Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
01-07-2012
Verrassing
Wanneer ik op zondagmorgen rond een uur of 10 weer uit de receptie van het Paradorhotel kom gestapt, in mijn gewone pelgrimsoutfit (het is daarom dat ze ons in een klein refterke steken natuurlijk juist naast de keuken ) loop ik de helling af naar de garage om mijn trouwe metgezel Drappy weer op te halen. Ik vertoef in mijn hoofd nog een beetje in die totaal andere chique droomwereld. Er komt een oudere man met een pelgrimshoedje omhoog gestapt. Ik kijk, en kijk. Die ken ik toch ?! "Germain?" zeg ik aarzelend. We vallen mekaar in de armen en kunnen niks meer zeggen. We wenen alle 2 van geluk. Germain is de man met de zere rug die ik enkele keren met een superzalfke heb ingewreven. Vanaf de Pyreneeën zijn onze wegen toevallig uiteen gegaan. Hij ging verder waar ik, in die pletsende regen gestopt ben in Orisson. Ik heb steeds gedacht: "die zie ik wel weer". Maar op het laatste had ik die hoop opgegeven... We zetten ons op een stenen bank aan de rand van het grote plein. Germain stond elke dag heel vroeg op in Spanje en wandelde etappes van 30-35km. Zodoende was hij al enkele dagen voor mij in Santiago aangekomen. Dan is hij gewoon nog verder tot in Finisterre doorgestapt, die oude rakker. Daar aangekomen heeft hij een postkaartje naar mij thuis opgestuurd vertelt hij nog.
Dat is ondertussen al aangekomen en ik laat jullie mee genieten:
" A mon ami sur le chemin, MARK, le meilleur des kinéthérapeutes que je remercie. Je suis arrivé à SANTIAGO le 19 juin en pleine forme. J'ai donc poursuivi à Finisterre. Quel merveilleux pèlerinage dans une excellente ambiance. Très très heureux de t' avoir rencontré. Amitiés". Germain.
We ontdekken dat we dezelfde bus van Eurolines nemen om weer huiswaarts te keren. Ineens krijg ik een sms-je van Michelle en Alain, het Bretoense koppel dat met me meestapte in Baskenland tot in St. Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën. Ze zijn juist aangekomen via de Camino del Norte. Germain kent ze ook nog en we spreken af na de pelgrimsmis in het midden van het grote plein. Als ik bijgebabbeld ben met Germain gaan we samen naar de pelgrimsmis van 12u. Het is nog maar pas half 11, maar Germain wil al vertrekken naar de kathedraal. "Hou een stoeltje voor me vrij" vraag ik hem en ik breng eerst mijn rugzak nog naar een plaats waar ik hem voor 1€ per dag veilig kan achterlaten. In de kathedraal zit ik, dank zij Germain, op de derde rij, aan de kant van de zijgang. De botafumeiro hangt weer klaar. Er is ook een Portugees koor, begeleid door een klein klassiek orkest dat de mis mee opluistert. Heel mooi. In afwachting van de mis hebben we nog een babbel met een Waals koppel op de rij achter ons : "Ik ben 10 kilo's afgevallen" zegt de meneer, "et j'ai perdu 2 tonnes dans ma tête". Ik herken dat gevoel onmiddellijk : met dit korte zinnetje omschrijft hij feilloos het gevoel waar ik tot op heden geen woorden voor vond. De kerk zit ondertussen afgeladen vol. Er zitten zelfs tientallen kinderen op de koude stenen vloer, in de gang tussen de stoelen. De spanning en ambiance als de koord van het wierookvat wordt losgemaakt, is om te snijden. Een tweede keer kan ik het gevaarte zien zwieren, maar ditmaal komt het als het ware naast mijn hoofd voorbijgezwaaid. Als ik zou springen kan ik hem bijna vastgrijpen....(niet aan te bevelen natuurlijk) Na de middag eerst een paar glazen witte wijn op een gezellig zonnig terrasje met Alain, Michelle en Germain als apéro, gevolgd door weer een "Menu pèlerin" in restaurant Casa Manolo. We zijn er, als gevolg van de uitgebreide aperitief, de allerlaatste eters van de middagshift! Voor mij geen probleem want ik heb niet veel meer te doen. En dan wordt het tijd om op te stappen richting busstation om daar samen met Nicolas naar de zonsondergang in Muxia te trekken.
