Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
24-05-2012
Addendum
Wat betreft gite in Larrasoaña van enkele berichtjes terug : Er waren ook 2 lavabo´s. En in de douche was het water lauw zodat je er zeker niet te lang bleef onder staan. Het "keukentje" waar we gingen ontbijten tart ook elke verbeelding.
Nadien , op weg naar Pamplona liepen we over een smal paadje achter moeder en dochter uit Zwitserland. En een stuk verder stond de papa hen op te wachten : hij volgde met de mobilhome (volgens Mimi en Patou al enkele weken, ook in Frankrijk kwamen ze die 2 tegen, maar ze stapten alleen als het goed weer was!!) Nu was het een van de laatste dagen dat ze hulp hadden want de mobilhome keerde weer naar huis, met zijn chauffeur. Ons respect voor die 2 is niet zo groot, weer een vooroordeel wat niet zou mogen, want ze zullen gelijk met ons in Santiago aankomen (zonder hulp of taxi ???)
En nu gaan we naar de kathedraal en daarna mijn nieuwe schoenen nog wat inlopen in Pamplona.
Er hangt geen tarief aan de pc hier in Pamplona. Ik leg mijn horloge in het zicht en denk dat ik een half uur kan tokkelen. Het is maar een kwartier!!! Ik heb ineens nog maar 30 seconden de tijd om weer een munt in het gleufje van dat rotding te foefelen. Mijn buurman, die ik nog nooit eerder zag, steekt me een halve in mijn handen, maar te laat, ik ben mijn verhaaltje kwijt dat ik aan het tikken was. Ik geef hem al 30ct terug want mijn geldstuk ben ik kwijt en "eerlijk duurt het langst, ook op de camino", denk ik maar... Dan pak ik vol colère nog maar eens 2 uit mijn portemonnee. En hier volgt dan opnieuw het verhaaltje dat verloren ging: Gisteren picknick in de zon met Patou, Mimi en Gerard. In mijn picknickdoos zit een leuke geplastificeerde foto, aan een sleutelhanger vast , waarop al mijn collega´s van campus SL staan en ikzelf. Ze begrijpen niet goed dat ik al die lieve snoetjes zolang wil missen. Maar, nog erger, ze herkennen mij niet. Het schijnt dat ik BIJNA onherkenbaar geworden ben ( en dan spreek ik niet over mijn buikje) : een grijszwarte stoppelbaard en een scherper aangezicht. Jullie zijn daar allemaal verwittigd op het thuisfront!
Het is nu 19u en de kathedraal is gratis te bezichtigen om 19u30. Ik heb alleen maar een 2€ muntstuk, maar Patou ( Patricia) heeft met mij te doen en ze geeft me een stuk van 1€ om nog even de boodschappen op mijn blog te lezen. Ik heb dus nog even tijd om een leuke story te vertellen: het was maandagmorgen 8u45 en ik sta aan de ingang van de post in St.Jean-Pied-de-Port in de regen te wachten om als eerste binnen te zijn bij de opening om 9u. Enkel een koppel Koreanen staat nog voor me. Ze hebben een grote valies bij op wieltjes. Als de post , om klokslag 9u, opent hoor ik dat ze die valies willen opsturen: "Il vous faut une boite monsieur", "Je moet daarvoor een (grote) doos hebben, mijnheer". Nu verkopen ze op het kantoor wel doosjes, maar niet zo'n grote om een valies in te foefelen. Ondertussen heb ik mijn pakje al gekregen: Het zit vol met fijne sokjes, een nieuw washandje, mijn Michelin-boekje "van St.Jean-Pied-de-Port tot Santiago de Compostela"(een cadeautje onder de kerstboom van mijn dochter enkele maanden terug) en een lading druivensuiker om niet dood te vallen van de honger onderweg. Dank je wel mama om dat weer zo liefdevol voor mij klaar te maken en op te sturen. Ik weet dat ik op jou kan rekenen! Dit is het laatste pakje dat je me moet sturen op mijn Camino! Nu kan ik verder tot het einddoel. Terwijl ik wat spullen in een doos pers om terug naar huis te sturen , staan er enkele Nederlanders naast mij met een grote doos :" Amai wat is dat allemaal?" Het zijn 4 nieuwe buitenbanden voor hun mountainbikes. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke: de Nederlanders maken hun grote doos leeg, en de hulpeloze Koreanen, die niet goed weten wat ze met hun valies moeten aanvangen kijken eens naar de Nederlanders. Zonder woorden gaat de lege doos van "Nederland naar Korea": Een klein wonder, de valies glijdt juist in die grote doos. Het had een sprookje kunnen zijn, maar nee, dit is de camino op een kille maandagmorgen terwijl het al 3 dagen pijpenstelen regent !!!!!!
