Ja Drappy, de rugzak, is altijd bij mij en nu even een woordje van dank voor haar. Bij het vertrek in Conques was er een steile afdaling op een middeleeuwse kasseiweg.
Het was kil en vochtig die morgen en ineens glij ik onderuit.
Wat doe je als je onderuit gaat? Je armen uitsteken om de schok op te vangen.
Met een plof kom ik op mijn rechterpols neer, MAAR gelukkig was daar Drappy. Het was alsof ik op een kussentje terecht kwam op de slaapzak die steeds aan Drappy vasthangt onderaan! Ze brak mijn val , mijn pols deed effe goed pijn maar het ging snel weer beter. Zonder die schokbreker had ik misschien wel een gebroken pols gehad , of 2 ???!!! Ik durf er niet aan denken !

En nog wat over Drappy: Ze heeft al een hele tijd een opgeblazen gevoel, alsof er vanalles inzit dat er uit moet. Gisterenavond in Rocamadour heb ik me even over haar ontfermd en ik heb een zakje gevuld om haar, en ook mijn schouders en heupen en knieën en hielen te ontlasten.
In dat zakje zit o.a. mijn scheermachien, een dweil (die dienst doet als handdoek), enkele paar sokken die ik teveel meesleur sinds Le Puy-en-Velay, mijn "damar" onderhemd dat gekrompen is in de droogkast van Gramat, wat Imodium en andere pillen die ik denk niet meer nodig te zullen hebben. Ik hoopte het vandaag in Bastide Murat, in de post op te kunnen sturen.
Maar wat raadt ge: we zijn aangekomen rond 15u30 en zoeken ons slaapplaatske ( een klein rijhuisje met slechts 3 bedjes). Direct op pad naar het postkantoor met mijn rommel. De post sluit om 16u en ik ben 10' te laat... Wat jammer, ik zal nog minstens 1 dag langer met die spullen moeten sleuren.
Dan maar verder naar het caféetje op het plein, want een frisse pint hebben we wel verdiend na 26km stappen tussen de tsjierpende krekels onder een stralende zon. Ja ja " het kan verkeren" zei Bredero ooit , en dat geldt ook voor het weder voor de pelgrims !
Van het caféterras trek ik nog even langs de lokale bibliotheek, die is gelukkig wel wat langer open dan het postkantoortje. Zo kan ik dan eindelijk al die wonderbaarlijke avonturen neerpennen, want ik beleef zoveel intense belevenissen op een stukje camino, waar je dat echt niet zou verwachten!

Ik slaap samen met Jan en Paul, een zonderlinge, maar brave Canadees in het kleine huisje. Nicolas komt toe en er is geen plaats meer: we stellen hem voor om "in 't zwart" bij ons te slapen in een hoekje op de zetel, maar hij verkiest om zijn tentje op te slaan in de (volledig lege) camping  wat verderop. Jan en ik bereiden onze zoveelste pastamaaltijd en Paul eet op zijn eentje een bord soep met een boterham...

Pelgrimsgroeten
Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik denk dat het de dag voor Figeac was in Livinhac-le-Haut
We slapen in de gite communale en buiten zit er een struize jongeman op een bank in de kleine tuin terwijl ik op vrijdagavond weer eens naar mijn collega's bel op het werk in de apotheek van het ziekenhuis om hen goed weekend te wensen.
Het blijkt een Antwerpenaar te zijn. Hij weegt minstens 120 kg, en sleurt een caddy achter zich mee waar al zijn gerief in zit. Hij heeft 40kg bagage bij (jawel 40kg).
Met dat ding geraakt ie natuurlijk niet vooruit en op de koop toe moet hij langs de grotere wegen passeren, want langs de GR is dat quasi onmogelijk met al die modder en die keien...
Ik eet weer pasta, ditmaal samen met Elisabeth, Isabelle, Jan en Pierre. Dan volgt een korte avondwandeling rond het pleintje aan de kerk. Marie-Pierre slaapt alleen in een gite die nog volop wordt gerenoveerd door een koppel Spanjaarden. Ze stuurt vanop een bank haar "poème" naar mijn mailadres. Het gedichtje zal nooit aankomen en ik zal haar nooit meer terugzien. Niemand heeft haar adres. Een engel die uit ons gezichtsveld verdwenen is...
De dikke vriend  daarentegen heeft een kartonneke blonde Leffe bij zich als we  weer in de "living-eetzaal-polyvalente ruimte-slaapzaal" (zie verder) binnenkomen. Hij drinkt er 3 van op en de vierde is er eentje voor mij, zijn nieuwe maat uit zijn buurt in België.
Na de pastamaaltijd blijft hij nog verder TV kijken, en naar het schijnt ook verder wijn drinken almaar door (minstens een fles, en dan nog een carafke volgens mijn ooggetuigen ter plekke) met mijn kamergenoot Pierre en Isabelle, de keukenprinses, tot een uur of 11. Ik lig dan al lang onder de lakens.
De volgende morgen liggen er 2 onder de tafels op de grond te slapen.
Naar het schijnt had "mijn nieuwe vriend", die in kamer 1 sliep, zo hard gesnurkt dat er 2 gasten in het holst van de nacht hun bed hebben geruild voor een plaatske op de grond in de refter...
Gelukkig sliep ik in kamer 3!!

Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Jan en ik

Van Figeac gaat het verder naar Lacapelle Marival. Als we daar aankomen installeren we ons in de gite en dan brengen we een bezoek aan een fototentoonstelling in een mooi eeuwenoud kasteel (1€ inkom). Het zijn allemaal sobere zwart-wit foto's van oude historische gebouwtjes en ruines in die regio. En nog hebben we wat tijd over, zodat we verder trekken naar het enige café in dat dorp dat geopend is. We kunnen daar kijken naar een internationale rugbymatch tussen Frankrijk en ??. Jan is een fervente supporter van zijn Franse team.

Ook tot daar zit het weder lekker mee.
De volgende morgen trekken we van Lacapelle Marival richting Gramat.
We zullen daar slapen in een gite die nog maar pas geopend is: het is het geboortehuis van een zekere Pierre Bonhomme, priester-stichter van een orde religieuzen, die daar in die regio wel gekend is en meerdere kloosters heeft opgericht. We zullen zelfs in het kamerke slapen waar de vrome man in 1803 geboren zou zijn (zijn bedje staat er niet meer).
Maar nu even terug over het weer:  in Lacapelle Marival passeert er een flink onweer  's avonds terwijl we allen samen gezellig eten. Dan komt er een jong meisje aankloppen die enkel een tentje bij zich heeft en ze vraagt gratis onderdak voor één nacht want ze is bang van dat dreigende onweer. Er zit een groep van 4 lieve dames-pelgrims bij aan tafel. Ze zijn onderweg voor 1 week en stoppen hun tocht in Moissac. Ze willen al direct de verblijfskosten van Adeline voor hun rekening nemen!! Maar dat wil de sympathieke uitbater niet. Hij neemt het meisje even terzijde: ze krijgt kost en inwoon, maar ze moet de volgende ochtend wel wat stofzuigen en helpen kuisen voor even... .
En verder slaapt daar nog Nicolas Zurlinden, een Fransman die al vele jaren in England woont, en daar aan een universiteit werkt in Bristol. Hij weet ons boeiend te vertellen over de electrische autootjes op Heathrow (luchthaven Londen)  die zonder chauffeur, mensen van op de parking met hun bagage naar een "gate" brengen en omgekeerd. Al jaren is hij met een team dit project aan het uitwerken en bijsturen.

Jan en ik vertrekken de volgende morgen, als Adeline, zo heet het jonge meisje, nog volop aan het "werk" is.
Na 10' begint het al te druppelen. We trekken direct onze regenkledij aan in de open schuur van een boerderij, maar het regent steeds harder en we zijn weeral kletsnat na een uur. Ook onze voeten kunnen we niet drooghouden: regelmatig moeten we door de overstroomde beken en rivierkes ploeteren terwijl het onophoudelijk verder regent. De wandelpaadjes zijn omgevormd tot mini-rivieren.
In de lege receptie van een camping houden we even halt op een bank om terug op krachten te komen. We eten wat koekjes, die daar op de toog staan voor de gasten, en zijn weer een beetje opgedroogd want het is even gestopt met regenen. Als we vertrekken zien we Adeline, de jonge "kuisvrouw" passeren. We kunnen haar echt niet volgen. Wat een tempo.
Wat later zien we achter ons van die donkere zwarte wolken opdoemen en ja hoor, als we bijna in Gramat  zijn krijgen we eerst nog een lekker onweer op ons "dak". We zien de schaapkes in de weiden vluchten onder de boom. Er is plaats voor een 20-tal diertjes. De rest van de kudde crosst verder naar de volgende boom.
Wij hebben geen boom om onder te schuilen, en de wind en de hagelbollen maken het extra "leuk".
We komen al vroeg in de namiddag aan rond 2u. en hebben helemaal geen zin om met dat weer verder te ploeteren tot Rocamadour. Er hangen nog veel dreigende wolken in de lucht ! De dame van de gite is zo vriendelijk om ons al anderhalf uur vroeger dan normaal  in haar giteke te ontvangen.
Eerst al onze natte spullen uittrekken. We hangen ze op aan een nog door ons te spannen wasdraad op de binnenkoer. De rest gaat in de droogkast. Dan een lekkere warme douche om die hagelbollenmassage en de bliksemschichten te vergeten. Verdorie, mijn damarke is gekrompen in die droogkast!!

We wandelen even rond naar het toerisme-bureau en krijgen er van een "zure pruim" een kaart van de regio. Wat verder in een wijnwinkel volgt een mini-degustatie en we kopen ons een flesje lekkere wijn. Jan heeft de minste kilo's in zijn rugzak, hij heeft de fles gekozen, en hij zal ze morgen  heel de dag meedragen...
Ondertussen komt er nog een kletsnatte pelgrim toe: Nicolas, de Franse engelsman.
Hij gaat die avond met ons mee cassoulet eten in een restaurant. Daar krijgen we van een koppel toeristen nog een halve fles wijn toegestopt: ze zijn afkomstig van "het noorden", Issy l'Abbaye, waar ik enkele weken terug ben gepasseerd.

Weer een dagje dichter bij St Jacques!!

Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Als we in gite "Pierre Bonhomme" zitten valt er nog regelmatig een ferme regenbui uit de lucht. Adeline heeft ons voorbijgestoken en stapte verder naar Rocamadour.Wij zijn blij dat we door dat rotweer niet verder lopen en dat we onze spullen nog eens op ons gemak kunnen wassen en laten drogen. 's Avonds gaan we in een gezellig restaurant een lokale specialiteit eten. We raken aan de babbel met 2 toeristen die uit "het noorden" komen, uit Issy l'Eveque. Ik moet zowat langs hun deur gepasseerd zijn en heb er mijn picknick daar opgegeten aan de kerk , met een camion vol varkens voor mijn neus. Als ze vertrekken hebben ze nog wat wijn over"voor de pelgrims". We aanvaarden met dank hun sympathieke gift!
De volgende morgen ziet het er super uit : geen zwarte wolken meer maar een helblauwe hemel.
En weg zijn we, Jan en ik . Onze medebewoner van deze nacht, Nicolas, vertrekt een poosje later.
A propos Nicolas is toch wel geboren zeker op mijn huwelijksdag : 28-12-1974. wat een toeval!
Maar dat even terzijde.
Aan het kerkhof staat er een bordje: "Rocamadour 10km".
We stappen een half uur  en komen weer een bordje tegen : "Rocamadour 10km".
Och, dat geeft niet : het zonneke schijnt super fel, een halfuurke langer stappen is geen erg. Rond 12u kunnen we daar al aankomen.
Enkele km verder op de GR moeten we naar beneden afdalen in de vallei van de Alzou, het rivierke dat langs Rocamadour loopt.
Er hangt een papier: Oversteek in de vallei beneden is "riskant". Het is beter om boven op de parking je weg te vervolgen en later af te dalen in de vallei ofwel de weg over de bergkam te nemen"
Er staan nog 3 Fransen, 3 jonge gasten,  die samen met ons verder lopen (het is daar ook feestdag op 1 mei)
Een eind verder ("Rocamadour 8.7km") komen we aan de resten van een Romeinse "oppidum" , een uitkijkpost met zicht over heel de vallei. Supermooi uitzicht over die steile rotswanden waar onderaan de rivier verder slingert naar Rocamadour.We hebben ondertussen daar beneden al een kolkende enorme waterval gezien en achten ons gelukkig dat we boven gebleven zijn.
De GR gaat daar aan dat Romeins gedoe naar beneden en iedereen volgt de pijltjes.Beneden lopen we een hele poos naast de kolkende Alzou langs een mooi kronkelend boswegeltje.
En dan ineens een GR teken aan de overkant van die rivier , "maar geen brug".
De rotsen waar je normaal gebruik van maakt om over te steken zijn verstopt onder de kolkende watermassa.
Iedereen blijft aan de verkeerde kant, maar het boswegeltje staat nu onder water. We kruipen op de  helling omhoog en proberen langs daar verder te geraken. Het is steil, rotsen, losliggende keien, rotte takken vol mos, die afbreken als je ze vastgrijpt om niet te vallen.
Onze pret verandert al gauw in bittere ernst om niet uit te glijden en naar beneden te schuiven.
Wat later zijn we onze 3 Franse "voorgangers" kwijt en roepen heeft geen zin met het lawaai van die bruisende watermassa onder ons. We klimmen alleen verder, het wordt alsmaar steiler en tenslotte staan we voor een rechte rotsmuur, waar een pelgrim met een zware rugzak echt niet op durft. Het is al 12 uur geworden ondertussen.
We draaien rechtsom, en kruipen weer voorzichtig terug naar beneden, en af en toe schuiven we uit. Halve alpinisten voelen we ons , maar wel met een ei in ons broek, want het is weer eens de hel (deze keer geen sneeuw, geen regen, geen hagel, geen modder, maar steile rotsen en losliggende keien). Een uitschuiver hier kan het einde van mijn pelgrimstocht betekenen. Ik mag er niet aan denken en ook niet paniekeren. Waarom moet dit ons nu juist vandaag weer overkomen ?
Als we terug aan de kolkende watermassa  daar beneden staan een uur later, staan de 3 Fransen daar ook weer. Ook zij stonden geblokkeerd ergens aan diezelfde loodrechte rotswand.
Ze blijven daar achter en we zien van op een kleine afstand de eerste van de 3 over een boomstam,  terwijl zijn voeten in de rivier bengelen, beetje bij beetje vooruitschuiven. Halverwege op een eilandje moet ie het tweede deel van de bruisende watermassa 'te voet' door waden met het water tot boven zijn knieën.
Neen, dat risico willen we echt niet nemen, en we klimmen weer helemaal terug omhoog , vanwaar we gekomen zijn, naar die oppidum van onze Romeinse voorouders.
Daar volgen we een ander klein paadje dat ons naar Rocamadour zou moeten leiden.
Maar wat verder loopt dat paadje al dood. We besluiten om toch door te stappen door het struikgewas bovenaan de diepe vallei.
We komen aan een afsluiting met pinnekesdraad, die we kunnen volgen.
Een heel eind verder , het is al half 3 ondertussen, zetten we ons boven op een rots neer voor een picknick, want we zijn op en hebben wat energie nodig. Wat een prachtig uitzicht over de vallei van de Alzou.
Tijdens het eten hebben we tijd om een nieuw strijdplan op te maken: helemaal onderaan, langs de rivier, zien we wat eendagstoeristen wandelen. Dat moeten zeker "Rocamadouranen" zijn die een wandelingske langs de GR maken. We zien ook een wegel die aan onze kant van de rivier omhoog loopt in het bos.
Met een volle maag en nieuwe moed gaan we weer op stap en uiteindelijk bereiken we heelhuids onze volgende slaapplaats in een kloostertje (van de orde van père Bonhomme) in Rocamadour.
Dank U St. Jacobus voor deze spannende namiddag in de prachtige natuur onder een stralende zon: we zijn heelhuids aangekomen ( al zag het er even heel anders uit!) en hebben weer een dagje beleefd op onze pelgrimstocht om nooit meer te vergeten.
 
Mark

Bijlagen:
week 09-1 (88).JPG (406.5 KB)   
week 09-1 (90).JPG (1.4 MB)   
week 09-1 (95).JPG (340.3 KB)   
week 09-2 (13).JPG (208.8 KB)   

In de gite waar een lieve hospitalero ons ontvangt met open armen moeten we eerst toch even bekomen van onze korte , maar super intense etappe. En dan volgt weer een fikse wandeling helemaal naar het dorp boven Rocamadour om daar pasta te kopen en halve liter bier te drinken. In Rocamadour is er geen enkele kruidenier...Daar komen we de 3 Franse eendagstoeristen weer tegen. Ze hebben de oversteek van de Anzhou op de boomstam blijkbaar goed overleefd.
Dan smul ik een ijsje op en breng met Jan een bezoek aan het kasteel helemaal boven op de heuvel ( weer ferm klimmen langs de XII staties van een kruisweg)!
's Avonds op de pastamaaltijd kunnen we wat bijpraten met de anderen die daar zitten.(onder andere de 4 dames van eergisteren).
" 't Schijnt dat er de dag voordien een meisje in de rivier is gevallen."
Ze sliep ook in onze gite in Lacapelle Marival en in de gite in Rocamadour de dag voor ons. De hospitalero kent haar naam : "Adeline"
Ze is ons gisteren voorbijgewandeld in de pletsende regen en is gewoon verder gewandeld.
Ze stond voor die kolkende rivier, en is er gewoon doorgewaad, het water tot boven haar middel.
Ze was doodsbang geweest , met die rugzak op haar rug en is gelukkig niet meegesleurd in die helse stroming.
"Het verstand komt niet voor de jaren" zegt men wel eens en deze keer was dat echt.
Ik vlieg hier buiten in de bibliotheek van Bastide Murat want ze gaan sluiten.
Nog vlug vertellen dat ik vandaag niks speciaals beleefd heb: gewoon 26 km wandelen in de zon.

Veel pelgrimsgroeten en tot een volgende keer maar weer
Mark

03-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

In onze piepkleine gite voor 3 personen hebben we onze zoveelste mini-pastaparty gehad (met slechts 2 deelnemers deze keer). Paul onze Canadese gast  heeft zijn eigen soepke gebrouwd met een broodje... En Nicolas klopte ook nog aan om bij ons te slapen. We boden hem aan om "in het zwart" zijn matraske beneden op de zetel te leggen, maar hij verkoos dan toch om als enige klant wat verder in de camping zijn tentje neer te planten.
We waren al vroeg op pad vandaag vanuit Bastide Murat onder een stralend zonneke, en na 1km stopt een meneer in een 2 PK-tje. Hij wil ons waarschuwen dat de GR misschien moeilijk te volgen is in het dal. Het blijkt een Antwerpenaar te zijn die hier een klein hotelleke uitbaat wat verder. Het is al 3 dagen droog, dus we slaan zijn waarschuwing in de wind. We moeten inderdaad weer over een ferme sloot kruipen, maar na de oefeningen van de vorige dagen vormen de losliggende keien waar we op stappen geen enkel probleem meer.

Ik voel me tijdens de wandeling een beetje zoals een kind op de kermis. Na een aantal toertjes in de flitsende roetsjbaan ("grand 8 (huit)" zeggen ze hier) zit ik nu wat rondjes te draaien op de paardenmolen, en dat vind ik ook eens een fijn intermezzo om weer tot rust te komen.
Ineens passeren we een reuze tros bijen aan een tak langs de kant van de weg. Vlug een foto en stillekes in een wijde boog er omheen. Het landschap verandert voortdurend en de zon begint al aardig te branden.
De krekels zijn alom aanwezig en er zijn 2 koekoeken die elkaar het hof maken, of uitdagen, ik weet het niet. De ene koekoek blijkt soms te hakkelen, echt bizar om te horen;
De picknick is zalig en een kleine siësta geeft me al een voorproefke van de camino Frances in Spanje.
Jullie kunnen je waarschijnlijk moeilijk voorstellen dat er nog wat goed weer is, maar hier is het eindelijk zover na heel vele winterse dagen...
In Vers komen we kort na de middag aan en we trakteren onszelf op een frisse Stella op het terras van een heel chic restaurant. Het is nog te vroeg om te stoppen en we stappen nog 4 km verder naar les Mazuts waar we al rond 16u. aankomen. We zijn wat te vroeg en moeten aan de poort van de hoeve even wachten op de eigenaars.
Ik heb voor de vriendelijke gastvrouw van meer dan 80 jaar al direct 2 prangende vragen :
- "Heeft U een computer voor de gasten?" Het antwoord is "ja"!
- "Heeft U een pintje voor ons"? Ze weet het niet zeker en wat later komt ze terug met haar enige 2 blikjes Heineken; Afin als ge echte dorst hebt smaakt dat ook lekker.

Verder nog melden dat ik mijn pakje nog steeds niet heb kunnen terugsturen want in Vers is het postkantoor alleen maar in de voormiddag open. Ik begin er bijna stress van te krijgen.
Morgen zal het zeker lukken want dan slapen we in Cahors: het wordt een korte etappe van +/- 15km.
Daar zal ik afscheid nemen van Jan die op de trein stapt richting Parijs.
Weer een nieuwe supervriend die ik zie vertrekken, maar ongetwijfeld kom ik weer andere pelgrims tegen na mijn "petit détour vers Rocamadour". 
Het pelgrimsbestaan kan zo mooi zijn als de zon schijnt, maar het kan soms ook hard zijn op het moment dat je weer moet afscheid nemen van een goede vriend.

Tot later
pelgrimsgroeten
mark

03-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

03-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

hier enkele impressies van dit mooie toeristische stadje in de vallei van  l'Anzou

03-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo koud België
Vandaag was het maar een heel korte etappe van 15 km.
Het begon al super;  in de luxueuze en heel sfeervolle oude boerderij zijn we de gast van twee  80-plussers met 4 kinderen, 13 kleinkinderen en een 7-tal achterkleinkinderen. Bij het ontbijt bied ik aan Jan mijn gouden zakboekje aan om er een afscheidstekeningetje in te tekenen voor mij.
Het is een echte artiest, en op enkele minuten tijd schetst hij, "zomaar uit het vuistje" een supermooi stel bottinnen en 2 stapstokken tussen de bloemetjes.
Rond de middag zijn we al in Cahors aangekomen. We stappen langd de rivier de Lot en zien daar een stel piepkleine eendjes achter moeder eend aan zwemmen. Ineens houdt Jan halt, en hij zet zijn wandelstok, die wat te kort was voor zijn lengte, tegen een boom. “Adieu mon baton” na 3 weken stappen, want ik kan je toch moeilijk meenemen op de trein naar Parijs… Dan hebben we onze laatste picknick samen onder aan de supermooie heel oude brug de "Pont de Valentré of pont du diable"
Na de picknick direct naar de post: het kost me 27€ om de rommel op te sturen die ik kwijt wil, maar dat heb ik er graag voor over. Nu weegt Drappy 1.5kg lichter. Ik moest wel mijn volle gewicht op de doos zetten om ze toe te persen....
Dan naar de fotowinkel om een copie te nemen van de memory-card van mijn fototoestel naar een USB stick : 1200 foto's zijn nu ook onderweg  via de post naar huis.
De kans dat ik die kwijt speel is dus ook geminimaliseerd.
Maar het leukste verhaaltje van de dag is voor straks.
Nu eerst gaan eten

Tot straks

Mark

Bijlagen:
week 09-2 (61A).JPG (1.2 MB)   
week 09-2 (69) cahors.JPG (236.2 KB)   
week 09-2 (70) cahors.JPG (291 KB)   

Hallo
Cahors, het is nu zaterdagochtend half 7,  in de gite "relais des Jacobins". Er sliepen twee Franse "ronfleurs" (vrij vertaald "ronkers, snurkers") op ons kamerke van 4. De ene heet Alain uit Lille - Rijsel ergens, de andere was Denis, een goedlachse "zware" man met al wat leeftijd en flink wat overgewicht.
Ik was gisterenmiddag Nicolas tegen het lijf gelopen toen hij aankwam in Cahors. Ik had juist mijn rugzak weggezet in deze gite en wist dat er nog 1 plaatske vrij was.
Het regende en ik had een paraplu geleend van de uitbater, om de stad te bezoeken.
Nicolas besluit om de reservatie die hij had voor een andere slaapplaats in Cahors te annuleren en bij mij te komen slapen. Hij en ik sliepen boven op het stapelbed en de 2 Fransen onderaan.
Ik heb vannacht wel wat gerommel en gesnurk gehoord, maar voor mij viel het al bij al nog mee.
Nicolas daartentegen heeft zijn matras van het bovenste bed gesleurd en heeft zich in de gang naar het toilet gelegd.
Gelukkig is ie met al die slaapmiserie zijn goed humeur niet kwijtgeraakt en we hebben zojuist samen zijn matraske weer op zijn plaats gelegd in het bovenste bed.
Gelukkig voor hem waren er vannacht ook niet veel passanten op weg naar het toilet ...

Om uit Cahors weg te raken loop ik eerst alleen enkele km langs de Lot, tot aan de “pont du diable” en daar gaat het via een steile trap recht de helling op om uit de vallei te raken. Ineens goed wakker !

Nicolas gaat eerst nog op zoek naar een paar nieuwe sokken.