Wat een zondag was dat weer, daar in Santiago de Compostela!
Laia, de jonge Spaanse van Barcelona, had me gezegd dat de zonsondergang daar supermooi was.Vol verwachting zit ik dus op die bus naar Muxia te dromen van dat laatste wat ik nog te goed denk te hebben. Het is stralend weer en de reis verloopt vlekkeloos tot ... We naderen Muxia en ineens zien we een lage wolk in een vallei hangen. Een speciaal effect, zoals je dat overal in de bergen vaak ziet. De bus rijdt verder en we komen wat later aan in Muxia in de complete mist ... We zoeken de albergue municipal op 1km van de stopplaats. "Completo". Nicolas gelooft het niet en we stappen samen binnen. De receptie is al gesloten en we lopen gewoon door tot in de slaapzaal. Daar zien we met eigen ogen dat er op elk bed een rugzak staat...We proberen de verantwoordelijke nog om te praten om ons op een zetel in de living te laten slapen... Hij is niet te vermurwen. Terug naar het centrum. Daar is er sinds 3 dagen nog een splinternieuwe gite geopend naar het schijnt. Daar is nog wel wat plaats in de zaal met stapelbedjes!! De volgende morgen staan we al om 6u muisstil op. Na het vroege ontbijt in een klein caféetje, waar er al een eenzame man op een eenarmige bandiet aan het spelen is, trekken we naar de Virxe da Barca. Het zal de laatste omweg zijn die ik maak op mijn tocht. En het is weer de moeite waard: In de ochtendmist duikt op de rotskust een klein kerkje op (18e eeuw) naast een mini vuurtorentje. Door de bossen trekken we dan richting Finisterra (Fisterra in het Galicisch). In de late voormiddag zoeken we een rustplaats. Er staat een verwilderd bushokje waarin 2 vrouwelijke pelgrims zitten. We vragen beleefd of we erbij mogen : Moeder en dochter uit San Francisco zijn zowat de laatste pelgrims die ik zal ontmoeten. In Lires eten we een bocadillo sandwich. De serveuse wil maar niet lachen, ...
Wat verder zijn we onze weg bijna kwijt. En juist op dat ogenblik komt er een norse boer aan. Hij zegt niet veel maar wijst ons de richting waar we heen moeten... Een beetje verder kruipt een slangetje de weg over. De rest van de dag verloopt rimpelloos: langs afgebrandde bossen komen we tenslotte aan op de allerlaatste eindbestemming : Finisterra. In Finisterra vertrekt onze bus om 16u45. We hebben nog juist tijd om de laatste stempel in onze credential te laten zetten en om een laatste pint op een terras te drinken. Tijd om naar het verste punt te gaan in Finisterre waar de kleertjes worden verbrand is er niet meer. Maar ik ben dan toch nog in dat symbolische einde van de oude wereld, Finisterre, geraakt ( half bus/half te voet). Als we opstappen op de bus staan Michelle en Alain daar weer, om nu voor goed (?) afscheid te nemen. Rond 19u staan we terug in Santiago de Compostela.
Ik had al wat postkaartjes geschreven. 4 mensen die er zeker 1 verdienden was ik bijna vergeten, maar er zijn nog winkeltjes open en dus nog gauw een kaartje voor: - de schoenmaker en zijn vrouw in Moissac die mijn schoenen gratis repareerde terwijl ik er op wachtte - de oude dame en haar gastvrije familie, waar ik met Pasen binnen mocht komen en mijn picknick mocht opeten, en een glaasje champagne, een glaasje rode wijn en nog een groot paasei als toemaatje kreeg - de familie met de 3 kinderen die me op tweede paasdag zo gastvrij opving in het bungalowpark in St.Clément, en me meenam naar de paasmarkt een eindje verder - de familie wiens deur openstond aan de bosrand en die me taart, koffie en zelfgestookte eau de vie van "poires" 2009 aanboden op 10km van Vezelay. Nu kan ik met een gerust gemoed terug naar huis keren. Het is 23u als ik de laatste keer in mijn slaapzak kruip op een slaapzaal van het "seminario minor", in het zoveelste, nu het allerlaatste (?) andere bed.
