En ja , we zitten op een heel hoog plateau in de dichte mist en er ligt een dikke laag sneeuw. Er zijn hier nog heel wat andere pelgrims, maar die zijn langs de openbare ( lees "veel beter begaanbare") weg tot hier gestapt en niet door de besneeuwde grasvlakte zoals wij. Ze zien er heel wat frisser uit dan ik...
Afin , in de vroege ochtendmist trekken we weer op pad in de "platsjende sneeuw". Gelukkig zijn onze kletsnatte schoenen en kousen en de rest weer zo goed als droog geraakt op de radiator van de centrale verwarming.
Op enkele minuten tijd verandert het landschap nu van een sneeuw- naar een grasveld.
Mijn kamergenoot Jan van enkele dagen geleden is een illustrator. Hij tekende in de sneeuw een mooie "Santiagoschelp" en een pijltje erbij om ons de weg te tonen.
Weer is het landschap onbeschrijflijk mooi: groene golvende weiden vol rotsblokken, en in de verte zie ik de witte hoogvlakte liggen waar we zoveel dolle sneeuwpret beleefd hebben ??!!:-(
Ik heb 's morgens in de gite van Aubrac nog vlug 2 sneden brood meegepakt (het is maandag en de bakkerij was natuurlijk weer gesloten toen we passeerden) en eet ze nu op in een piepklein kotje naast een oude weegbrug in Saint Chely d' Aubrac.
De winkels zijn allemaal toe, ik had het moeten weten, want het is weer maandag.
Honderd meter verder zit de café-tabac vol met bekenden, dus daar nog vlug twee koffies gedronken samen met hen.
Als we buiten komen is het weer beginnen regenen. Het is nog 16km te dalen, eerst langs mooie brede verharde landwegen en dan verder langs smalle paden in het bos.
Ieder heeft zijn tempo en na een km of 7 gebeurt er toch nog iets leuk om te vertellen.
We zijn (Pierre, Jan en ik ) nog in elkaars buurt en een boer en boerin hebben met een draad de weg afgespannen: even wachten (in de gietende regen)!
Maar we beseffen ineens waarom: daar komen een 20 tal koeien aangelopen uit  de stal die over de "modderweg" naar de weide stormen. Ze hebben geen oog voor ons. Gelukkig stonden we goed opzij.
Wat verder is er een heel kleine garage: Op een oud kramiekel tafeltje staan 3 thermosflessen: koffie, heet water en fruitsap. Verder een "offerblok" waar je 1 € in moet steken telkens als je iets pakt.
We zijn al helemaal doorkleumd, en de boer vertelde ons zojuist dat het nog 9 km te stappen is .
Dus al rechtstaande drinken we vlug een warme koffie ad fundum, en met onze zeiknatte voeten weer verder! Gelukkig is het alsmaar dalen, maar de regen heeft de boswegeltjes in ware rivieren herschapen. In het begin proberen we nog van steen op steen te springen, maar al snel stappen/lopen we ieder aan zijn tempo verder, en kijken we niet meer of we nu naast of in de plas trappen. En het blijft maar regenen, regenen, regenen zonder ophouden :-(:-(:-(
Ik dacht dat ploeteren in de sneeuw erg was , maar die regen...
Afin, in St Côme d'Olt slapen we in een heerlijk warm nonnenklooster.
Pierre en ik komen er als eerste aan, maar het zijn kamerkes van 3 dus we zeggen aan de receptionist dat als er een zekere Jan aankomt, dat die bij ons mag slapen. Onze broeken hangen totaal vol modder !!!
En ik ben zo moe dat ik vergeet naar de vespers te gaan..., als ik er binnenkom hoor ik nog juist een laatste Franse weesgegroet Maria zingen...
Na het gezamelijke avondeten is het weer heel vroeg bedtijd.
Om 21u15 gaat het licht uit op ons kamerke (letterlijk !)

Mark , het waterkieken.