Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
Het is zondagmorgen, een echte rustdag want ik moet niks stappen, en ik heb me voorgenomen om uit te slapen. In zo een slaapzaal is dat eigenlijk niet mogelijk, en rond 7u begin ik op mijn dooie gemakske aan mijn nieuwe dag. Om 8u ben ik helemaal gereed en is mijn Drappy weer opgemaakt voor de busuitstap naar Muxia. Ik heb niks meer te eten, want Mimi, Patou en Emmanuel slapen elders. Ja ik had toch gisteren een laatste uitgebreid ontbijt met hen, en er schoot niets meer over !!! Geen nood, ik trek naar het Parador hotel! "Kom Drappy, we zijn weg, we zullen eens chic gaan ontbijten hé".Op het grote plein voor de kathedraal is het uitzonderlijk stil rond dit uur en ik ontmoet er Charlotte, die ook aan een vroege ochtendwandeling bezig is. Ik kom rond 8u45 aan in de garage van het hotel. Er staan nog 4 andere mannen, zonder rugzak. "Dat komt hier goed " denk ik al direct , want enkel de 10 eersten mogen binnen. En ja hoor, even voor 9u komt de garagebewaker naar ons toe. We schrijven onze naam, paspoortnummer en nationaliteit in een schriftje, na controle van onze "Compostela", ons diploma dat we de laatste 100 km te voet hebben gestapt. En dan krijgen we een ticketje, goed voor 5 ontbijten in de pelgrimsrefter. "Ga hiermee naar de hoofdingang op het plein, en er wordt voor jullie gezorgd". Ik moet Drappy wel achterlaten, maar de meneer stelt me gerust in het Spaans en in gebarentaal: "Ik zal goed op haar letten" en hij wijst geruststellend naar mijn rugzak! Aan de hoofdingang worden we direct door de portier naar een "pelgrimsrefter" geleid langs verschillende gangen en over een sfeervol binnenpleintje met fontein. We moeten zelf in de keuken ons ontbijt afhalen op een dienblad. Wat een aparte sfeer: zo een professionele keuken, onderverdeeld in allemaal minikeukens, van een superchic hotel. Ons ontbijt is niet zo uitgebreid als dat van de echte, betalende gasten, maar het smaakt toch heel lekker. Ik eet samen met 2 Duitsers en 2 Italianen. Een poos later stuiken er nog 3 jonge luidruchtige Amerikanen binnen. Na het ontbijt ga ik alleen weer naar de uitgang van het hotel en loop natuurlijk verloren (een beetje bewust) met mijn fototoestel in de aanslag! Het historische kader is onbeschrijflijk mooi. In de mooie inkomhall kom ik Stewart uit Canada tegen die daar logeert voor 1 dag. Hij vereeuwigt me op de foto! Een onvergetelijk ontbijt op een gewone zondagochtend in Santiago de Compostela!
