Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
27-05-2012
spreuk 12
TIJD IS GEEN SNELWEG TUSSEN DE WIEG
EN HET GRAF , MAAR WEL EEN RUIMTE OM TE PARKEREN IN DE ZON 27/05/2012
Ja , hier ben ik weer even!! Met mij alles goed, ik ben in de "arena" gekropen en heb de stierkes voorbij zien vlammen. Ze werden opgejaagd en je zag iedereen in de straten opzij springen. De jeugd probeerde de beestjes aan te raken en nog wat zotter te maken. Ik stond aan een fontein achter een klein afsluitingske, samen met Gerard en zag de beestjes voor mijn neus passeren. Wat later kwamen ze weer teruggelopen in de andere richting. Eerst enkele foto·s genomen en toen viel mijne frank dat dat oude toestelletje van mij ook kon filmen. Ik denk dat de filmkes de moeite zullen zijn want ik stond midden in de ambiance, en juist toen mijn cameraatje draaide liepen de stiertjes rechtdoor het plein vol met volk op, in plaats van hun bocht te pakken op "het afgebakende parcours". Dat was even ferme paniek bij velen die zich veilig opgesteld waanden. Nog even aanvullen dat die "straatfeesten" 2 keer per jaar een weekend lang plaats vinden. Nu is het met jonge beestjes en in augustus met grote volwassen stieren naar het schijnt. Maar de Vlaamse hospitaleros van onze gite vertelden me dat de ambulance niet voor niks daar klaar staat aan de kant: Gisteren was er een jongeman afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij had een "hoornstoot" van de stier gekregen op een gevoelige plaats en gaat het leven verder moeten zetten met 1 teelbal minder. Ik ben blij dat ik toch een beetje veilig achter het hekje stond, want , alhoewel ik al heel wat kinderen en een mooie leeftijd heb, zou ik zoiets toch niet graag meemaken...
Nog vlug aanvullen dat er geen resto te vinden was waar er nog een tafeltje vrij was en dat we onze picknick voor morgenmiddag (Mimi en Patou hadden al een heerlijke koude pasta geprepareerd met tonijn en andere lekkere dingen in) vanavond al hebben moeten opeten... Ik slaap juist ter hoogte van een raam waarvan de rolluik kapot is. Ik kreeg van de hospitalero wel een deken om ervoor te hangen maar er is niks om het deken aan op te hangen, dus wordt het slapen "in het licht". Om 21u40 liggen we toch al in bed... Het deken ligt op de vensterbank.
Voor degenen die geen Engels verstaan: "Bull Run" = stierenloop. Pamplona is wereldwijd gekend / berucht voor zijn jaarlijkse stierenloop. Maar ook in Los Arcos is het van dat. En ja VANAVOND nog wel! Ik heb mijn schoenen al opgepoetst en ingelopen om me zeker niet door zo'n stiertje te laten verrassen. Om 19u30 geven ze het "startschot" We hadden bij onze aankomst hier al gezien dat er voor de huizen in de hoofdstraat zware houten afspanningen stonden, nu weten we waarom!! Als jullie de volgende week niks meer van me horen, dan weten jullie dat ik te laat ben weggesprongen!!! Grapje, ik heb mijn engelbewaarders hier bij me, en ik heb bij de start aan velen thuis beloofd om "voorzichtig" te zijn , zodus belofte maakt schuld...