Pelgrimsgroeten
Mark

05-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen ik gisteren een bezoek bracht aan de kathedraal St. Etienne en het aanpalende klooster in Cahors speelde ik mijn vriend Jan een tijdje kwijt.
Ik loop alleen door een stemmig middeleeuws straatje en zie daar een klein schoenmakersatelier. Omdat er recent weer een haakje van mijn bottin, waarrond ik de nestel draai, was losgekomen besluit ik om binnen te gaan. Ik toon mijn vuile bottin en mag hem direct uitdoen.
Ik mag zelfs de kleur van het garen kiezen en ik ga voor "roze". Het is een lieve dame die zich over mijn onmisbaar schoeisel gaat ontfermen, terwijl ik met de heer des huizes een babbeltje sla. 
En ja hoor, enkele minuten later is het haakje weer vastgestikt en ook enkele andere naden die weer opnieuw gelost waren zijn mee gerepareerd en overstikt. Ik wil een foto nemen van de lieve dame die het stikwerk uitvoert, maar eerst wil ze niet. Ik kan haar met veel moeite toch overtuigen
Ik denk dat ik mijn schoenen wat te veel "belast": nat, droog, nat, droog en dan klimmen en dalen alsmaar weer dagaan dag. Niet het ideale leventje voor een schoen,"maar ze zijn daar toch voor gemaakt" denk ik dan. "Waarom heten ze anders stapschoen? Waarschijnlijk is zelfs de sterkste garendraad daar niet tegen bestand?"
Afin ik kan weer verder en vraag hoeveel mijn schuld is: "Zero euro, monsieur".
Ik dring aan maar slaag er niet in om iets te betalen. Ze houden van pelgrims daar in dat kleine leuke ateliertje!!

Dus beloof ik hen om binnen enkele weken, als ik het geluk heb om aan te komen, een kaartje te sturen uit Santiago de Compostella. Ik neem alvast een adreskaartje mee dat er op de “mini-toog” staat.

Wat later vind ik Jan weer terug en we gaan samen naar het station, waar ik hem uitzwaai… Daar gaat ie. Ik moet weer even een traan wegpinken terwijl ik hem nog eens stevig omhels... Hij was de rust zelve, een fijne compagnon en een supervriend waar ik heel goed mee kon opschieten de laatste 2 weken.

In de gite hier slapen ook de 4 dames, Liddy en co, die ik in Lacapelle Marival voor het eerst ontmoette en later ook in Rocamadour. Ze beëindigen vandaag hun tocht na 1 weekje stappen. Verder slapen daar Michelle en Alain, een koppel uit Bretagne. Ze zijn ook in Vézelay vertrokken en via le Puy-en-Velay, zoals ik, voor hun tweede pelgrimstocht naar Santiago op weg. Gisterenavond was er nog iets speciaals te beleven: in de grote kerk was er een viering waarbij een relikwie van de heilige Théresia van Lisieux, bewaard in een groot zwaar schrijn, vereerd werd. Heel stemmig in die grote donkere kerk. Toen ik weer naar de gite wandelde was het aan het donderen en bliksemen bij valavond...

Vanaf 7u is er ontbijt te krijgen in de gite waar ik sliep vannacht, en het begint hier rond de PC al aardig druk te worden.

Het is fris en kil buiten, maar het regent (nog) niet !
Weer een nieuwe dag, de eerste van week 10 op mijn weg naar Santiago de Compostella, de eerste dag zonder Jan, de vriend die me meenam voor het ommetje naar Rocamadour!

Een goed weekend allemaal, en ik wens jullie het goede weer toe waar hier ook iedereen naar uitkijkt!!

Pelgrimsgroeten
Mark

05-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal!
Met mij gaat alles goed, maar met Frankrijk??
Ik zit hier in de bomvolle gemeenschappelijke ruimte van de gite met een 30-tal anderen, en het grootste deel hiervan zit nu naar de TV te kijken die boven mijn hoofd hangt. De socialist François Hollande, die juist de presidentsverkiezingen heeft gewonnen tegen Sarkozy, houdt zijn overwinningsspeech op dit eigenste ogenblik.
Ondertussen moet ik proberen het hoofd koel te houden om jullie de laatste nieuwtjes te vertellen.
Ik ga nog maar eens beginnen met het weer :
Gisteren, na Cahors ben ik tussen de onweders door gewandeld. Af en toe een fikse bui op onze kop, waarbij ik in een kerkje ging schuilen, samen met Denis, de tweede snurker uit Cahors. Hij is een zwaar gebouwde man die ook een smijttentje meezeult op zijn rug.

Al bij al is er meer zon en wind dan regen.Ik vertrok in mijn eentje, maar ik ben in de loop van de dag weer met Nicolas verder gestapt
Vanaf de Pont de Valentré in Cahors tot in St Jean-Pied-de-Port is het 377 km, een 14-tal dagen.
Dan nog een maand naar Santiago, dus het tijdsschema ziet er nog altijd goed uit...
Ik heb gisteren in een boerderij geslapen in Les Vignals (Lascabanes) en door mijn ommetje naar Rocamadour kom ik weer andere pelgrims tegen die ik al enkele dagen of weken niet meer gezien heb, onder andere Mario, de Canadees die op ons kamertje sliep en 2 Zwitserse, wat oudere dames die gelijk met mij vertrokken in Le Puy-en-Velay. De ene heet Claudine, de andere... ? De ene wandelt steeds sneller dan de andere, maar ze wacht haar vriendin regelmatig weer op, al weken lang. Mooi om ze te zien optrekken.
Ik heb daar ook, in de vuile pompbak in een werkplaats van de boer, mijn handwaske gedaan. Bijna al mijn spullen hangen nu op de wasdraad op het terras aan de slaapkamer, maar het droogde echt niet goed buiten. Het was koud en ik heb in mijn pyamavest rondgelopen, want ik heb mijn trui al (te snel) naar huis gestuurd om wat gewicht te sparen, verd......

Pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 10-1 (19).JPG (354.3 KB)   

Vandaag is het zondag.
Het is ook de dag van de tweede verkiezingsronde voor de Franse president: "Il faut choisir entre la peste et le cholera" heb ik al enkele keren gehoord.
Het is de pest geworden en naar het schijnt staat er al een hele file Ferrari's en andere chique auto's richting Zwitserland om de geplande belastingen die er zullen aankomen onder de nieuwe socialistische president Hollande te ontvluchten.
Het is precies overal hetzelfde ...

Maar nu even wat anders. We passeerden vandaag in Montcuq, een dorpke wereldberoemd in gans Frankrijk dank zij een conférence van vele jaren terug van een Franse humorist Daniel Prevost die een bezoek brengt aan dit stadje maar de naam slecht uitspreekt: "Mon cul" ("mijn gat") in plaats van "Montcuq" met een "k" als laatste letter.
Gelukkig heeft mijn vriend Nicolas mij hierover al wat verteld als we aankomen gestapt.
Enkele jonge mannekes roepen ons toe: "Tu vas au centre de mon cul"?
Het is zondag en het is marktdag daar: "Beaucoup de monde dans mon cul"
"Tu vas visiter mon cul?"...
We wandelen over de markt en hebben veel pretjes met al die stomme humor. Ik koop er wat vers fruit en een mesje dat wat scherper is dan hetgene ik van thuis meenam. Verder wandelen we omhoog langs de kerk waar er een mis bezig is, en dan naar de toren van waaruit we een heerlijk vergezicht hebben op het stadje en zijn mooie omgving.
Ik ben nog vergeten te vertellen dat er heel veel vettige klei is in die regio en dat onze botinnen echt vol van die modder hangen bij onze aankomst. "ça glisse dans mon cul" en zo kunnen we nog wel even doorgaan
Misschien is het eenvoudiger dat jullie even op you-tube zoeken naar het filmke "le petit rapporteur" van die "Prevost" in Montcuq. Dat moet zeker lukken.

Verder nog meegeven dat ik nu in Lauzerte zit, een klein stadje met oude stemmige huisjes en heel weinig inwoners. Als je er rondwandelt is het precies een spookstadje. Gelukkig is er ook een stemmig pleintje in het centrum waar we tussen de regenbuien door iets lokaals kunnen drinken.
Terwijl het verkiezingsprogramma alsmaar doorgaat boven mijn hoofd zijn er ondertussen al veel pelgrims in hun bed gekropen.
Morgen naar Moissac.
Pelgrimsgroeten
Mark

06-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

07-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

07-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

08-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja er kan af en toe wat mislopen. Hier volgt een kleine bloemlezing:

• Zoals ik al vertelde heb ik op de markt in Montcuq een vlijmscherp mesje gekocht om mijn brood te snijden op de picknick. En ja vanmiddag was het zover: "Ja lap" zou mijn kleinkind zeggen! Gelukkig maar een klein sneetje dat met wat "moederkeszalf " snel genezen zal
• Ik heb al verteld dat er na al die regen ook wat modder op de GR-route ligt. Soms zijn de hellingskes super steil. Gisterenmorgen toen het zonneke juist begon te schijnen horen we lachen, alsmaar weer. Een oudere, ietwat corpulente dame zat op haar .... op de grond juist naast de pinnekesdraad en geraakte niet meer recht. Ze riep haar dochter, of jongere vriendin, terug die een heel stukje voorsprong had, terug om haar recht te trekken. Wij waren nog te ver om een helpende hand uit te steken maar genoten mee van het moddertafereel.
• Nog een modderverhaal van mijn Canadese maat Guy Thatcher. Hij had een steile klim achter de rug in het bos en kwam buiten adem aan daarboven. Daar ziet hij ineens een bankje staan, HEEL LAAG bij de grond. Zonder nadenken wil hij zich neerzetten. Maar het bankje is te laag en hij verliest zijn evenwicht en kan zich niet tegenhouden, met die zware rugzak. Zo ligt hij dan op zijn rug in de modder volledig met zijn armen en benen omhoog op zijn rugzak te spartelen gelijk een schildpad. Hij is maar recht geraakt door eerst zijn rugzak los te maken en zich opzij te rollen...
  
  En nog een laatste: vanmiddag op een modderwegel in de weide vloog er rechts van ons een buizerd alsmaar kleine cirkeltjes. Nicolas liep een eindje voor mij en stopte om te kijken. Ik wandelde verder en keek opzij naar die cirkelende "rover". Ineens bots ik op mijne maat. We stonden te "gieren" van het lachen...
  
  Pelgrimsgroetjes

Mark

08-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Zonder het te willen heb je al gauw een vooroordeel over de pelgrims die hun rugzak laten ophalen elke morgen en weer afzetten in de volgende gite, terwijl de meeste anderen hun "Drappy" dag aan dag op hun rug zwieren voor de hele dag. In de morgen hadden we weer onze portie regendruppels gehad, dan een picknick in een weide met een brievenbus en verder totaal niks, en dan was het een hele poos wandelen over de macadam richting Moissac. Ineens haalt een dametje zonder rugzak ons in en ze blijft wat meestappen : Je hoort me al denken natuurlijk ...

Ze begint te vertellen over van alles en nog wat, en ook over haar gezondheid en de Camino: Ze is 64 en heeft al een jaar of 6 de ziekte van Parkinson. Ze heeft veel hobby’s zoals tennis en schilderen moeten laten varen. Stappen lukt nog en daarom is ze met haar man (die een heel eindje achter loopt) en enkele vrienden onderweg voor een week op de Camino.

Ik beloof plechtig om nooit meer zo lichtvaardig te oordelen over mensen zonder grote rugzak. "Ieder ZIJN Camino". shock:
We komen aan in Moissac  en krijgen er een slaapkamertje voor ons 2 in de grote auberge op de heuvel, terwijl we eerlijk bekend hadden  bij aankomst dat we geen koppel waren… Om 21u is er nog een poëzie-avond voor de pelgrims maar we zijn te moe. Bij het avondmaal ontmoeten we nog enkele fietsende pelgrims die bij hoog en bij laag beweren dat ze via de stappersroute zullen fietsen. We geloven ze niet en later zal blijken in de verse moddersporen dat wij het aan het rechte eind hadden...

Pelgrimsgroeten

Mark

08-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Vanmorgen eerst een bezoekje gebracht aan het 1000 jaar oude klooster en de kerk Saint-Pierre van Moissac tegen pelgrimstarief. Het opende pas om 10u dus we hebben uitgeslapen tot 8u.
Om stil van te worden, al die mooie verschillende Romaanse beeldhouwwerkjes van vele honderden jaren oud die zo goed bewaard zijn gebleven.
Nog wat geld uit de muur halen en een portie koude pizza kopen en ook een paar (dure) appels in een speciaal magazijntje bij een Marokkaan, en we zijn weer op stap, Nicolas en ik.
Het wordt, gelet op ons late vertrekuur een korte etappe van een km of 20. Eerst lopen we een heel eind langs het canal du midi, en laten na een paar uur stappen onze voetjes even bengelen in het frisse water.
En neen, we zitten niet in Auvillar, maar we stopten 1km ervoor.
We slapen in een oude hoeve in Espalais bij Sylvie en Vincent, waar op het terras Guy Thatcher zit, de Canadees van het schildpadongeval. Hij roept ons "binnen": "this is my favorite place". We laten ons verleiden en zitten hier nu ook. Te gast bij een prachtig koppel , dat niet zo lang geleden deze hoeve aankocht om het als gite voor pelgrims in te richten. De sfeer is er echt heel gastvrij en warm.
Eigenlijk zijn we een dagje te laat, hier in Espalais, want dit weekend was het hier een klein dorpsfeestje met petanquetornooi gevolgd door een gezellig samenzijn voor de buren met discobar etc etc.
De vlaggetjes hangen nog overal en de buren komen nog eens terug langs om wat na te kaarten.
Ik denk dat het heel plezant is geweest.
Een pelgrim kan niet steeds overal op het juiste moment op de juiste plek zijn  hé..
We gaan allen samen buiten onder een afdak eten aan een lange tafel. De gastvrouw zorgt voor een lekkere pasta etc., maar ze vergat dat pelgrims soms grote honger hebben....Er was geen draadje spaghetti meer over! Wijn was er wel in overvloed en er heerst al direct een ongedwongen gezellige sfeer hier, terwijl ik in de living van het gastgezin even op de pc mocht tokkelen. . Er zit een jonge knaap bij ons aan tafel die alsmaar water drinkt. Hij had last van spierkrampen bij het wandelen en ze hadden hem gezegd dat hij héél veel water moest drinken, tot 4 liter per dag. Hij nam dit letterlijk, en drinkt ook als hij niet stapt zoveel hij kan. We proberen hem wat te temperen. 

