Laia, de jonge Spaanse van Barcelona, had me gezegd dat de zonsondergang daar supermooi was.Vol verwachting zit ik dus op die bus naar Muxia te dromen van dat laatste wat ik nog te goed denk te hebben.
Het is stralend weer en de reis verloopt vlekkeloos tot ...
We naderen Muxia en ineens zien we een lage wolk in een vallei hangen.
Een speciaal effect, zoals je dat overal in de bergen vaak ziet. De bus rijdt verder en we komen wat later aan in Muxia in de complete mist ...:cry::cry::cry:
We zoeken de albergue municipal op 1km van de stopplaats.
"Completo". Nicolas gelooft het niet en we stappen samen binnen. De receptie is al gesloten en we lopen gewoon door tot in de slaapzaal. Daar zien we met eigen ogen dat er op elk bed een rugzak staat...We proberen de verantwoordelijke nog om te praten om ons op een zetel in de living te laten slapen... Hij is niet te vermurwen.:-(
Terug naar het centrum. Daar is er sinds 3 dagen nog een splinternieuwe gite geopend naar het schijnt.
Daar is nog wel wat plaats in de zaal met stapelbedjes!!
De volgende morgen staan we al om 6u muisstil op. Na het vroege ontbijt in een klein caféetje, waar er al een eenzame man op een eenarmige bandiet aan het spelen is, trekken we naar de Virxe da Barca. Het zal de laatste omweg zijn die ik maak op mijn tocht.
En het is weer de moeite waard: In de ochtendmist duikt op de rotskust een klein kerkje op (18e eeuw) naast een mini vuurtorentje.
Door de bossen trekken we dan richting Finisterra (Fisterra in het Galicisch). In de late voormiddag zoeken we een rustplaats.
Er staat een verwilderd bushokje waarin 2 vrouwelijke pelgrims zitten. We vragen beleefd of we erbij mogen : Moeder en dochter uit San Francisco zijn zowat de laatste pelgrims die ik zal ontmoeten. In Lires eten we een bocadillo sandwich. De serveuse wil maar niet lachen, ...

Wat verder zijn we onze weg bijna kwijt. En juist op dat ogenblik komt er een norse boer aan. Hij zegt niet veel maar wijst ons de richting waar we heen moeten...
Een beetje verder kruipt een slangetje de weg over. De rest van de dag verloopt rimpelloos: langs afgebrandde bossen komen we tenslotte aan op de allerlaatste eindbestemming : Finisterra.
In Finisterra vertrekt onze bus om 16u45. We hebben nog juist tijd om de laatste stempel in onze credential te laten zetten en om een laatste pint op een terras te drinken. Tijd om naar het verste punt te gaan in Finisterre waar de kleertjes worden verbrand is er niet meer.
Maar ik ben dan toch nog in dat symbolische einde van de oude wereld, Finisterre, geraakt ( half bus/half te voet). Als we opstappen op de bus staan Michelle en Alain daar weer, om nu voor goed (?) afscheid te nemen.
Rond 19u staan we terug in Santiago de Compostela.

Pelgrimsgroeten,

Mark