Ik ben nu al een halve dag in Pamplona Ik heb nog geen echte stier gezien en toch al heel wat rondgewandeld. Maar ik ben blij, heel blij Ik heb nieuwe schoenen gekocht op de vijfde of zesde verdieping van "il Inglo Cortes"of zoiets , een reuzegrote supermarkt. Ze zijn grijsblauw zegt Patou ( ik ben kleurenblind) en heel mooi! Misschien blijven ze wel proper als ik niet te veel meer in de modder moet ploeteren. Hopelijk gaat nu de pijn in mijn hiel stilaan wegebben, want ik loop daar al mee van in de Champagnestreek Daarstraks heb ik me getracteerd op een echt ijsje, eentje met 3 bollen na die desillusie van gisteravond in het restaurantje in Larrasoaña. Heerlijk!! Ik ga het hierbij laten want de pc·s kosten hier 2 per uur en ik kan niet zo heel rap typen
Hallo Ook het weer is nu veel beter en een beetje "Spaans" . We, dat zijn Gerard, Mimi (Michelle) en Patou (Patricia), lopen een korte etappe (+/-25km ) tot Larrasoaña: als je al om 7u30 vertrekt kun je heel wat km maken op een dag. 's Middags picknick in het zonnetje op een terras in een heel klein dorpje: het is te zeggen , we hebben zelf de tafeltjes en stoelen van de schaduw- naar de zonnekant verplaatst en onze drank binnen gaan bestellen en meegedragen naar buiten. We zijn 's avonds al vroeg aangekomen: de gite kost 6€ voor een overnachting: We denken:"amai da's goedkoop", maar wat later begrijpen we dat beter: een oud gebouwtje vol stapelbedden op de boven- en benedenverdieping en 1 WC zonder papier en 2 douches voor een 30-tal personen. Een "leuke" ervaring, die Spaanse omgeving , en ondanks alles slaap ik heel goed in die grote barak-slaapzaal. We moeten onze avondmaaltijd (12€) reserveren in een restaurant daar in de buurt. Als dessert koos ik een "glace". Onder dat woordje verstaan ze in Spanje een FRISCO. Dat is voor mij een zware tegenvaller als je een lekker schepijs verwacht.. Na het eten blijf ik nog een pint drinken aan de toog met Ludo. Hij is een "Kortrijksaan", een gepensioneerde boer, die ook thuis vertrokken is, met een geweldige spirit. Hij heeft een tante nonneke, zr Aleidis, die in den Berkenboom woont in de Kalkstraat naast de kliniek in St.Niklaas. Wat is de wereld klein. Ik kom alleen aan in het halfdonker op mijn sandalen, terwijl ze allemaal al slapen... En weer zijn ze de volgende morgen daar allemaal spontaan beginnen te rommelen om 6u. Dat ben ik nog niet gewoon, dat Spaanse pelgrimsritme. Maar dan ontdek ik weer iets speciaals: ik mis Michelle la Bretonne (De Bretoense)!! In de laatste etappes voor St.Jean-Pied-de-Port was zij het telkens die onze bottinnen en sokken nam als we goed en wel waren aangekomen. Ze plaatste ze ergens buiten om te verluchten. Voor we gingen slapen was zij het die dan de 3 paar bottinnen weer mee binnen nam. Ferm gemakkelijk voor mij natuurlijk. Ik had gisteren in de vooravond mijn bottinnen zelf buiten geplaatst om wat te drogen en te verluchten. Maar na die laatste pint met Ludo ..... Dus vanmorgen in die klamme sokken en schoenen gekropen en eens aan Michelle gedacht. Ik ben nu in het gezelschap van een nieuwe Michelle, Mimi. Maar voor mijn schoenen moet ik zelf zorgen van haar. De ene Michelle is de andere niet ...