Als ik buiten kom uit de kathedraal op zaterdagavond wil ik mijn kans wagen in het poepchique Parador hotel om een gratis avondmaal te krijgen als pelgrim. Gewapend met mijn stempelboekje snel ik naar de garage van het hotel om me aan te melden. Maar onderweg kom ik een Franse copain tegen: " Zeg, ga je niet met ons mee eten? Ben je alleen?" We hebben paëlla besteld voor 9 personen, en er zijn er 2 die hebben afgemeld". Zoals steeds laat ik me weer leiden door het toeval en de spontane ontmoetingen. "Stoort dat echt niet?" en ik ga dus mee met hen. Het is nog wat te vroeg voor die paëlla en ze trekken één van de bars van de Parador binnen, om hun aankomst in Santiago met de nodige luister te vieren. Ik voel me niet echt op mijn gemak in het begin. Ze willen bubbels en vragen de kaart. Ze kiezen (gelukkig) een Spaanse variant van de Moët & Chandon en de Mum die daar verkrijgbaar zijn. We laten het ons smaken en zo heb ik mijn aankomst ook de nodige luister bijgezet, en dat voor maar 3€. De garçon is wel een kwartier bezig om met iedereen zijn fototoestel een foto van de groep te nemen... En dan is het paëllatijd in een restaurantje om de hoek. Lekker gezellig eten met weer een paar nieuwe gezichten erbij. En ook de Zwitserse moeder en dochter zijn erbij. In Frankrijk verplaatsten ze zich even veel met de campingcar, bestuurd door de papa/echtgenoot, als te voet, en zeker als het een beetje regende of als het veel bergop was . . Ook Nicolas zit erbij. Ik heb hem al een paar keer ontmoet de laatste 2-3 dagen. Hij heeft de nacht voor ie in Santiago aankwam onder de blote hemel geslapen (tussen 2 jonge meisjes). Hij heeft veel wakker gelegen en veel sterren gezien, letterlijk. Het was wel ferm koud geweest en hij voelde zich soms als een worst van een hotdog, samengeperst tussen de 2 gezellen die alsmaar dichterbij schoven van de kou. Hij blijkt ook in mijn grote slaapzaal te slapen in de seminario minor, en niet in één van de vele hotelletjes daar in de buurt van de kathedraal. We stappen, na de paëlla, samen naar "huis" en ondertussen maken we nog wat plannen. Het is zaterdagavond , en we nemen beiden op dinsdagmiddag de Eurolines-bus naar huis. Dus eigenlijk kunnen we nog een dagje stappen, van Muxia naar Finisterre, langs de kust. Dan moeten we zondagavond de bus naar Muxia nemen, maandagmorgen vroeg uit de veren voor een laatste etappe van 32km met de rugzak, en maandagavond om 17u weer terug de bus op naar Santiago. Dat lijkt me een heel mooie afsluiter en zo zal ik dan toch alsmog terechtkomen in Finisterra, het einde van de wereld, volgens de brave pelgrims uit de Middeleeuwen.
Na de pelgrimsmis gaan we samen met Michelle, Patricia en Emanuel eten in “ Casa Manolo”,hét restaurant van de pelgrims waar er heel goedkoop menuutjes worden geserveerd aan de lopende band. Het was een tip van Mario, de Canadees. Dan is het tijd om wat te winkelen: ik koop voor elk van mijn kinderen en mezelf een mooie sleutelhanger, en verder nog een paar T-shirts. Dan stuur ik wat postkaartjes naar hen die de blog niet volgen, wegens allergisch aan computer of nog andere redenen...Zo kan ik hen laten weten dat ik er eindelijk geraakt ben. Op een terraske hoor ik achter mij Nederlands praten. Ik draai me om en er blijkt een meneer van Sint Gillis Waas bij te zitten, Alain uit de Reepstraat, die ik niet ken, maar nu dus wel. Hij is daar met enkele vrienden met zijne moto en woont op 4 km van mijn deur. "Achter op de moto terug naar huis, dat zou ook wel plezant zijn" denk ik even. Maar nee, ik heb geen valhelm en geen motorpak, en bovendien rijden die mannen op het gemakske terug, gespreid over 5 dagen. Plan afgevoerd. Daarna kom ik op het plein father Augustin weer tegen; " Je ziet er stralend uit " zegt hij tegen mij, "Je vrouw zal merken dat je anders geworden