De volgende 3 dagen worden het langere etappes van meer dan 30 km.
De uitleg hiervoor volgt nog wel.

Pelgrimsgroeten uit het dorpke Espalais,

Mark

PS hier in de buurt hebben ze ook zo'n kanon als bij ons in St. Gillis-Waas waarmee ze de hagelbollen kapotschieten in de lucht om hun bloesems en fruit te beschermen. En momenteel hangt er een onweer in de lucht. Het kanon klinkt zoals thuis.

Bijlagen:
week 10-1 (100) moissac.JPG (285.1 KB)   
week 10-1 (101) moissac.JPG (243.6 KB)   
week 10-1 (102) moissac.JPG (250.8 KB)   
week 10-1 (105) moissac.JPG (233.2 KB)   
week 10-1 (107) moissac.JPG (171.5 KB)   

Ja het is zover: nog "maar" 1000km te gaan...

Nu kunnen jullie al een beetje beginnen aftellen ! Ik  doe gewoon verder 

10-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na de lange etappe van gisteren (+/-35km) volgt er nog zo eentje want dit weekend is het in Condom groot feest : optreden van heel veel folkloregroepen en wedstrijd " les Bandas" . Bij de start in Lectoure loop ik verloren in mijn eentje bij het verlaten van de stad op de heuvel. Als ik dan toch de Camino heb teruggevonden maak ik nog een ommetje via La Romieu, een mooi klein dorpje met een mooie grote kerk en aanpalend Romaans klooster: la Collégiale de Romieu uit 1318. Na het bezoek trek ik rond 2u verder en ik kom een "terugstapper" tegen. Het is een pelgrim die al helemaal terug gestapt is vanuit Santiago op weg naar Le Puy en Velay. Liever hij dan ik!

Ik kom goed moe aan in Condom rond een uur of 4. Ze zijn er overal rond de mooie kerk partytentjes aan het opstellen en ook een groot erepodium .

Bij het eten was er ook nog eens wijn in 2 kleuren  (weer voor 1€). Er zijn veel foto's gemaakt , vroeg of laat komen ze wel op de blog terecht.

Een feestende pelgrim groet jullie

Mark

Bijlagen:
week 10-3 (21) condom.JPG (215.4 KB)   
week 10-3 (22) condom.JPG (295.6 KB)   

Ja het is al heel lang geleden maar vandaag had ik het weer vlaggen.

Als allerlaatste van de +/- 30 pelgrims op pad om, jawel, je leest het goed : kwart over 8 !
In de loop van de dag ontdek in dat mijn rechterhiel van de bottin is doorgesleten. Even een lichte vorm van paniek want ik ben nog een heel eind verwijderd van mijn doel !

Bijlagen:
marc 3.jpg (263.3 KB)   

Frits is de  naam van de Duitser die de gite open houdt
Buiten het eten dat hij klaarmaakte voor ons en de muziek uit de flowerpower tijd die hij opzette was het maar een matige ontvangst: hij doet totaal geen moeite om Frans te leren en nog minder om het te spreken. Hij verstaat het wel maar doet alsof hij het niet verstaat als het hem uitkomt: selectieve doofheid. Hij slaapt in een caravan in de tuin naast zijn huis waar wij, de pelgrims, slapen.
We zitten 's avonds nog wat in de tuin na te genieten met een biertje. En omdat ik niet zo snel kan drinken (?) blijf ik nog even alleen doormijmeren met mijn laatste pintje, terwijl de rest al terug naar binnen is. Frits heeft zonder iets te zeggen de voordeur al gesloten. Eerst houdt hij zich van de domme en laat me eens langs de slaapkamerdeur, aan de achterkant van het huis gaan proberen of ik binnen geraak. En als ik dan terugkom laat hij me zonder woorden met een veelzeggend lachje toch binnen...
Wel mocht ik ook zijn pc gebruiken in de vooravond , dus zo tegendraads was ie nu ook weer niet...

Mark

11-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na mijn omweg naar Rocamadour kom ik weer op de klassieke weg naar St. Jean-Pied-de-Port, de Camino Podiensis,  terecht enkele dagen later. Zo kom ik o.m. een koppel uit Antwerpen weer tegen, Charlotte en Henk, en ook Joémie en Fanny. Deze laatste 2 slapen ook bij Frits, die Duitser.
Verder slaapt er nog Carmen, een Zwitserse, en Alain, de snurker van Moissac, en een kleine Michel, die samen met zijn “zware vriend “ stapt. Kleine Michel heeft een moordend wandeltempo en zijn dikke vriend kan hem amper volgen en komt elke avond 2 uur later aan zodat hij denkt aan opgeven.

Na een “rustige” nacht bij Alain begint iedereen op ons kamertje weer te rommelen om half 7. En nu ben ik eens de voorlaatste weg op mijn eentje om 7u45. Maar na enkele km kom ik Charlotte en Henk, en Christiane met Jean-Yves tegen. Langs een mooie spoorwegbedding die helemaal is overgroeid stappen we naar Eauze. Het is dezelfde mooie route die we gisterenavond in de andere richting stapten na onze wegvergissing. Ik drink er samen met Michelle en Alain een tasje koffie in een oud historisch café met een norse uitbater. Dan een kort bezoekje aan de mooie kathedraal, bij de drukke beenhouwer ga ik wat kaas en worst  kopen, en weer rustig alleen verder tot in Manciet. Daar kom ik op een stemmig dorpspleintje naast een arena voor “koetjes-pesten” (zie verder in Nogaro). Op de bankjes is het ideaal voor picknick: de Antwerpenaren maken plaats voor mij en een beetje later komen Carmen en een Zwitserse kettingroker erbij. Het is lekker warm en het wandeltraject is een makkie: mooie verharde golvende wegen in een prachtig decor.

De volgende dag in de namiddag, een beetje voor Nogaro, liggen Joémie en Fanny wat  te zonnen en/of rusten. Ik hou even halt. Ik ben hun namen weeral vergeten , maar op de camino gebeurt dat wel vaker, niet alleen met mij naar het schijnt...

Ik mag ook ineens de leeftijd van Fanny schatten, de Zwitserse met sproetjes. Dat is even moeilijker: 26? "Nee", ik zak naar 24, weer mis, ik gok op 28 dan...
Ze is nog maar 20, maar Joëmie, de Canadese is 26, dus ik heb toch een beetje juist gegokt vind ik van mezelf!
Ik kom een beetje voor hen aan in de "gite communale" in Nogaro. Ze hebben niet gereserveerd en alles is volzet. Maar er wordt voor hen een bedje bijgezet in de grote slaapzaal, recht voor de nooduitgang.
Fanny slaapt alzo toevallig (want ik heb de plaats van dat extra bed niet bepaald) naast mij.
Ze vraagt of ik snurk?! Ik ga dit verhaaltje al ineens afmaken : nee, ik heb niet gesnurkt, maar naast mij sliep nog een Zwitser aan de andere kant, en dat was een kettingroker die heel de tijd lag te hoesten, en nog een bed verder lag Alain, de snurker uit Rijsel....
De Zwitser stond al heel vroeg op vanmorgen, dus mijn nachtrust, en die van Fanny , was niet zo bijster goed...

pelgrimsgroeten
Mark

12-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Nogaro ligt in het Baskenland en daar hebben ze rare gewoonten.
Als we toekomen hebben we al heel de namiddag zware motoren gehoord in de verte. We slapen haast naast het snelheidscircuit voor motoraces!
Ik vraag bij aankomst of het toch niet de 24u van Nogaro zijn die momenteel worden gereden!
"Neen, de races stoppen om 18u!"
Doordat ik nu al enkele maanden in een trager pelgrimsritme leef zeggen die motoraces me niks dus ik neem mijn douche en doe daarna mijn handwas en ga niet naar de race kijken.... Jean-Yves en Christiane daarentegen, zijn verwoede fans van de snelle motoren (Jean-Yves is een ex paris-dakar deelnemer van het eerste uur) en ze zijn een kijkje gaan nemen natuurlijk.
Maar er is daarnaast nog iets anders te doen: iets met jonge koetjes!!
De arena ligt vlakbij onze gite communale, en het evenement begint om half 7. Allen daarheen

Er zijn 5 gasten in de arena die een bloemeke moeten plukken tussen de horens van een jonge "vachette" (koetje). Als de koe komt aangestormd moeten ze zich bliksemsnel uit de voeten maken en over de omheining springen of zich achter een stevige houten plaat beschermen. Er zijn veel kijklustigen en een brassband (zoals bij den basket in België) zorgt voor de nodige sfeer. De toegang is gratis, maar onder de pauze komen ze "met hun klak rond" voor een vrijwillige bijdrage.
Echt leuk om eens te zien. Tijdens de halve finale moeten we spijtig genoeg de arena verlaten om onze pasta nog te kunnen kopen, want de supermarkt daarnaast sluit om 19u30 en we hebben nog niks om te eten voor vanavond.
Ik bespaar jullie de culinaire details ( weeral pasta, dit keer  met room en champignons dankzij Michelle) maar vertel nog dat Aad, een bejaarde pelgrim uit NL enkele foto's van ons genomen heeft tijdens de feestmaaltijd.
Ik zal zien of die foto's ooit hier geplaatst kunnen worden ( want misschien is het aantal lege flessen van de huiswijn op de tafel wat te groot in verhouding tot het aantal aanwezigen...) ?

Feestgroeten uit Nogaro, Baskenland

Mark

Bijlagen:
IMG_6499.JPG (237.1 KB)   

Na die fotosessie van gisteravond in de gite van Nogaro, zijn we laat gaan slapen: 22u
Dat lijkt niet laat maar alle andere pelgrims lagen al lang te ronken (letterlijk en/of figuurlijk) ondanks ons feestgedruis.  Hopelijk hebben we hen niet te lang wakker gehouden met ons gelach in de keuken.
Je kan je mijn vreugde vanmorgen wel voorstellen zeker als die hoestende Zwitser al om 6u opstaat.
Ik hou het nog even vol tot 6u30 maar besluit dan maar om ook op te staan met al die anderen rond mij. Alleen Fanny en Joémie proberen nog wat langer te slapen...
Bijgevolg ben ik om 7u45 al op stap!! En weer ben ik bij de allerlaatsten van de 30 slapers om te vertrekken !
En nog een leuke anecdote: Ik had chocomelk bij het ontbijt gevraagd. Er staat een 1/2 liter melk voor me gereserveerd in de ijskast en een bokaaltje Cecemel poeder. Mengen kan ik zelf.
Ik heb nog wat over en neem het flesje melk + het poeder mee in mijn rugzak.
Een kwartiertje later koop ik bij de bakker in Nogaro nog een baguette.
Als ik die in de rugzak steek zie ik dat de melkfles niet "waterdicht " is en dat er melk uit lekt.
Gelukkig nog niet al te veel want ik ben nog maar juist vertrokken....
Op het nippertje is er een kleine overstromingsramp in mijn lieve "Drappy" vermeden!
Begin dat maar eens op te kuisen op een "vroege" zondagmorgen in een lege straat in een stadje waar iedereen nog slaapt...

