Aubrac ligt in de Cantal streek op 1300m hoogte en de dagen ervoor heeft het daar veel gesneeuwd.
Van Lasbros naar Aubrac is dus weer heel wat klimwerk. Ik vertrek samen met Jan en we wandlen samen langs mooie paadjes door die heel desolate streek. Op de middag stappen we samen met Jan,Pierre en Marie-Pierre binnen bij "Rosalie", een deftig restaurant, waar we onze tijd nemen (het is zondag hé)  om aligot te proeven. Dit is een heel lekker lokaal gerecht op basis van kaas en puree of zoiets, superlekker! :-D
Er komt een eenzame Belgische pelgrim het restaurant binnen, Linda. Ze wandelde vanuit Cluny met haar hond, een golden retriever. Maar dat beestje is nu aan het manken. Ze heeft al haar bagage op een (gehuurd) karretje liggen, maar dat ding heeft al lang zijn beste tijd gehad, en ze is er al eens mee in panne gevallen ergens ver van de bewoonde wereld. 
Ze hoopt dat het met wat rusten en wat kortere etappes weer goed komt voor haar hond, anders moet ze haar boezemvriend weer terug naar huis brengen.
Ik heb echt met haar te doen, en die babbel van 5 minuten naast de open haard, doet haar enorm deugd. 
Ik denk nog veel aan haar, maar heb totaal geen idee hoe haar verhaal verder gelopen is. 
We trekken verder naar Nasbinals en komen daar te laat toe: de bakker is gesloten over de middag en opent pas weer rond 16u. Maar daar kunnen en willen we niet op wachten. 
Spijtig dat ik geen tijd heb om al mijn foto's te tonen, want de hoge weidse plateau's van de Aubrac zijn super, als het niet regent tenminste.
Door al dat geslenter, en de korte kerkbezoekjes, begin ik samen met Marie-Pierre aan het laatste stuk. De anderen, Jan en Pierre, lopen voor. We klimmen alsmaar hoger, en af en toe krijgen we wat ijskoude regen als toemaatje.
Maar dan komen we weer op een sneeuwplateau zoals een weekje terug.
Deze keer veel meer sneeuw, op een eindeloze vlakte met hier en daar een boom.
Om het nog wat "leuker" te maken onder die dikke sneeuwlaag af en toe een onzichtbaar beekje smeltwater. Platsj, dratsj, kilometers lang enkele uren aan een stuk. Helemaal in de verte zien we kleine stipjes lopen, precies kabouterkes in de sneeuw, onder een dreigend grijs wolkendek. Omdat er geen mist hangt vind ik de weg heel gemakkelijk deze keer.
Zowat 5 km verder , en heel veel later komen we aan in de gite. We moeten er zelf koken, maar ze verkopen er wat kleinigheden in een mini-mini winkeltje (1 rekje). Vermits het zondagavond is, is het aanbod op het kleine rekje zéér beperkt en zijn er veel lege vakjes. Het winkeltje wordt pas morgenvroeg, maandag, weer aangevuld.
Maar het toeval (?) wil dat we na onze douche in de gemeenschappelijke refter een groep "luxe-pelgrims" tegenkomen. Ze doen heel korte etappes en beschikken over enkele chauffeurs die hun bagage en heel wat andere "luxegoederen" transporteren per auto.
Ook voor hen is het zondag en ze laten ons meevieren: we krijgen een aperitief aangeboden en daarna krijgen we de overschot van hun pasta.
We eten alles op, en krijgen ook nog wat lekkere kriekjes als dessert!!
Weer effe boffen:-):-D
Afwassen doen we wel zelf en dan is het weer op tijd naar bed want onze pijp is uit.

Groetjes van een afgepeigerde sneeuwman.

Mark