bent" vervolgt hij daarna. Ik dank hem voor het compliment en besef stilaan wat ik allemaal heb afgestapt om daar aan te komen. Ik voel me ook zalig. Dan vraag ik hem of hij een tipje van de sluier kan lichten: "Weet jij wanneer ze die botafumeiro laten zwieren misschien?" "Ga vanavond eens kijken om 18u". Dat wordt dan wel mijn tweede mis voor vandaag, maar ik heb het er graag voor over. En ja hoor, als ik de kathedraal binnenstap, hangt dat supergrote wierookvat al klaar voor het altaar. Eén rij voor mij zit Laia, de jonge Spaanse krullebol die ik enkele dagen terug ontmoette onderweg, en een paar rijen achter mij valt er iemand van haar stokje (figuurlijk natuurlijk)… Op het einde van de H.Mis, juist voor de zegen is het dan zover: 8 mannen, ze hebben een speciale naam die me nu niet te binnen schiet, maken de touwen los. Eén ervan vult het wierookvat met mirre en houtskool en dan steekt hij alles "in brand". Dan trekken ze samen het rokende ding een meter of twee omhoog. Een van hen geeft het reusachtige zilveren vat nu een klein duwtje (gelukkig in de goeie richting) en ze trekken zo hard ze kunnen alle 8 tegelijk aan het touw. Met 3 à 4 ferme halen zwiert de botafumeiro tot bijna tegen dat heel hoge plafond. En dan keert het met een enorme vaart weer naar beneden, passeert voor het altaar en zwiert verder omhoog in de andere zijbeuk. Ik haal mijn kodakske vlug boven om alles te filmen. Dat kunnen ze me nooit meer afpakken. Een heel mooie climax op dag 113. Dank je wel Heilige Jacobus. De Mis is gedaan tegen 19u. Ik heb nog een idee....
Ik haast me dan van het bussencomplex naar het centrale plein en als ik het centrum binnenloop zie ik daar Loradana staan, terwijl haar vriendin Michelle binnen in de winkel nieuwe stapschoenen aan het kopen is. Terwijl ik een babbeltje sla komt Emanuel aangestapt: Haast U naar het plein want Jean-Yves en Christiane staan vertrekkensgereed, want ze keren naar huis met de bus. Ik kom nog juist op tijd aan om van hen afscheid te nemen. Ze zijn gelijk met mij in Le Puy-en-Velay vertrokken en ik heb regelmatig overdag en s'avonds mijn lief en leed met hen gedeeld (Als ik je vertel dat Jean-Yves 2 x deelnam lang geleden in de beginperiode aan Paris-Dakar met de moto en ook ooit motocrosskampioen van Frankrijk was, dan kun je je wel voorstellen dat hij leuke en spannende anecdotes te vertellen had !!!) Dan zie ik ook Joémie terug en Fanny. Wat later bots ik op Elisabeth, die ook samen met mij startte in Le Puy. Ik heb ze sinds heel lang niet meer gezien. Ze ziet er stralend uit en heeft de eindmeet zonder noemenswaardige problemen gehaald. Ze is al naar Finisterre doorgewandeld , want ze heeft het ommetje naar Rocamadour niet gelopen, zodat ze enkele dagen vroeger dan mij in Santiago aankwam. Deze morgen was ze gaan ontbijten in het Paradorhotel (gratis). Dat doet een belletje bij me rinkelen en ik krijg zin om ook mijn kans te wagen als ik er nog de tijd voor vind. Ondertussen is het tijd geworden voor de pelgrimsmis om 12u. Misschien zien we de Botafumeiro wel heen en weer zwieren!?! Neen geen geluk, geen reuze wierookvat voor ons vandaag (voorlopig). Maar een van de celebranten is father Augustin, mijne maat met de lange rok. Hij deelt de communie (toevallig?) uit aan de kant waar ik zit. Hij herkent me en drukt de hostie iets langzamer en dieper in mijn handpalm... Die warme ontmoeting maakt het wegblijven van dat wierookvat ruimschoots goed. En dan staan we weer op het plein. Daar komt ook father Augustin weer uit de kathedraal gestapt. Hij herinnert zich nog mijn naam !!
Het is al mooi geweest vandaag, maar de rest van de dag volgt later.... (mijn geheugen laat me in de steek en mijn lieve echtgenote heeft mijn mini-dagboekje en mijn notities "ontvreemd" om duistere redenen die ik niet mag weten....
