|
Ik word 's morgens wakker bij de capucienen in le Puy-en-Velay.
Naast mij ligt er nog een menselijk wezen muisstil, ondertussen is er al eentje uit Denemarken vertrokken aan mijn andere kant die een nieuw record wil stappen van Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela!
Vorig jaar deed ie het in 57 dagen.
Ik heb hem gisteren nog proberen te "onthaasten", maar dat is niet gelukt.
Afin : ieder zijn camino en ik hoef hierover niet te oordelen.
Als ik van het ontbijt terugkom is er al wat meer leven in het bedje: het blijkt een Noorse jongedame te zijn,Tone. Haar roodharige vriendin Anne ligt enkele bedjes verder.
Ze zijn gisterenavond laat aangekomen om half 11. Ik heb ze niet eens meer gehoord.
Ik ben ingepakt, nog even een kort afscheid van de Deen op het terras en ik vertrek. De Deen is een doorwinterde eenzame stapper die ik nog enkele keren zal tegenkomen. Op straat zie ik door het raam de juffrouw van de Duitse klas zitten aan de ontbijttafel met haar collega. Ik zet een stapke terug en tik voorzichtig op het raam: "Adieu".
En dan begint het tweede, totaal verschillende deel van mijn camino: nooit meer alleen op de weg, altijd pelgrims voor en achter je op de GR65.
Een heel ander gevoel. Ik zie al die starters rond mij lopen met mooie blinkende botinnen, een mooie propere regenjas, een blinkende rugzak zonder 1 spatje modder etc....
Na een km of 5 in La Roche, het eerste dorpje op de Camino Podiensis staat er aan een eenzaam huis een stoeltje en een bordje : "boissons gratuits". Ik stop en neem een glaasje water. Het is Hugo die erbij staat, een gastje van een jaar of 12 die zo zijn paasvakantie door probeert te komen en een leuk babbeltje met me slaat. En weer enkele km. verder in Montbonnet, kom ik het kapelleke van Saint Roch tegen uit de Xe eeuw!! Echt heel mooi. Ik steek even mijn kop binnen en zet me neer op een bankje .Ik zeg een kleine dankuwel aan hierboven voor al dat moois dat me dag na dag blijft overkomen.
En dan is het tijd voor een eerste picknick in Ramourouscle: ik zie daar een bankje staan bij het historische kruis uit 1631 voor een compleet vervallen huis. Ik zit daar een beetje beschermd tegen de koude wind, en zet me neer. Al direct komen er 2 straathondjes kijken of ik niks te veel heb, maar dan kennen ze mij nog niet. Het enige wat ze krijgen is een minikorstje van de Franse kaas.
Als de hondjes weer afgedropen zijn komen er een haan en wat kippen langs. Ze zoeken de kruimels.
Ge ziet dat ik daar niet de eerste pelgrim ben die stopt voor een picknick.
De eerste dag eindigt in St Privat d'Allier na 23,5 km en 570 m hoger,voor mij een peulschil na al die zware etappes van de weken voordien.
De aankomst daar zal ik nooit vergeten: in de kleine inkom werden we opgewacht door de eigenaar en ik moest mijn slaapzak afgeven. De vriendelijke, maar kordate gastheer nam hem direct mee naar buiten, keerde de slaapzak binnenste buiten en schudde hem duchtig heen en weer. Hij was op zoek naar "punaises". Ik dacht dat hij duimspijkers bedoelde en zei dat die daar zeker niet inzaten. Hij verklaarde zich nader: geen duimspijkers, maar "punaises de lit":-(. "Ik wil niet dat dat ongedierte hier in mijn huis binnendringt, en ze komen de laatste tijd meer en meer voor op de camino". Daarna moest ik alles wat ik nodig heb voor deze nacht uit mijn rugzak Drappy uitzoeken, en dan werd die in een grote plastic vuilzak gestopt. Daar zal ze in moeten blijven tot mijn vertrek de volgende morgen. Geen comfortabel gevoel, maar een slaapzak vol bedwantsen sprak me ook niet echt aan!
Er heerst een speciale sfeer in die eerste "gite familiale". We slapen met een tiental pelgrims in dezelfde zaal: een Canadees ligt naast mij, een Japanse ligt boven mij (ik bedoel dat ik onderaan in een "stapelbed" lig natuurlijk). Verder herinner ik me nog Elisabeth, Pierre, de timmerman, Marie-Thérèse, nog een Pierre en een Gilles. Ze zullen later nog meermaals mijn pad kruisen.Ze zijn allemaal even moe en hebben allemaal nieuwe schoenen en ander materiaal. Als ik zeg dat het voor mij een "jour de répos" was kunnen ze niet goed volgen. Met een kleine verduidelijking, dat ik al meer dan 6 weken alleen onderweg ben, begrijpen ze al 't een en 't ander.
Allen samen aan het avondmaal na een korte bezinning, geleid door de "huisbaas" over de Emmaüsgangers en de paastijd in het eeuwenoude kerkje wat verder. De volgende morgen zitten we weer samen aan het ontbijt. Wat een ambiance en vriendschappelijke sfeer!:-D
De camino lijkt nu wel echt begonnen!
pelgrim Mark
|
Ik ben mark dejongh