In afwachting van het avondeten nog eens een frisse pint drinken met Gerard. Wie kom ik daar tegen, de "zware" Belg van heel veel mailtjes terug die veel dronk en met een caddy onderweg is naar Santiago. Hij heeft ondertussen een tendinitis opgedaan door steeds zijn veel te zware kar te moeten voorttrekken en is met het openbaar vervoer onderweg naar St Jacques. De volgende morgen staat ie weer aan een buskot te wachten op de bus naar Pamplona... Hij geeft niet op! Het avondeten is bandwerk maar best gezellig En de volgende ochtend om 6u stipt begint de klassieke muziek te spelen en gaat het licht aan in de grote slaapzaal. Blijven liggen is geen optie... Spanje is heel anders dan Frankrijk.
Dinsdagmorgen, en het regent nu al sinds vrijdagnamiddag, toen ik aankwam in St.Jean-Pied-de-Port, meer dan 3 dagen non stop. En op de koop toe hangt er deze morgen een dikke mist : 50m zicht. Niet echt opbeurend als je een etappe loopt waarvan iedereen zegt dat ze fantastisch mooi is wanneer de zon schijnt. Maar ja, "dat hoort ook bij de camino" denk ik dan maar weer. Na een uur of 2 stappen zie ik drie rode jeeps en 2 moto's van de burgerbescherming. Ze zijn op zoek naar 2 Engelse pelgrims sinds gisterenavond reeds. Hoe dat ge die in zulke dikke mistbrij moet vinden in zo een uitgebreid gebied weet ik echt niet. Afin ik ben ze niet tegengekomen.... Ik stap zo vlug ik kan alsmaar verder langs die historische oversteek, waarlangs Julius Caesar al passeerde. Hopelijk was het bij al die anderen beter weer, want dat moet echt mooi zijn in de zon. Zo arriveerde ik al om 12u30 in Roncesvalles samen met Gerard die ik ergens onderweg heb "opgepikt"en die bij mij sliep in het kleine kamertje in Orisson, in de supergrote gite die door Nederlandse vrijwilligers wordt opengehouden. Alle comfort wat een pelgrim nodig heeft en nog veel meer is beschikbaar, want alles is nog maar pas volledig gerenoveerd. Ik deed daarnet mijn handwas ( hoe vroeger je wast , hoe langer alles kan drogen) en er stond een droogzwierder GRATIS ( ondanks dat het Nederlandse vrijwilligers zijn die de boel daar runnen ) ter beschikking. Ik steek er mijn broek, zakdoek, sokken en T-shirt in en laat het ding droogzwieren.Ik krijg hem niet meer open ..... Stel je voor dat ik alles kwijt zou zijn?! Gelukkig springt de Nederlandse dame die daar in de waszaal rondloopt me bij, en ze weet een trucje om alsnog aan mijn spullen te raken.
Het zit hier nu weer eens vol debutanten van alle nationaliteiten. Een heel andere sfeer, veel drukker en met dat slechte weer niet echt plezant. Maar morgen komt er een "droge dag " volgens de meteo. Laat ons hopen
Kletsnatte Pelgrimsgroeten van een waterkieken dat hier zijn pyamavest boven zijn onderhemd met lange mouwen en een Tshirt aan heeft maar dat zich daar allemaal niks van aantrekt , want ze kennen me hier toch niet.
Ik sta een beetje voor 9u. als tweede in de rij aan het postkantoortje. Ik krijg mijn pakketje zonder problemen en stuur weer wat rommel terug naar huis: sokken, mijn "slechte" poncho, mijn zakmes, mijn documenten van de via Podiensis, mijn "Franse gsm" en oplader.Weer een kleine kilo minder gewicht mee te sleuren... En dan op weg naar de Pyreneeën, en weer alleen. Na een uur of 2 stijgen in die ellendige regen kom ik aan in Orisson, waar ik kon reserveren. Het is bijna middag en ik ga een overvol café binnen. Het is heel winderig en koud, dus bijna iedereen die daar passeert houdt even halt om op te warmen, want nadien is er 12 km niks meer dan pure natuur. Binnen in dat café heerst er een gezellige drukte, maar van opwarmen is er niet veel sprake. De deur staat meer open dan dat ze toe is en er brandt nergens een kachel , en de centrale verwarming is kapot voor het ogenblik.