Ik heb vrijdagavond voor de laatste keer met Mimi, Patou en Emmanuel op een grote zaal geslapen in het kleine seminarie. Deze ochtend begonnen de (meeste) pelgrims een beetje later te rommelen.Maar er sliep toch weer een ronker in onze buurt, een dikke Spanjaard... En naast mij bleek Natasha te liggen, een pelgrim uit Slovenië. We hebben gisteren picknick gekocht en gaan beneden in de "eetzaal" ons laatste uitgebreid ontbijt samen nuttigen: een yoghourtje, een stuk watermeloen, een perzik, enz. enz. Ik denk dat jullie dagelijks ontbijt wel wat minder is soms Mijn maten trekken direct naar de kathedraal waar ze een afspraak hebben met Christianne en Jean-Yves. Ik zoek eerst mijn weg naar het busstation om daar mijn ticket voor de terugreis te reserveren. Op de infobalie spreken ze enkel Spaans, ongelooflijk in zulke stad toch met zoveel buitenlandse pemgrims !! Met veel gebarentaal kom ik een heel eind verder aan een "internationaal loket" terecht en nu mag ik een beetje Engels bovenhalen. Een kaartje voor de bus naar "Antwerp". Ze geeft me een klein ticketje en er staat op Santiago - Amberes. Ik betrouw het niet en vraag " Belgium, Antwerp?" Ze knikt bevestigend. Ik besluit haar maar te geloven en hoop dat ze me goed verstaan heeft....
Dat dit geen overbodige vraag was blijkt 2 dagen later. Ik zit op de bus naast Judith, de Duitse jongedame, die juist haar doktersdiploma gehaald heeft en die ik enkele keren tegenkwam. Ze toont me haar ticketje: Santiago - Fribourg (S). Ze had een ticket naar Freiburg gevraagd, maar dan in Duitsland. Wat zou die "S" betekenen vraagt ze zich angstig af. De buschauffeur is zo nors en spreekt enkel Spaans, Portugees, zodat daar helemaal geen antwoord te verwachten valt op haar vraag. Uiteindelijk is ze met haar ticket naar Basel gereden in Zwitserland en ik veronderstel dat ze nu al wel thuis zal zijn
Hallo volgelingen Ja ik ben weer in het land, na 30u bus en een half uur trein. Alle kinderen, kleinkinderen en mijn beste fietsmakker Marc en zijn vrouw Greta waren paraat: Het mini-feestcomité van dienst. De kleine Fela, geboren terwijl ik onderweg was, na 3 maanden voor het eerst knuffelen, en die andere sloeberkes even pakken deed heel veel deugd. Ze keken hun opa, 6 kilo lichter en met een echte baard, aan met grote verwondering. En die bruine benen....
Jullie hebben de verhalen van de laatste dagen in Santiago nog tegoed. Nu eerst wat bijslapen, want die busreis naar Ambères en de trein verder huis waren er wat teveel aan...
Hallo allemaal daar in België Veel dank voor jullie reacties en felicitaties: Het is heel mooi geweest maar:
Ja ik ben aangekomen, maar ik ben nog niet thuis . Ik zat weer 2 dagen in een roetsjbaan ongelooflijk. Details volgen later over die dagen in Santiago. Omdat ik met de Eurolines-bus naar huis kom, die slechts 3 keer per week rijdt, heb ik nog enkele dagen tijd over want de eerstvolgende bus vertrekt pas op dinsdagmiddag 11u30 zoiets naar "Amberes". Dus heb ik nog een andere lokale bus naar Muxia aan de kust genomen vanavond want het is hier heel mooi weer in Santiago (heel uitzonderlijk). Maar op 3 km van Muxia : MIST Dus volgt er toch geen superbe zonsondergang aan "het einde van de wereld" voor mij als ultieme afsluiter. Ik zit nu in een splinternieuwe gite in Muxia die nog maar enkele dagen open is en waar uiteraard een computer ter beschikking staat van de pelgrims. Morgen maak ik wel mijn allerlaatste supermooie wandeling van 32 km van Muxia naar Finisterre (Fisterre in het lokale dialect) om af te kicken. We moeten enkel zien dat we onze bus terug naar Santiago om 16u45 niet missen en daarvoor zal ik voor de eerste keer op mijn pelgrimstocht eens heel vroeg opstaan om 6u. als al de anderen nog slapen en stilletjes met mijn pillamp al mijn spullen bijeenzoeken. Ik doe deze laatste tocht met Nicolas, m'n nieuwe copain uit Avignon, die ik enkele dagen terug voor het eerst ontmoette.
