Naar het schijnt is het best om 3 maanden voor het vertrek te starten met de training.

Dat had ik totaal over het hoofd gezien! Bijgevolg heb ik me op 1 januari voorgenomen om af en toe met Drappy, mijn rugzak, eens op stap te gaan. Maar juist als ik me klaarmaak voor de maidentrip, belt mijne goeie vriend Marc aan. Hij deed het in 2011 per fiets in 24 dagen (de tocht naar Santiago natuurlijk) en hij wil er als de eerste bij zijn om me een goede tocht te wensen. Een geknipte kerel om al de speciale hoekjes en kantjes van Drappy mee te ontdekken. Hij wijst me onder andere op 2 gleufjes waar ik mijn duimen moet doorsteken: “Zo voorkom je gezwollen handen als je lang stapt.”

We moeten Drappy eerst opvullen, zodat haar rondingen wat beter uitkomen en ze niet zomaar aan mijn rug hangt te hangen: ik zet alvast een sixpack Leffe Kerstbier klaar en 6 halve liters melk. Mijn metgezel zet prompt de Leffe terug op het rek in de garage: “dat is voor later”.

Ik trek de juiste kledij aan, ik gesp Drappy vast en neem afscheid van mijn maat Marc.

Ik wandel richting Kemzeke, waar de parochiekerk is toegewijd aan de heilige Jacobus. Als ik voorbij loop staat het portaal open. Ik steek voorzichtig mijne kop binnen. De pastoor heeft juist een vaandel van de heilige Jacobus opgerold om te laten restaureren. Wanneer ik hem van mijn pelgrimsplannen vertel toont hij me prompt al de "Jacobus"rijkdommen van zijn parochiekerk: een echte Jacobuspreekstoel, een schilderij, een schrijn, een standbeeld enz.enz. Ik leer ook dat de Jacobusparochie van Kemzeke in de jaren 1100 is gesticht , en afgesplitst is  van de parochie Waasmunster, omdat de parochianen te ver moesten stappen naar hun toenmalige parochiekerk. Dat waren effe andere tijden hé!!  Als toetje op de taart neemt hij me mee in de sacristie en geeft me al een stempeltje van de parochie op een klein papiertje. Als ik mijn stempelboekje en geloofsbrief heb, bel ik hem op en ga daar om mijn eerste stempeltje.

Enkele uurtjes later was ik weer thuis, zonder dat ik mijn regenuitrusting heb kunnen testen. Ik weet niet of ik nu “gelukkig” of “spijtig” moet schrijven, want weet ik niet of de poncho waterdicht is. Dat zal voor een volgende keer zijn…

Doei 

Mark

02-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

08-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

De ideale manier om eenzame avonden te voorkomen op het thuisfront leek ons de aanschaf van een kleine puppy golden retriever. We noemen haar Kira.

En ja hoor, onze stoutste dromen kwamen uit: het hondje heeft de harten gestolen van al onze kinderen, behalve Thomas, en ook al van enkele kleinkinderen.

Voor Thomas zal het nog wel wat duren voordat ie beste maatjes is met Kira, maar dat hadden we toch een beetje ingecalculeerd.

En wat  onze 2 jongste telgen betreft: ze  kunnen wel veruit het hardste gillen, maar ze hebben ook het kleinste hartje als Kira effe komt aangestormd: Kira kan al voetballen, in een worstje bijten, grommen, een sok vastgrijpen en niet meer loslaten, en zoveel meer.

Slechts een probleem: haar greep (met vlijmscherpe tandjes) in de schoen, broek, trui, arm, hand, … loslaten op ons bevel. Wat dat betreft is er nog wat werk aan de winkel .

Maar je houdt het niet voor mogelijk: we hebben via een hulplijn de knowhow van een echte (?) hondenfluisteraar ingehuurd!!

Overmorgen heeft ie zijn eerste date met ons klein lief tijgerke.

Ik laat morgenvroeg een kaars branden voor sint Jacob van Compostela dat het inzicht van de fluisteraar het mag halen op het speelse jeugdige geweld van onze kleine bijter.

Als dat maar allemaal goed komt?!

Mark

23-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Om van thuis uit naar Santiago te stappen heb je wel wat tijd nodig.
In de moderne consumptiemaatschappij is daarvoor een  speciale constructie uitgebouwd: je kan tijd kopen voor het opvoeden van je kinderen, of voor de verzorging van zieke familieleden, en ook om even te stoppen met werken bijvoorbeeld. Op datzelfde aanvraagformulier staat er verder nog een vakje “andere” en daar heb ik mijn kruisje gezet: ik wil een beetje tijdskrediet voor een "andere reden", en dat kan blijkbaar ook (voor zolang het nog duurt in deze tijden van crisismanagers, reconversies en bezuinigingen !).

Maar ook mijn werkgever moet op dat papier wat vakjes invullen en deze week was het eindelijk zover: mijn formulier is klaar om naar de VDAB te brengen. Mijn voorganger in het ziekenhuis (lees “de collega met een pelgrimsverleden”) overhandigde mij in hoogsteigen persoon met een vleugje emotie de akte. Ik moet wel nog een papier tegentekenen voor ontvangst. 
En wat las ik verder?  Na meer dan 35 jaar van trouwe onafgebroken dienstverlening, wordt mijn arbeidsovereenkomst toch wel GESCHORST zeker, en dat voor een periode van 3 maanden. Toch efkes slikken en nog eens nalezen voor ik mijn handtekening zet. Nu bleek het woord SCHORSEN een omschrijving te zijn  als een andere,"een vakterm", en wat denk je dan: “het doel wettigt de middelen, schors me maar eens even. En zet je krabbel daar maar onder, want daarna mag je gelukkig weer gewoon terugkomen en verder werken!”

Een dag later sta ik om 8u30 al bij de dienst schorsingen op de VDAB. En weer moet ik een papier tekenen. “Momenteel kunnen we je aanvraag niet verder verwerken meneer, gezien de recente regeringsbeslissingen op het federaal niveau. Maar wanneer het sein op groen wordt gezet gaan we je aanvraag voor SCHORSING en tijdskrediet direct verwerken, meneer. Dan krijg je weer een formulier van ons toegestuurd. En daarmee kun je dan weer een aanmoedigingspremie aanvragen meneer, maar dat is niet bij ons meneer, dat ressorteert onder de bevoegdheid van het Vlaamse Gewest, dienst aanmoedigingen".
"Dank U wel mevrouw van de schorsing" .
"Graag gedaan meneer van het tijdskrediet voor andere doeleinden" .

En dan  verder naar het werk voor weer een gewone werkdag.

Vertrekken is wel wat moeilijker dan ik had gedacht , maar nu zal het wel goed komen, met de hulp van de heilige Jacob van Compostela...!!

Mark

27-01-2012 om 00:00 geschreven door opie