Na mijn omweg naar Rocamadour kom ik weer op de klassieke weg naar St. Jean-Pied-de-Port, de Camino Podiensis,  terecht enkele dagen later. Zo kom ik o.m. een koppel uit Antwerpen weer tegen, Charlotte en Henk, en ook Joémie en Fanny. Deze laatste 2 slapen ook bij Frits, die Duitser.
Verder slaapt er nog Carmen, een Zwitserse, en Alain, de snurker van Moissac, en een kleine Michel, die samen met zijn “zware vriend “ stapt. Kleine Michel heeft een moordend wandeltempo en zijn dikke vriend kan hem amper volgen en komt elke avond 2 uur later aan zodat hij denkt aan opgeven.

Na een “rustige” nacht bij Alain begint iedereen op ons kamertje weer te rommelen om half 7. En nu ben ik eens de voorlaatste weg op mijn eentje om 7u45. Maar na enkele km kom ik Charlotte en Henk, en Christiane met Jean-Yves tegen. Langs een mooie spoorwegbedding die helemaal is overgroeid stappen we naar Eauze. Het is dezelfde mooie route die we gisterenavond in de andere richting stapten na onze wegvergissing. Ik drink er samen met Michelle en Alain een tasje koffie in een oud historisch café met een norse uitbater. Dan een kort bezoekje aan de mooie kathedraal, bij de drukke beenhouwer ga ik wat kaas en worst  kopen, en weer rustig alleen verder tot in Manciet. Daar kom ik op een stemmig dorpspleintje naast een arena voor “koetjes-pesten” (zie verder in Nogaro). Op de bankjes is het ideaal voor picknick: de Antwerpenaren maken plaats voor mij en een beetje later komen Carmen en een Zwitserse kettingroker erbij. Het is lekker warm en het wandeltraject is een makkie: mooie verharde golvende wegen in een prachtig decor.

De volgende dag in de namiddag, een beetje voor Nogaro, liggen Joémie en Fanny wat  te zonnen en/of rusten. Ik hou even halt. Ik ben hun namen weeral vergeten , maar op de camino gebeurt dat wel vaker, niet alleen met mij naar het schijnt...

Ik mag ook ineens de leeftijd van Fanny schatten, de Zwitserse met sproetjes. Dat is even moeilijker: 26? "Nee", ik zak naar 24, weer mis, ik gok op 28 dan...
Ze is nog maar 20, maar Joëmie, de Canadese is 26, dus ik heb toch een beetje juist gegokt vind ik van mezelf!
Ik kom een beetje voor hen aan in de "gite communale" in Nogaro. Ze hebben niet gereserveerd en alles is volzet. Maar er wordt voor hen een bedje bijgezet in de grote slaapzaal, recht voor de nooduitgang.
Fanny slaapt alzo toevallig (want ik heb de plaats van dat extra bed niet bepaald) naast mij.
Ze vraagt of ik snurk?! Ik ga dit verhaaltje al ineens afmaken : nee, ik heb niet gesnurkt, maar naast mij sliep nog een Zwitser aan de andere kant, en dat was een kettingroker die heel de tijd lag te hoesten, en nog een bed verder lag Alain, de snurker uit Rijsel....
De Zwitser stond al heel vroeg op vanmorgen, dus mijn nachtrust, en die van Fanny , was niet zo bijster goed...

pelgrimsgroeten
Mark