Mark

13-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik ben al een uur of 3 op stap en passeer een koppel stappers die wat drinken in de graskant van de weg.
Ik hou even halt en doe een babbeltje. "Tu veux un café?" vraagt de dame, Elisabeth.
Ik begrijp het niet goed maar zeg direct ja, want ik heb alleen maar plat lauw water in mijn rugzak zitten...
De dame is een "PTB", een "pèlerine transport bagages"
Op slag zijn al mijn vooroordelen over de PTB's verdwenen: ze heeft in haar minirugzak een thermoske zitten vol heet water en een doosje "Nescafe-zakjes". In een plastiek bekertje offreert ze me heel  vriendelijk een tasje koffie. Heerlijk.
Wat verder liggen Alain en Michele aan de kant te zonnen/rusten en nog wat te bekomen van de festiviteiten van de vorige avond. Van hen krijg ik een lekkere toffee om op te zuigen.
Ik mag het papierke bij hun laten , ze foefelen het bij in hun "mobiel vuilzakje"
's Middags kom ik aan in Lelin - Lapujolle, ja je leest het goed, zo heet dat dorpje.
Het is al ferm heet en het is er "vide grenier" of vrij vertaald rommelmarkt.
Ik doe mijn picknick daar op een bank naast de dorpelingen met een mooi uitzicht op al de verkoopsstandjes  en koop dan nog een Cola voor 1€!!
En nu zit ik in Aire sur l'Adour berichtjes te tokkelen.
Nog effe vermelden dat Alain, de ronker, morgenvroeg terug naar huis vertrekt (Lille) en in zijn rugzak 4 Leffes voor het  afscheidsfeestje van straks heeft meegesleurd (1 voor elk) uit de supermarkt van Nogaro (28km) onder de loodzware zon.
Het was een lekkere 25cl (ze zijn hier niet zo groot als bij ons).
En nu ga ik mijn maten zoeken om naar het restaurant te gaan, want het is zondag: vandaag koken we (mijn vrienden) weeral niet zelf !
En nog effe iets: er slapen 2 mensen uit Namen, Pascale en Marc. Ze hadden al via "radio Chemin" vernomen dat er een "Mark uit Anvers" op "de Weg" zat en dat die in Conques zijn halfweg had gevierd. Ze waren blij me eindelijk eens in levende lijve te ontmoeten. Op de camino moet je goed zien wat je doet, want je hebt snel een reputatie opgebouwd. Ik ga hier dus Mark d'Anvers door het leven !? En verder blijkt hier ook nog een Gentenaar te logeren, heel veel Belgen in dezelfde gite vandaag!

In een hoekje aan de muur hangt er nog een heel mooie toepasselijke spreuk:

 “La richesse d’une rencontre vaut mieux que de rencontrer la richesse”

Pelgrimsgroeten

Mark d'Anvers

13-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja , de camino zit er vol van, maar in dit berichtje een heel mooi moment.

13-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

13-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

13-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

We komen aan in Pimbo in de gite communale.

15-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

17-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Pomps is niet het verkeerde meervoud van pomp, maar wel de naam van het dorpke waar we slapen in de "gite communale" (weer eentje) .

Ik slaap toevallig weer naast Fanny en Joémie. Ik geef hen mijn pakje pasta dat ik al een hele poos meedraag in mijn "Drappy" want de eerstvolgende dagen slapen we steeds half-pension. Ik blij dat ik weer een beetje minder gewicht moet meezeulen,  en zij 2 ook blij met weer wat dagelijkse kost.

17-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

En ja hoor , al enkele dagen zien we heel in de verte wazige grijze schimmen opduiken. 

17-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
IMG_6583.JPG (343.5 KB)   

Ik zit hier in een gite ergens in het Baskenland (Uhart Mixe)
Vanavond slapen we met 4 in een STACARAVAN, naast de gite zelf:  Michelle en Alain en ikzelf, en dan nog een Michel, een man die vandaag 70 wordt!! (de kleine die zo snel liep dat zijn grote struize vriend er de brui aan gaf , toen we bij Frits de Duitser sliepen enkele tijd terug). We stellen hem voor om dat te vieren op de één of andere manier, met bubbels of wijn, uitbundig of intiem, maar hij gaat er niet op in. Nu ja , dan vieren we met ons 3 wel iets anders ...
In een tentje op de camping waar de caravan staat, slapen, jawel Fanny en Joémie ergens want de gite is vol en de caravans ook.
Maar ik ging vertellen over Germain: een crème van een kerel, die gepassioneerd is door het wielrennen, en die mijn vriend werd dank zij de massage met zijn crème. In Sauvelade heb ik uiteraard zijn rug nog een keertje ingesmeerd toen hij het kamertje deelde met mij...
Hij is 70 jaar en komt uit een gezin met heel veel kinderen. Hij had aan zijn oudste broer beloofd dat ie voor hem zou zorgen. Dat heeft hij dan ook heel plichtsbewust gedaan , en toen die in het rusthuis was , ergens in de buurt waar hij woonde (Arneke , nabij Duinkerken) ging hij hem 2x per week bezoeken, maar nooit op vaste dagen. Vorig jaar is zijn broer gestorven en nu zit hij dus op de Via Podiensis, zijn levensdroom. Hij heeft al een km of 700 gestapt ondertussen. Zijn vrouw baatte een kleine kruidenierszaak uit , geërfd van haar ouders, in Arneke. De winkel was bijna altijd open en in heel zijn leven zijn ze maar een paar keer heel kort op vakantie geweest.
Zijn vrouwtje heeft zijn rugzak klaargemaakt met superveel liefde: alleen het beste zit er in, en dat heeft zo zijn repercussies op het gewicht. Hij vertrok in Le Puy met 18 kg (ter info de mijne weegt er nu 10kg + 1kg eten).
Dus besloot hij om wat terug te sturen. Maar om zijn vrouwtje thuis niet te "kwetsen" stuurt ie alles naar zijn dochter, die arts is in de buurt van Lauzerte, waar ik al gepasseerd ben. Eens was ie in het postkantoor om zijn slaapzak terug te sturen, een heel speciaal model met metalen beugels dat wel 3kg woog. Hij moest aan een toevallige bezoeker van het kantoor vragen om hem te helpen om die slaapzak samen te persen in een kartonnen doos voor de verzending. Na veel moeite is dat gelukt en het pak zag er uit als een reuzegrote rugbybal. De rol plakband van het postkantoor heeft hij bijna volledig opgebruikt om die "opgeblazen doos" stevig dicht te tapen.
Ik weet niet of alles perfect is aangekomen.
Verder zingt Germain ook op elke begrafenis en andere diensten die plaats vinden in zijn parochiekerk, en hij zet zich belangeloos in voor 101 andere zaken in de parochie. Bovendien is hij secretaris van de club wielertoeristen en ook van de joggingclub. (hij is allergisch aan computers en nog een echte "ambachtelijke" boekhouder) 
Maar nu is ie voor 2 maanden weg voor zijn levensdroom, zijn Camino. Tot zo ver Germain.

Ik kom morgen aan in St. Jean-Pied-de-Port en ik heb voor zondag een rustdag voorzien. Maandag volgt dan een etappe tot Orisson, ergens bijna halfweg op de oversteek van de Pyreneeën. Dus ik zal hem daar weer wel eens tegenkomen, de man die mijn hart gestolen heeft.

Pelgrimsgroeten
Mark 

18-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het rode petje is niet al te groot en in Sauvelade zag ik een grotere "hoed" liggen met een koordje eraan. Er stond op "Icuazu, Argentina".
Het gebeurt wel meer dat de pelgrims wat vergeten of bewust achterlaten voor degenen die na hen komen. Dus ik heb het uitgewassen en in mijn "Drappy" gestoken voor de momenten waarop de zon ongenadig hard op mijn nek zal branden.
Tot nu toe heb ik de vondst nog niet nodig gehad ((de Franse kranten schreven over het weer tot nu toe:  “het jaar dat het weer de zomer vergeten is”) . Maar de warmte zal , aan de andere kant van de Pyreneeën wel komen denk ik.

En ik heb nog wat anders gevonden op straat : een rubberdop die past op mijn wandelstok. Bijgevolg is mijn wandelgeluid weer een beetje minder enerverend voor sommigen: de stok zonder tsjoep in het gras aan de kant van de wandelweg, de stok met de  tsjoep op de macadam.

Pelgrimsgroeten
Mark

18-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
week 11-2 (33).JPG (236.8 KB)   

18-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

De caravan waar we slapen staat in Uhart mixe.Ik begin met te vertellen dat de 70e verjaardag van Michel niet is gevierd, ondanks onze pogingen en tips voor een klein gezellig al dan niet sober feestje.
Maar Michel ging er totaal niet op in. Van een ECHTE pelgrim gesproken...
En `s nachts was er een flinke regenbui met enkele donderslagen. Toch zijn Fanny en Joémie niet komen aankloppen bij ons om veilig in de caravan te slapen...
We hebben al vroeg het ontbijt genomen, want Michelle zit met stress : ze heeft een afspraak bij de kapper om 16u in St Jean-Pied-de-Port. Bij het vertrek `s morgens zegt Elisabeth (de dame die me enkele dagen voordien een koffie serveerde in "the middle of nowhere") dat
er nog een tubeke crème op de tafel ligt. Het is mijn zonnecrème.
Hier kom ik weer goed weg. Want onder de brandende zon ontdekken dat je dat tubeke ergens vergeten bent zou niet zo plezant zijn natuurlijk.
Maar de eerstkomende dagen heb ik zeker geen zonnecrème nodig. Het is mistig en de wolken hangen laag, en dat blijft zo nog even. Op de middag eten we wat onder een groot afdak van een boerderij. Er ligt in de ijskast zelfgemaakte yoghurt  en kaas, en verder is er koffie,thee, frisdrank.
Binnen staat er een grote feesttafel gedekt voor de hele familie die op visite komt.We geraken er niet bij....Het begint flink te regenen en dus blijven we maar een poos langer zitten dan gewoonlijk.
Uiteindelijk stappen we op tussen de druppeltjes door. In dat dorpje is het gemeentehuis en de kerk 1 geheel.
De laatste kilometers naar St.Jean- Pied-de-Port lopen we nog maar eens in een stevige regenbui.

In de gite waar we slapen zitten er weer een heleboel beginners zoals in Le Puy-en-Velay: je herkent ze aan hun nieuwe schoenen, hun propere kleren, hun stress voor het onbekende. Ik voel
me zo een beetje als een universitair die naar de schachten kijkt...
We slapen in een veel té kleine ruimte met 5 stapelbedden.
 Er is toch wel een snurker bij zeker. Gevolg, lang wakker liggen en niet echt fris opgestaan vanmorgen. Er sliep een bonte mengeling van veel nationaliteiten: Een Koreaan, een Ierse, 2 Zuidafrikanen, 3 Fransen en 2 Belgen en 1 Nederlander.
De Belgische is van Luik en ze is thuis te voet vertrokken. Het is haar 2e poging. Vorig jaar is ze gestopt met een stressfractuur. Dit jaar weer op weg en na enige tijd had ze weer last van datzelfde euvel. Dan heeft ze onderweg maar een fiets gekocht en ze is er toch al mee tot hier aan de Spaanse grens geraakt. Vanmorgen is ze aan de oversteek van de Pyreneeën begonnen.
Het regent nu weeral enkele uren zonder ophouden....
Deze morgen heb ik Michelle en Alain op weg gezet naar de Camino del Norte: weer een stel super-vrienden die ik achterlaat, maar ik kom ze misschien nog wel tegen in Santiago de Compostela over 800km??!!
Nu zit ik wat te tokkelen op mijn rustdag op een pc in de "accueil des pèlerins" in St.Jean.
Ik ben vanmorgen ook naar de H.Mis op zondag in het Baskisch geweest: Wat een ervaring!
Al die Basken zingen uit volle borst, echt mooi. Ik heb weer wat vitamientjes opgedaan in mijn hoofd om verder te trekken. En bij het buitengaan kom ik Germain weer tegen en we gaan samen een koffie drinken om droog te zitten. Dan ga ik wat postkaartjes schrijven en nog maar eens wat op de gratis pc schrijven. 
Na het middageten (zie verder ) neem ik Germain mee naar de gite waar ik slaap.Tijd om weer afscheid te nemen, van jullie dit keer, want de "accueil" gaat sluiten binnen 5 minuten. Morgen hopelijk wat minder regen voor mijn eerste stukje in de Pyreneeën ( ik heb een slaapplaats in Orisson kunnen reserveren met veel geluk) zodat de oversteek in 2 stukken gebeurt. Dat is mooi meegenomen bij dit strontweer.
Eigenlijk was het de bedoeling om bij mooi weer mijn tijd te nemen om van die prachtige bergketen te genieten, maar het draait anders uit...

Pelgrimsgroeten
Mark

20-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik ben al 2 keer heel het stadje St.Jean-Pied-de-Port rondgewandeld ( gelukkig met een paraplu die de hospitalero me leende). Ondertussen heb ik al een metalen drinkbus gekocht (die mijn water hopelijk wat langer fris zal houden) en een nieuw regenzeil. Verder ook nog een "sac de viande", een laken dat aan 3 kanten is toegestikt, zoals een slaapzak, om te gebruiken in de goedkope Spaanse slaapplaatsen.
Het regent al heel de tijd pijpenstelen,dus zet ik me nog maar eens aan de pc.
Deze week echt gebeurd:
Picknick  in een weide op het middaguur gevolgd door een siësta en effe tijd om SMS-ke te sturen naar Debbie.
Ze is een jonge collega die, terwijl ik onderweg ben naar Santiago, huwt met Joeri. Ik ben de juiste datum vergeten en weet nog vaag dat het tussen de 20e en de 30e is. Ik tik mijn boodschap in maar stuur het naar een verkeerde bestemmeling....
Kan gebeuren hé. Al direct berichtje terug om te zeggen dat de dame in kwestie al een hele poos getrouwd is en dat dat zo blijft. Ze weet ook niet van welke Mark het komt. Dus vlug even bellen om alles uit te leggen en ze heeft alle begrip voor mijn foutje. Dag An, onze super-babysit van heel lang geleden en veel groetjes van op mijn lange tocht.