Ik zoek me een plaatsje en krijg wat later de boodschap via via dat Germain al is doorgestapt. Hij vond het te vroeg om daar te blijven zitten en niks te doen heel die lange namiddag. Ik dwing mezelf om toch te blijven, want reserveren is reserveren. Kort na de middag mogen we op onze kamer van 3 stapelbedden. Ik zal slapen met 2 dames, Mimi en Patou, en verder Mario, de Canadees en Gerard. We zijn allemaal "niet-snurkers" bijeengezocht door Mario. Heel de namiddag dicht bijeen in dat kille café en babbelen met een koppeltje dat de oversteek van de Pyreneeën wilde maken en verder stappen tot Pamplona, maar ze keerden terug wegens te slecht weer. Ze wilden al eens testen wat de camino is, om dan volgend jaar een groot traject te stappen. Hun eerste kennismaking sloeg dus wat tegen, maar ze laten de moed zo gauw niet zakken. Wat later sla ik een babbel met een sympathiek koppel verplegenden. Ze werken beide in het ziekenhuis in Monaco, maar verdienen er een "normaal" loon. Wat vooraf een oneindig lange namiddag leek vloog voorbij: eens gewoon "vast" zitten en babbelen met iedereen rondom mij, omdat er niks anders te doen valt met een tasje thee, een soepje, een koffie. Ik heb daar weer veel bijgeleerd die dag. En in de late namiddag wordt dan toch de chauffage aangestoken. Er zou een stroompanne geweest zijn als gevolg van een onweder. Kan gebeuren daar... Als we ons avondmaal eten is het er gelukkig al wat warmer gestookt. Ik zit aan tafel met het koppel met de "Carrix" uit De Haan. Ze logeren een paar 100m terug richting St. Jean-Pied-de-Port maar moeten komen dineren in onze gite. We zitten vol goeie moed om het Spaanse deel aan te vatten...
Ik koop wat postkaartjes en zoek ook een reisgids, de zogenaamde « Duitse Rother » voor mijn laatste grote etappe in Spanje van +/- 800 km tot in Santiago. Hierin staat ook steeds wat uitleg over de regio, de bezienswaardigheden, een goede landkaart en niet onbelangrijk: de afstanden en overnachtingsmogelijkheden. Ik ga voor de Franse versie. Deze is uitverkocht in een winkeltje, maar ik geef de moed niet op en ik vind het boekje gelukkig nog in een andere shop.
Ik krijg honger. Ineens zie ik daar Germain weer zitten in zijn eentje, achter een grote pot vol kleine mosseltjes.Ik vraag of ik bij hem mag komen zitten en eten. We vertellen gezellig over de gewone dingen des levens, zijn fietsclub en de jaarlijkse joggingwedstrijd die hij al heel veel jaren mee organiseert. Ineenseen vriendelijke goeiendag : Ik herken de 4 luxepelgrims, die maar geen gewicht kwijt raakten als ze stapten. Leuk om ook hen nog eens terug te zien, want je hebt al snel een band, ook met anders gestemden. Het is vandaag hun laatste stapdag geweest. Na de middag krijg ik opeens een sms-je van Eric. De pelgrim die ik tegenkwam in Vezelay is bijna aangekomen in St.Jean-Pied-de-Port. We volgden 1200 km lang dezelfde route, met +/- 1 dagje verschil.We gaan een tasje koffie drinken en praten wat bij. Hij is nog steeds in volle vorm!Wat was dat gezellig om onze avonturen al die tijd even op een rijtje te zetten. Hij heeft onze sporen in de sneeuw gezien en gevolgd daar op de col du Béal... Een super weerzien, maar onze wegen gaan weer uiteen want hij neemt de camino del Norte, zoals Michelle en Alain vanmorgen. Wat is die camino toch ondoorgrondelijk,ik begrijp het soms echt niet
Overmorgen is mijn lieve vrouwtje jarig !! Misschien vind ik ondertussen geen PC meer en daarom nu al via deze weg een woord van dank en mijn felicitaties: Irma, Je geeft me de kans om deze geweldige tocht te maken. Ik laat je heel lang alleen maar ben in gedachten veel bij jou. Je doet het heel goed daar. Nog eens DANK U WEL voor je liefde voor mij En daarom nu nog een liedje:
You are the answer to my lonely prayer, You are an angel from above I was so lonely untill you came to me With the wonder of your love. I don't know how i ever lived before You're my life , my destiny! Oh my darling , i love you so You mean everything to me
GELUKKIGE VERJAARDAG van uit St. Jean-Pied-de-Port en 3 kusjes
Papa
PS Wie kent nog de zanger van deze mooie ballade? Een pint voor degene die eerst reageert.
