Ik kom aangestapt in het centraal station in Antwerpen. Het is er allemaal veranderd de laatste jaren en ik voel me daar niet goed meer thuis alhoewel ik er als kind jarenlang elke zaterdag de trein opstapte naar huis.
Als ik via het Astridplein binnen stap zie ik aan mijn rechterzijde een kartonnen bord op de grond staan met daarop vermeld:  "TICKETS"
Ik kan alles wat op me afkomt niet meer zo snel ordenen na 30 uur in die stomme bus en stap naar binnen: " Eén enkel Sint Niklaas aub"
"Meneer, dat is niet hier, dit is ne winkel van GSM's"
Ik durf dat jonge verkoopsterke niet meer aan te kijken en draai me vlug om zonder nog iets te zeggen.
Thuis geraken is precies veel moeilijker dan al de rest ?!?:-D
Om af te sluiten : Het is me gelukt om via een automatische biljettendistributeur mijn ticket vast te krijgen en ik ben gelukkig op de juiste trein gestapt. Ik zat er bij iemand die ook op de bus zat vanuit Santiago. Het bleek een sportieveling uit St.Niklaas te zijn die per fiets zo snel mogelijk van St Niklaas tot ginder wilde geraken. Ik begreep hem echt niet ...:?:

De aankomst in St.Niklaas : daar stond ze dan , mijn schat, om me weer mee te voeren naar huis, waar alle kinderen en kleinkinderen me opwachtten.

Het is mooi geweest, ontzettend mooi.

En nu moet ik weer terug "gewoon" worden , bijna zoals ik was maar niet helemaal want ik weeg wel 7 kg lichter en in mijn hoofd ben ik 2 ton ballast kwijt, zoals ik ontdekte in de kathedraal van Santiago.

BEN IK GEWORDEN WIE IK BEN ?
JA, ONGETWIJFELD TOCH WEL EEN BEETJE !!

De laatste (?) pelgrimsgroeten

Mark