En dan volgt er nog een laatste trip van zowat 27 uur in de autobus naar Antwerpen. Ik zie dat nog wel zitten, want nu wil ik toch wel écht graag terug thuis zijn. Oei mijn "computertijd" is weeral op ....
Het is al laat en ik kan eigenlijk geen pap meer zeggen. Aankomen is een mix van heel veel verschillende gevoelens: blijdschap natuurlijk dat je het haalde, droefheid dat het voorbij is , en ook een weerzien op het plein voor de kathedraal van mensen die je weken, maanden of enkele dagen niet meer zag. En ook nog iemand ontmoeten die je nog nooit zag en die 3 km van je deur woont.
Mario de Canadees, legt ineens zijn hand op mijn schouder. Morgen of later vertel ik het vervolg van deze ontmoetingen en de andere afspraakjes, want er staan er al enkele op onze agenda.
Na die eerste emoties van aankomst en ontmoetingen op het grote plein, de Praza do Obradoiro, voor de kathedraal gaan we op zoek naar een plaats om samen onze laatste nacht door te brengen. Direct in de buurt vinden we het “groot seminarie” een eeuwenoud prachtig en groots gebouw. Het oogt heel chic en we trekken naar de balie. Er is echter geen kamer voor 4 personen beschikbaar en dus wordt het niks. Van het “groot” trekken we naar het “klein” seminarie, een heel eind verder op een heuvel. Onze zoveelste grote slaapzaal, waar we met 4 op een rij slapen. Ik reserveer ineens voor 3 nachten en betaal 12.5€, een spotprijs. Na een verfrissende douche keren we terug naar het centrum en halen we ons diploma op, op vertoon van ons stempelboekje. Er staat een rij van +/- 30 wachtenden voor ons en het is best wel emotioneel als ik fier dat papier in ontvangst neem na 16 weken stappen ! Ook Mimi, Patou en Emanuel hebben meer dan 1500km gestapt om hun "Compostela" te verdienen...
Slaapwel en pelgrimsgroeten En al bedankt voor de reacties op de blog en op de gsm. Ze doen me echt deugd !
De dame op de slipper sliep enkele bedden verder in de "slaapzaal" vannacht. Toen ik haar passeerde vroeg ik nog eens naar haar naam, en nog eens, en nog eens want ik verstond hem niet . Dan bood ik haar mijn gulden boekje aan : Ze schreef hun namen neer , "Helle and Randi from Denmark". Het zijn 2 sympathieke collega's die in een financiële instelling werken. Ik heb ze vandaag nog niet teruggezien. Morgen misschien ?
Vanmorgen hadden we even een bibbermoment: We verlaten onze gite en gaan aan de overkant van de straat rustig een ontbijt nemen in een café samen met Charlotte en Henk. Als we willen vertrekken steken we de straat weer over om onze rugzak op te halen, maar we staan voor een gesloten deur van de gite. Je kan er alleen maar van binnen naar buiten gaan, maar de meeste pelgrims zijn al een hele poos weg. Wij namen weer onze tijd omdat we toch maar een korte etappe wilden stappen vandaag. Gelukkig komt de laatste (?) pelgrim juist op dat eigenste ogenblik naar buiten gestapt, zodat we kunnen binnen glippen om onze rugzak op te halen.
