|
Ik vertrek in Saugues op de boerderij en zie ter hoogte van een kleine kruidenierswinkel 2 mooie nieuwe “Carrixen” op de grond liggen. De eigenaars zijn inkopen aan het doen. Carrix is een “rugzak op wielen” die je met een garreel om je schouder en je heup verder trekt. Je kan er heel wat materiaal in kwijt. Een stuk verder , in de ijzige kou zie ik een handschoen liggen , die juist verloren is door de eigenares van de “Carrix”. Ik raap hem op en vraag of het de hare is …Dit is de allereerste ontmoeting met Charlotte en Henk uit De Haan (B) waarmee ik in het Spaanse deel van de camino over enkele weken nog veel lied en leed mee zal delen.
En wat nu volgt is een poging om je te laten proeven van de solidariteit en de vriendschap op de camino:
Je ziet daar regelmatig dezelfde mensen: de ene start snel en stapt goed door maar rust wat verder weer lang, anderen zie je pas 's avonds weer etc.
Keiko is de Japanse die boven mij sliep in St Privat d'Allier, de eerste avond na Le Puy.
Op dag 2 gaat ze 's avonds in de kerk van Saugues een stempel op haar "credentiale" halen. (elke dag proberen we een stempel in ons boekje te krijgen van de plaats waar we slapen)
Ze vergeet in de kerk haar jas...
De volgende 2 pelgrims die er binnen komen (vader en dochter uit Fr.) krijgen de jas mee van de dame die stempeltjes deelt met de vermelding : " van de Japanse"
De volgende morgen aan het ontbijt heeft die Franse meneer 3 briefjes met zijn GSM nr erop genoteerd,die bestemd zijn voor Keiko.
Een briefje voor Pascale uit Canada, eentje voor Gilles uit Frankrijk (die zijn tandenborstel al vergeten is de eerste dag in de vorige gite!!!) en eentje voor mij. Als we Keiko zien moeten we haar dat briefje met het telefoonnummer geven.
En ja hoor , wat raadt ge, om half 11 heb ik al beet. Daar loopt Keiko , helemaal ingepakt onder een plastic zeil, verkleumd van de kou, want het is zachtjes aan het sneeuwen en er staat een ijzige wind (We stappen op 1000m hoogte).
Ik geef haar het briefje met de gsm-nr.
Met haar gebroken Engels en speciaal Frans accent en haar Japans enthousiasme belt ze naar de meneer.
Ik laat haar rustig betijen en wandel verder.
Een km of wat verder passeer ik een boerderij. Op de bovenverdieping van een schuur vol hooi (wat een lekkere geur) kan je iets warms drinken.
Ik koop er ook een bolleke echte Franse zelfgemaakte kaas en bestel een warme chocomelk terwijl ik een babbeltje sla met een koppel Amerikanen en koppel uit Noorwegen.
Keiko komt eraan . Ja vanavond slaapt ze op dezelfde plaats als die andere meneer die haar jas heeft.
Ze is me heel dankbaar , zoals een Japanse dat alleen maar kan zijn: met haar handen gevouwen maakt ze heel sereen een diepe buiging voor me.
Effe later heeft ze uit haar rugzak ergens een kleine klassieke fluit bovengehaald en met haar verkleumde handen speelt ze een mooi stukje klassieke muziek voor mij. De boer die nog met verbouwingswerken bezig was stopt direct met zijn boormachien en het wordt muisstil in de geimproviseerde concertzaal. Ik pink een traan weg voor al dat moois!!
En je gelooft het of niet, wat later komt de meneer met haar jas daar ook toe juist aangestapt op het ogenblik dat ik vertrek : hij zet zich buiten op het terras , maar ik stuur hem onmiddellijk naar binnen natuurlijk.
Blijkt dat die jas ook een grote sentimentele waarde heeft : Keiko kreeg hem cadeau van haar moeder juist voor haar vertrek naar de camino...
Mark op de Camino Podiensis
|
Ik ben mark dejongh