Ja het is maandagmorgen,en jullie weekend en ook mijn rustdag zitten er op. Het regent hier nog steeds zonder ophouden in St .Jean-Pied-de-Port. Naar het schijnt is regen zoveel uren/dagen na elkaar ook hier zeldzaam. Een schrale troost Ik heb dit keer wel heel wat beter geslapen in mijn kleine kamertje met 5 stapelbedden : er waren maar 5 slapers vannacht (ook al zeldzaam ), ondermeer Marc en André, een identieke tweeling van een jaar of 60 uit Canada. Vooraleer mijn tocht aan te vatten trek ik naar het postkantoortje om mijn "poste restante" op te halen. De post opent maar om 9u.Ik heb weer wat rommel bijeengestoken om naar huis te sturen: mijn "Franse gsm"+oplader, een zakmes, plastic lepel en mes, sokken, poncho en boekjes met documentatie over de Via Podiensis...Je kan je niet voorstellen hoe fijn dat is : overtollige dingen terug naar huis sturen om 1kg gewicht te "winnen". Ik ben ook al even goeiendag gaan zeggen in de kerk en alles op een rijtje gezet : al dat moois dat ik al heb mogen beleven sedert mijn vertrek 2.5 maanden terug op 3 maart. Ik had het me toch nog anders voorgesteld. dat geweldige pelgrimsavontuur. Rondwandelen door het dorpje is geen optie omwille van de immer neergutsende regen, dus ben ik maar voor de 3e keer naar de opvang voor pelgrims getrokken om jullie nog wat te vertellen. Vorig jaar passeerden hier 39.700 pelgrims met tientallen verschillende nationaliteiten !!
Mijn copain Germain is al op weg, want hij stapt niet zo snel. Voor een 70 jarige heeft hij nog een geweldige savoir-vivre en vanmiddag zie ik hem terug in Orisson. En nu stilaan tijd om verder te trekken naar de post, in de regen
Ik ben al 2 keer heel het stadje St.Jean-Pied-de-Port rondgewandeld ( gelukkig met een paraplu die de hospitalero me leende). Ondertussen heb ik al een metalen drinkbus gekocht (die mijn water hopelijk wat langer fris zal houden) en een nieuw regenzeil. Verder ook nog een "sac de viande", een laken dat aan 3 kanten is toegestikt, zoals een slaapzak, om te gebruiken in de goedkope Spaanse slaapplaatsen. Het regent al heel de tijd pijpenstelen,dus zet ik me nog maar eens aan de pc. Deze week echt gebeurd: Picknick in een weide op het middaguur gevolgd door een siësta en effe tijd om SMS-ke te sturen naar Debbie. Ze is een jonge collega die, terwijl ik onderweg ben naar Santiago, huwt met Joeri. Ik ben de juiste datum vergeten en weet nog vaag dat het tussen de 20e en de 30e is. Ik tik mijn boodschap in maar stuur het naar een verkeerde bestemmeling.... Kan gebeuren hé. Al direct berichtje terug om te zeggen dat de dame in kwestie al een hele poos getrouwd is en dat dat zo blijft. Ze weet ook niet van welke Mark het komt. Dus vlug even bellen om alles uit te leggen en ze heeft alle begrip voor mijn foutje. Dag An, onze super-babysit van heel lang geleden en veel groetjes van op mijn lange tocht.
