Als ik buiten kom uit de kathedraal op zaterdagavond wil ik mijn kans wagen in het poepchique Parador hotel om een gratis avondmaal te krijgen als pelgrim. Gewapend met mijn stempelboekje snel ik naar de garage van het hotel om me aan te melden.
Maar onderweg kom ik een Franse copain tegen: " Zeg, ga je niet met ons mee eten? Ben je alleen?" We hebben paëlla besteld voor 9 personen, en er zijn er 2 die hebben afgemeld".
Zoals steeds laat ik me weer leiden door het toeval en de spontane ontmoetingen. "Stoort dat echt niet?" en ik ga dus mee met hen.
Het is nog wat te vroeg voor die paëlla en ze trekken één van de bars van de Parador binnen, om hun aankomst in Santiago met de nodige luister te vieren. Ik voel me niet echt op mijn gemak in het begin. Ze willen bubbels en vragen de kaart. Ze kiezen (gelukkig) een Spaanse variant van de Moët & Chandon en de Mum die daar verkrijgbaar zijn.
We laten het ons smaken en zo heb ik mijn aankomst ook de nodige luister bijgezet, en dat voor maar 3€. De garçon is wel een kwartier bezig om met iedereen zijn fototoestel een foto van de groep te nemen...
En dan is het paëllatijd in een restaurantje om de hoek.
Lekker gezellig eten met weer een paar nieuwe gezichten erbij. En ook de Zwitserse moeder en dochter zijn erbij. In Frankrijk verplaatsten ze zich even veel met de campingcar, bestuurd door de papa/echtgenoot, als te voet, en zeker als het een beetje regende of als het veel bergop was .:evil:.:evil:
Ook Nicolas zit erbij. Ik  heb hem al een paar keer ontmoet de laatste 2-3 dagen.
Hij heeft de nacht voor ie in Santiago aankwam onder de blote hemel geslapen (tussen 2 jonge meisjes). Hij heeft veel wakker gelegen en veel sterren gezien, letterlijk. Het was wel ferm koud geweest en hij voelde zich soms als een worst van een hotdog, samengeperst tussen de 2 gezellen die alsmaar dichterbij schoven van de kou.
Hij blijkt ook in mijn grote slaapzaal te slapen in de seminario minor, en niet in één van de vele hotelletjes daar in de buurt van de kathedraal.
We stappen, na  de paëlla, samen naar "huis" en ondertussen maken we nog wat plannen.
Het is zaterdagavond , en we nemen beiden op dinsdagmiddag de Eurolines-bus naar huis.
Dus eigenlijk kunnen we nog een dagje stappen, van Muxia naar Finisterre, langs de kust.
Dan moeten we zondagavond de bus naar Muxia nemen, maandagmorgen vroeg uit de veren voor een laatste etappe van 32km met de rugzak, en maandagavond om 17u weer terug de bus op naar Santiago.
Dat lijkt me een heel mooie afsluiter en zo zal ik dan toch alsmog terechtkomen in Finisterra, het einde van de wereld, volgens de brave pelgrims uit de Middeleeuwen.

Pelgrimsgroeten

Mark