Ergens op de camino staat er een kraantje waaruit geen water maar Riojawijn (van prima kwaliteit) komt gelopen. En vandaag,Pinksteren, is het zover: ik was me daar helemaal niet van bewust (echt waar), maar een Camino loop je nooit alleen en mijn gezellen wisten het wel! Om 8u begint naar het schijnt de wijn uit het kraantje te vloeien. We hadden al besloten om er ons ritme niet echt voor te wijzigen en niet te blijven wachten. Maar ik keek toch vol ongeduld uit naar die bron. Om 6u zijn we opgestaan, ontbijt om 6u30, en weg rond 7u30. Dit is ons Spaans tijdsschema, om de hitte toch een beetje voor te blijven. Via Estella komen we aan ter hoogte van de "wijnkraan" Om 9u proberen we onze drinkbus te vullen, tevergeefs. Er vloeit niks uit het wijnkraantje links. Rechts vloeit water in overvloed "Waarschijnlijk te laat" denken we dan. In Villamajor de Monjardin ( wat een naam weer) moeten we alle drinkbussen goed opvullen want het is nog 12 km door de velden onder een blakende zon tot Los Arcos. Bij onze aankomst, na een lange picknick tussen de mieren en andere kleine zwarte beestjes, vernemen we dat het wijnkraantje met Pinksteren pas na 9u begon te vloeien.... Ja, dat zat dan even niet mee, maar het mooie Spaanse landschap heeft ons dat tegenvallertje al lang weer doen vergeten.
Villatuerta is de naam van het dorpke waar ik nu zit. Er is ook een koppel uit Zemst bij Mechelen dat hier logeert ( ze zijn per fiets), en nog veel andere nationaliteiten. Ik bofte vandaag: een dame (ik mag haar naam niet vermelden) wilde mijn " handwas " ineens samen met de hare mee doen. Mooi meegenomen hé? Het was echt niet veel hoor, slechts 2 stuks. Ik wil niet voor een profiteur doorgaan hier. s Avonds op het stemmige terras drinken we samen een fles wijn, om ik weet al niet meer wat te vieren ( ik denk mijn 2000e km of zoiets ?). Dangaan we samen naar de mis en daarna sober eten in het plaatselijke "café-restaurant" met een koppel uit Finland. Om 22u is het weer bedtijd. Ik heb daar ook mijn versleten stapschoenen achtergelaten in de gite op een rekje, want ik ben dat extra gewicht op mijn rug beu. Misschien kan een andere pelgrim ze ooit nog gebruiken. Tot later!!
En nog een andere story: Ik kom een pelgrim tegen die in de andere richting wandelt. Op zijn petje staat "winkelier" en ik vermoed met een taalgenoot te doen te hebben. Ik probeer voorzichtig : "Nederland?" ¿ "Nee, een Belg uit het Brugse". Zijn naam is Luc. "Je loopt in de verkeerde richting" "Nee, ik doe ook de camino maar met mijn fiets en mijn auto tegelijkertijd." Hij zet zijn auto ergens weg, rijdt met zijn fiets een etappe (+/-30km) verder en komt te voet terug naar zijn auto. Dan rijdt hij met de auto weer een etappe verder en stapt weer terug naar de fiets. Met de fiets weer opnieuw tot bij de auto en nog eens 30km verder zet hij de fiets weg en dan wee tevoet naar zijn auto? En, als de fiets gestolen wordt ??! Er klopt precies iets niet , maar het was heel warm vandaag, en misschien heb ik hier of daar wel iets gemist van zijn uitleg. Ik herinner me nog wel dat ie af en toe ook nog even terug naar huis reed ( met de auto) maar nu vanuit Spanje deed hij dat niet meer zo vaak ( Dat is wel al een heel eindje hé). "Ieder zijn camino" denk ik dan maar weer. Maar ik vind de mijne ietsje eenvoudiger en veel puurder...
We zijn weer al een dagje ouder en een etappe verder. Ik vergeet nog te vermelden dat ik Roos en Nicole tegenkwam, 2 leuke "Hollandse meiden" die beiden hun eerste dag op de camino stapten voor een korte tijd (= 1 weekje). Als jullie dit lezen, Roos en Nicole hebben jullie je avontuur al weer beëindigd. Ik hoop dat je de smaak te pakken hebt, jullie start was alvast super.
