Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
23-01-2012
Een hulplijn
De ideale manier om eenzame avonden te voorkomen op het thuisfront
leek ons de aanschaf van een kleine puppy golden retriever. We noemen haar Kira.
En ja hoor, onze stoutste dromen kwamen uit: het hondje
heeft de harten gestolen van al onze kinderen, behalve Thomas, en ook al van enkele
kleinkinderen.
Voor Thomas zal het nog wel wat duren voordat ie beste maatjes
is met Kira, maar dat hadden we toch een beetje ingecalculeerd.
En wat onze 2 jongste
telgen betreft: ze kunnen wel veruit het
hardste gillen, maar ze hebben ook het kleinste hartje als Kira effe komt
aangestormd: Kira kan al voetballen, in een worstje bijten, grommen, een sok
vastgrijpen en niet meer loslaten, en zoveel meer.
Slechts een probleem: haar greep (met vlijmscherpe tandjes) in
de schoen, broek, trui, arm, hand, loslaten op ons bevel. Wat dat betreft is er
nog wat werk aan de winkel .
Maar je houdt het niet voor mogelijk: we hebben via een
hulplijn de knowhow van een echte (?) hondenfluisteraar ingehuurd!!
Overmorgen heeft ie zijn eerste date met ons klein lief tijgerke.
Ik laat morgenvroeg een kaars branden voor sint Jacob van
Compostela dat het inzicht van de fluisteraar het mag halen op het speelse jeugdige
geweld van onze kleine bijter.
Op zaterdag 7-1-2012 hadden we, voor onze kinderen en
kleinkinderen een bowlingpartij gepland: eerst 2 uur strikes en spares proberen
te werpen en dan eten à volonté. Daarna werden de nieuwjaarsbrieven voorgelezen. Maar toen liep het een beetje fout: nonkel Fré kreeg een extreme
aanval van vliegend tandpijn en dreigde zelfs zijn bewustzijn te verliezen.
Zijn aangezicht werd zo grijs en grauw dat we hem snel op de grond legden met
zijn benen omhoog en alles kwam weer goed. De andere feestvierders in de
omgeving keken ongerust toe. Maar het natte doekje op zijn voorhoofd, dat vlug
door de attente patron was gebracht, deed snel zijn werken alles ging weer zijn gewone gang.
En nu nog die mok: Iedereen had zijn buikje vol en opa gaat
betalen. Op de klantenkaart staan al meer dan 200 spaarpunten. En wat hebt ge
daarvoor mijnheer Wima? Awel manneke,een super lichtgewicht mok met een ongelooflijk mooi design, waar ge uwe
koffie in kunt warm houden. Das juist wat ik nog nodig heb, mijnheer Wima,
want 4 maanden alleen maar plat water !
En zo eindigde dag 55 voor het vertrek van de pelgrim nog met een superleuke en nuttige verrassing!!! Ik
heb al een naam voor mijn mok : Fré
Naar het schijnt is het best om 3 maanden voor het vertrek
te starten met de training.
Dat had ik totaal over het hoofd gezien! Bijgevolg heb ik me
op 1 januari voorgenomen om af en toe met Drappy, mijn rugzak, eens op stap te gaan.
Maar juist als ik me klaarmaak voor de maidentrip, belt mijne goeie vriend Marc
aan. Hij deed het in 2011 per fiets in 24 dagen (de tocht naar Santiago
natuurlijk) en hij wil er als de eerste bij zijn om me een goede tocht te wensen. Een geknipte
kerel om al de speciale hoekjes en kantjes van Drappy mee te ontdekken. Hij
wijst me onder andere op 2 gleufjes waar ik mijn duimen moet doorsteken: Zo
voorkom je gezwollen handen als je lang stapt.
We moeten Drappy eerst opvullen, zodat haar rondingen wat
beter uitkomen en ze niet zomaar aan mijn rug hangt te hangen: ik zet alvast
een sixpack Leffe Kerstbier klaar en 6 halve liters melk. Mijn metgezel zet
prompt de Leffe terug op het rek in de garage: dat is voor later.
Ik trek de juiste kledij aan, ik gesp Drappy vast en neem
afscheid van mijn maat Marc.
Ik wandel richting Kemzeke, waar de parochiekerk is
toegewijd aan de heilige Jacobus. Als ik voorbij loop staat het portaal open. Ik
steek voorzichtig mijne kop binnen. De pastoor heeft juist een vaandel van de
heilige Jacobus opgerold om te laten restaureren. Wanneer ik hem van mijn
pelgrimsplannen vertel toont hij me prompt al de "Jacobus"rijkdommen van zijn
parochiekerk: een echte Jacobuspreekstoel, een schilderij, een schrijn, een
standbeeld enz.enz. Ik leer ook dat de Jacobusparochie van Kemzeke in de jaren
1100 is gesticht , en afgesplitst is van
de parochie Waasmunster, omdat de parochianen te ver moesten stappen naar hun toenmalige
parochiekerk. Dat waren effe andere tijden hé!! Als toetje op de taart neemt hij me mee in de
sacristie en geeft me al een stempeltje van de parochie op een klein papiertje.