En weer word ik (nu voor het laatst) door al die "kortslapers" gewekt. Drappy wordt dan voor de allerlaatste keer volgestoken en op mijn rug gezwierd. Ik ga nog eens naar de kathedraal. Het is er nog rustig in de voormiddag en ik zet mijn rugzak gewoon tegen een pilaar. Ineens gaat er een vreemd gevoel door mij heen: "Je gaat hier nog iemand tegenkomen". Ik sta daar verder niet bij stil en ga in de crypte binnen: " Bedankt St. Jacobus, dank zij jou hulp op de moeilijke en gevaarlijke momenten ben ik hier heelhuids aangekomen. Je maakte de tocht zo mooi door steeds weer andere pelgrims rond mij te laten meestappen. Misschien tot later nog eens?" Ik kom uit de crypte enwil uit de kathedraal buiten stappen, op weg naar het busstation. Ineens sta ik oog in oog met Eric, de pelgrim die ik in Vézelay ontmoette, 2000 km verwijderd van Santiago, en die ik nadien nog één keertje even terug zag in een caféetje in St Jean-Pied-de-Port toen het al dagen aan een stuk regende. We zijn alle 2 sprakeloos. "Ken je me niet meer?" vraagt hij. "Natuurlijk ken ik je nog, maar ik kan niks zeggen". Tranen van vreugde... Wat een symboliek : ik zie hem in het begin , halfweg, en nu op het einde, in de schaduw van St Jacobus juist voor ik terug met de bus vertrek. Eric stapt ook nog eens te voet terug naar huis (nog eens 2200km) : "Het ga je goed Eric!"
En dan is het echt tijd om op te stappen, definitief op te stappen naar de plaats waar de bus vertrekt .
Aan de bushalte is het een drukte van jewelste en Germain staat er al (natuurlijk).Ook zie ik Isabelle, de dame die met Hugo meestapte, en Judith, en Nicolas, en ... De chauffeur spreekt enkel Spaans en/of Portugees en is allesbehalve vriendelijk. Met een half uur vertraging zijn we dan vertrokken richting Burgos. Germain heeft zich op de laatste bank achteraan genesteld. We hebben er heel veel beenruimte. Naast mij zit Judith, de Duitse, pas afgestudeerde arts die ik sinds Foncebadon geregeld ergens tegenkwam.
Na 2u stopt de bus ineens voor de overstap op een groot plein waar er een paar tientallen bussen samenkomen: De chauffeur mompelt wat in de micro in onverstaanbaar Spaans en vertikt het om te herhalen. "Trekt uwe plan maar." Buiten is het bloedheet. Wat een geluk dat we die hittegolf niet hadden terwijl we stapten. In het wegrestaurant nemen we een maaltijd en we delen een laatste fles wijn : Nicolas, Germain, ?? en ikzelf. Er staan wel 15 reisbussen naar alle delen van Europa. Bus 650 naar Amsterdam is er nog niet. Als ze wat later aankomt is de chauffeur al even "gastvrij en sympathiek" als de vorige. Germain nestelt zich weer aalvlug, ondanks zijn hoge leeftijd, op de laatste rij : een fatale vergissing zal achteraf blijken want de bus zit stampvol en deze keer is er geen extra beenruimte daar. Voor ons zitten 2 Portugezen en naast mij een lieve oude Antwerpse dame (88jr).Ze is zeer slecht te been. Ze is weduwe, en was gehuwd met een Spanjaard uit Galicië. Omdat ze zelf niet meer kan rijden sukkelt ze nu met die bus zo ver op familiebezoek voor een paar weken. In de voornacht stoppen al de bussen van Eurolines met een andere bestemming op hetzelfde tankstation aan de kant van de autostrade, en zo zie ik Nicolas nog even van ver terug door het venster… Na enkele uren zetten de Portugezen voor ons hun zetel in ligstand. We voelen ons als sardientjes in een blik want de rugleuning van onze zetel kan niet meer verder achteruit geplaatst. Het is muf en warm en er hangt geen al te fris geurtje. Slapen lukt niet natuurlijk, en de airco blaast veel te hard als we hem openzetten. Ik bespaar jullie de rest, maar na een hele lange nacht, met enkele sanitaire (bus)stops, een opstopping op de ring rond Parijs en nog een kleine file in Rijsel moet ik daar definitief afscheid nemen van de allerlaatste en misschien wel de tofste pelgrim die ik heb ontmoet, Germain. En dan kom ik met een uur of 2 vertraging eerst in de avondspits aan het station van Brussel-Zuid terecht. Dan sleept de bus zich via Brussel-Centraal door de vroege avondspits dwars door het centrum verder naar Brussel - Noord. Nu kan ik eindelijk na vele uren, mijn benen weer strekken en rond 17u kan ik definitief uitstappen in Antwerpen aan de Rooseveltplaats in de buurt van het centraal station. Voor de allerlaatste keer zwier ik mijn Drappy nog eens op mijn rug. voor een heel korte wandeling. Ik ben bijna thuis ! Maar nog niet helemaal...