Maar dit is nog niet het einde van mijn miserie : Ik stuur mijn felicitaties naar Debbie en krijg prompt een antwoord dat ik de eerste ben om hen beide te feliciteren: Ik ben een maand te vroeg...
Ze vraagt me in één tijd om voor goed weer te zorgen de volgende maand.
Debbie, bij deze: ik doe wat ik kan en er is een redelijke kans dat het zal lukken en dat je goed weer zal hebben op je trouwdag op 23 juni.
Als het op het allerlaatste nipperke toch nog zou mis lopen met dat super goed weer, bedenk dan het volgende :
MARRIAGE PLUVIEUX, MARRIAGE HEUREUX

Pelgrimsgroeten

Mark

20-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

20-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

20-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja het is maandagmorgen,en jullie weekend en ook mijn rustdag zitten er op.
Het regent hier nog steeds zonder ophouden in St .Jean-Pied-de-Port. Naar het schijnt is regen zoveel uren/dagen na elkaar ook hier zeldzaam.
Een schrale troost
Ik heb dit keer wel heel wat beter geslapen in mijn kleine kamertje met 5 stapelbedden : er waren maar 5 slapers vannacht (ook al zeldzaam ), ondermeer Marc en  André, een identieke tweeling van een jaar of 60 uit Canada.
Vooraleer mijn tocht aan te vatten trek ik naar het postkantoortje om mijn "poste restante" op te halen.
De post opent maar om 9u.Ik heb weer wat rommel bijeengestoken om naar huis te sturen: mijn "Franse gsm"+oplader, een zakmes, plastic lepel en mes, sokken, poncho en boekjes met documentatie over de Via Podiensis...Je kan je niet voorstellen hoe fijn dat is : overtollige dingen terug naar huis sturen om 1kg gewicht te "winnen".
Ik ben ook al even goeiendag gaan zeggen in de kerk en alles op een rijtje gezet : al dat moois dat ik al heb mogen beleven sedert mijn vertrek 2.5 maanden terug op 3 maart. Ik had het me toch nog anders voorgesteld. dat geweldige pelgrimsavontuur.
Rondwandelen door het dorpje is geen optie omwille van de immer neergutsende  regen, dus ben ik maar voor de 3e keer naar de opvang voor pelgrims getrokken  om jullie nog wat te vertellen.
Vorig jaar passeerden hier 39.700 pelgrims met tientallen verschillende nationaliteiten !!

Mijn copain Germain is al op weg, want hij stapt niet zo snel. Voor een 70 jarige heeft hij nog een geweldige savoir-vivre en vanmiddag zie ik hem terug in Orisson.
En nu stilaan tijd om verder te trekken naar de post, in de regen

Pelgrimsgroeten
Mark

21-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Overmorgen is mijn lieve vrouwtje jarig !!
Misschien vind ik ondertussen geen PC meer en daarom nu al via deze weg een woord van dank en mijn felicitaties:
Irma,
Je geeft me de kans om deze geweldige tocht te maken.
Ik laat je heel lang alleen maar ben in gedachten veel bij jou.
Je doet het heel goed daar.
Nog eens DANK U WEL voor je liefde voor mij
En daarom nu nog een liedje:

You are the answer to my lonely prayer,
You are an angel from above
I was so lonely untill you came to me
With the wonder of your love.
I don't know how i ever lived before
You're my life , my destiny!
Oh my darling , i love you so
You mean everything to me

GELUKKIGE VERJAARDAG van uit St. Jean-Pied-de-Port en 3 kusjes

Papa


PS Wie kent nog de zanger van deze mooie ballade? Een pint voor degene die eerst reageert.

21-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik koop wat postkaartjes en zoek ook een reisgids, de zogenaamde « Duitse Rother » voor mijn laatste grote etappe in Spanje van +/- 800 km tot in Santiago. Hierin staat ook steeds wat uitleg over de regio, de bezienswaardigheden, een goede landkaart en niet onbelangrijk: de afstanden en overnachtingsmogelijkheden. Ik ga voor de Franse versie. Deze is uitverkocht in een winkeltje, maar ik geef de moed niet op en ik vind het boekje gelukkig nog in een andere shop. 

Ik  krijg honger. Ineens zie ik daar Germain weer zitten in zijn eentje, achter een grote pot vol kleine mosseltjes. Ik vraag of ik bij hem mag komen zitten en eten. We vertellen gezellig over de gewone dingen des levens, zijn fietsclub en de jaarlijkse joggingwedstrijd die hij al heel veel jaren mee organiseert.
Ineens  een vriendelijke goeiendag : Ik herken de 4 luxepelgrims, die maar geen gewicht kwijt raakten als ze stapten. Leuk om ook hen nog eens terug te zien, want je hebt al snel een band, ook met “anders gestemden”. Het is vandaag hun laatste stapdag geweest. Na de middag krijg ik opeens een sms-je van Eric. De pelgrim die ik tegenkwam in Vezelay is bijna aangekomen in St.Jean-Pied-de-Port. We volgden 1200 km lang dezelfde route, met +/- 1 dagje verschil.  We gaan een tasje koffie drinken en praten wat bij. Hij is nog steeds in volle vorm! Wat was dat gezellig om onze avonturen al die tijd even op een rijtje te zetten. Hij heeft onze sporen in de sneeuw gezien en gevolgd daar op de col du Béal...  Een super weerzien, maar onze wegen gaan weer uiteen want hij neemt de camino del Norte, zoals Michelle en Alain vanmorgen. Wat is die camino toch ondoorgrondelijk,  ik begrijp het soms echt niet…

Mark

21-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

      Ik sta een beetje voor 9u. als tweede in de rij aan het postkantoortje. Ik krijg mijn pakketje zonder problemen en stuur weer wat rommel terug naar huis: sokken, mijn "slechte" poncho, mijn zakmes, mijn documenten van de via Podiensis, mijn "Franse gsm" en oplader.Weer een kleine kilo minder gewicht mee te sleuren...
 En dan op weg naar de Pyreneeën, en weer alleen.  Na een uur of  2 stijgen in die ellendige regen kom ik aan in Orisson, waar ik kon reserveren. Het is bijna middag en ik ga een overvol café binnen. Het is heel winderig en koud, dus bijna iedereen die daar passeert houdt even halt om op te warmen, want nadien is er 12 km niks meer dan pure natuur. Binnen in dat café heerst er een gezellige drukte, maar van opwarmen is er niet veel sprake. De deur staat meer open dan dat ze toe is en er brandt nergens een kachel , en de centrale verwarming is kapot voor het ogenblik.

Ik zoek me een plaatsje en krijg wat later de boodschap via via dat Germain al is doorgestapt. Hij vond het te vroeg om daar te blijven zitten en niks te doen heel die lange namiddag.  Ik dwing mezelf om toch te blijven, want “reserveren is reserveren”. Kort na de middag mogen we op onze kamer van 3 stapelbedden. Ik zal slapen met 2 dames, Mimi en Patou, en verder Mario, de Canadees en Gerard. We zijn allemaal "niet-snurkers" bijeengezocht door Mario. Heel de namiddag dicht bijeen in dat kille café en babbelen met een koppeltje dat de oversteek van de Pyreneeën wilde maken en verder stappen tot Pamplona, maar ze keerden terug wegens te slecht weer. Ze wilden al eens testen wat de camino is, om dan volgend jaar een groot traject te stappen. Hun eerste kennismaking sloeg dus wat tegen, maar ze laten de moed zo gauw niet zakken. Wat later sla ik een babbel met een sympathiek koppel verplegenden. Ze werken beide in het ziekenhuis in Monaco, maar verdienen er een "normaal" loon.
Wat vooraf een oneindig lange namiddag leek vloog voorbij: eens gewoon "vast" zitten en babbelen met iedereen rondom mij, omdat er niks anders te doen valt met een tasje thee, een soepje, een koffie. Ik heb daar weer veel bijgeleerd die dag. En in de late namiddag wordt dan toch de chauffage aangestoken. Er zou een stroompanne geweest zijn als gevolg van een onweder. Kan gebeuren daar...
Als we ons avondmaal eten is het er gelukkig al wat warmer gestookt. Ik zit aan tafel met het koppel met de "Carrix" uit De Haan. Ze logeren een paar 100m terug richting St. Jean-Pied-de-Port maar moeten komen dineren in onze gite. We zitten vol goeie moed om het Spaanse deel aan te vatten...

Berggroeten
Mark

21-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Dinsdagmorgen, en het regent nu al sinds vrijdagnamiddag, toen ik aankwam in St.Jean-Pied-de-Port, meer dan 3 dagen non stop.
En op de koop toe hangt er deze morgen een dikke mist : 50m zicht. Niet echt opbeurend als je een etappe loopt waarvan iedereen zegt dat ze fantastisch mooi is wanneer de zon schijnt.
Maar ja, "dat hoort ook bij de camino"  denk ik dan maar weer.
Na een uur of 2 stappen zie ik drie rode jeeps en 2 moto's van de burgerbescherming. Ze zijn op zoek naar 2 Engelse pelgrims sinds gisterenavond reeds. Hoe dat ge die in zulke dikke mistbrij moet vinden in zo een uitgebreid gebied weet ik echt niet. Afin ik ben ze niet tegengekomen.... Ik stap zo vlug ik kan alsmaar verder langs die historische oversteek, waarlangs Julius Caesar al passeerde. Hopelijk was het bij al die anderen beter weer, want dat moet echt mooi zijn in de zon.
Zo arriveerde ik al om 12u30 in Roncesvalles samen met Gerard die ik ergens onderweg heb "opgepikt"en die bij mij sliep in het kleine kamertje in Orisson, in de supergrote gite die door Nederlandse vrijwilligers wordt opengehouden. Alle comfort wat een pelgrim nodig heeft en nog veel meer is beschikbaar, want alles is nog maar pas volledig gerenoveerd.
Ik deed daarnet mijn handwas ( hoe vroeger je wast , hoe langer alles kan drogen) en er stond een droogzwierder GRATIS ( ondanks dat het Nederlandse vrijwilligers zijn die de boel daar runnen ) ter beschikking. Ik steek er mijn broek, zakdoek, sokken en T-shirt in en laat het ding droogzwieren.Ik krijg hem niet meer open ..... Stel je voor dat ik alles kwijt zou zijn?!
Gelukkig springt de Nederlandse dame die daar in de waszaal rondloopt me bij, en ze weet een trucje om alsnog aan mijn spullen te raken.

Het zit hier nu weer eens vol debutanten van alle nationaliteiten. Een heel andere sfeer, veel drukker en met dat slechte weer niet echt plezant.
Maar morgen komt er een "droge dag " volgens de meteo.
Laat ons hopen

Kletsnatte Pelgrimsgroeten van een waterkieken dat hier zijn pyamavest boven zijn onderhemd met lange mouwen en een Tshirt aan heeft maar dat zich daar allemaal niks van aantrekt , want ze kennen me hier toch niet.

Mark

22-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

24-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo
Ook het weer is nu veel beter en een beetje "Spaans" .
We, dat zijn Gerard, Mimi (Michelle) en Patou (Patricia), lopen een korte etappe (+/-25km ) tot Larrasoaña: als je al om 7u30 vertrekt kun je heel wat km maken op een dag.
's Middags picknick in het zonnetje op een terras in een heel klein dorpje: het is te zeggen , we hebben zelf de tafeltjes en stoelen van de schaduw- naar de zonnekant verplaatst en onze drank binnen gaan bestellen en meegedragen naar buiten. We zijn 's avonds al vroeg aangekomen: de gite kost 6€ voor een overnachting: We denken:"amai da's goedkoop", maar wat later begrijpen we dat beter: een oud gebouwtje vol stapelbedden op de  boven-  en benedenverdieping en 1 WC zonder papier en 2 douches voor een 30-tal personen.
Een "leuke" ervaring, die Spaanse omgeving , en ondanks alles slaap ik heel goed in die grote barak-slaapzaal.
We moeten onze avondmaaltijd (12€) reserveren in een restaurant daar in de buurt. Als dessert koos ik een "glace". Onder dat woordje verstaan ze in Spanje een FRISCO. Dat is voor mij een zware tegenvaller als je een lekker schepijs verwacht..
Na het eten blijf ik nog een pint drinken aan de toog met Ludo.
Hij is een "Kortrijksaan", een gepensioneerde boer,  die ook thuis vertrokken is, met een geweldige spirit. Hij heeft een tante nonneke, zr Aleidis, die in den Berkenboom woont in de Kalkstraat naast de kliniek in St.Niklaas. Wat is de wereld klein.
Ik kom alleen aan in het halfdonker op mijn sandalen, terwijl ze allemaal al slapen...
En weer zijn ze de volgende morgen daar allemaal spontaan beginnen te rommelen om 6u. Dat ben ik nog niet gewoon, dat Spaanse pelgrimsritme.
Maar dan ontdek ik weer iets speciaals: ik mis Michelle la Bretonne (De Bretoense)!!  In de laatste etappes voor St.Jean-Pied-de-Port was zij het telkens die onze bottinnen en sokken nam als we goed en wel waren aangekomen. Ze plaatste ze ergens buiten om te verluchten. Voor we gingen slapen was zij het die dan de 3 paar bottinnen weer mee binnen nam. Ferm gemakkelijk voor mij natuurlijk.
Ik had gisteren in de vooravond mijn bottinnen zelf buiten geplaatst om wat te drogen en te verluchten. Maar na die laatste pint met Ludo .....
Dus vanmorgen in die klamme sokken en schoenen gekropen en eens aan Michelle gedacht.
Ik ben nu in het gezelschap van een nieuwe Michelle, Mimi. Maar voor mijn schoenen moet ik zelf zorgen van haar. De ene Michelle is de andere niet ...

