Wanneer ik op zondagmorgen rond een uur of 10 weer uit de receptie van het Paradorhotel kom gestapt, in mijn gewone pelgrimsoutfit (het is daarom dat ze ons in een klein refterke steken natuurlijk juist naast de keuken:-P) loop ik de helling af naar de garage om mijn trouwe metgezel Drappy weer op te halen.
Ik vertoef in mijn hoofd nog een beetje in die totaal andere chique droomwereld.
Er komt een oudere man met een pelgrimshoedje omhoog gestapt. Ik kijk, en kijk. Die ken ik toch ?!
"Germain?" zeg ik aarzelend. We vallen mekaar in de armen en kunnen niks meer zeggen. We wenen alle 2 van geluk.
Germain is de man met de zere rug die ik enkele keren met een superzalfke heb ingewreven. Vanaf de Pyreneeën zijn onze wegen toevallig uiteen gegaan. Hij ging verder waar ik, in die pletsende regen gestopt ben in Orisson. Ik heb steeds gedacht: "die zie ik wel weer". Maar op het laatste had ik die hoop opgegeven...:-(
We zetten ons op een stenen bank aan de rand van het grote plein.
Germain stond elke dag heel vroeg op in Spanje en wandelde etappes van 30-35km. Zodoende was hij al enkele dagen voor mij in Santiago aangekomen. Dan is hij gewoon nog verder tot in Finisterre doorgestapt, die oude rakker.
Daar aangekomen heeft hij een postkaartje naar mij thuis opgestuurd vertelt hij nog.

Dat is ondertussen al aangekomen en ik laat jullie mee genieten:

" A mon ami sur le chemin, MARK, le meilleur des kinéthérapeutes que je remercie.
Je suis arrivé à SANTIAGO le 19 juin en pleine forme. J'ai donc poursuivi à Finisterre.
Quel merveilleux pèlerinage dans une excellente ambiance.
Très très heureux de t' avoir rencontré. Amitiés". Germain.

We ontdekken dat we dezelfde bus van Eurolines nemen om weer huiswaarts te keren.
Ineens krijg ik een sms-je van Michelle en Alain, het Bretoense koppel dat met me meestapte in Baskenland tot in St. Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën. Ze zijn juist aangekomen via de Camino del Norte. Germain kent ze ook nog en we spreken af na de pelgrimsmis in het midden van het grote plein.
Als ik bijgebabbeld ben met Germain gaan we samen naar de pelgrimsmis van 12u.  Het is nog maar pas half 11, maar Germain wil al vertrekken naar de kathedraal. "Hou een stoeltje voor me vrij" vraag ik hem en ik breng eerst mijn rugzak nog naar een plaats waar ik hem voor 1€ per dag veilig kan achterlaten.
In de kathedraal zit ik, dank zij Germain, op de derde rij, aan de kant van de zijgang.
De botafumeiro hangt weer klaar. Er is ook een Portugees koor, begeleid door een klein klassiek orkest dat de mis mee opluistert. Heel mooi. In afwachting van de mis hebben we nog een babbel met een Waals koppel op de rij achter ons : "Ik ben 10 kilo's afgevallen"  zegt de meneer, "et j'ai perdu 2 tonnes dans ma tête". Ik herken dat gevoel onmiddellijk : met dit korte zinnetje omschrijft hij feilloos het gevoel waar ik tot op heden geen woorden voor vond.
De kerk zit ondertussen afgeladen vol. Er zitten zelfs tientallen kinderen op de koude stenen vloer, in de gang tussen de stoelen. De spanning en ambiance als de koord van het wierookvat wordt losgemaakt, is om te snijden. Een tweede keer kan ik het gevaarte zien zwieren, maar ditmaal komt het als het ware naast mijn hoofd voorbijgezwaaid. Als ik zou springen kan ik hem bijna vastgrijpen....(niet aan te bevelen natuurlijk)
Na de middag eerst een paar glazen witte wijn op een gezellig zonnig terrasje met Alain, Michelle en Germain als apéro, gevolgd door weer een "Menu pèlerin" in restaurant Casa Manolo. We zijn er, als gevolg van de uitgebreide aperitief, de allerlaatste eters van de middagshift! Voor mij geen probleem want ik heb niet veel meer te doen.
En dan wordt het tijd om op te stappen richting  busstation om daar samen met Nicolas naar de zonsondergang in Muxia te trekken.

Wat een zondag was dat weer, daar in Santiago de Compostela!

Pelgrimsgroeten

Mark