Hallo beste vriend(in) Groeten uit Santiago de Compostela: Ik ben vandaag goed aangekomen om 13u aan de kathedraal, helemaal te voet van thuis. Het heeft wel even geduurd (juist 16 weken) maar het was echt de moeite waard. Misschien heb je wel eens gedacht : "Dat redt hij nooit" Het viel allemaal best mee, gewoon je ene voet voor je andere zetten EN overeind blijven, geen duizend keer , maar een paar miljoen keer. Onderweg dacht ik dan : " Je marche, donc je suis "(zoals Blaise Pascal ooit sprak) Ik kom nu zo snel ik kan weer naar huis, want ik heb jullie een beetje gemist soms.
Sportmannen lopen na hun loopwedstrijd nog even uit of stretchen hun spieren.
Ik was daar nooit een held in en gaf er de voorkeur aan om gewoon aan te komen , even uithijgen en dan de douche in, als die er was.
Maar hier ben ik begonnen aan mijn "cooling down": Een korte etappe van 20km.
Vanmorgen sliepen we nog om 6u45, dat was al lang geleden. Een afscheidsgeschenk van St. Jacobus misschien?
En we hadden toch al de tijd. Onderweg zie ik een dame lopen op 1 slipper en 1 botin. Daar neem ik stiekem een foto van.
Een beetje later stap ik ze voorbij. "Ça va, le pied ?" Geen antwoord. "You have a blister?" probeer ik nog eens? En ja hoor, nu heb ik wel contact.
Het zijn 2 dames van Denemarken, met mooie Deense namen die ik even snel weer vergeet als ze uitgesproken zijn. Mijn hoofd zit vol....
Ze zijn samen voor een week op stap en ja, ze ervaren de "weg" zoals hij kan zijn, mooi maar onverbiddelijk voor beginners met de verkeerde schoen.
Gelukkig zijn ze bijna aan de meet, nog 30 km...
Waar heb ik dat nog meegemaakt? A ja, ik weet het weer, In Bornem natuurlijk, tijdens een van mijn dodentochten, maar ook op mijn pelgrimstocht de dagen na Le Puy-en-Velay en St.Jean-Pied-de-Port liep het vol met "beginners met hun voeten vol bleinen".
Ondertussen komen we al aan in Pedrouzo na 20km rond de middag, onze laatste halte voor Santiago de Compostela.
STOP , een korte etappe vandaag, en zachtjes uitbollen.
Per toeval (???) komen we terecht in een "aangepaste" albergue : Er speelt heel de tijd rustgevende Oosterse muziek, gelijk in een sauna. Dat doet deugd : geen drukke Spanjaarden vandaag ( behalve juist nu komen er 6 binnengestapt). En een aangename gastheer, die het niet alleen voor de centen doet...
Op de koop toe kom ik nog een Hollandse meid tegen die in Maastricht vertrokken is.
Ze heet Heleen en we kunnen gezellig wat bijpraten buiten op het terras in de tuin.
Morgenmiddag zal ik aankomen in het einddoel, SANTIAGO DE COMPOSTELA.
Wie had dat ooit gedacht, buiten ikzelf en enkele andere kenners natuurlijk!!
Hij vertrok , ik denk in St Jean-Pied-de-Port , met zijn vriend.
Maar het loopt niet altijd even lekker want de copain kan 's morgens niet snel genoeg op weg zijn en stapt als een PGV (pèlerin à grande vitesse) zijn etappe van 20-25km.
Zo komen ze dus al rond de middag, doodmoe (de copain) aan op hun volgende bestemming.
De copain is daarenboven ook nog een snurker, dus slapen ze zoveel mogelijk op een kamer met 2 en niet op een zaaltje.
Gisteren was het niet anders en Chris was kort na de middag al een beetje verloren rond aan het wandelen toen hij te horen kreeg dat ik zijn taal sprak.
