"Ik ga op reis en ik steek in mijne rugzak..."
Ik heb nog geen goeie rugzak: dat is een verhaaltje voor komende week.

Ik ga eerst wat vertellen over de stapschoenen, ook niet onbelangrijk zou ik denken: mijn huidige stappers hebben er 10 dodentochten in Bornem op zitten, ze hebben hun beste tijd zo’n beetje gehad.

Dus een hele poos terug, op 1 maart 2011, 1 jaar voor de vertrekdatum zijn we naar een outdoorwinkel gereden. In geen tijd had ik mijn HAN WAG , Banks GTX aangemeten. Het werd maat 45, voor mannen, kleur "Asche". Voor een kleurenblinde zonder veel snelheidsambities was dat wel een super-de-luxe-model.

En ja, ik heb ze enkele maanden later mogen testen in Bornem: superlicht, met zo'n GTX lijk je wel te vliegen (de eerste 40 km), maar dan ging, ook met de Banks GTX maat 45, het licht weer uit en heb ik weer afgezien tot aan de finish zoals al die andere jaren.

En in die botinnen draag je sokken. Dit weekeinde heb ik weer veel bijgeleerd: Er zijn wollen sokken en er zijn katoenen sokken. Volgens Irma neem ik best wollen sokken mee, want als je die wast zijn ze sneller droog. Volgende week gaat ze naar de markt in Stekene,  en ze brengt 2 paar voor me mee! Ze koopt niet zomaar wollen sokken, maar het zullen de echte "Coolmaxen" worden, wat me garandeert dat ik overal mijn schoenen ongegeneerd zal kunnen uitdoen, zonder dat de omgeving zijn neus zal ophalen. Als dat waar zou kunnen zijn !!! En het is niet wat de naam van de sokken doet vermoeden : "ik zal er nooit geen koude voeten mee hebben" zegt ze.

mark

20-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Het is me dan toch gelukt : ik heb mijn blog aangemaakt, na veel kleine computerprobleemkes.. .Terwijl ik zat te babysitten op ons lief klein puppietje Kira:
vanaf nu kun je me hier volgen want: "OPA GAAT OP STAP".

"Naar waar?" "Santiago de Compostela"

"Met de fiets weeral?" "Neen, te voet!"

"En waar vertrekt ge?" "Van thuis uit, de deur achter mij dicht en weg!"

"Toch niet alleen?"
"ja helemaal alleen, maar ik zal wel overal mensen ontmoeten, of een hond om tegen te klappen. En als het erg lang duurt, dan babbel ik met mijn rugzak, mijn huisje op mijne rug voor 4 maanden."

Ik zal mezelf ongetwijfeld meermaals tegenkomen, maar ik denk dat dit eens goed zal zijn voor mij. Honderd  en tien dagen zorgen voor mezelf, genieten van de natuur rond mij en van alle mogelijke weersomstandigheden: een klein stukje van de winter, de hele lente en nog een heel klein stukje van de zomer van 2012.

Al vele jaren wou ik graag eens voor een hele poos "uit het leven stappen".

Nee, niet echt natuurlijk, maar figuurlijk! En niet voor een of twee weken (want dat is wat kort voor mij) maar voor een langere periode. Kan ik  enkele maanden zonder jullie verder? Zonder mijn lieve (grote) familie van 6 kinderen en 6 kleinkinderen en een zevende onderweg, zonder mijn collega's op het werk in de apotheek van het ziekenhuis, en op al die andere diensten, waar ik soms opduik, zonder mijn vrienden en bekenden in de sportclub en elders die me allen zo nauw aan het hart liggen?

Al zoveel jaren zit er diep in mij een stemmetje dat stillekes fluistert, dat soms efkes wat harder roept en dan weer stilvalt voor een lange periode : "Santiago de Compostela-pelgrimstocht"

Sinds einde 2010 (nota bene een heilig jaar voor de Santiago-kenners) pasten alsmaar meer stukjes van die puzzel in mekaar. De kinderen waren nu allemaal de deur uit en ik vond het voor mezelf tijd om al eens aan mijn pensioen te DENKEN. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wie ik ben,  wat ik al 58 jaar lang heb uitgespookt op deze "aardkloot" zoals men het zo plastisch uitdrukte in de middeleeuwen. Wat wil ik met de rest van mijn leven nog doen, want ik ben ondertussen al effe over den helft...
"IK WIL WORDEN WIE IK BEN!"

Ook waren er in mijn directe omgeving enkelen die, ofwel te voet, ofwel met de fiets, op pelgrimstocht vertrokken. En dan was er nog Arnout Houben, van Man Bijt Hond, het VRT-programma, die me, maanden aan een stuk, 1 of 2 keer per week hardop deed dromen.

Maar de aller voornaamste trigger voor dit project is echter het groene licht van Irma geweest. Ze is  mijn lieve vrouw, mijn beschermengel die al meer dan 37 jaar voor me zorgt en al zoveel lief en leed met me gedeeld heeft:  "Als je wil gaan , dan doe je het nu, ik wil niet sterven zonder dat je uw droom hebt kunnen verwezenlijken. En ik stap in gedachten heel de tijd met je mee." Dat was  in oktober 2010.

Ja, maar wat nu: Kan ik die TV wel missen en de dagelijkse krant? Hoe zal ik functioneren zonder de kinderen en kleinkinderen, de computer met al zijn mailtjes, geen reclame meer, voorstellen om kroonkurken te ruilen, uitnodigingen voor de volgende tafeltennismatch of voor  de wekelijkse jogging? Wat zal ik voelen als ik geen douche heb elke dag, geen lekker warm bedje, geen gezellige huiswarmte of een lekker, vers bereid, avondmaal? Hoe moet dat gaan met die "handwas" en zal mijn ondergoed, mijn sokken en T-shirt wel droog zijn op 1 nacht? Hoe zal ik me voelen met die rugzak op mijn rug, waarin alles zit wat ik denk nodig te hebben om 4 maanden te overleven? Deze gedachten spelen nu door mijn hoofd en maken het extra spannend, maar de onderneming gaat zeker door:

Traject : Sint-Gillis-Waas => Mechelen => Namen => Rocroi (Fr) => Reims => Vezelay => Le Puy en Velay(Camino Podiensis) => St Jean-Pied-de-Port => Roncesvalles (Sp) en dan via de Camino Frances ( Pamplona - Burgos - Leon) naar Santiago de Compostela. Alles bijeen +/- 2.600km te gaan.

Hopelijk ben ik terug thuis na 110 dagen rond 21 juni 2012.
Nog veel leesgenot en wees gerust : dit is het allerlangste wat ik ooit zal schrijven (denk ik)

Tot later
Mark

15-12-2011 om 00:00 geschreven door opie