Als ik mijn stempelboekje en geloofsbrief heb, bel ik hem op en ga daar om mijn
eerste stempeltje.
Enkele uurtjes later was ik weer thuis, zonder dat ik mijn
regenuitrusting heb kunnen testen. Ik weet niet of ik nu gelukkig of spijtig
moet schrijven, want weet ik niet of de poncho waterdicht is. Dat zal voor een volgende keer zijn
Ja misschien wel het voornaamste ding voor de pelgrimstocht is de rugzak.
Die zal ik dag in, dag uit, op mijne rug meezeulen.
Ik vrees dat ik hem dikwijls zijn overgewicht zal verwijten, maar hij zal ook mijne beste vriend zijn op de eenzame momenten. Ik zal hem alles kunnen toevertrouwen (lees erin steken) en hij zal er zorg voor dragen. Ik zal met hem lief en leed kunnen delen. Ik zal hem al mijn geheimpjes kunnen toevertrouwen, zonder risico dat ie ook maar iets verder vertelt.
Ik heb hem niet gekocht, mijn rugzak, maar ik heb hem geleend en ik noem hem liefdevol: "DRAPPY".
Het is een Deuter ® ACT lite 45 + 10 SL rugzak.
DE SL staat er in niet al te grote letters bij. Dat is maar goed ook, want SL is de campus van het ziekenhuis waar ik werk, graag werk, maar waar ik toch effe niet té veel aan wil denken als ik weg ben.
"Drappy" is al eens vertrokken naar Santiago in 2010. Hij heeft al veel, heel veel, meegemaakt. Maar spijtig genoeg is hij in Los Arcos(Spanje) gestrand. Daar heeft zijn baasje, na +/- 1800 km., de handdoek in de ring moeten werpen, "overmand" door een stressfractuur, en zo eindigde haar pelgrimstocht. De gestrande pelgrima heeft me duidelijk laten verstaan dat Drappy dit keer wel moet aankomen in Santiago de Compostela zodat ie de pelgrimszegen alsnog kan ontvangen. Ik neem haar wens zeker ter harte en ik zal er alles aan doen om deze waar te maken. Ik weet nu wat me te doen staat!
Als alles mee zit ben ik bijna 4 maanden weg van huis op 3 maart 2012. Misschien laat ik dan wel een leemte achter?
Wat kun je zoal doen om zulk een leemte op te vullen??!! Daar heb ik het volgende op gevonden: "Ik vraag me een puppy voor mijne verjaardag", niet alleen omdat ik puppy's graag zie , maar ook omdat puppy's leemtes kunnen opvullen.
En ja hoor : op maandag 12 december hebben we de nieuwe aanwinst voor de familie gaan afhalen in Erwetegem (boerengat van Zottegem). Het is een kleine superlieve golden retriever en we noemen haar weer Kira, net zoals onze eerste golden retriever.
Het teefje doet het prima in zijn nieuwe leefomgeving en past zich heel goed aan . Ze is heel dankbaar voor de speelgoedjes van de kleinkinderen die haar superlief en supercool en superleuk etc. vinden.
Ik hoop maar dat ze me nog zal kennen als ik terugkom, want ze heeft nu al een plaatsje veroverd in mijn hart! mark
"Ik ga op reis en ik steek in mijne rugzak..." Ik heb nog geen goeie rugzak: dat is een verhaaltje voor komende week.
Ik ga eerst wat vertellen over de stapschoenen, ook niet onbelangrijk zou ik denken: mijn huidige stappers hebben er 10 dodentochten in Bornem op zitten, ze hebben hun beste tijd zon beetje gehad.
Dus een hele poos terug, op 1 maart 2011, 1 jaar voor de vertrekdatum zijn we naar een outdoorwinkel gereden. In geen tijd had ik mijn HAN WAG , Banks GTX aangemeten. Het werd maat 45, voor mannen, kleur "Asche". Voor een kleurenblinde zonder veel snelheidsambities was dat wel een super-de-luxe-model.
En ja, ik heb ze enkele maanden later mogen testen in Bornem: superlicht, met zo'n GTX lijk je wel te vliegen (de eerste 40 km), maar dan ging, ook met de Banks GTX maat 45, het licht weer uit en heb ik weer afgezien tot aan de finish zoals al die andere jaren.
En in die botinnen draag je sokken. Dit weekeinde heb ik weer veel bijgeleerd: Er zijn wollen sokken en er zijn katoenen sokken. Volgens Irma neem ik best wollen sokken mee, want als je die wast zijn ze sneller droog. Volgende week gaat ze naar de markt in Stekene, en ze brengt 2 paar voor me mee! Ze koopt niet zomaar wollen sokken, maar het zullen de echte "Coolmaxen" worden, wat me garandeert dat ik overal mijn schoenen ongegeneerd zal kunnen uitdoen, zonder dat de omgeving zijn neus zal ophalen. Als dat waar zou kunnen zijn !!! En het is niet wat de naam van de sokken doet vermoeden : "ik zal er nooit geen koude voeten mee hebben" zegt ze.