Ik kom aangestapt in het centraal station in Antwerpen. Het is er allemaal veranderd de laatste jaren en ik voel me daar niet goed meer thuis alhoewel ik er als kind jarenlang elke zaterdag de trein opstapte naar huis. Als ik via het Astridplein binnen stap zie ik aan mijn rechterzijde een kartonnen bord op de grond staan met daarop vermeld: "TICKETS" Ik kan alles wat op me afkomt niet meer zo snel ordenen na 30 uur in die stomme bus en stap naar binnen: " Eén enkel Sint Niklaas aub" "Meneer, dat is niet hier, dit is ne winkel van GSM's" Ik durf dat jonge verkoopsterke niet meer aan te kijken en draai me vlug om zonder nog iets te zeggen. Thuis geraken is precies veel moeilijker dan al de rest ?!? Om af te sluiten : Het is me gelukt om via een automatische biljettendistributeur mijn ticket vast te krijgen en ik ben gelukkig op de juiste trein gestapt. Ik zat er bij iemand die ook op de bus zat vanuit Santiago. Het bleek een sportieveling uit St.Niklaas te zijn die per fiets zo snel mogelijk van St Niklaas tot ginder wilde geraken. Ik begreep hem echt niet ...
De aankomst in St.Niklaas : daar stond ze dan , mijn schat, om me weer mee te voeren naar huis, waar alle kinderen en kleinkinderen me opwachtten.
Het is mooi geweest, ontzettend mooi.
En nu moet ik weer terug "gewoon" worden , bijna zoals ik was maar niet helemaal want ik weeg wel 7 kg lichter en in mijn hoofd ben ik 2 ton ballast kwijt, zoals ik ontdekte in de kathedraal van Santiago.
BEN IK GEWORDEN WIE IK BEN ? JA, ONGETWIJFELD TOCH WEL EEN BEETJE !!
Ik heb nog even het berichtje van enkele weken terug hier weer geplakt. Velen hebben al via een overschrijving hun sympathie laten blijken. Misschien ben jij het vergeten en wil je me alsnog "aanmoedigen" na de tocht.
Als je me wil aanmoedigen voor het laatste stukje van 200km kan je een gift overmaken aan "Het Veer". Dit is een Therapeutisch Kinderdagverblijf in St Niklaas, waar gehandicapte kinderen dagelijks worden verzorgd en wel gekend is in de regio. Je kan er meer over lezen op: www.hetveer.be
Ze zoeken ondermeer sponsoring voor enkele kleine projecten in de nabije toekomst:
- Aankoop van een I-pad om te gebruiken bij logopedie en ergotherapie
- Aankoop van een buggy waarin 6 kinderen tegelijk in kunnen zitten
- Aankoop van electrische tandenborstels voor elke patiënt en uitwerken van een project mondhygiëne hiermee.
- ...
Als je een gift wil overmaken kan dat op Het Veer vzw BE 27 7376 2042 4773 BIC KREDBEBB met vermelding : " Pelgrimstocht Santiago"
Giften van 40€ en meer komen in aanmerking voor aftrek bij de belastingaangifte
Ik ben mark dejongh
) loop ik de helling af naar de garage om mijn trouwe metgezel Drappy weer op te halen. 