Ik kwam ook nog een oudere Hollandse dame tegen aan een "verkoopsstalletje" in the middle of nowhere, en raakte even met haar in gesprek. Haar vriendin vertrok en ze liep haar snel achterna. Toen wij wat later ook weg waren kwamen we haar na 1 km weer tegen in de andere richting onder de brandende zon. Ze was haar wandelstok in alle haast vergeten!! Ik voelde me een beetje schuldig. Een stuk verder nemen we onze picknick, en naast ons zit een Franse vader en zijn zoon aan de picknicktafel met alles erop en eraan (ze zijn met de auto) . Ze geven ons hun halve fles Rioja om ons water te vervangen. Mooi meegenomen en heel wat lekkerder. Als we ons buikje vol hebben gegeten komt de Nederlandse dame er weer aan, met wandelstok deze keer. Ze stelt me gerust dat ik me niet echt schuldig moet voelen. Ze heeft haar wandelstok al meermaals vergeten. Toch blijf ik me een beetje mee verantwoordelijk voelen voor de extra km·s die ze vandaag liep in die verzengende hitte. "Sorry mevrouw, oprechte sorry..."
De camino heeft zo zijn wonderen en zijn "geheime plekjes" Michelle en Alain hadden me gezegd dat ik zeker langs " Eunate" moest gaan. Een ommetje van maar een paar km. Het is een speciaal kerkje in de volle natuur en ernaast staat een oud huis uit de 13e eeuw. Dat kerkje dateert van de 12e eeuw. Het is gesloten. Maar geen nood: "ga aankloppen in het huisje daarnaast en ze doen dat kerkje open speciaal voor jou" had Alain er nog bij verteld. Zo gezegd, zo gedaan. En ja hoor, het gebeurde . We kijken wat rond en zien een sfeervol oud Romaans juweeltje. Bij het buitengaan ontdekken we dat we in het huisje ernaast kunnen slapen. De beheerders zijn een heel eenvoudig sympathiek Frans koppel. Even overleg, en we besluiten om daar te blijven alhoewel het nog vroeg is. Na het avondeten nog even terug in het kerkje. Er hangt een onbeschrijfelijke sfeer. We steken elk een theelichtje aan en bidden samen een kort gebed, ieder in zijn eigen taal, voor alle zieken op de Camino, onderweg naar Santiago. Ik kan er best in komen dat dit voor jullie thuis een brug te ver is, maar ook zulke momenten maken dat de Camino voor mij een fantastische ervaring is en zal blijven. Ex-Pelgrims kunnen zeker volgen, en ik hoop dat de anderen ook wat smaken van die ervaring
Als je Pamplona verlaat klim je de "Alto del Perdon" op. Die staat vol windmolens en je hebt er een prachtig uitzicht over Pamplona en de omgeving. Het is tegelijkertijd ook een eerste supertest voor mijn nieuwe stapschoenen. De oude bengelen werkloos aan mijn rugzak Drappy. Gelukkig heeft die overal haakjes en oogjes om je natte spullen en die versleten schoenen aan te hangen. De afdaling is echt niet van de poes, en ligt bezaaid met veel grote losse keien. Mijn voeten doen niet méér pijn dan voordien, en ik voel niks "branden" . Mijn angst van deze ochtend voor nieuwe bleinen verdwijnt beetje bij beetje. Tegen de avond maken we nog een ommetje naar een piepklein heel oud kerkje , midden in de natuur. Superverhaaltje voor de volgende keer!