Het is me dan toch gelukt : ik heb mijn blog aangemaakt, na veel kleine computerprobleemkes.. .Terwijl ik zat te babysitten op ons lief klein puppietje Kira: vanaf nu kun je me hier volgen want: "OPA GAAT OP STAP".
"Naar waar?" "Santiago de Compostela"
"Met de fiets weeral?" "Neen, te voet!"
"En waar vertrekt ge?" "Van thuis uit, de deur achter mij dicht en weg!"
"Toch niet alleen?" "ja helemaal alleen, maar ik zal wel overal mensen ontmoeten, of een hond om tegen te klappen. En als het erg lang duurt, dan babbel ik met mijn rugzak, mijn huisje op mijne rug voor 4 maanden."
Ik zal mezelf ongetwijfeld meermaals tegenkomen, maar ik denk dat dit eens goed zal zijn voor mij. Honderden tien dagen zorgen voor mezelf, genieten van de natuur rond mij en van alle mogelijke weersomstandigheden: een klein stukje van de winter, de hele lente en nog een heel klein stukje van de zomer van 2012.
Al vele jaren wou ik graag eens voor een hele poos "uit het leven stappen".
Nee, niet echt natuurlijk, maar figuurlijk! En niet voor een of twee weken (want dat is wat kort voor mij) maar voor een langere periode. Kan ik enkele maanden zonder jullie verder? Zonder mijn lieve (grote) familie van 6 kinderen en 6 kleinkinderen en een zevende onderweg, zonder mijn collega's op het werk in de apotheek van het ziekenhuis, en op al die andere diensten, waar ik soms opduik, zonder mijn vrienden en bekenden in de sportclub en elders die me allen zo nauw aan het hart liggen?
Al zoveel jaren zit er diep in mij een stemmetje dat stillekes fluistert, dat soms efkes wat harder roept en dan weer stilvalt voor een lange periode : "Santiago de Compostela-pelgrimstocht"
Sinds einde 2010 (nota bene een heilig jaar voor de Santiago-kenners) pasten alsmaar meer stukjes van die puzzel in mekaar. De kinderen waren nu allemaal de deur uit enik vond het voor mezelf tijd om al eens aan mijn pensioen te DENKEN. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wie ik ben,wat ik al 58 jaar lang heb uitgespookt op deze "aardkloot" zoals men het zo plastisch uitdrukte in de middeleeuwen. Wat wil ik met de rest van mijn leven nog doen, want ik ben ondertussen al effe over den helft... "IK WIL WORDEN WIE IK BEN!"
Ook waren er in mijn directe omgeving enkelen die, ofwel te voet, ofwel met de fiets, op pelgrimstocht vertrokken. En dan was er nog Arnout Houben, van Man Bijt Hond, het VRT-programma, die me, maanden aan een stuk, 1 of 2 keer per week hardop deed dromen.
Maar de aller voornaamste trigger voor dit project is echter het groene licht van Irma geweest. Ze is mijn lieve vrouw, mijn beschermengel die al meer dan 37 jaar voor me zorgt en al zoveel lief en leed met me gedeeld heeft: "Als je wil gaan , dan doe je het nu, ik wil niet sterven zonder dat je uw droom hebt kunnen verwezenlijken. En ik stap in gedachten heel de tijd met je mee." Dat was in oktober 2010.
Ja, maar wat nu: Kan ik die TV wel missen en de dagelijkse krant? Hoe zal ik functioneren zonder de kinderen en kleinkinderen, de computer met al zijn mailtjes, geen reclame meer, voorstellen om kroonkurken te ruilen, uitnodigingen voor de volgende tafeltennismatch of voorde wekelijkse jogging? Wat zal ik voelen als ik geen douche heb elke dag, geen lekker warm bedje, geen gezellige huiswarmte of een lekker, vers bereid, avondmaal? Hoe moet dat gaan met die "handwas" en zal mijn ondergoed, mijn sokken en T-shirt wel droog zijn op 1 nacht? Hoe zal ik me voelen met die rugzak op mijn rug, waarin alles zit wat ik denk nodig te hebben om 4 maanden te overleven? Deze gedachten spelen nu door mijn hoofd en maken het extra spannend, maar de onderneming gaat zeker door:
Startdatum: zaterdag 3-3-2012 om 11u.
Traject : Sint-Gillis-Waas => Mechelen => Namen => Rocroi (Fr) => Reims => Vezelay => Le Puy en Velay(Camino Podiensis) => St Jean-Pied-de-Port => Roncesvalles (Sp) en dan via de Camino Frances ( Pamplona - Burgos - Leon) naar Santiago de Compostela. Alles bijeen +/- 2.600km te gaan.
Hopelijk ben ik terug thuis na 110 dagen rond 21 juni 2012. Nog veel leesgenot en wees gerust : dit is het allerlangste wat ik ooit zal schrijven (denk ik)
Ik ben mark dejongh
 "Wink"){kind=icon}
