naar Muxia aan de kust genomen vanavond want het is hier heel mooi weer in Santiago (heel uitzonderlijk). Maar op 3 km van Muxia : MIST Dus volgt er toch geen superbe zonsondergang aan "het einde van de wereld" voor mij als ultieme afsluiter. Ik zit nu in een splinternieuwe gite in Muxia die nog maar enkele dagen open is en waar uiteraard een computer ter beschikking staat van de pelgrims. Morgen maak ik wel mijn allerlaatste supermooie wandeling van 32 km van Muxia naar Finisterre (Fisterre in het lokale dialect) om af te kicken. We moeten enkel zien dat we onze bus terug naar Santiago om 16u45 niet missen en daarvoor zal ik voor de eerste keer op mijn pelgrimstocht eens heel vroeg opstaan om 6u. als al de anderen nog slapen en stilletjes met mijn pillamp al mijn spullen bijeenzoeken. Ik doe deze laatste tocht met Nicolas, m'n nieuwe copain uit Avignon, die ik enkele dagen terug voor het eerst ontmoette.
En dan volgt er nog een laatste trip van zowat 27 uur in de autobus naar Antwerpen. Ik zie dat nog wel zitten, want nu wil ik toch wel écht graag terug thuis zijn. Oei mijn "computertijd" is weeral op ....
Ik ben mark dejongh
Voor ons zitten 2 Portugezen en naast mij een lieve oude Antwerpse dame (88jr).
) loop ik de helling af naar de garage om mijn trouwe metgezel Drappy weer op te halen. 
.
