Aan de bushalte is het een drukte van jewelste en Germain staat er al (natuurlijk).Ook zie ik Isabelle, de dame die met Hugo meestapte, en Judith, en Nicolas, en ...
De chauffeur spreekt enkel Spaans en/of Portugees en is allesbehalve vriendelijk. Met een half uur vertraging zijn we dan vertrokken richting Burgos.
Germain heeft zich op de laatste bank achteraan genesteld. We hebben er heel veel beenruimte. Naast mij zit Judith, de Duitse, pas afgestudeerde arts die ik sinds Foncebadon geregeld ergens tegenkwam.

Na 2u  stopt de bus ineens voor de overstap op een groot plein waar er een paar tientallen bussen samenkomen: De chauffeur mompelt wat in de micro in onverstaanbaar Spaans en vertikt het om te herhalen. "Trekt uwe plan maar."
Buiten is het bloedheet. Wat een geluk dat we die hittegolf niet hadden terwijl we stapten. In het wegrestaurant nemen we een maaltijd en we delen een laatste fles wijn : Nicolas, Germain, ?? en ikzelf.
Er staan wel 15 reisbussen naar alle delen van Europa.
Bus 650 naar Amsterdam is er nog niet. Als ze wat later aankomt is de chauffeur al even "gastvrij en sympathiek" als de vorige.
Germain nestelt zich weer aalvlug, ondanks zijn hoge leeftijd, op de laatste rij : een fatale vergissing zal achteraf blijken want de bus zit stampvol en deze keer is er geen extra beenruimte daar.:cry: Voor ons zitten 2 Portugezen en naast mij een lieve oude Antwerpse dame (88jr). Ze is zeer slecht te been. Ze is weduwe, en was gehuwd met een Spanjaard uit Galicië. Omdat ze zelf niet meer kan rijden sukkelt ze nu met die bus zo ver op familiebezoek voor een paar weken. In de voornacht stoppen al de bussen van Eurolines met een andere bestemming op hetzelfde tankstation aan de kant van de autostrade, en zo zie ik Nicolas nog even van ver terug door het venster…
Na enkele uren zetten de Portugezen voor ons hun zetel in ligstand. We voelen ons als sardientjes in een blik want de rugleuning van onze zetel kan niet meer verder achteruit geplaatst. Het is muf en warm en er hangt geen al te fris geurtje. Slapen lukt niet natuurlijk, en de airco blaast veel te hard als we hem openzetten.
Ik bespaar jullie de rest, maar na een hele lange nacht, met enkele sanitaire (bus)stops, een opstopping op de ring rond Parijs en nog een kleine file in Rijsel moet ik daar definitief afscheid nemen van de allerlaatste en misschien wel de tofste pelgrim die ik heb ontmoet, Germain.
En dan kom ik met een uur of 2 vertraging eerst in de avondspits aan het station van Brussel-Zuid terecht. Dan sleept de bus zich via Brussel-Centraal door de vroege avondspits dwars door het centrum verder naar Brussel - Noord. Nu kan ik eindelijk na vele uren, mijn benen weer strekken en rond 17u kan ik definitief uitstappen in Antwerpen aan de Rooseveltplaats in de buurt van het centraal station. Voor de allerlaatste keer zwier ik mijn Drappy nog eens op mijn rug. voor een heel korte wandeling. 
Ik ben bijna thuis ! Maar nog niet helemaal...

Pelgrimsgroeten
Mark