Maar dit is nog niet het einde van mijn miserie : Ik stuur mijn felicitaties naar Debbie en krijg prompt een antwoord dat ik de eerste ben om hen beide te feliciteren: Ik ben een maand te vroeg... Ze vraagt me in één tijd om voor goed weer te zorgen de volgende maand. Debbie, bij deze: ik doe wat ik kan en er is een redelijke kans dat het zal lukken en dat je goed weer zal hebben op je trouwdag op 23 juni. Als het op het allerlaatste nipperke toch nog zou mis lopen met dat super goed weer, bedenk dan het volgende : MARRIAGE PLUVIEUX, MARRIAGE HEUREUX
De caravan waar we slapen staat in Uhart mixe.Ik begin met te vertellen dat de 70e verjaardag van Michel niet is gevierd, ondanks onze pogingen en tips voor een klein gezellig al dan niet sober feestje. Maar Michel ging er totaal niet op in. Van een ECHTE pelgrim gesproken... En `s nachts was er een flinke regenbui met enkele donderslagen. Toch zijn Fanny en Joémie niet komen aankloppen bij ons om veilig in de caravan te slapen... We hebben al vroeg het ontbijt genomen, want Michelle zit met stress : ze heeft een afspraak bij de kapper om 16u in St Jean-Pied-de-Port. Bij het vertrek `s morgens zegt Elisabeth (de dame die me enkele dagen voordien een koffie serveerde in "the middle of nowhere") dat er nog een tubeke crème op de tafel ligt. Het is mijn zonnecrème. Hier kom ik weer goed weg. Want onder de brandende zon ontdekken dat je dat tubeke ergens vergeten bent zou niet zo plezant zijn natuurlijk. Maar de eerstkomende dagen heb ik zeker geen zonnecrème nodig. Het is mistig en de wolken hangen laag, en dat blijft zo nog even. Op de middag eten we wat onder een groot afdak van een boerderij. Er ligt in de ijskast zelfgemaakte yoghurt en kaas, en verder is er koffie,thee, frisdrank. Binnen staat er een grote feesttafel gedekt voor de hele familie die op visite komt.We geraken er niet bij....Het begint flink te regenen en dus blijven we maar een poos langer zitten dan gewoonlijk. Uiteindelijk stappen we op tussen de druppeltjes door. In dat dorpje is het gemeentehuis en de kerk 1 geheel. De laatste kilometers naar St.Jean- Pied-de-Port lopen we nog maar eens in een stevige regenbui.
In de gite waar we slapen zitten er weer een heleboel beginners zoals in Le Puy-en-Velay: je herkent ze aan hun nieuwe schoenen, hun propere kleren, hun stress voor het onbekende. Ik voel me zo een beetje als een universitair die naar de schachten kijkt... We slapen in een veel té kleine ruimte met 5 stapelbedden. Er is toch wel een snurker bij zeker. Gevolg, lang wakker liggen en niet echt fris opgestaan vanmorgen. Er sliep een bonte mengeling van veel nationaliteiten: Een Koreaan, een Ierse, 2 Zuidafrikanen, 3 Fransen en 2 Belgen en 1 Nederlander. De Belgische is van Luik en ze is thuis te voet vertrokken. Het is haar 2e poging. Vorig jaar is ze gestopt met een stressfractuur. Dit jaar weer op weg en na enige tijd had ze weer last van datzelfde euvel. Dan heeft ze onderweg maar een fiets gekocht en ze is er toch al mee tot hier aan de Spaanse grens geraakt. Vanmorgen is ze aan de oversteek van de Pyreneeën begonnen. Het regent nu weeral enkele uren zonder ophouden.... Deze morgen heb ik Michelle en Alain op weg gezet naar de Camino del Norte: weer een stel super-vrienden die ik achterlaat, maar ik kom ze misschien nog wel tegen in Santiago de Compostela over 800km??!! Nu zit ik wat te tokkelen op mijn rustdag op een pc in de "accueil des pèlerins" in St.Jean. Ik ben vanmorgen ook naar de H.Mis op zondag in het Baskisch geweest: Wat een ervaring! Al die Basken zingen uit volle borst, echt mooi. Ik heb weer wat vitamientjes opgedaan in mijn hoofd om verder te trekken. En bij het buitengaan kom ik Germain weer tegen en we gaan samen een koffie drinken om droog te zitten. Dan ga ik wat postkaartjes schrijven en nog maar eens wat op de gratis pc schrijven. Na het middageten (zie verder ) neem ik Germain mee naar de gite waar ik slaap.Tijd om weer afscheid te nemen, van jullie dit keer, want de "accueil" gaat sluiten binnen 5 minuten. Morgen hopelijk wat minder regen voor mijn eerste stukje in de Pyreneeën ( ik heb een slaapplaats in Orisson kunnen reserveren met veel geluk) zodat de oversteek in 2 stukken gebeurt. Dat is mooi meegenomen bij dit strontweer. Eigenlijk was het de bedoeling om bij mooi weer mijn tijd te nemen om van die prachtige bergketen te genieten, maar het draait anders uit...
