Het is zondagmorgen, een echte rustdag want ik moet niks stappen, en ik heb me voorgenomen om uit te slapen.
In zo een slaapzaal is dat eigenlijk niet mogelijk, en rond 7u begin ik op mijn dooie gemakske aan mijn nieuwe dag. Om 8u ben ik helemaal gereed en is mijn Drappy weer opgemaakt voor de busuitstap naar Muxia.
Ik heb niks meer te eten, want Mimi, Patou en Emmanuel slapen elders. Ja ik had toch gisteren een laatste uitgebreid ontbijt met hen, en er schoot niets meer over !!!
Geen nood, ik trek naar het Parador hotel!
"Kom Drappy, we zijn weg, we zullen eens chic gaan ontbijten hé". Op het grote plein voor de kathedraal is het uitzonderlijk stil rond dit uur en ik ontmoet er Charlotte, die ook aan een vroege ochtendwandeling bezig is.
Ik kom rond 8u45 aan in de garage van het hotel. Er staan nog 4 andere mannen, zonder rugzak.
"Dat komt hier goed " denk ik al direct , want enkel de 10 eersten mogen binnen. En ja hoor, even voor 9u komt de garagebewaker naar ons toe. We schrijven onze naam, paspoortnummer en nationaliteit in een schriftje, na controle van onze "Compostela", ons diploma dat we de laatste 100 km te voet hebben gestapt.
En dan krijgen we een ticketje, goed voor 5 ontbijten in de pelgrimsrefter.
"Ga hiermee naar de hoofdingang op het plein, en er wordt voor jullie gezorgd".
Ik moet Drappy wel achterlaten, maar de meneer stelt me gerust in het Spaans en in  gebarentaal: "Ik zal goed op haar letten" en hij wijst geruststellend naar mijn rugzak!
Aan de hoofdingang worden we direct door de portier naar een "pelgrimsrefter" geleid langs verschillende gangen en over een sfeervol binnenpleintje met fontein.
We moeten zelf in de keuken ons ontbijt afhalen op een dienblad. Wat een aparte sfeer: zo een professionele keuken, onderverdeeld in allemaal minikeukens, van een superchic hotel. Ons ontbijt is niet zo uitgebreid als dat van de echte, betalende gasten, maar het smaakt toch heel lekker. Ik eet samen met 2 Duitsers en 2 Italianen. Een poos later stuiken er nog 3 jonge luidruchtige Amerikanen binnen.:cry:
Na het ontbijt ga ik alleen weer naar de uitgang van het hotel en loop natuurlijk verloren (een beetje bewust) met mijn fototoestel in de aanslag! Het historische kader is onbeschrijflijk mooi.
In de mooie inkomhall kom ik Stewart uit Canada tegen die daar logeert voor 1 dag. Hij vereeuwigt me op de foto!
Een onvergetelijk ontbijt op een gewone zondagochtend in Santiago de Compostela!

chique pelgrimsgroeten

Mark