Pelgrimsgroeten,

Mark

24-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
pamplona (2).JPG (198.8 KB)   
pamplona (3).JPG (218.1 KB)   
pamplona.JPG (260 KB)   

Het is nu 19u en de kathedraal is gratis te bezichtigen om 19u30.
Ik heb alleen maar een 2€ muntstuk, maar Patou ( Patricia) heeft met mij te doen en ze geeft me een stuk van 1€ om nog even de boodschappen op mijn blog te lezen.
Ik heb dus nog even tijd om een leuke story te vertellen: het was maandagmorgen 8u45 en ik sta aan de ingang van de post in St.Jean-Pied-de-Port in de regen te wachten om als eerste binnen te zijn bij de opening om 9u. Enkel een koppel Koreanen staat nog voor me. Ze hebben een grote valies bij op wieltjes.
Als de post , om klokslag 9u, opent hoor ik dat ze die valies willen opsturen: "Il vous faut une boite monsieur", "Je moet daarvoor een (grote) doos hebben, mijnheer". Nu verkopen ze op het kantoor wel doosjes, maar niet zo'n grote om een valies in te foefelen.
Ondertussen heb ik mijn pakje al gekregen: Het zit vol met fijne sokjes, een nieuw washandje, mijn Michelin-boekje "van St.Jean-Pied-de-Port tot Santiago de Compostela"(een cadeautje onder de kerstboom van mijn dochter enkele maanden terug) en een lading druivensuiker om niet dood te vallen van de honger onderweg. Dank je wel mama om dat weer zo liefdevol voor mij klaar te maken en op te sturen. Ik weet dat ik op jou kan rekenen!  Dit is het laatste pakje dat je me moet sturen op mijn Camino! Nu kan ik verder tot het einddoel.
Terwijl ik wat spullen in een doos pers om terug naar huis te sturen , staan er enkele Nederlanders naast mij met een grote doos :" Amai wat is dat allemaal?" Het zijn 4 nieuwe buitenbanden voor hun mountainbikes. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke: de Nederlanders maken hun grote doos leeg, en de hulpeloze Koreanen, die niet goed weten wat ze met hun valies moeten aanvangen kijken eens naar de Nederlanders. Zonder woorden gaat de lege doos van "Nederland naar Korea": Een klein wonder, de valies glijdt juist in die grote doos. Het had een sprookje kunnen zijn, maar nee, dit is de camino op een kille maandagmorgen terwijl het al 3 dagen pijpenstelen regent !!!!!!

Pelgrimsgroeten

Mark

24-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

24-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Wat betreft gite in Larrasoaña van enkele berichtjes terug :
Er waren ook 2 lavabo´s.
En in de douche was het water lauw zodat je er zeker niet te lang bleef onder staan.
Het "keukentje" waar we gingen ontbijten tart ook elke verbeelding.

Nadien , op weg naar Pamplona liepen we over een smal paadje achter moeder en dochter uit Zwitserland. En een stuk verder stond de papa hen op te wachten : hij volgde met de mobilhome (volgens Mimi en Patou al enkele weken, ook in Frankrijk kwamen ze die 2 tegen, maar ze stapten alleen als het goed weer was!!) Nu was het een van de laatste dagen dat ze hulp hadden want de mobilhome keerde weer naar huis, met zijn chauffeur. Ons respect voor die 2 is niet zo groot, weer een vooroordeel wat niet zou mogen, want ze zullen gelijk met ons in Santiago aankomen (zonder hulp of taxi ???)

En nu gaan we naar de kathedraal en daarna mijn nieuwe schoenen nog wat inlopen in Pamplona.

Pelgrimsgroeten
Mark

24-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
week 12-2 (83) eunate.JPG (37.6 KB)   

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Als je Pamplona verlaat klim je de "Alto del Perdon" op. Die staat vol windmolens en je hebt er een prachtig uitzicht over Pamplona en de omgeving.
Het is tegelijkertijd ook een eerste supertest voor mijn nieuwe stapschoenen.
De oude bengelen werkloos aan mijn rugzak Drappy. Gelukkig heeft die overal haakjes en oogjes om je natte spullen en die versleten schoenen aan te hangen.
De afdaling is echt niet van de poes, en ligt bezaaid met veel grote losse keien.
Mijn voeten doen niet méér pijn dan voordien, en ik voel niks "branden" .
Mijn angst van deze ochtend  voor nieuwe bleinen verdwijnt beetje bij beetje.
Tegen de avond maken we nog een ommetje naar een piepklein heel oud kerkje , midden in de natuur.
Superverhaaltje voor de volgende keer!

Pelgrimsgroeten

Mark

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

We zijn weer al een dagje ouder en een etappe verder.
Ik vergeet nog te vermelden dat ik Roos en Nicole tegenkwam, 2 leuke "Hollandse meiden" die beiden hun eerste dag op de camino stapten voor een korte tijd (= 1 weekje).
Als jullie dit lezen, Roos en Nicole hebben jullie je avontuur al weer beëindigd.
Ik hoop dat je de smaak te pakken hebt, jullie start was alvast super.

Ik kwam ook nog een oudere Hollandse dame tegen aan een "verkoopsstalletje" in the middle of nowhere, en raakte even met haar in gesprek. Haar vriendin vertrok en ze liep haar snel achterna.
Toen wij wat later ook weg waren kwamen we haar na 1 km weer tegen in de andere richting  onder  de brandende zon. Ze was haar wandelstok in alle haast vergeten!!
Ik voelde me een beetje schuldig.
Een stuk verder nemen we onze picknick, en naast ons zit een Franse vader en zijn zoon aan de picknicktafel met alles erop en eraan (ze zijn met de auto) . Ze geven ons hun halve fles Rioja om ons water te vervangen. Mooi meegenomen en heel wat lekkerder.
Als we ons buikje vol hebben gegeten komt de Nederlandse dame er weer aan, met wandelstok deze keer.
Ze stelt me gerust dat ik me niet echt schuldig moet voelen. Ze heeft haar wandelstok al meermaals vergeten. Toch blijf ik me een beetje mee verantwoordelijk voelen voor de extra km·s die ze vandaag liep in die verzengende hitte.
"Sorry mevrouw, oprechte sorry..."

Mark

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

En nog een andere story:
Ik kom een pelgrim tegen die in de andere richting wandelt.
Op zijn petje staat "winkelier" en ik vermoed met een taalgenoot te doen te hebben.
Ik probeer voorzichtig : "Nederland?" ¿
"Nee, een Belg uit het Brugse". Zijn naam is Luc.
"Je loopt in de verkeerde richting"
"Nee, ik doe ook de camino maar met mijn fiets en mijn auto tegelijkertijd."
Hij zet zijn auto ergens weg, rijdt met zijn fiets een etappe (+/-30km) verder en komt te voet terug naar zijn auto. Dan rijdt hij met de auto weer een etappe verder en stapt weer terug naar de fiets. Met de fiets weer opnieuw tot bij de auto en nog eens 30km verder zet hij de fiets weg en dan wee tevoet naar zijn auto? En, als de fiets gestolen wordt ??!
Er klopt precies iets niet , maar het was heel warm vandaag, en misschien heb ik hier of daar wel iets gemist van zijn uitleg.
Ik herinner me nog wel dat ie af en toe ook nog even terug naar huis reed ( met de auto) maar nu vanuit Spanje deed hij dat niet meer zo vaak ( Dat is wel al een heel eindje hé).
"Ieder zijn camino" denk ik dan maar weer.
Maar ik vind de mijne ietsje eenvoudiger en veel puurder...

Pelgrimsgroeten

Mark

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Villatuerta is de naam van het  dorpke waar ik nu zit.
Er is ook een koppel uit Zemst bij Mechelen dat hier logeert ( ze zijn per fiets), en nog veel andere nationaliteiten.
Ik bofte vandaag: een dame (ik mag haar naam niet vermelden) wilde mijn " handwas " ineens samen met de hare mee doen.
Mooi meegenomen hé? Het was echt niet veel hoor, slechts 2 stuks. Ik wil niet voor een profiteur doorgaan hier.
’s Avonds op het stemmige terras drinken we samen een fles wijn, om ik weet al niet meer wat te vieren ( ik denk mijn 2000e km of zoiets ?). Dan  gaan we samen naar de mis en daarna sober eten in het plaatselijke "café-restaurant" met een koppel uit Finland. Om 22u is het weer bedtijd.
Ik heb daar ook mijn versleten stapschoenen achtergelaten in de gite op een rekje, want ik ben dat extra gewicht op mijn rug beu. Misschien kan een andere pelgrim ze ooit nog gebruiken.
Tot later!!

Pelgrimsgroeten
Mark

26-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ergens op de camino staat er een kraantje waaruit geen water maar Riojawijn (van prima kwaliteit) komt gelopen. En vandaag,Pinksteren,  is het zover: ik was me daar helemaal niet van bewust (echt waar), maar een Camino loop je nooit alleen en mijn gezellen wisten het wel! Om 8u begint naar het schijnt de wijn uit het kraantje te vloeien. We hadden al besloten om er ons ritme niet echt voor te wijzigen en niet te blijven wachten. Maar ik keek toch vol ongeduld uit naar die bron.
Om 6u zijn we opgestaan, ontbijt om 6u30, en weg rond 7u30. Dit is ons Spaans tijdsschema, om de hitte toch een beetje voor te blijven. Via Estella komen we aan ter hoogte van de "wijnkraan"
Om 9u proberen we onze drinkbus te vullen, tevergeefs. Er vloeit niks uit het wijnkraantje links.
Rechts vloeit water in overvloed
"Waarschijnlijk te laat" denken we dan.
In Villamajor de Monjardin ( wat een naam weer) moeten we alle drinkbussen goed opvullen want het is nog 12 km door de velden onder een blakende zon tot Los Arcos.
Bij onze aankomst, na een lange picknick tussen de mieren en andere kleine zwarte beestjes, vernemen we dat het wijnkraantje met Pinksteren pas na 9u begon te vloeien....
Ja, dat zat dan even niet mee, maar het mooie Spaanse landschap heeft ons dat tegenvallertje al lang weer doen vergeten.

Pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 13-1 (49).JPG (300 KB)   

Voor degenen die geen Engels verstaan: "Bull Run" = stierenloop.
Pamplona is wereldwijd gekend / berucht voor zijn jaarlijkse stierenloop.
Maar ook in Los Arcos is het van dat. En ja VANAVOND nog wel!
Ik heb mijn schoenen al opgepoetst en ingelopen om me zeker niet door zo'n stiertje te laten verrassen.
Om 19u30 geven ze het "startschot"
We hadden bij onze aankomst hier al gezien dat er voor de huizen in de hoofdstraat zware houten afspanningen stonden, nu weten we waarom!!
Als jullie de volgende week niks meer van me horen, dan weten jullie dat ik te laat ben weggesprongen!!! Grapje, ik heb mijn engelbewaarders hier bij me, en ik heb bij de start aan velen thuis beloofd om "voorzichtig" te zijn , zodus belofte maakt schuld...

