Zonder het te willen heb je al gauw een vooroordeel over de pelgrims die hun rugzak laten ophalen elke morgen en weer afzetten in de volgende gite, terwijl de meeste anderen hun "Drappy" dag aan dag op hun rug zwieren voor de hele dag. In de morgen hadden we weer onze portie regendruppels gehad, dan een picknick in een weide met een brievenbus en verder totaal niks, en dan was het een hele poos wandelen over de macadam richting Moissac. Ineens haalt een dametje zonder rugzak ons in en ze blijft wat meestappen : Je hoort me al denken natuurlijk ...
Ze begint te vertellen over van alles en nog wat, en ook over haar gezondheid en de Camino: Ze is 64 en heeft al een jaar of 6 de ziekte van Parkinson. Ze heeft veel hobby’s zoals tennis en schilderen moeten laten varen. Stappen lukt nog en daarom is ze met haar man (die een heel eindje achter loopt) en enkele vrienden onderweg voor een week op de Camino.
Ik beloof plechtig om nooit meer zo lichtvaardig te oordelen over mensen zonder grote rugzak. "Ieder ZIJN Camino". shock: We komen aan in Moissac en krijgen er een slaapkamertje voor ons 2 in de grote auberge op de heuvel, terwijl we eerlijk bekend hadden bij aankomst dat we geen koppel waren… Om 21u is er nog een poëzie-avond voor de pelgrims maar we zijn te moe. Bij het avondmaal ontmoeten we nog enkele fietsende pelgrims die bij hoog en bij laag beweren dat ze via de stappersroute zullen fietsen. We geloven ze niet en later zal blijken in de verse moddersporen dat wij het aan het rechte eind hadden...
Pelgrimsgroeten
Mark
|