Ja, Pamplona by night is alleen maar een titel, meer niet. Om 10u lagen we in ons bedje, in de grote dortoir. We hebben nog wel de tijd gemaakt om de kathedraal te bezoeken ·s avonds. Mooi, en er was een soort rozenkrans waarbij er iemand was die het vaandel droeg, en links en rechts achter hem volgden eerst de mannen en dan de vrouwen. Al zingend, samen met een klein koor, stapten ze de kerk rond. Een heel aparte sfeer, zalig om eens even alles weer te laten bezinken, dank U wel te zeggen en wat rust te zoeken. Het avondeten was niet zoals verwacht: Ik droomde al van een lekkere paëlla etc. maar al wat we overal vonden waren terraskes vol volk, met een pintje, wijntje, en soms een tapa.Geen resto·s Tot we ineens een klein Turks restaurantje vonden in een kelder. Ik bestel een kebab op een bord, want zo uit het vuistje is mijn ding niet, en een frisse pint. " No alcohol sir". Dus kebab met Sprite... Maar dat is beter dan wat kleine tapa's als je een hele namiddag niks hebt gegeten Nadien toch nog een vrij plaatsje gevonden op een terras om een lekkere pint te drinken met ons 4 , en dan werd het weer bedtijd
Wat betreft gite in Larrasoaña van enkele berichtjes terug : Er waren ook 2 lavabo´s. En in de douche was het water lauw zodat je er zeker niet te lang bleef onder staan. Het "keukentje" waar we gingen ontbijten tart ook elke verbeelding.
Nadien , op weg naar Pamplona liepen we over een smal paadje achter moeder en dochter uit Zwitserland. En een stuk verder stond de papa hen op te wachten : hij volgde met de mobilhome (volgens Mimi en Patou al enkele weken, ook in Frankrijk kwamen ze die 2 tegen, maar ze stapten alleen als het goed weer was!!) Nu was het een van de laatste dagen dat ze hulp hadden want de mobilhome keerde weer naar huis, met zijn chauffeur. Ons respect voor die 2 is niet zo groot, weer een vooroordeel wat niet zou mogen, want ze zullen gelijk met ons in Santiago aankomen (zonder hulp of taxi ???)
En nu gaan we naar de kathedraal en daarna mijn nieuwe schoenen nog wat inlopen in Pamplona.
Er hangt geen tarief aan de pc hier in Pamplona. Ik leg mijn horloge in het zicht en denk dat ik een half uur kan tokkelen. Het is maar een kwartier!!! Ik heb ineens nog maar 30 seconden de tijd om weer een munt in het gleufje van dat rotding te foefelen. Mijn buurman, die ik nog nooit eerder zag, steekt me een halve in mijn handen, maar te laat, ik ben mijn verhaaltje kwijt dat ik aan het tikken was. Ik geef hem al 30ct terug want mijn geldstuk ben ik kwijt en "eerlijk duurt het langst, ook op de camino", denk ik maar... Dan pak ik vol colère nog maar eens 2 uit mijn portemonnee. En hier volgt dan opnieuw het verhaaltje dat verloren ging: Gisteren picknick in de zon met Patou, Mimi en Gerard. In mijn picknickdoos zit een leuke geplastificeerde foto, aan een sleutelhanger vast , waarop al mijn collega´s van campus SL staan en ikzelf. Ze begrijpen niet goed dat ik al die lieve snoetjes zolang wil missen. Maar, nog erger, ze herkennen mij niet. Het schijnt dat ik BIJNA onherkenbaar geworden ben ( en dan spreek ik niet over mijn buikje) : een grijszwarte stoppelbaard en een scherper aangezicht. Jullie zijn daar allemaal verwittigd op het thuisfront!
