|
Ja , bij jullie is het weekend.
Hier ook, maar ik heb weeral een km of 20 gestapt.
De laatste nacht sliep ik boven een grote koeienstal in Le Rouget, dat ligt een beetje voor Saint-Alban-sur-Limagnole. een klein gedeelte van de boerderij was omgetimmerd tot een gezellig appartementje voor pelgrims:
Jan, een Parijzenaar, en René, een Bretoen zijn mijn enige gezellen voor die nacht. Het is er best gezellig en de open haard knettert terwijl we al onze spullen, nat door die smeltende sneeuw overal, laten drogen. Dat zorgt voor een huiselijke warme sfeer. De boer en zijn vrouw wonen een eind verder. René heeft een wandelstok en elke dag kerft hij een ringetje schors weg. Hij doet dat voor zijn kleinkind. Ik zeg hem dat ik er al 7 heb, en dus zoiets moeilijk kan realiseren ... Ik zie me al lopen met 7 stokken. 
Er volgt een heerlijk avondmaal met veel gangen, gebracht door de boerin des huizes en een sober ontbijt (zoals altijd in Frankrijk: wat baguette met boter en confituur). Het brengt ons pelgrims weer wat dichter bij elkaar.
Jan was vanmorgen de eerste weer op weg.
Een beetje later staat ie al terug boven. Hij was goeiendag gaan zeggen aan de boer bij zijn koeien in de stal beneden, en het bleek dat het de bedoeling was dat wij de afwas zelf deden...(op de vorige gite mochten we dat helemaal niet doen ...).
Daar hadden we niet echt op gerekend, maar ook in die dingen zijn we solidair met elkaar en een kwartierke later was de klus geklaard. Gelukkig dat Jan even terug kwam. Ik zie me daar al staan, helemaal alleen als laatste vertrekker met die berg afwas van onze diner van gisteren.:-)
Goeiendag zeggen tegen de boer en nog een fotoke nemen van die gastvrije man met zijn koetjes en ik ben weer op pad om 9u.
In de voormiddag blijft het mooi weer.
's Middags wil ik een gezellig restaurantje binnen stappen, maar het is "verboden voor picknickers". Dus loop ik maar verder en midden in het bos kom ik Elisabeth tegen, een Française die ook vertrokken is samen met mij in Le Puy-en-Velay en die ook helemaal tot St. Jacques wil gaan zoals wij dat plegen te zeggen (er zijn er namelijk heel veel die maar een stukje van de Camino doen).
Ze zit rustig op de grond, beschut onder de bomen uit de wind een boke te eten en ze straalt een rust uit waar ik alleen maar jaloers op kan zijn.
Ik vraag beleefd of ik bij haar op de grond mag komen zitten. Maar ze kent me al want we hebben mekaar al meermaals gezien...
Ik verleid haar met een lekkere truffel die ook in die supergrote doos met verrassingen zat in Le Puy. Ze vindt ze heel lekker en neemt er nog 2 ( hier kan je als vrouw gerust een snoepje extra nemen zonder te vrezen voor je lijn).
Ik ben ook blij, want zo wordt mijn rugzak beetje bij beetje lichter. Ik heb nog wel heel wat koekjes en minute-soepjes te gaan vooraleer al die snuisterijen op zullen zijn (waarvoor nogmaals mijn dank aan de gulle afzender uit St. Gillis-Waas).
En nu zit ik hier dus lekker warm in Aumont-Aubrac, in een "bureau de tourisme", waar ik voor een appel en een ei op de pc mag tokkelen. Buiten regent het al een hele poos pijpestelen.
Ik heb nog 7 km te gaan tot in Lasbros en het is nu bijna 4u in de namiddag.
Het is uiteindelijk gestopt met regenen, gelukkig maar, (anders zou ik niet zoveel blijven vertellen) en nu ga ik er weer vandoor.
Tot binnen enkele dagen.
Pelgrimsgroeten uit Aumont-Aubrac (wat een mooie naam, vind je niet?)
Mark
PS
In de boerderij in le Rouget lagen er naamkaartjes: 2 bedrijfkes hier in de regio hebben zich gespecialiseerd in het vervoer van rugzakken op de Camino van gite naar gite.
Volgens de boer is het een erg winstgevende business!
Als het me allemaal teveel wordt open ik een bankrekening waarop jullie kunnen storten, en dan betaal ik daarmee mijn "rugzak-transportkosten".
Maar nu is het nog lang niet zover : Drappy blijft nog mijn beste vriend en ik zou haar geen dag kunnen missen. Ik hoop dat die liefde nog wat blijft duren tussen ons 2 !! De boer vertelde trouwens dat er soms met dat transport ook wel eens iets mis kan lopen....
|
Ik ben mark dejongh