Bij het vertrek in die mooie gite krijgen we nog een baguette en enkele appels mee, want er is onderweg geen bevoorrading. Het zwembad hebben we niet gebruikt Gite l'Escargot,dat is waar ik nu slaap in een plaatske in het Baskenland met een onmogelijke Baskische naam.
Het Baskisch is een taal die met geen enkele andere taal iets te maken heeft. Ze zit vol rare en moeilijk uitspreekbare woorden. Ze zijn daar ongelooflijk gastvrij en sympathiek in die gite. De spreuk die er bij de inkom hing was zeer toepasselijk voor hen: " L'Accueil, c'est grand ouvrir sa porte et n'attendre personne".
De eigenaar leende ons zijn auto om een paar km verder een mooi kapelletje uit de 12e eeuw te bezoeken dat enkel in de namiddag open is en waar we morgenvoormiddag voor een gesloten deur zouden staan. Raar om nog eens mee te rijden in een auto.Alain heeft gereden, zonder rijbewijs in zijn zak te hebben. Maar dat is hier allemaal niet zo'n probleem. In het kleine kapelletje was er een gids die wat uitleg gaf over dat juweeltje in het midden van de natuur. Ik ga nu mijn companen opzoeken want er zijn nog verschillende anderen die de PC hier willen gebruiken
Gisterenavond sliepen we in Lichos in een hele chique gite met een zwembad: een 2-persoonsbed en nog een soort opklapbed aan de kant op 1 kamer.Uiteraard kwam ik in het opklapbed terecht en vanmorgen is het omgekanteld, met mij erop... Ik had nochtans gezegd dat ik het liefste in dat 2-persoonsbed sliep, maar we raakten er niet uit wie er dan naast mij zou liggen. Bij het avondmaal zaten we samen met nog 2 andere koppels, in "stadskledij" die ook wandelden. Op de badkamer vonden we een weegschaal en ik constateerde dat mijn gewichtsverlies nog steeds niet gestopt is: al 7kg. minder. Ook Alain is al enkele kg lichter, maar hij is nog niet zo lang op stap. Een dame van de "luxestappers" zei dat ze niet afviel wanneer ze stapte. We gingen er niet op in, maar op de slaapkamer hadden we onze bedenking: wij zouden ook niet afvallen als we onze rugzak niet zouden meesleuren en als onze dagelijkse etappe 10km korter is en als we maar voor 10 dagen op stap zijn.Je mag geen appels met peren vergelijken hé!!
Het rode petje is niet al te groot en in Sauvelade zag ik een grotere "hoed" liggen met een koordje eraan. Er stond op "Icuazu, Argentina". Het gebeurt wel meer dat de pelgrims wat vergeten of bewust achterlaten voor degenen die na hen komen. Dus ik heb het uitgewassen en in mijn "Drappy" gestoken voor de momenten waarop de zon ongenadig hard op mijn nek zal branden. Tot nu toe heb ik de vondst nog niet nodig gehad ((de Franse kranten schreven over het weer tot nu toe: “het jaar dat het weer de zomer vergeten is”) . Maar de warmte zal , aan de andere kant van de Pyreneeën wel komen denk ik.
En ik heb nog wat anders gevonden op straat : een rubberdop die past op mijn wandelstok. Bijgevolg is mijn wandelgeluid weer een beetje minder enerverend voor sommigen: de stok zonder tsjoep in het gras aan de kant van de wandelweg, de stok met de tsjoep op de macadam.