Het is nu 19u en de kathedraal is gratis te bezichtigen om 19u30. Ik heb alleen maar een 2€ muntstuk, maar Patou ( Patricia) heeft met mij te doen en ze geeft me een stuk van 1€ om nog even de boodschappen op mijn blog te lezen. Ik heb dus nog even tijd om een leuke story te vertellen: het was maandagmorgen 8u45 en ik sta aan de ingang van de post in St.Jean-Pied-de-Port in de regen te wachten om als eerste binnen te zijn bij de opening om 9u. Enkel een koppel Koreanen staat nog voor me. Ze hebben een grote valies bij op wieltjes. Als de post , om klokslag 9u, opent hoor ik dat ze die valies willen opsturen: "Il vous faut une boite monsieur", "Je moet daarvoor een (grote) doos hebben, mijnheer". Nu verkopen ze op het kantoor wel doosjes, maar niet zo'n grote om een valies in te foefelen. Ondertussen heb ik mijn pakje al gekregen: Het zit vol met fijne sokjes, een nieuw washandje, mijn Michelin-boekje "van St.Jean-Pied-de-Port tot Santiago de Compostela"(een cadeautje onder de kerstboom van mijn dochter enkele maanden terug) en een lading druivensuiker om niet dood te vallen van de honger onderweg. Dank je wel mama om dat weer zo liefdevol voor mij klaar te maken en op te sturen. Ik weet dat ik op jou kan rekenen! Dit is het laatste pakje dat je me moet sturen op mijn Camino! Nu kan ik verder tot het einddoel. Terwijl ik wat spullen in een doos pers om terug naar huis te sturen , staan er enkele Nederlanders naast mij met een grote doos :" Amai wat is dat allemaal?" Het zijn 4 nieuwe buitenbanden voor hun mountainbikes. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke: de Nederlanders maken hun grote doos leeg, en de hulpeloze Koreanen, die niet goed weten wat ze met hun valies moeten aanvangen kijken eens naar de Nederlanders. Zonder woorden gaat de lege doos van "Nederland naar Korea": Een klein wonder, de valies glijdt juist in die grote doos. Het had een sprookje kunnen zijn, maar nee, dit is de camino op een kille maandagmorgen terwijl het al 3 dagen pijpenstelen regent !!!!!!
Ik ben nu al een halve dag in Pamplona Ik heb nog geen echte stier gezien en toch al heel wat rondgewandeld. Maar ik ben blij, heel blij Ik heb nieuwe schoenen gekocht op de vijfde of zesde verdieping van "il Inglo Cortes"of zoiets , een reuzegrote supermarkt. Ze zijn grijsblauw zegt Patou ( ik ben kleurenblind) en heel mooi! Misschien blijven ze wel proper als ik niet te veel meer in de modder moet ploeteren. Hopelijk gaat nu de pijn in mijn hiel stilaan wegebben, want ik loop daar al mee van in de Champagnestreek Daarstraks heb ik me getracteerd op een echt ijsje, eentje met 3 bollen na die desillusie van gisteravond in het restaurantje in Larrasoaña. Heerlijk!! Ik ga het hierbij laten want de pc·s kosten hier 2 per uur en ik kan niet zo heel rap typen
Hallo Ook het weer is nu veel beter en een beetje "Spaans" . We, dat zijn Gerard, Mimi (Michelle) en Patou (Patricia), lopen een korte etappe (+/-25km ) tot Larrasoaña: als je al om 7u30 vertrekt kun je heel wat km maken op een dag. 's Middags picknick in het zonnetje op een terras in een heel klein dorpje: het is te zeggen , we hebben zelf de tafeltjes en stoelen van de schaduw- naar de zonnekant verplaatst en onze drank binnen gaan bestellen en meegedragen naar buiten. We zijn 's avonds al vroeg aangekomen: de gite kost 6€ voor een overnachting: We denken:"amai da's goedkoop", maar wat later begrijpen we dat beter: een oud gebouwtje vol stapelbedden op de boven- en benedenverdieping en 1 WC zonder papier en 2 douches voor een 30-tal personen. Een "leuke" ervaring, die Spaanse omgeving , en ondanks alles slaap ik heel goed in die grote barak-slaapzaal. We moeten onze avondmaaltijd (12€) reserveren in een restaurant daar in de buurt. Als dessert koos ik een "glace". Onder dat woordje verstaan ze in Spanje een