|
Na een copieus avondmaal in het "Centre d'Accueil" op de Col de la Loge slapen we heel goed na de zware tocht van gisteren.
Maar er wacht ons een heel mooi stuk vandaag : Via Col du Béal stappen we naar Col des Supeyres. Bij mooi weer kan je vanop de bergkam de Alpen zien aan de ene kant en de Puy-de-Dome en andere uitgedoofde vulkanen aan de andere kant.
Naar het schijnt echt supermooi. We zien het wel zitten.
Omdat in de Col de Béal de chauffageleidingen kapotgevroren zijn deze winter is die gite halfweg gesloten. We moeten dus verder tot de volgende col. De reservatie is gelukt , gelukkig, want we zijn weer de eerste pelgrims , en het seizoen is nog niet bezig...
We krijgen een uitgebreid ontbijt deze keer en eten ons buikje vol met veel brood en confituur, want meer krijg je niet op je bord in la Douce France 's morgens.
Er zitten ook 6 mountainbikers te ontbijten wiens spullen zeiknat aan de open haard te drogen hingen sinds gisterenavond : sokken, handschoenen, koerstruien, broeken, hemdjes en noem maar op : al hun gerief was zeiknat...
Ze kwamen via de Col du Béal van de Col des Supeyres: ze hadden heel veel sneeuw gehad.
We kijken eens naar mekaar maar zeggen niks: dat belooft denken we alle 3...
Ik doe een onderhemdje extra aan, want we stijgen tot 1600m en hoger vandaag, da's hoger dan de oversteek van de Pyreneeën.:-(
We vertrekken in wat regen en smeltende sneeuw. Maar in het bos blijven we redelijk droog en het eerste uur valt alles nog best mee. We stijgen en komen op een hoogvlakte terecht vol heideplantjes, en geen bomen meer!
Amai wat veel sneeuw en wind! We banen ons vol goeie moed een weg in de 5-10 cm sneeuw.
De GR tekens zijn ondergesneeuwd hier en daar.
Maar de wind waait ferm en onze poncho volstaat niet. In geen tijd is mijn broek kletsnat van de sneeuw!!
Aan de Col du Béal raken we niet binnen zoals voorspeld: Alles toe, nergens een hoekje om te schuilen en dus trekken we terug verder.
Stilstaan is echt geen optie meer want dan begin je direct helemaal te verkleumen met je koude natte spullen in de ijzige wind.
We nemen een (verboden) macadamweg van het Franse leger, parallel aan de GR, die ons omhoog leidt naar een grote ondergrondse bunker en 2 torens vol met allerlei satellietmateriaal en schotelantennes in La Pierre sur Haute. (Elisabeth zal me later vertellen dat die daar in de streek smalend "les Grandes Oreilles" worden genoemd).
Die militaire weg is volledig sneeuwvrij gemaakt, zodat we makkelijker kunnen stappen, maar het stijgt alsmaar meer. Ondertussen zien we geen 50m meer voor ons ogen van de mist. De ijskoude wind doet ook helemaal geen deugd. We komen op de militaire basis zelf terecht, en willen ze oversteken. Maar er is maar 1 ingang en geen tweede uitgang, en we moeten terugkeren naar de plaats waar we de basis "binnendrongen als ongewenste gasten". Gelukkig worden we niet als spionnen opgepakt want op het eerste gezicht is daar geen levende ziel te bespeuren.
Na die militaire basis belanden we weer op de GR route in de sneeuw, maar we komen op de hoogvlakte en zien het wandelpad niet meer liggen tussen de ondergesneeuwde heideplantjes.
Overal oneffenheden vol sneeuw, geen bomen, dus de GR tekens bevinden zich soms op een rots op de grond ONDER DE SNEEUW. Maar door die verse sneeuw zie je het smalle wandelpad niet meer in die vlakte. Het kan eigenlijk naar alle kanten lopen...:cry::evil::-(
Er hangt een dikke mist, dus je ziet niet waarheen de weg voor je neus zou kunnen leiden.
Het geeft je echt een heel beangstigend gevoel.
Gelukkig zijn we met 3. Terwijl ik "de weg" afdaal op zoek naar mogelijke GR-tekens op een klein paaltje daar beneden, in een drassig moeras, blijven de andere 2 wachten. Gelukkig maar, want van wat lager daar beneden zou ik in een totaal verkeerde richting terug gelopen zijn, helemaal gedesoriënteerd door die dikke mistbrij!!
En zo hebben we samen deze dag overleefd: Jean-Louis met de stafkaarten van deze streek en Dénis met het kompas!! Een echte "jour de pénitence" zeggen die mannen. Het zal wel zo zijn zeker ?:?::?: En misschien wel een klein wonder dat ik op 2e paasdag weer op die 2 supermannen ben gebotst om me hier door deze extreem moeilijke omstandigheden te loodsen waar ik helemaal niet op was voorzien.
Leuk is wel wat anders: Zeiknat in de mistbrij en ploeteren in 10 cm sneeuw soms op hobbelige wegjes vol ondergesneeuwde keien. We passeren de plaats van het oneindig mooie vergezicht, en we zien wel 10 mont blancs, maar niet de echte, het zijn er hele kleintjes dicht bij.
Soms houdt het wat op met sneeuwen.
Aan de kant van een onbewoond huisje schrokken we al rechtstaande wat eten binnen rond half 2. En dan weer verder sukkelen in die sneeuw.
Alleen maar sneeuwvlaktes, en heel soms een wit en een rood GR- lijntje dat ons de weg wijst op een kei waar er geen sneeuw op ligt.
We hebben het gehaald, en een oud vrouwtje kwam ons al tegengewandeld. Ze wist van onze reservatie in de gite en was er eigenlijk niet zo gerust in.
Ik kan mijn sokken uitwringen...:cry::cry:
Ik heb geprobeerd om wat foto's te trekken van de miserie van vandaag want eigenlijk schieten mijn woorden veel te kort.
Morgen is het bergaf en is de sneeuwmiserie, toch al zeker voor een tijdje, van de baan....
Pelgrimsgroeten
Mark
Ps : mijn buikje is al weggesmolten zoals sneeuw voor de zon de laatste dagen. En nu komen mijn vriendjes vragen waar ik uithang. Ik stop dus met tokkelen op de PC want er staat nog iets speciaals op de agenda: ik vier vandaag mijn 1000e km (ongeveer natuurlijk). Eerst een aperitief aangeboden door mijn maten en ik zorg voor de pousse café: een Verveine du Velay, super lekker.
|
Ik ben mark dejongh