Torreador in spe

Mark

27-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja , hier ben ik weer even!!
Met mij alles goed, ik ben in de "arena" gekropen en heb de stierkes voorbij zien vlammen. Ze werden opgejaagd en je zag iedereen in de straten opzij springen. De jeugd probeerde de beestjes aan te raken en nog wat zotter te maken.
Ik stond aan een fontein achter een klein afsluitingske, samen met Gerard en zag de beestjes voor mijn neus passeren. Wat later kwamen ze weer teruggelopen in de andere richting.
Eerst enkele foto·s genomen en toen viel mijne frank dat dat oude toestelletje van mij ook kon filmen. Ik denk dat de filmkes de moeite zullen zijn want ik stond midden in de ambiance, en juist toen mijn cameraatje draaide liepen de stiertjes rechtdoor het plein vol met volk op, in plaats van hun bocht te pakken op "het afgebakende parcours". Dat was even ferme paniek bij velen die zich veilig opgesteld waanden.
Nog even aanvullen dat die "straatfeesten" 2 keer per jaar een weekend lang plaats vinden. Nu is het met jonge beestjes en in augustus met grote volwassen stieren naar het schijnt.
Maar de Vlaamse hospitaleros van onze gite vertelden me dat de ambulance niet voor niks daar klaar staat aan de kant: Gisteren was er een jongeman afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij had een "hoornstoot" van de stier gekregen op een gevoelige plaats en gaat het leven verder moeten zetten met 1 teelbal minder.
Ik ben blij dat ik toch een beetje veilig achter het hekje stond, want , alhoewel ik al heel wat kinderen en een mooie leeftijd heb, zou ik zoiets toch niet graag meemaken...

Nog vlug aanvullen dat er geen resto te vinden was waar er nog een tafeltje vrij was en dat we onze picknick voor morgenmiddag (Mimi en Patou hadden al een heerlijke koude pasta geprepareerd met tonijn en andere lekkere dingen in) vanavond al hebben moeten opeten...
Ik slaap juist ter hoogte van een raam waarvan de rolluik kapot is. Ik kreeg van de hospitalero wel een deken om ervoor te hangen maar er is niks om het deken aan op te hangen, dus wordt het slapen "in het licht". Om 21u40 liggen we toch al in bed... Het deken ligt op de vensterbank.

Pelgrimsgroeten

Mark

27-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

27-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

27-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo daar
Ik ga je even wat "bedgeheimen" (eigenlijk slaapkamergeheimen) vertellen van op de Camino.
De meesten onder jullie kennen wel een hotel. Die zijn er ook op de camino, maar ik heb er nog maar 2 gezien denk ik, lang geleden in België .
Maar er zijn ook albergues en gites. Die zullen de meeste onder jullie niet kennen vandaar een kort woordje uitleg. Want overdag valt er niet zoveel te beleven: stappen en als maar door stappen, onder de soms loodzware zon, door golvende landschappen vol afwisseling. Maar ik ben geen held in het beschrijven van die dingen. Het zou jullie snel gaan vervelen.
De ochtend in Los Arcos: ondanks het feit dat het er heel ouderwets is, met veel stapelbedden en hier en daar (juist aan mijn stapelbed) een rolluik die niet meer naar beneden wil, heb ik er toch goed geslapen.
In het bed onderaan in de hoek van de zaal slaapt een Japanner, uit een stad nabij Osaka.
Hij heeft een smartphone bij, waar hij volgens ons niet goed mee overweg kan. Ik verklaar me nader: om 6u is er al wat gerommel in de zaal en beginnen ook wij alles bijeen te zoeken. Ineens begint dat ding een zalig Oosters muziekje te spelen. Hij laat het muziekje gewoon minuten aan een stuk verder spelen en zowat iedereen kijkt in begin even aardig op, maar denkt er daarna het zijne van.
Een kwartier later speelt nog steeds hetzelfde muziekje en sommigen zijn al wat minder enthousiast van dat ochtendconcertje. Gelukkig is het een smartphone, een slimme telefoon, en houdt ie er dan ineens mee op.
Onze copine, Patricia, Patou voor de vrienden, heeft oordoppen inzitten en slaapt gewoon door. Nochtans is er behoorlijk wat geroezemoes als er meer dan 25 stappers zo stil mogelijk al hun spullen  weer in hun rugzak stoppen voor een nieuwe stapdag. 
En het valt ook mee dat ons reukorgaan  's morgens niet zo performant is als dat van jullie thuis,

In Logrono was het nog straffer: we sliepen in een "privé"gite. Dat wil zeggen alles is een beetje nieuwer, en je betaalt het dubbel van de prijs (12€) van de albergue en er is geen PC, geen ijskast, en we liggen allemaal even dicht op elkaar als in de albergues...
Mimi had om 23u30 al eens een raam opengezet omdat het er zo warm was (we lagen met 26 op stapelbedden in een "grote living")
Je moet er om 22u binnen zijn maar niemand draait de deur op slot. Om 0u30 komen er 4 pelgrims binnengeslopen na een  avondje uit. Prompt begint den dieje onder mij alles in te pakken om stillekes te vertrekken, samen met "den Italiaan op zijn sandalen van in Eunate". Ik kijk op mijn horloge en heb wat binnenpretjes, maar ik blijf stil, om niemand anders te wekken.
En ja hoor, wat later komen ze weer stillekes binnengeslopen om verder te slapen. Ze hadden niet op hun horloge gekeken en zich van uur vergist om te vertrekken!
En weer wat later passeert een flink onweer over Logrono en daar komt nog bij dat mijn oordop steeds weer uit mijn oor "kruipt"
Om 5u30 beginnen de eersten alweer te rommelen en de meesten volgen hun voorbeeld.
Wij hebben ook al lang begrepen dat je dan geen oog meer dicht doet en staan dus ook op, met dien verstande dat we Patou weer moeten wakker maken, met haar oordoppen in, want die slaapt gewoon door.
Vanmorgen sliep daar echter ook een groep Spanjaarden: en als die opstaan staat heel de gite in rep en roer. Michelle, een arme Canadese, pas op de Camino, begrijpt er geen snars van en probeert door te slapen...
In het Frans zeggen ze " Menage des cochons"
Maar voor de rest gaat alles goed.

Dortoirgroeten van op de Camino

Mark

29-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

29-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

We lagen weer rond een uur of 10 in ons bedje. We aten met een grote groep op het terras aan een rivier. Het was een heel gezellige avond. Ik maak er wat beter kennis met Jean-Yves en Christiane. Hij is een echte sportman die altijd cola drinkt en nooit een druppel alcohol. Christiane niet ... Hij is een ex-motocrosser, die o.a. lang geleden Paris-Dakar heeft uitgereden en enkele maal kampioen van Frankrijk was bij de categorie ???. Hij zat ooit 2 dagen in de woestijn te wachten op de "bezemwagen/camion" van de rally Paris-Dakar zonder  iets te eten en met enkel water. Die bezemwagen stond namelijk zelf ook in panne...
Ook Emmanuel pikte aan bij onze groep samen met de 2 "Carrixen" .

Deze nacht was het veel minder rumoerig in ons kamertje. Maar in het kamertje naast ons daarentegen lag er een supersnurker! Niemand van ons 4 had zijn wekker gezet , omdat we rekenden op al die andere vroege vogels om ons weer te wekken...
Om kwart voor 7 werd ik als eerste wakker. De Italiaan met de sandalen was al in stilte vertrokken. De kamer naast ons was ook al ver leeg. Maar we hebben er allen deugd van gehad, nog eens een uur langer kunnen slapen!! Ik ben wel een oordop kwijt...
We zijn weg om half 9 en drinken ons tasje koffie in Azofra.


Pelgrimsgroeten
Mark

30-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja, je kan wat meemaken op de camino.
Emmanuel is de krasse Fransman van 68 , die gisterenavond samen met ons mee at op het terras buiten, gezellig langs het water. Hij stapt altijd wat sneller dan wij, en we vroegen hem al lachend om voor vanavond ons bedje al te reserveren wanneer hij als eerste daar aankomt.
We namen heel de dag onze tijd in die warmte, omdat we maar 20 km te gaan hadden en omdat ik mijn blein op mijn grote teen niet verder wil kapot stappen.
In Santo Domingo de la Calzada staat Emmanuel ons op te  wachten op straat aan de ingang van een klooster van religieuzen!!
"Eindelijk, eindelijk, waar zaten jullie?!"
Hij was 1uur vroeger dan ons aangekomen en had 5 bedden "gevraagd" alhoewel je eigenlijk daar niet kon/mocht reserveren. "Ze komen direct" zei hij aan de receptioniste van het nonnenklooster.
Een kwartier later krijgt de dame het wat op haar heupen en vraagt waar we blijven..."Ja, ja, ze zijn onderweg." Hij heeft onze GSM nummer niet dus kan hij verder niks doen dan hopen dat we niet te lang weg blijven. 
En weer vraagt de receptioniste waar we blijven want nu is de herberg volledig volzet en ze moet  pelgrims doorsturen, terwijl ze nog "onze" 4 bedden leeg heeft. Dat is volledig tegen de regels van het huis!!!
Emmanuel kent ons amper bij naam: Mark d'Anvers, Gérard de Maubeuge, Patricia de Montbéliard en Michelle de Montbéliard, zogezegd 2 zussen... Hij betaalt al voor ons om haar nog wat  meer op haar gemak te stellen en dan zet hij zich op straat aan de ingang. Als er een pelgrim aankomt die wil naar binnen stappen, dan zegt hij zonder verpinken : "c'est complet", "wat verder daar is er nog een herberg"...
Zowat 1u15 later komen wij "pas" (in zijn ogen althans) aangewandeld....
We zullen hem vanavond uitgebreid trakteren en we hebben al zijn was al samen met de onze in een wasserette in 2 wasmachines  gestopt...
De dames hebben zich hierover ontfermd, maar de volgende ochtend vind ik mijn handdoekje (lees dweil) niet meer terug. Gelukkig heeft Mimi er nog een op reserve die ik mag gebruiken.


Pelgrimsgroeten

Mark

30-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja , het was weer druk vandaag : Ik kwam de Belg weer tegen die fietst-wandelt-autorijdt op de camino.Hij heet Luc en stelt het heel goed. Hij straalt veel geluk en zelfvertrouwen uit...
Ik kwam ook Stewart, Douglas en Colina, 3 Canadezen weer tegen. Ze kruisen sinds Roncesvalles regelmatig mijn pad en we hebben dan een leuke babbel.
Ik kwam Roos en Nicole , de 2 Nederlandse meiden, weer tegen . Ze slapen naast ons , en vonden het al wat raar dat dat ene kamertje zo lang leeg bleef...
Met een van hen gaat het wat minder: Tendinitis en gedwongen rust. Hun weekje zit er al bijna op, maar ze laten zich door die kleine tegenslag niet uit hun lood slaan.
Ook nog even vermelden dat er een Amerikaanse is die grote stukken op haar blote voeten loopt...Tracy is haar naam.
Ik ga het hier bij laten want ik zit in een cybercafe ( voor het eerst in mijn leven), en zie hier geen tarieven hangen. Nog even vertellen dat ik aan PC 1 zit en dat ik het knopke niet vond om het scherm aan te zetten. De oudere dame kwam me helpen en gaf me een troostend schouderklopje ; " die oude arme opa op de camino" zag ik ze denken ....
Als ik afreken blijkt het spotgoedkoop te zijn . De dame heeft geeft pasmuntjes om terug te geven en ik krijg een snoepje in de plaats...
Pelgrimsgroeten uit het cybercafe" zonder bier van Santo Domingo de la Calzada

Mark

Bijlagen:
week 13-3 (02) sto domingo de la calzada.JPG (242.3 KB)   

In Santo Domingo de la Calzada staat een heel mooie kerk, en de toren staat apart.
Een gecombineerd bezoek aan beide is zeker de moeite waard.
Ik begon met een bezoek aan de toren en trok dan naar de kerk met de kip en de haan.Ik ga hier heel de legende nu niet uitleggen, maar het is een leuk verhaaltje, om te verklaren dat er in de kerk een kip en haan achter glas zit, telkens voor een periode van 6 weken en dit sedert eeuwen.
Bij het binnengaan van het museum moest ik even slikken:
Voor mij staan er 2 Duitsers met hetzelfde T-shirt. Er staat iets op van Retina...
Het is een blinde met zijn begeleider. De begeleider vraagt om te betalen voor 1 persoon, zichzelf, en niet voor de blinde die hij begeleidt. De meneer aan de kassa begrijpt het half, draait zich om en brabbelt wat Spaans tegen zijn collega. En dan laat hij beiden gratis binnen.
Mooi gebaar dat me even deed mijmeren, want ik had eigenlijk wat anders verwacht van de Spaanse ambtenaar.
Na het bezoek aan die mooie kerk, crypte en bijhorend museum met oa een schilderij van de Vlaamse primitieven, is het tijd voor het eten, met dezelfde pelgrims als de dag voordien.
Eindelijk een beetje paëlla, en dan wat schapenvlees.
Maar voor die paëlla hoef je echt niet zo ver te stappen, ik heb er al veel betere gegeten.
Op tijd in ons bedje, 21u45, in een kamertje met 5, zonder snurkers in het nonnenklooster.
Het speciale dit keer is dat de vloer van de kamer in het oude klooster een beetje (veel) afhelt. Vanmorgen liggen we allemaal met onze voeten een beetje over het bedeinde...
En we zijn weer vroeg van de partij, zodat we om 7u30, na uitgebreid ontbijt ter plekke, de tocht naar Belorado (23.5km) kunnen aanvatten.

pelgrimsgroeten

Mark

31-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

31-05-2012 om 16:22 geschreven door opie