FRISCO. Dat is voor mij een zware tegenvaller als je een lekker schepijs verwacht.. Na het eten blijf ik nog een pint drinken aan de toog met Ludo. Hij is een "Kortrijksaan", een gepensioneerde boer, die ook thuis vertrokken is, met een geweldige spirit. Hij heeft een tante nonneke, zr Aleidis, die in den Berkenboom woont in de Kalkstraat naast de kliniek in St.Niklaas. Wat is de wereld klein. Ik kom alleen aan in het halfdonker op mijn sandalen, terwijl ze allemaal al slapen... En weer zijn ze de volgende morgen daar allemaal spontaan beginnen te rommelen om 6u. Dat ben ik nog niet gewoon, dat Spaanse pelgrimsritme. Maar dan ontdek ik weer iets speciaals: ik mis Michelle la Bretonne (De Bretoense)!! In de laatste etappes voor St.Jean-Pied-de-Port was zij het telkens die onze bottinnen en sokken nam als we goed en wel waren aangekomen. Ze plaatste ze ergens buiten om te verluchten. Voor we gingen slapen was zij het die dan de 3 paar bottinnen weer mee binnen nam. Ferm gemakkelijk voor mij natuurlijk. Ik had gisteren in de vooravond mijn bottinnen zelf buiten geplaatst om wat te drogen en te verluchten. Maar na die laatste pint met Ludo ..... Dus vanmorgen in die klamme sokken en schoenen gekropen en eens aan Michelle gedacht. Ik ben nu in het gezelschap van een nieuwe Michelle, Mimi. Maar voor mijn schoenen moet ik zelf zorgen van haar. De ene Michelle is de andere niet ...
In afwachting van het avondeten nog eens een frisse pint drinken met Gerard. Wie kom ik daar tegen, de "zware" Belg van heel veel mailtjes terug die veel dronk en met een caddy onderweg is naar Santiago. Hij heeft ondertussen een tendinitis opgedaan door steeds zijn veel te zware kar te moeten voorttrekken en is met het openbaar vervoer onderweg naar St Jacques. De volgende morgen staat ie weer aan een buskot te wachten op de bus naar Pamplona... Hij geeft niet op! Het avondeten is bandwerk maar best gezellig En de volgende ochtend om 6u stipt begint de klassieke muziek te spelen en gaat het licht aan in de grote slaapzaal. Blijven liggen is geen optie... Spanje is heel anders dan Frankrijk.
Dinsdagmorgen, en het regent nu al sinds vrijdagnamiddag, toen ik aankwam in St.Jean-Pied-de-Port, meer dan 3 dagen non stop. En op de koop toe hangt er deze morgen een dikke mist : 50m zicht. Niet echt opbeurend als je een etappe loopt waarvan iedereen zegt dat ze fantastisch mooi is wanneer de zon schijnt. Maar ja, "dat hoort ook bij de camino" denk ik dan maar weer. Na een uur of 2 stappen zie ik drie rode jeeps en 2 moto's van de burgerbescherming. Ze zijn op zoek naar 2 Engelse pelgrims sinds gisterenavond reeds. Hoe dat ge die in zulke dikke mistbrij moet vinden in zo een uitgebreid gebied weet ik echt niet. Afin ik ben ze niet tegengekomen.... Ik stap zo vlug ik kan alsmaar verder langs die historische oversteek, waarlangs Julius Caesar al passeerde. Hopelijk was het bij al die anderen beter weer, want dat moet echt mooi zijn in de zon. Zo arriveerde ik al om 12u30 in Roncesvalles samen met Gerard die ik ergens onderweg heb "opgepikt"en die bij mij sliep in het kleine kamertje in Orisson, in de supergrote gite die door Nederlandse vrijwilligers wordt opengehouden. Alle comfort wat een pelgrim nodig heeft en nog veel meer is beschikbaar, want alles is nog maar pas volledig gerenoveerd. Ik deed daarnet mijn handwas ( hoe vroeger je wast , hoe langer alles kan drogen) en er stond een droogzwierder GRATIS ( ondanks dat het Nederlandse vrijwilligers zijn die de boel daar runnen ) ter beschikking. Ik steek er mijn broek, zakdoek, sokken en T-shirt in en laat het ding droogzwieren.Ik krijg hem niet meer open ..... Stel je voor dat ik alles kwijt zou zijn?! Gelukkig springt de Nederlandse dame die daar in de waszaal rondloopt me bij, en ze weet een trucje om alsnog aan mijn spullen te raken.