Ik zit hier in een gite ergens in het Baskenland (Uhart Mixe) Vanavond slapen we met 4 in een STACARAVAN, naast de gite zelf: Michelle en Alain en ikzelf, en dan nog een Michel, een man die vandaag 70 wordt!! (de kleine die zo snel liep dat zijn grote struize vriend er de brui aan gaf , toen we bij Frits de Duitser sliepen enkele tijd terug). We stellen hem voor om dat te vieren op de één of andere manier, met bubbels of wijn, uitbundig of intiem, maar hij gaat er niet op in. Nu ja , dan vieren we met ons 3 wel iets anders ... In een tentje op de camping waar de caravan staat, slapen, jawel Fanny en Joémie ergens want de gite is vol en de caravans ook. Maar ik ging vertellen over Germain: een crème van een kerel, die gepassioneerd is door het wielrennen, en die mijn vriend werd dank zij de massage met zijn crème. In Sauvelade heb ik uiteraard zijn rug nog een keertje ingesmeerd toen hij het kamertje deelde met mij... Hij is 70 jaar en komt uit een gezin met heel veel kinderen. Hij had aan zijn oudste broer beloofd dat ie voor hem zou zorgen. Dat heeft hij dan ook heel plichtsbewust gedaan , en toen die in het rusthuis was , ergens in de buurt waar hij woonde (Arneke , nabij Duinkerken) ging hij hem 2x per week bezoeken, maar nooit op vaste dagen. Vorig jaar is zijn broer gestorven en nu zit hij dus op de Via Podiensis, zijn levensdroom. Hij heeft al een km of 700 gestapt ondertussen. Zijn vrouw baatte een kleine kruidenierszaak uit , geërfd van haar ouders, in Arneke. De winkel was bijna altijd open en in heel zijn leven zijn ze maar een paar keer heel kort op vakantie geweest. Zijn vrouwtje heeft zijn rugzak klaargemaakt met superveel liefde: alleen het beste zit er in, en dat heeft zo zijn repercussies op het gewicht. Hij vertrok in Le Puy met 18 kg (ter info de mijne weegt er nu 10kg + 1kg eten). Dus besloot hij om wat terug te sturen. Maar om zijn vrouwtje thuis niet te "kwetsen" stuurt ie alles naar zijn dochter, die arts is in de buurt van Lauzerte, waar ik al gepasseerd ben. Eens was ie in het postkantoor om zijn slaapzak terug te sturen, een heel speciaal model met metalen beugels dat wel 3kg woog. Hij moest aan een toevallige bezoeker van het kantoor vragen om hem te helpen om die slaapzak samen te persen in een kartonnen doos voor de verzending. Na veel moeite is dat gelukt en het pak zag er uit als een reuzegrote rugbybal. De rol plakband van het postkantoor heeft hij bijna volledig opgebruikt om die "opgeblazen doos" stevig dicht te tapen. Ik weet niet of alles perfect is aangekomen. Verder zingt Germain ook op elke begrafenis en andere diensten die plaats vinden in zijn parochiekerk, en hij zet zich belangeloos in voor 101 andere zaken in de parochie. Bovendien is hij secretaris van de club wielertoeristen en ook van de joggingclub. (hij is allergisch aan computers en nog een echte "ambachtelijke" boekhouder) Maar nu is ie voor 2 maanden weg voor zijn levensdroom, zijn Camino. Tot zo ver Germain.
Ik kom morgen aan in St. Jean-Pied-de-Port en ik heb voor zondag een rustdag voorzien. Maandag volgt dan een etappe tot Orisson, ergens bijna halfweg op de oversteek van de Pyreneeën. Dus ik zal hem daar weer wel eens tegenkomen, de man die mijn hart gestolen heeft.
Ik ben mark dejongh
Ik ben nu al een halve dag in Pamplona
Gisterenavond sliepen we in Lichos in een hele chique gite met een zwembad: een 2-persoonsbed en nog een soort opklapbed aan de kant op 1 kamer.Uiteraard kwam ik in het opklapbed terecht en vanmorgen is het omgekanteld, met mij erop...
Ja , in Sauvelade komen we aan aan de oude "abbaye".