Chapeau Chris voor jou camino met je vriend, en zoals ik je al zei: "Kom nog eens terug, alleen voor jou camino want je kunt het , je hebt de spirit."
Vanmorgen hadden we even een bibbermoment: We verlaten onze gite om aan de overkant van de straat een ontbijt te nemen in een café samen met Charlotte en Henk. Als we willen vertrekken steken we de straat weer over om onze rugzakken op te pikken maar we staan voor een gesloten deur van onze gite. De meeste pelgrims zijn al een hele poos weg , maar wij namen onze tijd omdat we toch maar een korte etappe wilden stappen vandaag. Gelukkig komt de laatste (?) pelgrim juist op dat moment naar buiten gestapt, zodat we kunnen binnen glippen om onze rugzak op te halen!
Juist genoeg om te vertellen dat ik wou gaan boodschappen doen met Mimi en Patou voor onze diner. Als ik buiten kom steekt iemand de straat over in mijn richting : " Jij zou ook een Belg zijn?" Dat was het begin van mijn ontmoeting met Chris uit Torhout, op stap met zijn copain Roger. Meer hierover op een andere keer. Morgen volgt een rustige dag tot ? Niet te dicht bij santiago want daar zijn er enkel maar dure hotelletjes beschikbaar en dat is niet in oveeenstemming met mijn budget.
Hallo daar in België ! Ik voel me vandaag een beetje als in de Tour de France: de bergritten zijn gereden, ook de tijdritten en de ploegentijdrit zitten erop, de prijzen zijn gedeeld en het podium ligt al vast, als er geen malheuren meer gebeuren. Enkel het klinken van het glaasje champagne met de ploegleider al rijdend voor de tv-camera in de laatste rit en het rondtoeren op de Champs-Elysées moet nog gebeuren. Maar ook die overgangsritten voor de laatste dag kunnen nog verrassingen inhouden! Om te beginnen voel ik vandaag allemaal andere dingen in mijn lijf !! Gisterenavond ineens een pijnscheutje in mijn kuit toen ik ging kijken of de bar nog open was (om 20u30 !!! dat is toch nog een redelijk uur hé voor een pelgrim?) Vanmorgen een krampke tijdens het stappen in mijn teen. Ook mijne schouder doet weer pijn, maar nu op een andere plaats. Een lijf is toch iets raar... 2700 km gestapt en ineens begint het weer wat op te spelen ???
Maar er valt ook nog plezant nieuws te rapen. Al stappend stak me een jonge Spaanse voorbij met blonde krulletjes. "Ola, buen camino" zeg ik dan natuurlijk. Ze spreekt ook vloeiend Frans en we hebben een leuke babbel over koetjes en kalfjes. Ze wordt wel begeleid door 2 jonge Spaanse bewakers die ze op de camino heeft ontmoet, maar die niks verstaan van onze conversatie, dus af en toe vertaalt ze wat voor hen. Ze heet Laia en woont ergens in Barcelona,Catalonië.
In de namiddag kom ik ook een Nicolas Bello tegen en hij woont in de omgeving van Avignon, sinds hij gepensioneerd is. Voordien woonde hij heel dicht bij Patou en Mimi in Montbéliard en werkte daar in de grote Peugeot fabriek. Hij is ook thuis vertrokken en heeft er al een 1700km op zitten via "la Voie d'Arles". We hebben dezelfde geweldige ervaringen gehad in onze lange tocht, en zo vliegt mijn dag weer voorbij. Geen tijd om aan die kleine kwaaltjes van hierboven te denken als je stapt en tatert. Ik ben nu in Arzua, op 40km van het einddoel gestrand. Vrijdag zullen we in Santiago aankomen , als het goed gaat. Hopelijk blijft het weder droog.