Het zit hier nu weer eens vol debutanten van alle nationaliteiten. Een heel andere sfeer, veel drukker en met dat slechte weer niet echt plezant. Maar morgen komt er een "droge dag " volgens de meteo. Laat ons hopen
Kletsnatte Pelgrimsgroeten van een waterkieken dat hier zijn pyamavest boven zijn onderhemd met lange mouwen en een Tshirt aan heeft maar dat zich daar allemaal niks van aantrekt , want ze kennen me hier toch niet.
Ik sta een beetje voor 9u. als tweede in de rij aan het postkantoortje. Ik krijg mijn pakketje zonder problemen en stuur weer wat rommel terug naar huis: sokken, mijn "slechte" poncho, mijn zakmes, mijn documenten van de via Podiensis, mijn "Franse gsm" en oplader.Weer een kleine kilo minder gewicht mee te sleuren... En dan op weg naar de Pyreneeën, en weer alleen. Na een uur of 2 stijgen in die ellendige regen kom ik aan in Orisson, waar ik kon reserveren. Het is bijna middag en ik ga een overvol café binnen. Het is heel winderig en koud, dus bijna iedereen die daar passeert houdt even halt om op te warmen, want nadien is er 12 km niks meer dan pure natuur. Binnen in dat café heerst er een gezellige drukte, maar van opwarmen is er niet veel sprake. De deur staat meer open dan dat ze toe is en er brandt nergens een kachel , en de centrale verwarming is kapot voor het ogenblik.
Ik zoek me een plaatsje en krijg wat later de boodschap via via dat Germain al is doorgestapt. Hij vond het te vroeg om daar te blijven zitten en niks te doen heel die lange namiddag. Ik dwing mezelf om toch te blijven, want reserveren is reserveren. Kort na de middag mogen we op onze kamer van 3 stapelbedden. Ik zal slapen met 2 dames, Mimi en Patou, en verder Mario, de Canadees en Gerard. We zijn allemaal "niet-snurkers" bijeengezocht door Mario. Heel de namiddag dicht bijeen in dat kille café en babbelen met een koppeltje dat de oversteek van de Pyreneeën wilde maken en verder stappen tot Pamplona, maar ze keerden terug wegens te slecht weer. Ze wilden al eens testen wat de camino is, om dan volgend jaar een groot traject te stappen. Hun eerste kennismaking sloeg dus wat tegen, maar ze laten de moed zo gauw niet zakken. Wat later sla ik een babbel met een sympathiek koppel verplegenden. Ze werken beide in het ziekenhuis in Monaco, maar verdienen er een "normaal" loon. Wat vooraf een oneindig lange namiddag leek vloog voorbij: eens gewoon "vast" zitten en babbelen met iedereen rondom mij, omdat er niks anders te doen valt met een tasje thee, een soepje, een koffie. Ik heb daar weer veel bijgeleerd die dag. En in de late namiddag wordt dan toch de chauffage aangestoken. Er zou een stroompanne geweest zijn als gevolg van een onweder. Kan gebeuren daar... Als we ons avondmaal eten is het er gelukkig al wat warmer gestookt. Ik zit aan tafel met het koppel met de "Carrix" uit De Haan. Ze logeren een paar 100m terug richting St. Jean-Pied-de-Port maar moeten komen dineren in onze gite. We zitten vol goeie moed om het Spaanse deel aan te vatten...
Ik ben mark dejongh
De camino heeft zo zijn wonderen en zijn "geheime plekjes"
Ja, Pamplona by night is alleen maar een titel, meer niet.
Ik ben nu al een halve dag in Pamplona