Na de boodschappen lopen we langs een terrasje. Er zitten 2 koppels uit Nederland. De ene dame masseert de tenen van de andere dame. Ik neem een stoel en zet me ernaast. Ik bied mijn voet aan... "Jamaar, hij moet wel gewassen zijn." "Ik heb juist een douche genomen" repliceer ik. "Het is wel 2 euro per teen zegt de echtgenoot ernaast." Ik heb het al begrepen, dit wordt weer niks. Ja, soms loopt het op de Camino niet zoals je hoopt dat het zou kunnen lopen
Toch hou ik de moed erin hoor.
En vergeet niet om de mooie projectjes van kinderdagverblijf "het Veer" te sponsoren. Hiervoor mijn oprechte dank bij voorbaat.
In Portomarin was er verder niet veel te beleven. Ik ontmoette er aan de kerk weer de verstokte roker uit England, die ik voor het eerst tegenkwam in Foncebadon. Hij beweert dat hij 's morgens altijd heel vroeg vertrekt. Al enkele dagen stapt hij verder aan ons tempo. Ik kan het niet goed plaatsen maar ik gun hem het voordeel van de twijfel. Ook zag ik in een café 3 religieuzen, 3 nonnen, naast mij op internet hun mailtjes lezen, en plezier dat ze samen hadden op hun pelgrimstocht. Zoals een hongerig paard de stal ruikt, zo trekken wij ook verder naar ons doel. Elke 500m staat er nu een paaltje langs de weg dat ons helpt bij het aftellen van de kilometers tot in Santiago de Compostela. We begonnen vanmorgen bij het paaltje van 90 km toen we Portomarin verlieten rond 8u. Toen ik ter hoogte van km-paaltje 75 was kwam er een SMS-ke toe van Hugo. Voor degenen die het al vergeten waren: ik ben thuis vertrokken op 3 maart en ik kwam in Reims, na 350km stappen, de eerste pelgrim tegen in de kathedraal daar. Dat was Hugo die ook op 3 maart vertrokken was van bij hem thuis in Oostakker. Hij bleef een dag langer in Reims dan ik, en nu, 3 maanden later en 2200 km verder is hij weer in mijn buurt gekomen. Hij had vandaag al stappend een ontmoeting gehad met Charlotte en Henk, " de Carixxen" waar ik al zoveel mooie momenten mee heb beleefd de laatste weken in Spanje. Als zij horen dat hij Vlaams spreekt zeggen ze , "we kennen nog een Vlaming hier, Mark". "Toch niet Mark Dejongh?" ..... We spreken af in Palas de Rei, waar ik mijn trip eindig voor vandaag. Een kwartiertje nadat ik Drappy, mijn rugzak, naast mijn bedje gezet heb in onze kamer voor 11 personen op de 2e verdieping komt hij daar aan. Het wordt een heel erg intens weerzien. Hij ziet er stralend uit en is ook enkele kilo's kwijtgespeeld. Hij heeft dezelfde avonturen mogen beleven als ik. Dit is zo moeilijk uit te leggen: vele weken alleen in de harde mooie natuur van Reims, via Vézelay tot in Le Puy- en-Velay. Ook door de sneeuw geploeterd (en dan nog wel op zijn eentje) op col du Béal en col des Supeyres. Dan de grote trek vanuit Le Puy-en-Velay op de Camino Podiensis richting St Jean-Pied-de-Port van al die Fransen, Duitsers, enkele Belgen en nog vele andere nationaliteiten. Na een maand zijn er al velen weer terug naar huis, of ze stoppen aan de voet van de Pyreneeën. Maar wij stapten allebei nog verder door elk aan zijn tempo, los van elkaar: de tocht van bijna 800 km door Spanje langs de Camino Frances. We proberen een beetje bij te praten en dan trekt hij weer verder want hij stapt nu dagelijks veel langere etappes dan ik: ieder zijn Camino. Ik ben weer een heel speciale mooie ervaring rijker als ik zijn rugzak nastaar...
Ik ben mark dejongh
.
